Naar huis halen of?
Mijn zoon van 15 zit op een instelling, ik had gehoopt dat hij daar weer een bloeiend leventje kon opbouwen, maar helaas is niets minder waar.
HIj werd door een jongen op de groep gepest dat hij homo is, gevolg is dat de rest van de kinderen meededen.
3 weken geleden werd hij bedreigd via social media dat ze hem met een groep zouden pakken en af zouden maken. Door anderen en vrienden van jongeren op het terrein.
We zijn naar de politie gegaan en hebben een melding gedaan die we elk moment kunnen omzetten in aangifte.
Van de week kom er tot mijn grote schrik achter dat mijn zoon voornemens had weg te lopen. Ik heb hem gelukkig kunnen spreken en hij vertelde dat hij wéér gepest werd en voor homo wordt uitgemaakt.
Mijn zoon is dus duidelijk niet gelukkig,wordt gepest, uitgescholden en nu zelfs van zijn oude school een jongen die hem via facebook voor homo uitmaakt.
Mijn zoon heeft het afgelopen jaar vaker aangegeven dat hij ongelukkig is, het allemaal niet meer ziet zitten en dan nu wegloopgedachten.
Niet alleen mijn zoon maar ook ik ga hieraan kapot.
Nu wil ik hem het liefste naar huis halen, maar thuis verloopt het ook erg moeizaam met hem. Hij doet niks, hangt de hele dag te hangen, doet niet wat ik hem vraag te doen etc etc.
Nu kan ik een strak plan opstellen waar hij zich aan dient te houden en met hem werken aan zijn toekomst plannen. Maar ik ben ook bang dat het wéér mis gaat en dat ik het in me eentje niet aankan. PGB hoef ik niet aan te vragen, dat krijgt hij toch niet. De regels hiervoor zijn steeds strenger en ik heb de energie niet meer om het allemaal aan te vechten e.d.
Wat is wijsheid, hem naar huis halen of kijken met de instelling wat er voor mogelijkheden zijn???
Instelling
Als ik jouw was, zou ik naar de instelling gaan. En dan op zeer korte termijn een gesprek willen hebben over zijn veiligheid. Want het klinkt wel heel ernstig.
Dat gesprek zou ik niet met een woonbegeleider (of hoe dat ook heet) willen hebben, maar met leidinggevenden en behandelaars.
Als dat gesprek niet op korte termijn kan, zou ik hem tot die tijd naar huis halen denk ik. Het is heel belangrijk dat je zoon voelt dat hij niet alleen is, en dat jij achter hem staat.
Andere mogelijkheden
Heeft je zoon ook een vader waar hij, al is het tijdelijk, naartoe kan? Hoe erg is het als hij thuis op de bank hangt? Waarom zou je hem een pakket regeltjes geven waar jij dan de 'handhaving' van doet? Hoe is het met zijn schoolcarriere?
Is er iets met zijn geestelijke gezondheid waar je wat mee moet? Is hij depressief? Angstig? Is hij door een psychiater gezien?
Ik zou me vooral richten op zijn toekomst, waar heeft hij wat aan zodat hij perspectief krijgt voor zichzelf.
En ik zou hem zeker thuis halen. Als je bang bent dat het teveel is voor jezelf kun je eisen verlagen of uitzoeken of je zoon om het weekend naar zijn vader kan of dergelijke oplossingen, grootouders? En dat aan hem voorstellen zodat je regelmatig zelf ook rust hebt.
Toevoegen
In mijn eerdere stukje schreef ik dat het belangrijk is, dat je zoon zich niet alleen voelt.
Maar het allerbelangrijkste is, dat hij veilig is, zich veilig voelt. Dat is dus niet zo op het moment en dat vind ik erg zorgelijk. Je wilt niet dat hij uit 'in het nauw gedreven voelen' of wanhoop, dingen doet, die onomkeerbaar zijn. Dus bescherming is nu een eerste prioriteit lijkt me.
Verder ben ik het ook met AnneJ eens. Hoe je het uiteindelijk dan vormgeeft, met je zoon op de bank, dat zie je later wel. Dat heeft niet de prioriteit.
Gevoel
Ik zou je gevoel volgen.
"Nu wil ik hem het liefste naar huis halen".
Er zullen thuis meer problemen met hem zijn dan hetgeen je hier beschrijft, vermoed ik. Op de bank hangen en weinig doen is normaal gedrag voor een 15 jarige jongen.
Hij snakt naar veiligheid, kan jij hem dit bieden? Dan zou ik hem naar huis halen.
Zelf
zit ik thuis omdat ik overspannen ben, dus dat bankhangen is op zich geen probleem, alleen hij doet werkelijk niets. Al zou hij zijn huiswewrk hier hebben liggen, dan zou die zelfs dat niet maken, het blijven aansporen vergt teveel energie voor mij op het moment.
Hij heeft een vader waar hij om het weekend naartoe gaat, maar extra dagen etc kan alleen op vader zijn voorwaarden en dat is dus zelden of nooit.
Alle problemen rondom de groep zijn uitvoerig besproken met de leiding en via mail en telefoon met de zorgcoördinator. Ik heb aan de leiding aangegeven dat ik voornemens heb hem naar huis te halen, zij willen dat ik wacht met beslissingen nemen, a.s. dinsdag hebben ze overleg en dan zullen alle problemen uitvoerig besproken worden.
Mijn zoon heeft het gevoel in de steek gelaten te worden. Als hij gepest wordt dan wordt diegene wel aangesproken, maar er volgt geen consequentie. De leiding geeft aan dat als ze die jongeren straf geven de kans groter is dat hij dan nog erger gepest gaat worden. Voor mij komt dit over als "je zult het er wel zelf naar gemaakt hebben". Dit vindt ik dus echt weglopen voor een probleem.
Mijn zoon heeft ADHD en PDD-Nos, hij zit dit jaar voor eerst op regulier voortgezet onderwijs. Hij heeft het daar erg naar zijn zin, hij heeft veel vrienden en zelfs sinds een paar weekjes verkering. Hij wordt door niemand gepest op school en als ik wel eens bij school kom dan roept iedereen hoi tegen hem. Hij is ook zorgzaam, helpt / steunt anderen als er iets is. Laatst werd bekend dat hij een vriendin heeft en andere meiden waren jaloers, zelf 1 die zich erg klote voelde dat hij niet voor haar was gegaan. Dan belt hij diegene op en praat met haar, dus dikke vriendschappen heeft hij sinds dit schooljaar zeker gesloten, wat overigens een hele nieuwe wereld voor hem is, zoveel vrienden ik maak me er wel eens zorgen over hoe dat voor hem moet voelen? op zijn oude school had hij 2 goede vrienden, waarvan hij met 1 nog erg veel contact heeft.
Maar goed vanavond moet ik hem terugbrengen naar de groep en het liefst zou ik die jongeren eens flink de waarheid willen zeggen. Ik vindt het nu erg moeilijk om beslissingen te nemen omdat ik er in feite al 12 jaar alleen voor sta. Ik heb altijd alles alleen moeten doen voor wat betreft gesprekken op school, artsen,psychiaters, instellingen, buro jeugdzorg, etc etc. vader is dan nooit ergens te bekennen.
Natuurlijk wil ik dat hij zich veilig voelt en dat hij dan weer tot rust kan komen, ik weet dat hij niets liever wil dan thuis wonen, maar ik wil dan wel eerst even met iemand alles op een rijtje zetten over het hoe en wat, wanneer en natuurlijk handvatten om ook hier dan een goede start te kunnen maken en we niet starten met dagelijkse ruzie's / woordenwisselingen. Gelukkig heb ik a.s. woensdag een gesprek met diegene, dus hoop dat er voor mij het een en ander duidelijk wordt hoe ik alles het beste aan kan pakken.
Hoezo geen pgb?
Waarom geen pgb? Je zoon heeft nu toch ook een indicatie? Alleen heb je nu zorg rechtstreeks van een instelling. Of heb je een indicatie met behandeling?
