Ned 3 0.15 uur: herhaling Louis Theroux Medicated Kids
http://www.vpro.nl/buitenland/programmas/louis-theroux/medicated-kids.html
Was vanavond op de tv. Wel een beetje de gebruikelijke discussie maar toch ook weer goed om te zien hoe duidelijk de antwoorden soms gewoon zijn.
Als Louis aan een moeder vraagt of het niet gewoon een opvoeddingetje is dan is het gewoon weer het verhaal van wil je de hele ochtend boosheid en geschreeuw van een kind dat onder de douche moet en dan naar school. Moeder stelt prioriteiten.
Ook een moeder van een kind dat een boze norse basishouding heeft en impulsief vervelende dingen zegt als: ik haat je als moeder hem op gang helpt.
Wat steeds mist is: hoe kun je een kind met of zonder medicatie zo opvoeden dat het die norse houding en die nare dagelijkse bejegening wijzigt in een wat neutralere toon en meer beleefde omgangsvormen.
Anne J
Dat is wel degelijk aangestipt. Bij de jongen met de norse basishouding werd het aangestipt door de arts en later ook door zijn moeder. Ik begreep dat hij al een goed eind op weg was hiermee. Maar hij was nog erg jong, mijn pubers zijn hier al veel beter in dan toen ze zijn leeftijd hadden.
Norse basishouding
Wat ik in eerste instantie zag was een in mijn ogen normaal kind en een moeder die er als een broedse hen bovenop zat.
Neem nu eens dat voorbeeld van het douchen 's morgens omdat zijn haren niet lekker roken.
Kind wilde perse niet douchen, moest van moeder. Dus dat werd de strijd om het douchen en haren wassen.
Dan loop ik mij oprecht af te vragen waarom ze het kind niet de keuze laat ('s morgens of 's avonds douchen), of waarom ze (als die haren echt stonken) niet voor het compromis ging, namelijk even snel de haren wassen boven de gootsteenbak (of bad).
Daar komt bij, als hij echt een norse basishouding heeft, wat daar mis mee is. Er zijn nu eenmaal mensen die zijn altijd opgewekt, er zijn mensen die zijn altijd vrolijk, en zo zullen er ook mensen zijn die "nors" zijn.
Waarom is het eerste wel goed en het laatste niet?
En als je zo de nadruk lekt op het het niet goed zijn van die basishouding, wijs je dan niet het hele kind af? want dat is iets wat deel uit maakt van de kern van je kind. Wijs de kern af (en dat doe je door het geven van medicatie waardoor je veranderd) dan wijs je toch je hele kind af?
Bovendien, wat mij ook opviel, was het idee dat je als ouder zijnde "de beste vriend of vriendin" van je kind moet zijn.
Nou, hier echt niet. Ik ben degene met een status aparte, ik ben je moeder. Niet je beste vriend, niet je beste vriendin, niet je klasgenootje, niet degene waarmee je in de zandbak speelt, ik ben je moeder.
Je hoeft me niet altijd leuk en aardig te vinden, je mag me prima vervelend en naar vinden, maar ik ben en blijf je moeder. Wat je ook doet of niet doet, of je nu lief of niet lief bent, ik ben en blijf je moeder, en je komt niet van me af.
De vraag waar ik mee bleef zitten na deze documentaire is de volgende: Krijgen de kinderen nu medicatie omdat de ouders dan "makkelijker" kunnen opvoeden, of zijn het al goede opvoeders en is er echt iets aan de hand met deze kinderen?
De nadruk lekt
Moet natuurlijk de nadruk legt zijn
Even snel
Dat is een lastige. Zaken die voor anderen een eitje zijn en 'even snel' kunnen voor sommige kinderen een toestand zijn. Praat me niet van douchen.
Ik heb er een jaar lang ellende mee gehad dat zoon niet meer onder de douche wilde. Natuurlijk ging ik onderhandelen, niet zo vaak, 's avonds of een goede tijd. Met een washandje. Niets hielp! En angstig!
Ik was voortdurend bang dat hij met zijn geflip uit zou glijden of zijn hoofd tegen de wasbak stoten.
Maar net in die tijd startte ook het onderzoek bij de GGZ. De psychologe legde mij uit dat het makkelijker is als je iets alle dagen hetzelfde doet. Dan is er een routine die al snel vanzelfsprekend aanvoelt en weinig energie kost.
En toen vroeg zoon of hij ' s morgens iets eerder op kon staan omdat hij zich zo gestresst voelde voor hij naar school ging, hij had meer tijd nodig. Toevallig, ingeving vroeg ik hem toen of hij dan ook 's morgens ging douchen. En hij zei ja!
Vervolgens legde ik zijn kleding op volgorde klaar. De douche opgeruimd met alleen wat hij nodig had. En de eerste keren was ik er bij om 6.00 uur. Maar daarna deed hij het helemaal zelf!
Daar had ik een jaar met hem over lopen steggelen!
Douchen, praat me er niet van.
Bij sommige kinderen kost alles energie, omdat het henzelf veel energie kost omdat er zich iets afspeelt in hun hoofd dat niet meevalt.
Maar je wekt dus zomaar de indruk dat je een bezorgde moeder bent die er teveel bovenop zit.
Ik vond die uitleg van de moeder in de auto juist zo treffend.
Als je overal een punt van maakt blijft je kind continu boos en in de stress. Dus stel je prioriteiten. En dat kan douchen zijn.
Misschien wel in de ochtend omdat het 's avonds nog moeilijker voor elkaar te krijgen is omdat er dan al een dag van sociale frustratie op zit.
Eerder medicatie
De psychiater kreeg een vraag van Louis of hij niet ook vaak chaotisch ouders tegenkwam? En inderdaad die kinderen kregen vaak wat eerder medicatie omdat het voor die ouders moeilijker is om genoeg steun en structuur te bieden.
Maar een kind met adhd of autisme kan dus uiteraard ook een ouder hebben die zoiets heeft. Eigenlijk zou je graag zien dat iemand zo'n heel gezin kan helpen, maar dat is nog een illusie.
En vaak gaat het samen. Sinds mijn dochter angstmedicatie krijgt kan ze zich veel beter ontwikkelen want als je altijd angstig bent of boos of gestresst kun je ook niets leren. Medicatie is dan een voorwaarde voor ontwikkeling.
Maar ook in Amerika is dat een heet hangijzer. Tenzij je ouder bent van een kind dat dat nodig heeft en anders totaal niet functioneert en waardoor het thuis van drama naar drama gaat.
Maar dan nog zijn er ouders die willen er niet aan omdat ze zelf ook geloven dat kinderen zonder medicatie moeten kunnen.
Opvoeding
Is maar een woord. Maar waar bestaat dat dan uit? Je komt er niet met 'even snel', 'even anders organiseren'. Die kinderen zijn zo flexibel niet en als het momentum fout is ontstaan er emotionele drama's. Impulsiviteit, flippen. En als je pech hebt kan zo'n aanval uren duren, weet ik uit eigen ervaring toen ik nog niet zo goed kon 'opvoeden'.
AnneJ
Ik neem zonder aarzelen van jou aan dat "even snel" in jouw gezin anders werkt als in mijn gezin.
Maar snap je mijn dilemma? snap je waar ik naar toe wil met mijn bijdrage? In hoeverre speelt de huidige (amerikaanse) maatschappij mee plus de daarbij horenden opvoedverwachtingen en vaardigheden van de ouders?
Ik bleef echt achter met "de kip en het ei" vraag. Wat was er nu eerder? Wie is nu reeeel in zijn verwachtingen?
Het raar vinden dat een 6 jarige niet tegen zijn verlies kan? Nou, ik ben 49 en kan nog steeds niet goed tegen mijn verlies. En dus speel ik geen spelletjes waarbij de kans groot is dat ik verlies 
is beter voor mij en voor mijn medespelers.
Weet je nog het draadje over het smakken hier op OO? Ook mijn jongste smakte verschrikkelijk volgens mijn oudste. Kan te maken hebben met een zwakkere mond motoriek, maar kan ook domweg met de oudste te maken hebben. (die kan niet tegen dat geluid)
En ja, ik had ervoor kunnen kiezen om daarvoor op logopedie te gaan met jongste. Ik heb ervoor gekozen om aan oudste duidelijk aan te geven dat jongste mischien smakte maar dat dat niet erg genoeg was om een traject voor aan te gaan, en dat hij "iets" moest verzinnen om zich daar niet meer op de fixeren.
Als ik naar mezelf en mijn kinderen kijk, dan zit er bij mijn en hun gedrag zondermeer genoeg waar je een deskundige op kunt zetten. De vraag is alleen, wat is normaal gedrag en wat is normaal gedrag waar ouders zich op gefixeerd hebben, waardoor het een probleem wordt. Een dusdanig probleem waardoor er uiteindelijk medicatie nodig is en er een "echt probleem" ontstaan is.
Oja, "normaal gedrag in mijn gezin"
Bij mij is pas op latere leeftijd (40 of zo) vastgesteld dat ik ADD heb. Als ik naar mijn kinderen kijk, kijk ik vanuit mijn ogen en vanuit mijn ervaring met opvoeden, en vanuit mijn beleving.
Ik zie dus niet veel "afwijkends" bij mijn kinderen, eerder het tegenovergestelde. Ik herken mezelf in de kinderen, en "weet" wat daar bij werkt.
Kans is groot dat een "normaal" iemand daar heeeeeel anders tegen aankijkt.
Ja hoor
Ik denk dat de maatschappij daarin ook een rol speelt. Omdat er meer druk op staat en er meer flexibiliteit gevraagd wordt.
Er is minder ordelijk en vanzelfsprekend. Maar daardoor heb je er thuis en elders ook meer last van als een kind wat anders in elkaar steekt. Maar ze waren er vroeger ook beslist. En toen lag het ook al aan de ouders.
Ze zullen er mogelijk best zijn, ouders die voor een wissewasje naar de specialist gaan, maar eerlijk gezegd die ken ik niet.
Ik weet wel dat er ook veel volwassenen naar een specialist gaan en medicatie gebruiken. Gewone werkend, vaak ook goed presterende volwassenen. Maar van kinderen kunnen we dat niet accepteren.
Terwijl die nog veel moeten leren, liever op een goede manier.
En ja, ik vind het ook slecht dat je een pilletje nodig kunt hebben om je te handhaven in zo'n leerfabriek, maar wat voor keus heb je dan?
Je weet natuurlijk niet
Hoe zo'n kind voor de medicatie was en of ze in die paar uurtjes niet net redelijk 'goed' zijn.
Dus ik durf ook niet te oordelen.
Maar wat ik nu zag vond ik geen abnormale kinderen. Misschien omdat die van mij niet zo gemiddeld is?
.
Dat kind dat nuet tegen z'n verlies kon. Mwah. Ik heb hier wel eens kinderen over de vloer gehad waar we écht geen spelletje mee deden omdat het drama dan nog veel groter was. En ik was benieuwd hoe dat kiene jongetje zich zou ontwikkelen tussen peers. Op een Leonardo ofzo. Ik vond die ouders zorgelijker dan ik op basis van het gedrag dat ik zag zou zijn.
En of het aanleg is op opvoeding of een combinatie... Dat is denk ik niet (zo snel) te zeggen.
Voor ik een kind had dacht ik ook wel eens 'bij mij zou zo'n kind' en vul maar in, wel slapen, wel groente eten, wel douchen. En als mijn kind dat allemaal had gedaan zou ik vast ook hebben gedacht dat het aan mijn opvoeding te danken was, hahaha. Maar goed, hier ook een kind met gevoeligheden. Wij proberen dat tot nu toe succesvol zonder medicatie bij te sturen. Maar misschien lukt dat wel alleen maar omdat het toch niet in psychiatrische proporties is.
Kortom, veel woorden voor: ik kan er eigenlijk niks zinnig over zeggen.
Sinbads vrouw
Je zegt: "De vraag is alleen, wat is normaal gedrag en wat is normaal gedrag waar ouders zich op gefixeerd hebben, waardoor het een probleem wordt. "
Bij die conclusie vergeet je helemaal het gedrag dat daadwerkelijk problematisch IS. Of bestaat dat niet voor jou?
Je voert jouw gezin op als toonbeeld van -mogelijk- vreemd gedrag dat door jou als ouder allemaal wordt geaccepteerd zonder medicatie. Dat jouw (misschien óók ADD) kinderen op school kennelijk niet -negatief- opvallen, geeft echter aan dat hun gedrag dus binnen redelijke marges blijft. Dat geldt niet voor de meeste kinderen hier.
Ik vind ook dat er nu te veel richting ouders wordt gekeken als 'oorzaak' van medicijn-gebruik en diagnoses van kinderen. Als ik naar mijn eigen ervaring kijk, ligt dat juist bij school: mijn eigen zoon en de meeste andere iadh-kinderen die ik ken, zijn niet door hun ouders, maar op aandringen van school gediagnosticeerd en gemedicaliseerd (is dat een bestaand woord? ).
Medicatie
Mijn ervaring is dat als je als ouder om medicatie vraagt dat je het dan juist niet krijgt.
Meer dan 5 jaar moeten wachten voor dochter een broodnodige lage dosis angstmedicatie kreeg.
Syl
Sinbads vrouw
Je zegt: "De vraag is alleen, wat is normaal gedrag en wat is normaal gedrag waar ouders zich op gefixeerd hebben, waardoor het een probleem wordt. "
Syl:Bij die conclusie vergeet je helemaal het gedrag dat daadwerkelijk problematisch IS. Of bestaat dat niet voor jou?
Mijn reactie ------>Natuurlijk bestaat er gedrag dat daadwerkelijk problematisch is. Ik zag het alleen niet in de voorbeelden die ik aanhaalde.
Syl:
Je voert jouw gezin op als toonbeeld van -mogelijk- vreemd gedrag dat door jou als ouder allemaal wordt geaccepteerd zonder medicatie. Dat jouw (misschien óók ADD) kinderen op school kennelijk niet -negatief- opvallen, geeft echter aan dat hun gedrag dus binnen redelijke marges blijft. Dat geldt niet voor de meeste kinderen hier.
Mijn reactie ------>
Ik kan hier op het forum alleen maar mijn gezin opvoeren als toonbeeld van hoe ik dingen zie, ervaar, registreer en naar handel. Andere gezinnen kan ik niet opvoeren, omdat ik daar geen deel van uitmaak, ik kijk daar alleen maar naar.
Bovendien, ik heb in mijn reactie niets geschreven over school en hoe de leerkrachten en/of leerlingen mijn kinderen ervaren hebben. Wat je opgeschreven hebt zijn aannames van jouw kant.
Syl: Ik vind ook dat er nu te veel richting ouders wordt gekeken als 'oorzaak' van medicijn-gebruik en diagnoses van kinderen. Als ik naar mijn eigen ervaring kijk, ligt dat juist bij school: mijn eigen zoon en de meeste andere iadh-kinderen die ik ken, zijn niet door hun ouders, maar op aandringen van school gediagnosticeerd en gemedicaliseerd (is dat een bestaand woord? ).
Mijn reactie ----> Klopt, "ergens" wordt iets gezien. kinderdagverblijf, kleuterschool, lagere school, noem maar een omgving op met "deskundigen". Vervolgens wordt dit aan de ouders doorgegeven die daar thuis ook op gaan letten. Op de ene of andere manier wordt ook de verantwoording voor dat gedrag in eerste instantie bij de ouders gelegd. De ouders gaan er thuis ook energie en aandacht in stoppen en zo kan er van "niets" iets gemaakt worden.
Let wel, nu heb ik het niet over de groep kinderen waar wel degelijk "iets" mee aan de hand is. Nee, ik doel op de grote groep kinderen waar de deskundigen (leraren, leraressen, )om de ene andere reden "niets" mee kunnen terwijl zij (in hun ogen) wel een "afwijking" bij vermoeden. Kortom de deskundigen (lees school) is handelingsverlegen en schuift de oorzaak en de oplossing richting de ouders.
Simpel voorbeeld (en ja, weer uit eigen werk): Zoon werd vanaf 2e keer groep 4 structureel gepest door een aantal klasgenoten. (samengestelde klas, groep 3/4/5 in 1 lokaal, groep 6,7,8 in het andere lokaal, klein dorpsschooltje) Nadat ik hier meerdere malen aandacht voor gevraagd had en er niets veranderde in de aanpak van school, barstte de bom. Ik maakte de grote fout de leerkracht attent te maken op de groepsdynamiek waarin naar mijn visie behoorlijk wat mis zat. Ai... dat had ik niet moeten doen. De leerkracht wist mij te melden dat er wel degelijk iets mis was met mijn zoon en dat ik maar eens met hem naar een arts toe moest gaan. Er was niets mis met de groepsdynamiek, en als er al een reden was waardoor mijn zoon struktureel gepest werd, dan lag dat aan het kind zelf.
En dan? Wat doe je dan? Geloof je de leerkracht (omdat hij deskundig is) dat er daadwerkelijk iets mis is met je kind en ga je op zoek naar een therapie of heb je vertrouwen genoeg in jouw vaardigheden als opvoeder/verzorger/ouder om jouw eigen koers te varen? Laat je die opmerking je zelfvertrouwen aantasten of niet?
En dan kom je toch weer bij de ouders uit. Er zijn ouders die "lak" hebben aan de meningen van ooms, tante's, buurvrouwen en leerkrachten en die hun eigen koers blijven varen, die op de ene of andere manier vertrouwen hebben in hun eigen kunnen en datgene wat ze zien bij hun kinderen. En er zijn ouders die gevoeliger zijn voor opmerkingen van derden, die eeuwig en altijd twijfelen aan hun eigen opvoedvaardigheden. Als er dan een deskundige komt die jou verteld wat er "mis" is aan je kind en dat zij de oplossing hebben dan is medicatie in mijn ogen maar een kleine stap.
en dus?
Je zegt:
Let wel, nu heb ik het niet over de groep kinderen waar wel degelijk "iets" mee aan de hand is. Nee, ik doel op de grote groep kinderen waar de deskundigen (leraren, leraressen, )om de ene andere reden "niets" mee kunnen terwijl zij (in hun ogen) wel een "afwijking" bij vermoeden. Kortom de deskundigen (lees school) is handelingsverlegen en schuift de oorzaak en de oplossing richting de ouders.
Je gaat er dus vanuit dat er een 'grote'(??) groep kinderen is die ten onrechte het predicaat iadh-kind krijgen, zonder dat ze dat in feite zijn. Waar baseer je dat eigenlijk op?
Als kinderen uiteindelijk getest worden (door arts of psycholoog) en inderdaad een diagnose krijgen, dan zijn het toch kinderen waar wel degelijk 'iets' mee is? Of ben je van mening dat er 'veel' kinderen zijn die ten onrechte een diagnose hebben?
Ik snap je voorbeeld over je eigen kind niet helemaal. Bedoel je te zeggen dat je -als zelfverzekerde ouder- alle opmerkingen over je kind te allen tijde naast je neer moet leggen? Dat het nooit aan jouw kind kan liggen?
Syl: Even kort:
Ja, ik denk dat er een hoop kinderen zijn die onterecht een diagnose krijgen. En waar ik dat op baseer? Op datgene wat ik als moeder in de afgelopen 25 jaar gezien en ervaren heb.
Het fijne is ook dat dit mijn mening is en dat meningen niet met keiharde feiten onderbouwd hoeven te worden.
Als ik naar de inrichting van onze maatschappij kijk, als ik lees wat jonge kinderen al "moeten kunnen" , als blijkt dat er veel te weinig mannen werkzaam zijn binnen het basisonderwijs (wat schadelijk schijnt te zijn voor de jongetjes die naar de basisschool toe gaan) dan kan ik me zo voorstellen dat een druk heen en weer springend jongetje wat nog heel speels is het plakkertje "ADHD" krijgt opgeplakt. Vooral als de groepen groter zijn en er een (onervaren) juf voor de klas staat die moeite heeft met de werkdruk.
Dan is medicatie domweg makkelijker.
Ik als "zelfverzekerde ouder" wil zeer zeker niet zeggen dat het nooit aan mijn kinderen kan liggen.
De kunst is alleen om "zuiver" te kijken naar wat er nu daadwerkelijk speelt. Wat is het belang van school bij een diagnose? Heeft schood ECHT het belang van het kind voor ogen, of is de school domweg op zoek naar een zondebok om het "niet gewenste gedrag" te verklaren en de schuld naar een partij te schuiven? Zodat school kan zeggen: "Eh, ja... wij hebben alles gedaan wat we konden, het ligt aan het kind!"
Voor mijn zoon heb ik de huisarts-kinderpsycholoog/fysisotherapeur/logopedist route genomen. In eigen beheer zonder dat de school of de schoolbegeleidingsdienst daar wat van af wist.
Eindconclusie: een slim "normaal" functionerend kind, met een angststoornis. Die angststoornis was rechtstreeks te herleiden naar de basisschool toe, de slechte groepsdynamiek daar en het strukturele pesten wat toen al 3 jaar plaatsvond en de school die dat ontkende.
Ik bedoel maar.
Het wespennest
http://www.volkskrant.nl/opinie/-de-expertise-van-laura-batstra-over-adhd-is-twijfelachtig~a3285129/
Het is natuurlijk ook een wespennest. En zo hard is die wetenschap allemaal niet. En het is vaak een puzzeltje om eruit te komen waarbij je gewoon een beetje in het duister tast maar toch stappen moet zetten. Wat je vooraf zo goed mogelijk probeert in te schatten met een diagnose en begeleiding, zonodig medicatie.
En het lijkt wel of iedereen meer met zichzelf bezig is dan met het kind waar het over gaat.
'Zuiver' kijken is dus moeilijk want ieder heeft toch een eigen perspectief. Objectiviteit is moeilijk te bereiken.
"Uit ervaring kan ik vertellen dat psychologen die de biologische psychiatrie en psychofarmaca radicaal afwijzen (en nogmaals: dat zijn er beangstigend veel) enorme schade kunnen toebrengen aan mensen die lijden aan een psychische ziekte. In het debat over antidepressiva gebeurt momenteel hetzelfde: de grootste tegenstanders van antidepressiva zijn vooral psychologen, de grootste slachtoffers zijn vooral die 200.000 patiënten die lijden aan ernstige depressies en van de niet medisch geschoolde psychologen te horen krijgen dat gesprekstherapie en gedragstherapie 'even goed werkt' als hun vaak heilzame medicatie. Het is wat dat betreft wachten op een nieuwe Laura Batstra die voorstelt ook alle antidepressiva af te schaffen. Met onnoemelijk leed als gevolg"
Alternatieven
Daarom is het ook heel erg belangrijk dat ouders wel de regie houden over de zorg voor hun kinderen en daar eigen keuzes in mogen maken.
De zorg de school in vind ik een zeer onwenselijke ontwikkeling. Hoe goedbedoeld ook.
Niets mis met een juf die een ouder inlicht over haar observaties. Maar dan hoort het niet in een ZATteam terecht te komen waar ouder en kind volledig buitenspel staan.
Het is aan de ouders om dat op te pakken, niet aan de school of de hulpverlening of de staat.
De keuze om niet tot medicatie over te gaan moet mogelijk blijven en dan toch een mogelijkheid zoeken voor scholing door de scholen zelf.
mening is geen feit
Tegen de achtergrond van jouw verhaal snap ik nu wel waarom je zegt wat je zegt. Maar het blijft een gekleurde mening van een persoonlijke ervaring met je eigen kind. Geen basis dus voor de boute stelling dat er DUS VEEL kinderen zijn met een verkeerde diagnose of dat er in zijn algemeenheid sprake is van overmedicatie. Dat zijn conclusies die je niet kunt trekken voor anderen op basis van een persoonlijke ervaring.
Mijn eigen ervaring is bijvoorbeeld al heel anders en -net als jij- beschik ik over ervaring van decennia als ouder (en wel meer mensen hier op het forum).
Sindbads vrouw
Ik ben het helemaal eens met de weg die je zelf gekozen hebt. Wij hebben het ook ongeveer zo gedaan, dus niet via school omdat die zijn eigen belagen heeft. Alleen kwam dar bij ons wel een diagnose uit. Dus dat kan ook gewoon gebeuren. Prima dat jouw route goed uitpakte (de mijne ook), maar ik zie niet hoe dat erop kan wijzen dat er teveel diagnoses gesteld worden. Want scholen stellen geen diagnoses.
