"nieuw" zorgenkindje
Onlangs hebben wij voor 1 van onze kinderen een diagnose adhd / pdd-nos gekregen. Ze willen hem perse nu al aan de medicatie hebben terwijl ik liever heb dat er eerst eens een structuur in de schoolgang komt.
Hij heeft eerst op een normale basisschool gezeten, wegens ontevredenheid over deze school naar een mont (want dat vond ik beter voor zijn oudere broer, nooit gezegd dat het voor hem ideaal was), toen naar een sbo want hij deed niet wat hij moest doen en had alleen maar problemen met de juf en nu vanaf de sbo naar een dagbehandeling met halve dag school ... ik ben van mening dat het allemaal teveel wijzigingen zijn en dat hij eerst rust moet krijgen. Weer een andere school, weer andere kinderen, weer andere juffen en meesters, weer een andere locatie.
Doen we er goed aan om eerst de structuur te eisen van school ? de dagbehandeling start ook later als dat school begint.. Hij word dit jaar 9.
Overigens wisten we al dat hij "anders" was als de andere kids. Hij heeft veel meer baat bij structuur en die kunnen we hem ook geven.
Thuis zien wij deze problematiek ook niet terug. Ja wel eens een boze bui hier en daar maar hebben we die niet allemaal ?
medicijnen
zijn volgens mij o.a. handig omdat het het kind beter in staat stelt om vaardigheden te leren die hij nodig heeft om later zonder medicijnen te kunnen 
om het even simpel te zeggen. Dus het is niet of het een of het ander (medicijnen vs structuur) maar ze hebben volgens mij beide een functie in een totaalplan.
gr Angela
Dank je wel voor de snelle reactie 
Dank je wel Angela. Thuis heeft hij dit gedrag niet vandaar dat ik anti medicatie ben in principe... 1 op 1 is er niets aan de hand. Leert hij gewoon wat hij moet leren en doet hij wat hij moet doen. Het is echt in een groep dat hij afwijkend gedrag laat zien. En eerlijk is eerlijk, ik vind hem perfect zoals hij is en heb geen zin in een zombie door medicatie want daar ben ik bang voor..
Medicatie
krijg onder begeleiding van een psychiater. Met minder heb ik bij mijn dochter geen genoegen genomen. Het duurt een tijdje voor de hoeveelheid goed is afgesteld. Elke week telefonisch contact is nodig. Tegelijkertijd begeleiding en structuur op school en thuis. Hoe kom je erbij dat ze dan zombies worden?
Mijn dochter gaat beter op school. Het zijn geen wondermiddelen, maar ze moet zoveel hobbels nemen om tot leren en structuur te komen dat het handig is dat ze in de klas iets beter kan focussen. Thuis, één op één is er niets aan de hand, maar dan is de medicatie ook uitgewerkt. Je moet goed bijhouden hoe ze zich ontwikkelt en of het effect blijft. En ze is helemaal zichzelf hoor.
Verdiep je maar eens in medicatie. Er is meer dan dat ze zombies worden. Misschien kun je dan een betere keuze maken.
Thuis
Dat hij thuis dit gedrag niet heeft komt omdat jullie op hem ingespeeld zijn en hij op jullie. Misschien dat jullie zelfs zover aangepast zijn dat je het niet eens meer merkt. Wij gingen bijvoorbeeld niet meer weg (familie, vrienden, uitjes) en dat hadden we niet eens door. Het was zelfs wel prettig want die uitjes daar kwam zoveel onrust en gedrag van, dat wij er altijd kapot van terug kwamen. Dus wij vonden die uitjes niet prettig maar niet omdat we niet graag eens uit gingen.
Daarbij kan je thuis maatwerk leveren. Meer kinderen, minder maatwerk, meer onrust, hoe meer het stramien gaat naar wat de grootste deler goed kan hebben. En je verlangt niets, thuis, of veel minder, minder specifiek. Je verlangt niet dat hij deze concentratie heeft en houdt en vervolgens een specifieke taak begint, doorzet en goed (genoeg) afmaakt terwijl er iemand in de klas met z'n pen zit te spelen of iemand ergens in het gebouw hard met de deuren slaat. Daar ben je je waarschijnlijk niet eens van bewust, hoe hard die prikkels binnenkomen en wat voor onrust te veroorzaken. Elke keer opnieuw maakt het lijf adrenaline aan, als het schrikt of onrust ervaart. Onze zoon stond constant op vluchtmodus (rende weg). Maar ik ken ook een klasgenootje dat op vechtmodus stond (flight, fight or freeze). Daar gaat je concentratie. En daarbij is het dodelijk vermoeiend en word je er gaande de dag meer en meer prikkelbaar van.
Van de juiste afstemming van medicijnen wordt je geen zombie maar daar wordt je rustig en alert van. En kan je je eindelijk eens zonder veel moeite consenteren. Heerlijk! En je hebt minder last van die pen en die deuren. Aan het einde van de dag ben je niet meer afgemat en prikkelbaar en je leercurve gaat omhoog.
Hoe dat ging bij ons: wij kregen een minimale dosis en daar merkten wij niet veel van. Die dosis werd met een minimale dosis opgehoogd. Ondertussen hielden wij een gedragsboekje bij. Om zeker te zijn dat die dosis de juiste dosis was, is er nog 1 keer opgehoogd met de minimale hoeveelheid (5 mg, meen ik) en daar werd zoon te rustig van. Het is dus uitproberen. Maar het is niet zo dat je begint met de maximale dosis (voor gewicht/leeftijd kind) en dan naar beneden bijstelt. Als dat wel zo is, is het tijd om een andere arts te zoeken.
Flink getwijfeld (en gehuild) of ik medicatie moest geven en ik heb toen besloten om het een kans te geven. Je geeft het liever niet, je hebt liever niet dat je zoon dit nodig blijkt te hebben. Het werkt ook niet altijd bij iedereen en dat is flinke pech. Mijn zoon is opgebloeid, betere prestaties op school en beter sociaal inzicht (kon zich eindelijk voldoende concentreren om oorzaak-gevolg te begrijpen), dingen die hij wilde doen en begon, kon hij eindelijk afmaken (thuis en op school) en daar werd hij blij van. En soms wil hij een dag niet, zoals laatst in de vakantie. Prima. Dan merk ik opeens wel hoe zwaar het is (en gelijk ook van hoever we gekomen zijn en wat hij nu allemaal wel kan (hebben)).
Ik moet wel zeggen dat in het begin, zoon zoveel leerde, op school maar ook wat er in zijn omgeving gebeurde, dat hij 's avonds doodop was van de dag. En soms kwam daar wel een dip bij. Maar elke leercurve gaat met dip gepaard, ook bij hem. Dat is na een week of 2 helemaal overgegaan.
Ik kan het je echt aanraden om medicatie een kans te geven, omwille van je zoon. Als het aanslaat, heeft jouw zoon er baat bij en vervolgens zal zijn omgeving anders op hem reageren, wat ook weer in zijn voordeel kan zijn. Het is een opwaartse spiraal.
Gedrag thuis
Klopt, van dat wennen aan gedrag thuis. Je bent zo op elkaar ingespeeld dat je het allemaal heel gewoon vindt. Ook vroeger bij ons thuis: vader zwaar ADHD'er en wij wisten niet beter of het was allemaal doodnormaal. In de klas is het echt een ander verhaal (en mijn vader, inmiddels boven de 90: "Aandachtsstoornis? Van wie kan ze dàt nou hebben?" 
Daisy: je zoon heeft een lange school-geschiedenis. Zelf wil je ook rust voor hem. Kijk naar hem en naar wat hij nodig heeft.
Thuis en school
Mijn zoon met ADHD laat thuis ook veel minder extremen zien dan op school. Thuis worden er minder eisen aan hem gesteld, thuis zijn we met minder mensen en is het dus rustiger, thuis heeft hij meer uitwijkmogelijkheden (even naar zijn kamer, even naar buiten), thuis kunnen we hem veel makkelijker bijsturen want we kennen hem beter en hebben meer tijd voor hem en bovenal heeft zoon thuis veel meer grip op zijn omgeving. Onze zoon is nu 16 maar de problemen waren vooral heel heftig in de bovenbouw van de basisschool. Echt een enorm contrast tussen school en thuis.
Nu hij wat ouder is heeft hij meer grip op zichzelf en gaat het op school ook veel beter.
Onze zoon gebruikt geen medicatie. Dat hebben we 1x geprobeerd toen hij 11 was maar dat was geen succes. Zoon zelf wilde ook niet echt. Dus we zijn toen niet verder gaan zoeken of een ander merk/soort wel zou wel werken. We konden het zo ook af.
Maar je kan het altijd proberen. Werkt het niet dan kan je er ook weer mee stoppen natuurlijk. Je zit er niet voorgoed aan vast.
Ik heb wel eens video opnames gezien van mijn zoon in de klas op de basisschool. Echt heel vreemd. Hij was echt zo anders dan thuis. Natuurlijk herkende ik wel dingen maar het was allemaal enorm uit vergroot. Thuis is hij ook chaotisch, druk en luid maar wel veel en veel minder.
Thuis hebben we nooit echt enorme problemen met hem gehad. Hij heeft wel meer begeleiding nodig dan onze andere kinderen maar het was altijd wel te doen.
Wie zijn "ze"?
"Ze willen hem perse nu al aan de medicatie hebben"
Wie?
"Doen we er goed aan om eerst de structuur te eisen van school ?"
Dat ligt eraan wat je van die eis verwacht.
Het is geen ruilhandel. Scholen zijn voor de uitvoering van de taken bovenden bijzonder afhankelijk van het personeel. Wat in theorie heel goed zou kunnen werken pakt in de praktijk alleen goed uit bij leerkrachten die er mee om kunnen.
Misschien is zo'n video wel een een goed idee. Kun jij zien hoe hij op school is en kan school zien hoe hij thuis is. Je moet er samen uit komen met dat verschil dat school je niet kan dwingen medicatie te geven.
tegen medicijnen?
Ik lees je openingspost nog eens en daar zeg je: "Doen we er goed aan om eerst de structuur te eisen van school' > daaruit concludeerde ik dat je in principe niet tegen medicijnen bent. Anders had ik mijn antwoord niet zo gegeven. Met de andere reacties die gegeven zijn kun je wellicht je (voor)oordeel over de medicijnen ook eens tegen het licht houden.
gr Angela
passend onderwijs - niets te eisen
Het ideetje, gepromoot door de overheid, om kinderen regulier te houden, werkt niet. Kinderen worden net zo hard als voorheen doorgesluisd, alleen moet er nu beter aangetoond worden dat men 'handelingsverlegen' is. Dat is een wassen neus. Ook zijn er tegenwoordig vaak 'dump' scholen in het samenwerkingsverband, zo noem ik het maar als er geen aparte klas voor kinderen met autisme is, maar alle kinderen die niet meekomen worden bij elkaar gezet.
Als ouder heb je niets te 'eisen' van de school. Je kunt wel naar de rechter gaan en soms krijg je gelijk, maar wie wil zijn kind nou op een school waar die niet gewenst is? Om een kind goed te begeleiden ben je afhankelijk van de medewerking van de school.
'Structuur' is een te vaag containerbegrip daar verstaat iedereen wat anders onder.
Het is beter om goed uit te leggen wat je zoon concreet nodig heeft. Dat is soms moeilijk onder woorden te brengen, daar kun je mogelijk wel wat hulp bij gebruiken. Overleg dat met de hulpverleners van je zoon of lees je in en kijk hoe dat met zoon zit. En maak een kort verslagje.
Bovendien als de school het nu al niet ziet zitten maar ze honoreren wel je wens naar regulier of SBO en dan na een half jaar kan je zoon toch weer veranderen.
Ik zou toch echt nu naar een hopelijk langer passende voorziening zoeken ook al blijven er altijd kwetsbaarheden in zitten.
Maar verdiep je er eens in wat je kind nodig zou kunnen hebben. Zodat je zelf meer tekst hebt in het bespreken met school.
http://www.balansdigitaal.nl/stoornissen/pdd-nos/pdd-nos-op-school/
Medicatie
Medicatie kan ook tijdelijk gegeven worden, misschien wel handig om dat nu te starten nu hij in een behandelvoorziening is zodat hij maximaal toegerust is als hij weer van school verandert.
Soms komt er uit dat medicatie niet werkt en dan weet je dat ook weer en soms kan een kind daar juist nogal van opknappen.
En ja, je zou willen dat de school de omgeving aanpast, kleine klasjes, meer handen in de klas, meer rust bieden, meer een op een begeleiding, meer beweging, meer aanpassingen en kijken wat elk kind zelf nodig heeft om goed tot leren te komen.
Maar ze doen het gewoon niet. Geen geld en maar gedeeltelijk kennis en begrip, dat verschilt nog weleens dat niveau.
Bedankt voor alle reacties
Iedereen vast van harte bedankt voor de reacties.
Het is ook niet zo dat ik compleet anti medicatie ben. Hij zat speciaal op een school voor "moeilijke" kinderen en daar kregen ze hem niet aan het leren. Hij heeft namelijk aangeleerd gekregen als je iets niet wil doen op school dan hoef je dat ook niet te doen. Ze kregen het er met dat jaartje op het speciale basisonderwijs niet uit waardoor hij nu verplicht is om een behandeltraject te volgen in combinatie met weer een andere school voor speciaal basisonderwijs. Ik had hem met alle liefde thuisonderwijs gegeven maar ik wil zo graag dat hij met liefde naar school gaat en blijft gaan en daar vriendschappen opdoet.
De ze die hem perse nu al aan de medicatie wil hebben is fornhese, de behandelaars. Zij vinden het maar raar dat wij juist eerst willen dat de school stabiel verloopt. Medicatie is bespreekbaar maar ik wil eerst kijken hoe hij gedijt op deze manier.
Hij is namelijk vrolijk en lief en leuk. Hij is een klein ondeugend boefje die gek is op koken en bakken. Ik heb teveel verhalen gehoord en gelezen over kinderen die met medicatie als duffe konijntjes zitten en dat wil ik niet. Ik vind hem leuk zoals hij is met al zijn gekkigheidjes.
Ik ga ook gewoon alleen op pad met hem en zijn broers (dat zijn er 4 dus totaal 5 waar alle ogen op gericht moeten zijn) met het ov.
Ze zijn fatsoenlijk opgevoed alleen ze zijn soms wat drukker als een "normaal" gezin.
overigens is hij de enige met een diagnose, de andere zijn nog zonder labeltje..
Aankomende maandag start hij bij de nieuwe school, dan is het afwachten wanneer de dagbehandeling begint en dan wanneer dat een tijdje loopt of dat voldoende is of dat we toch aan medicatie moeten denken.
Wie heeft er bepaalde medicatie waar ze tevreden over zijn ?
Smoesjes?
"Hij heeft namelijk aangeleerd gekregen als je iets niet wil doen op school dan hoef je dat ook niet te doen"
Dat kan een smoes zijn omdat er niemand is die precies kan en wil uitzoeken waarom het je zoon niet lukt om te leren en zijn werkjes te doen.
Dat kan zitten in de onrust in de klas, de onvoorspelbaarheid van de lessen: ineens moet hij maar lezen of ineens gaan rekenen, of het onvermogen om zelf te bedenken dat zijn goede schrift in de la ligt en dat hij die erbij pakt om het gevraagde werkje te kunnen doen.
Want die la kan hij even niet bij omdat juist de kant met de la tegen een ander tafeltje aanstaat.
Dyscalculie, dyslexie, niet begrijpen want meer concrete uitleg, geduld en even controleren of hij het wel snapt nodig is.
Ik ken die 'smoesjes' langzamerhand wel. Je kunt er niets mee. Dat is meestal een brevet van onvermogen. Je hebt mensen nodig die even rustig met hem gaan uitvogelen wat er aan blokkades is en hoe het wel gaat lukken. En als je dat niet doet, blijf je er tegenaan lopen tenzij door gelukkig toeval er ineens een goede begrijpende mentor of andere begeleider in beeld komt.
Medicatie
Even nog een keer voor de duidelijheid: het gaat niet alleen om de medicatie maar om de combinatie met begeleiding door een arts. Mijn dochter heeft methylfenidaat. Ritalin is een merknaam voor methylfenidaat. Concerta of Medikinet is ook methylfenidaat, maar dan in capsulevorm. De werking daarvan is langer omdat er na een paar uur weer een deeltje zich "opent" in de maag. Je hebt ze in verschillende groottes. Die hoef je dus maar 1x per dag te nemen als je de juiste dosering weet.
Hoeveelheid en frequentie van toedienen en mediache begeleiding zijn belangrijker dan het merk. Artsen zullen vaak starten met methylfenidaat in hoeveelheden van 5 gram. Dan langzaam opbouwen en het effect goed bijhouden.
Ik heb geen ervaring met andere medicatie.
Begrijp ik het goed?
Je kind is in behandeling bij een GGZ instelling.
Daar is ook de diagnose gesteld.
Er is een behandelplan opgesteld dat bestaat uit dagbehandeling en speciaal onderwijs.
Naast dit behandelplan is er ook medicatie voorgeschreven.
Je bent het niet eens met deze opzet. Jij wil eerst resultaat zien van de behandeling en pas als dat niet werkt dan zou je over willen gaan op medicatie.
Je bent niet helemaal tegen medicatie.
Vat ik het zo goed samen?
Je schrijft:"Ik heb teveel verhalen gehoord en gelezen over kinderen die met medicatie als duffe konijntjes zitten en dat wil ik niet."
Dat is heel voorstelbaar, maar dat hoeft ook niet.
Als je zoon te veel last krijgt van de medicatie (een zombie wordt) kun je altijd weer stoppen.
"Aankomende maandag start hij bij de nieuwe school, dan is het afwachten wanneer de dagbehandeling begint en dan wanneer dat een tijdje loopt of dat voldoende is of dat we toch aan medicatie moeten denken."
Ik denk dat de behandelaars willen beginnen met medicatie omdat behandeling(eigenlijk oefening) met medicatie meestal meer effect heeft.
Behandeling
Houdt er ook rekening mee dat bij autisme er van alles omgaat in het hoofd van een kind dat je niet ziet maar dat onder zijn gedrag ligt. Waarom hij niet tot realistische aansluiting komt kan veel te maken hebben met zintuigelijke overprikkeling, verdiep je daar zelf een in.
Te vaak zie ik dat er op een gedragsmatige manier naar kinderen gekeken wordt waar je veel frustratie mee kunt opwekken. Doelen waarin 'fout' gedrag gecoached moet worden naar 'goed' gedrag. Ook voor jezelf heel frustrerend.
Je moet je voorstellen als je een chaos in je hoofd hebt en daar doorheen dan moeten voldoen aan de ideetjes van de volwassenen.
Terwijl je je nauwelijks kunt handhaven door onvoorspelbare situaties met veel geluid, emoties en dwingende vragen, of een gevoerd gesprek dat je niet kunt volgen door de chaos in je hoofd maar er wordt wel per direct een antwoord of afgedwongen 'afspraak' van je verwacht.
Dat zijn geen dingen waar je blij van wordt en het helpt ook niet erg maar frustreert alleen maar.
Mijn zoon ook
Veel van wat wij ervaren als autistisch gedrag is strategie van de persoon zelf om sensaties/prikkels uit te filteren, of te dempen. In het ergste geval headbangen tegen de muur.
Inmiddels neigen veel deskundigen ertoe om autisme vooral te zien als een prikkelverwerkingsstoornis. Er komt teveel informatie binnen, en het vermogen om te dempen is er (zeker in het begin) nog niet. Het sociale onvermogen dat er vaak mee samenhangt is daarmee geen direct symptoom maar een gevolg van deze ongedempte prikkelverwerking.
Het lijkt er vaak op dat autisme'behandeling' eigenlijk alleen maar het trainen is zich te gedragen in een neurotypische omgeving, dus de omgeving van mensen die een standaardprikkelverwerking hebben. En in jullie huiselijke omgeving lukt het jullie blijkbaar goed om hem de voorspelbaarheid en rust te bieden die hij nodig heeft. Daarom zit ik toch ook wel een beetje met jouw beginvraag: wel of geen medicatie die volgens Fornhese (ggz gelderland toch?) samen moet gaan met behandeling. Mijn insteek is dat je als ouder iets moet doen waar je zelf achter staat. Je moet het ook zelf zo ervaren. Bij jullie gaat het goed. Dus waarom medicatie, die vraag snap ik heel goed. Om welke medicatie zou het gaan, eigenlijk?
Het idee van AnneJ vind ik een goede: jullie hebben een filmpje gezien van hoe je zoon op school is. Laat school nou eens een filmpje zien van hoe je zoon thuis is.
En probeer eens concreet te krijgen wat het is waardoor het met jullie zoon thuis zo goed gaat. Dat kan ook aan verwachtingen liggen. Wat zijn de verwachtingen van school, en wat is de omgeving die school hem biedt. Wat voor een school is het eigenlijk, hoe is de klas ingedeeld, hoe zijn de leerkrachten, wat is hun insteek. En wat is dan het verschil met jullie thuis? Vijf jongens zeg je? Best ook wel druk dus. Een klein klasje 
Als een kind heel druk is: heel druk is vaak veel energie. Veel energie is vaak veel adrenaline, en dat betekent vaak angst. Vluchtgedrag. Kun je met je zoon praten, lukt het je om eruit te krijgen wat hij voelt op school bijvoorbeeld, en thuis? Mijn ervaring is dat kinderen vaak heel goed weten wat ze nodig hebben, wat wel en niet werkt. Maar er moet wel goed naar geluisterd worden.
Wat ik zou doen als ik jou/jullie was is ook: heel goed luisteren naar jezelf. Wat vinden jullie nou zelf van de adviezen van de ggz? Kun je niet naar Karakter? Of naar het Leo Kannerhuis? Wat is eigenlijk de insteek van de dagbehandeling? Dat hij rustiger wordt, dat hij gaat leren? Dat hij leert omgaan met zijn prikkels? Hoe oud is hij eigenlijk, begin basisschool? Groep 3?
Onze zoon is nu 14. Vroeger pdd-nos, nu asperger. Als ik terugdenk heb ik altijd mijn 'instinct' gevolgd. Wat voelde voor mij goed, wat niet. Ik heb veel gelezen, veel kennis verzameld, veel geleerd, zodat ik voor mijn gevoel altijd een afgewogen mening kon vormen, die ergens op gebaseerd was, al was het dus niet altijd wat de deskundige vond.
Bij ons thuis was het vroeger net als bij jullie trouwens. Thuis nauwelijks/geen last, het was vooral op school en daarvoor op psz waar hij opviel. Wij hadden 5 kids thuis, ik deed ook gewoon alles met ze. Bleef niet speciaal thuis voor hem, en er kwam zelfs veel aanloop. Maar het was toen wel erg duidelijk voor hem.
Het is even erger geweest, in die periode hebben we medicatie overwogen. Uiteindelijk toch niet gedaan. Hij heeft wel een poos LTO3 geslikt. Dat werkte uitstekend. Google maar eens.
Nog iets, gewoon als vraag bedoeld: je schrijft dat je andere vier jongens drukker zijn dan gemiddeld en nog geen diagnose hebben. Ben je dat wel aan het overwegen, of zijn jullie met meerdere kinderen een traject ingegaan?
Overigens, ik herken dus heel erg je overwegingen.
Video
De video was van Nur, niet van mij, maar ik ben het er zeker mee eens dat je rapportage wil uit de klas, video of met het beschrijven van situaties wat er dan gebeurt.
Verder denk ik ook, net als Mirreke, dat je moet gaan voor de beste voorziening waar men bekend is met autisme, zoals de Leo Kannerstichting. Teveel nog wordt er een label 'autisme' aan gehangen maar het gaat niet om de sensorische verwerkingsproblemen maar alleen maar om het afdwingen van goed gedrag. Dat kan nogal frustrerend uitpakken.
En wees ook vooral attent op de schoolopleiding. Daar doet een kind succeservaringen op en in veel residentiele voorzieningen is de scholing niet goed geregeld. Het niveau mankeert of het is niet geschikt voor kinderen met autisme, en er zijn zo jaren verder.
Add
Mijn zoon heeft add. In groep vier zijn we gestart met ritalin. Alleen op school, want daar waren de problemen een probleem, thuis was het beter hanteerbaar. Hij ging daarna weer met plezier naar school, geeft z'n pillen soms een kus voor hij ze inneemt, zo blij is hij ermee.
Wat wil je kind?
Ik wilde zelf ook absoluut geen medicatie voor mijn kind, maar toen kwam hij er zelf mee, hij wilde die storm uit zijn hoofd. Hij heeft er ook ontzettend veel baat bij en wordt heel erg goed in de gaten gehouden door de psych. Elke 3 maanden lichaamscheck, groei, gewicht, bloeddruk, en ze laten heb zijn verhaal doen...
Van school structuur verwachten kun je beter opgeven... elke kind heeft zijn eigen structuur nodig, de een strakker dan de andere, en dat is niet te doen als juf...
Iedereen bedankt en excuus voor de late reactie.
Ik heb alles gelezen nadat het neer gezet werd alleen een reactie van mijn kant uit duurde wat langer. Excuus daarvoor.
Hij word deze maand 9. Zit in groep 5 op nu een so met dagbehandeling. We zijn voor alsnog niet gestart met medicatie. Het Voelde niet goed voor mij en ik wou weten wat de structuur van school icm dagbehandeling hem zou brengen. Het gaat super goed!
Zijn 2 jaar oudere broer heeft inmiddels diagnose Adhd. Daar zijn we wel mee in gesprek voor medicatie. Zijn "problemen" liggen op een ander vlak , vandaar dat we voor hem wel overwegen. Hij zit in groep 7 en heeft er zelf geen zin in...
Zijn jongere broertje is pas 4 dus te jong voor diagnose maar daar verwacht ik zeker ook de diagnose adhd. Een stuiterbal is er niets bij 
zijn oudste broer heeft ook een diagnose gekregen maar niet op dit vlak.
Ik wil iig iedereen bedanken voor het lezen en de adviezen. Ik ben me meer gaan verdiepen in het boek Geef me de 5. Misschien kunnen wij op die manier school een handje helpen.
