Mijn zoon is een buitenbeentje (lang)
Mijn zoon is 11 jaar en zit in groep 8. Hij heeft in de klas totaal geen aansluiting, terwijl hij dat wel graag zou willen en ik weet niet hoe ik hem moet helpen.
Hij zit al sinds groep 1 in die klas. Hij is altijd een “bijzonder” kind geweest. Toen hij tien maanden was begon hij te lopen, ging heel snel praten en toen hij anderhalf was sprak hij in volzinnen, compleet met bijzinnnen e.d.
Ongeveer t/m groep 3 ging het sociaal gezien best goed. Hij speelde vooral veel met meisjes en rustige jongens. Met volwassenen kon (en kan hij nog steeds) het altijd heel goed vinden). Hij heeft altijd een bijzonder gevoel voor humor gehad en aan het eind van de week deed hij altijd een “poppenkastshow” die de andere kinderen echt naar uitkeken (volgens de juf). Ook viel hij erg in de smaak bij oudere kinderen. Hij werd regelmatig enthousiast begroet door jongens en meisjes uit groep 7 en 8. Ongeveer in groep 4 sloeg het om. Hij wilde plotseling niet meer met meisjes spelen (want hij “haatte meisjes”) maar bij de jongens vond hij geen aansluiting (niet “macho” genoeg). Verder heeft hij een bepaalde manier van zich uitdrukken die de andere kinderen absoluut niet kunnen waarderen. Ook kan hij nogal drammen over dingen die hem interesseren, maar andere kinderen totaal niet. Sinds groep 5 wordt hij begeleid door de IB-er. Die raadde ons aan hem te laten testen, maar mijn man is heel erg tegen testen, dus dat gaat niet gebeuren ben ik bang.
Ik heb sinds die tijd regelmatig een gesprek met de juf van de klas waar hij in zit. De juf uit groep 5 zat er erg bovenop, maar in groep 6 kreeg hij een heel slechte leerkracht en toen liep het helemaal uit de hand. “Er een beetje buiten vallen” veranderde in zwaar gepest worden. In groep 7 en 8 had hij weer betere leerkrachten, maar hij blijft toch steeds buiten de groep vallen en wordt incidenteel gepest.
Dit terwijl hij er wel heel erg graag bij wil horen. Hij vindt het vreselijk dat hij nooit speelafspraken heeft en is daar bij tijd en wijle erg verdrietig over.
Toen de juf uit groep acht de kinderen vroeg een metafoor voor zichzelf te bedenken kwam hij met “Ik ben een pissenbed onder een steen, ik ben nergens goed voor en iedereen vindt me afstotelijk”.
Cognitief is hij erg sterk. Hij zit in de plusklas en krijgt allerlei verrijkingsstof, maar de juf heeft het idee dat ze wat dat betreft toch nog te kort schiet. Ze gaf aan dat ze er over gedacht hadden hem te versnellen (daar komt ze dus nu mee, nu hij al in groep 8 zit), maar dat ze daarvan af hadden gezien omdat het een kleine school was en het niet wenselijk geweest zou zijn dat hij bij zijn oudere broer (aan wie hij toch al verschrikkelijk hangt) in de klas zou komen. Bovendien is hij in sommige aspecten van zijn gedrag erg jong (speelt ook graag met jongere kinderen). Momenteel is hij wel goed bevriend met een jongen uit groep 6 in de plusklas (die wel versneld is en dus maarliefst drie jaar jonger is), die eigenlijk precies dezelfde problemen heeft als hij. Een “soulmate” dus.
Hij zit op een kinderorkest en daar kan hij het met een aantal kinderen wel goed vinden.
Na de zomer gaat hij naar de middelbare school (gymnasium) en we hopen eigenlijk dat hij daar zijn draai gaat vinden. Hij verheugt zich er heel erg op, maar we zijn een beetje bang dat het hem tegen gaat vallen. We hebben er in ieder geval voor gezorgd dat hij niet bij zijn oude klasgenoten in de klas komt en waarschijnlijk wel met een jongen uit het orkest (zodat er toch een bekende bij is).
Toch houd ik mijn hart vast. Ik zou het zo vreselijk vinden als hij straks weer overal buiten valt.
Herkent iemand hier iets in dit verhaal?
Geweldig
Je zoon is een uniek, briljant en creatief kind! Ik zou niet meteen uitgaan van een blijvend probleem op emotioneel gebied of een bepaald syndroom.
Recalcitrant reageren lijkt me begrijpelijk als frustratie- en verdedigingsreactie op de grote groep van 'anderen' om hem heen. Niet prettig, maar misschien wel een gezonde reactie op een ongezonde situatie.
In ieder geval is hij wel weerbaar en laat zich niet zomaar de kaas van het brood eten. Hij zou als buitenbeentje ook slachtoffer van een ware pest-terreur kunnen zijn geworden.
Gelukkig zit deze zware lagere school tijd er bijna op en zal het met andere intelligente kinderen misschien gemakkelijker worden voor hem.
Als preventie om te voorkomen dat hij op de volgende school nog meer een buitenbeentje zou worden, zou het misschien een idee zijn om zijn gereedschappen op gedragsgebied een beetje te versterken op een positievere manier dan de verdedigingsmechanismen die hij zichzelf heeft aangeleerd, met iets wat hem ligt, bijvoorbeeld door bij een toneelgezelschap te gaan.
Idee?
Ik ken een aantal tieners met vergelijkbare problemen, sommige met een etiket, sommige zonder. Het zijn vrienden en kennissen van mijn dochter. Deze kinderen hebben heel veel baat hebben gehad bij de sta-sterk training. http://www.omgaanmetpesten.nl/ http://www.ik-sta-sterk.nl/link-partners/
Dat is een soort sociale vaardigheidstraining, die heel erg uit gaat van de individuele kracht van het kind. Door het zelfbeeld te versterken, ben je beter in staat om te kiezen wat je doet, in sociale situaties. Is dat misschien een idee?
Verder ben ik het wel met Zofia eens. Soms gaat het op het VO veel beter, aan de andere kant, er wordt soms ook op het VO, ook op gymnasium, heel lelijk gepest. Het is zeker heel slim, om daar alert op te zijn. Maar ik denk dat zo een training, je kind kan helpen om minder speelbal te zijn van de omstandigheden.
Voor wij volwassenen iets merken, is er vaak al meer gebeurd en kapot gemaakt, dan we denken. Kinderen/pubers hebben in eerste instantie altijd de neiging om het toe te dekken, kleiner te maken dan het is. Ze willen niet dat wij als ouders, ons zorgen maken.
Hart onder de riem
Bezorgde moeder, ik zat vorig jaar in dezelfde situatie, mijn zoon was zo'n 'anders' kind dat niet helemaal op zijn plaats was in zijn lagere schoolklas en ik zat vol met zorgen over de toekomst.
Nu, een jaar later gaat het echt geweldig. Wij hebben ook gezorgd dat hij niet met oude klasgenoten in de klas kwam. Echt, het was vanaf dat 1 op de middelbare duidelijk dat het goed zou komen. Onze zoon is in een jaar tijd verandert van een wat introvert en onzeker kind in een vrolijke en zelfverzekerde beginnende puber (ja, ze bestaan!).
Houd moed, de betere tijden komen eraan!
Mamadd
Ook
In aansluiting op Zofia en Karmijn: onze zoon zit ook bij een toneelclub om aan zijn sociale vaardigheden te werken, en we hebben thuis hard aan zijn zelfbeeld gewerkt door met zijn sterke kanten aan de slag te gaan. En waar wij wonen bestaat een transitiecursus voor kwetsbare kinderen waarin ze voorbereid worden op de middelbare school en de lastige situaties waarmee ze in aanraking kunnen komen. Ik heb het idee dat hij zich daardoor goed voorbereid voelde en met meer zelfvertrouwen aan de middelbare begon.
Maar toch denk ik dat de verandering van school vooral een erg grote invloed heeft gehad. Het is een stuk makkelijker je aan een bestaande rol te ontworstelen in een nieuwe omgeving. Bovendien vond hij de lessen echt veel interessanter, dat hielp ook. Hij had zich blijkbaar nogal verveeld op de lagere school.
Zelfbeeld
Je kunt overigens als ouder ook aan het werk met het zelfbeeld. Dan kun je hem helpen om realistischer naar zichzelf te kijken. Dit kun je doen, door met hem over zijn kwaliteiten te kijken. Door echte, gemeende en passende complimenten te geven. (niet bij alles gaan brullen dat hij geweldig is, want dat werkt averechts). Hem vertrouwen en autonomie geven, zodat hij het gevoel heeft zelf de controle te hebben over de keuzes die hij maakt en het leven dat hij leidt.
Hem leren om zelfstandig dingen te doen (koken, uitjes organiseren, inkopen doen voor school) zodat hij het gevoel krijgt dat hij dingen ´kan´.
En bij onze zoon hielp het heel erg om hem bewust te maken van helpende en niet/helpende gedachten. Dat is best moeilijk en een heel proces, maar het werkt wel. Hoe je over je zelf denkt en praat, heeft een grote invloed op je zelfbeeld. Het is niet alleen maar andersom. Dus door dingen als ´ik ben een pissenbed´ door te spreken met hem. En hem te laten verwoorden dat hij dat niet echt van zichzelf vindt, zal die gedachte realistischer worden. Snap je wat ik bedoel?
Trouwens
Weet hij al, dat pissenbedden de survivors van de natuur zijn. Ze stammen al uit de pre-historie, zijn ontzettend sterk en succesvol als soort. Als je je erin verdiept, zijn het hele interessante wezens....
Herkenning
Ja, ik herken veel in je verhaal. Mijn zoon (net 11, hb) is wel hb getest. Hij is 2 keer versneld op de basisschool en alhoewel hij zeer sociaal vaardig is had hij eigenlijk niet echt aansluiting. Behalve dan in de plusklas. Hij zit sinds de zomer op het Gymnasium en hij is echt opgebloeid. Eindelijk met kinderen in de klas die net als hij zijn. Een van de eerste opmerkingen die hij maakte was: "Mama, ze begrijpen mijn grapjes!".
Wat weerbaarheid betreft: je kan je zoon helpen door veel positieve feedback te geven en vooral ook te praten over pesten en plagen. Mijn zoon werd en wordt heus wel af en toe geplaagd over zijn geringe lengte (hij was en is uiteraard de kleinste van zijn klas met zijn 1.40) maar hij negeert het of plaatst een snedige opmerking terug. Hij heeft laten zien dat hij niet met zich laat sollen en nu wordt hij volkomen geaccepteerd en gerespecteerd.
Hij heeft een tijdlang integratieve kindertherapie gehad met vooral nadruk op helpende gedachten en het ombuigen van niet-helpende gedachten. Een andere mogelijkheid is iets als dramatherapie. Dit soort therapieen zijn niet alleen heel zinvol, ze zijn ook leuk. Je zou ook een Sterkamp kunnen overwegen van de zomer; zo leert je zoon alvast wat sterker en zelfverzekerder te staan voordat hij aan de middelbare school begint. Zie http://www.stichtingdester.nl/
Tja en wat testen betreft: de hb test was voor ons en zeker voor mij een bevestiging en ook een eye-opener. Er rolt niet alleen een cijfertje uit, maar je krijgt vooral een beeld van hoe je kind informatie opneemt, verwerkt en reproduceert. Waar de sterkere en de minder sterkere punten zitten. Of je kind neiging heeft tot faalangst, onderpresteren en/of perfectionisme. Je krijgt handvaten hoe je kind daarin optimaal te begeleiden. Ook heel nuttig voor school. Dat je zoon hb is, lijkt me evident. Maar iedere hb'er is anders, net zoals ieder kind anders is. Ik ben heel blij dat ik mijn zoon heb laten testen. De test zelf vond hij gewoon leuk en totaal niet belastend.
Maar ik denk dat je met een test niet zoveel verder komt op dit moment. Je zoon moet wat meer zelfvertrouwen krijgen en zich minder de vreemde eend in de bijt voelen. Hopelijk lukt dat op het Gymnasium...
Vertrouw op je eigen moedergevoel
Beste bezorgde moeder,
Ik wil hier toch ook nog even een ander geluid laten horen. Je verhaal is heel herkenbaar. Ook hier een bijzonder, humorvol, creatief, intelligent kind. Ook een kind dat oftewel volwassenen opzocht of jongere kinderen, ook erg kon doordrammen over zaken waar andere kinderen niet zo van gediend waren.
Uiteindelijk hebben wij wel onderzoek laten doen en daar is ook een diagnose uitgekomen. Met de kennis van nu - zeg ik: ja, ik had eerder grondig willen testen. Dan hadden wij eerder goede hulp gehad, was kind ook ellende bespaard gebleven.
Uiteraard hoeft dit niet voor jullie op te gaan.
Ik zou je het immers van harte gunnen dat je kind straks op het Gym helemaal op zijn plek is en je je 'voor niks' zorgen hebt gemaakt. Daar zijn ook genoeg voorbeelden van te vinden.
Ik geloof echte niet zo in 'voor niks'. Wat ik je wil meegeven is: vertrouw op je moedergevoel, laat je niet alleen maar geruststellen zoals ik destijds (en dat is alleen achteraf vast te stellen!) en ook niet te veel verontrusten (zoals ik nu misschien doe door mijn bijdrage!)
Vraag is ook hoeveel vertrouwen heb je in IB-er? Die wil testen. Waarom? Waar denkt zij aan? Waarom wil je man absoluut niet testen? Wat wil jij? Heb je een 'etiket' in gedachte of juist niet?
Bedenk ook: een diagnostisch traject kost veel tijd.
Je zit nu nog in een relatief rustige periode op de basisschool. Men kent je kind en jou als ouder daar goed
Straks op het Gym wordt de zaak veel complexer.
Zowel voor jullie als ouders (minder grip - men kent je daar nog niet zo goed) alsook voor je kind. Bovendien gaat de puberteit ook een rol spelen. Kind hier voelde steeds meer dat het anders was. Ja blij met hulp nu!
Mijn pieper gaat....ik lees je nog wel!
Groet, Annouk
Serieus
Wat je in elk geval kunt doen is aan zijn zelfvertrouwen werken. We hebben niet allemaal ritsen vrienden maar wel mensen om ons heen als familie, buren en klasgenoten en soms ook vriendschappen en leuke contacten met jongere en oudere mensen. En uiteindelijk is het belangrijk dat je zelf je eigen beste vriendje bent, jij mag er ook zijn, jij hoort er ook bij. Hopelijk is er voor hem op het gymnasium meer kans dat hij positieve contacten opdoet. Ik zou vooral ook goed opletten of het hem lukt met plannen en organiseren en het bijhouden van zijn schoolwerk. En ja, sterkamp lijkt me ook een goed idee. Hoe vind hij het kinderorkest eigenlijk? Ik bedoel eigenlijk heeft hij een interesse waar hij met plezier iets mee doet en voor gemotiveerd is? En maak zelf plezier met hem. We zijn niet allemaal hetzelfde en een etiket kan een hele opluchting zijn maar uiteindelijk is dat ook nog geen hulp. Mijn dochter met 0 contact op de basisschool kreeg op het voortgezet ook ineens 2 vriendinnen op school, komt niet spelen, maar is toch ook weer mooi meegenomen.
Serieus
Wat je in elk geval kunt doen is aan zijn zelfvertrouwen werken. We hebben niet allemaal ritsen vrienden maar wel mensen om ons heen als familie, buren en klasgenoten en soms ook vriendschappen en leuke contacten met jongere en oudere mensen. En uiteindelijk is het belangrijk dat je zelf je eigen beste vriendje bent, jij mag er ook zijn, jij hoort er ook bij. Hopelijk is er voor hem op het gymnasium meer kans dat hij positieve contacten opdoet. Ik zou vooral ook goed opletten of het hem lukt met plannen en organiseren en het bijhouden van zijn schoolwerk. En ja, sterkamp lijkt me ook een goed idee. Hoe vind hij het kinderorkest eigenlijk? Ik bedoel eigenlijk heeft hij een interesse waar hij met plezier iets mee doet en voor gemotiveerd is? En maak zelf plezier met hem. We zijn niet allemaal hetzelfde en een etiket kan een hele opluchting zijn maar uiteindelijk is dat ook nog geen hulp. Mijn dochter met 0 contact op de basisschool kreeg op het voortgezet ook ineens 2 vriendinnen op school, komt niet spelen, maar is toch ook weer mooi meegenomen.
Fijne reacties
Bedankt voor jullie reacties. Het is fijn als anderen je situatie herkennen.
Annouk, het is vooral mijn man die zwaar tegen testen is. Hij wil zich er nooit over uitlaten waarom precies, daar kan ik alleen over speculeren (ik ken hem natuurlijk goed en heb er wel zo mijn ideeën over).
De IB-er wilde in de eerste plaats testen op hoogbegaafdheid, maar misschien ook op andere dingen.
Een kennis van mij heeft een zoon met PDD Nos. Die jongen en mijn zoon zijn water en vuur. Zij zegt dan altijd: "Ja, zoontje heeft een enorme hekel aan Aspergers".
Zij heeft al besloten dat dat is wat mijn zoon heeft.
Ik heb me daar natuurlijk ook in verdiept en er zijn een paar kenmerken die hij heeft die in dat beeld zouden passen (met name de sociale onhandigheid en het niet goed reageren op nonverbale communicatie), maar het merendeel van de kenmerken is helemaal niet op hem van toepassing: hij heeft zeer brede interesses, praat niet monotoon, heeft een heel expressief gezicht en raakt helemaal niet de kluts kwijt als er dingen veranderen aan zijn dagelijkse routine. Hij heeft ook een heel subtiel voor humor.
Zo'n sterkamp lijkt me wel leuk, maar die prijzen schrikken me af.
Er is trouwens wel al contact tussen de basisschool en het gymnasium. We krijgen binnenkort een gesprek met de brugklascoördinator en de zorgcoördinator van het gym om te overleggen wat verstandig is.
Zorgen voor peers
Testen of niet, ik zou zoon gaan beschouwen als een meer/hoog begaafd kind en contact zoeken met organisaties zoals hint bijv. (of haha, waar woon je, heb hier thuis ook zo'n exemplaar!) Hier wel een ass diagnose, maar het heeft ons nooit iets gebracht.
Ik zou niet wachten op het gymnasium, het kan tegenvallen en bovendien duurt het nog maanden, dat is lang voor een kind. Of zoek nog andere leuke hobbies voor je kind zoals schaken oid, iig activiteiten waar hij peers kan ontmoeten. Ik denk dat hij contacten nodig heeft om zijn zelfvertrouwen op te vijzelen.
Maar ook hier lastig. Hier zie ik een kind dat enorm opbloeit in tijden dat contacten beter lopen. Zo heeft hij vorig jaar een hele goede vriend gehad en had ik een ander kind thuis. Nu zijn er problemen in de relatie en vereenzaamt hij weer.
Hier een soortgelijk verhaal
Ik herken veel in je verhaal, voor mijn oudste zoon was de lagere school een periode van veel stress, er niet bij horen, niet naar school willen of durven, stiekum gepest. Helaas wilde hij zelf niet naar een middelbare school waar hij niemand kende, al vonden wij dat wel beter voor hem en dat kan ik je ook zeker aanraden om te doen. Op de middelbare school waar hij eerst zat, zat hij in een vwo plus klas, een aparte klas naast zijn eigen brugklas. In deze klas ging het goed, had hij contact met andere jongens en meiden, ze vonden hem leuk. Maar in zijn eigen klas, waar hij dus de meeste tijd in zat, werd hij ontzettend gepest en je raadt het al, alleen maar door de kinderen waarbij hij ook op de basisschool in de klas zat!
Het is zover gekomen dat hij van school is gepest.
Hij zit nu op een school waar een klas is voor kinderen met een ass, zoon heeft zelf asperger, en dit is een warm bad, zowel voor hem als voor ons.
Door het pesten heeft hij nog steeds niet genoeg zelfvertrouwen weer terug al zit hij nu wel lekker in zijn vel.
Ik raad je echt aan om je zoon naar een school te doen waar hij niemand uit zijn huidige klas tegenkomt, hij kan dan een nieuwe start maken, Ik weet zeker dat dat bij onze zoon ook gelukt zou zijn als wij er op hadde gestaan.
Heel veel sterkte met deze laatste moeilijke periode.
Blijf alert!
Bezorgde moeder,
Fijn dat je herkenning vindt in de reacties. Je verhaal blijft me boeien en volgens mij hebben jullie een heel bijzonder kind in handen.
Misschien is het nog een idee om heel helder de voor-en nadelen van testen op een rijtje te zetten, los van het oordeel van je man of die vriendin. Welke (onbewuste) aannames heb je daar zelf over. Bij mij overheerste bijvoorbeeld erg sterk de gedachte: een kind moet gewoon kind kunnen zijn.
Die vriendin van jou zou beter moeten weten. Als ze al het vermoeden heeft dat er zoiets zou spelen, lijkt me dit geen handige manier jou te bewegen tot verder onderzoek. Integendeel, in zo’n situatie zou voor mij het verzet alleen maar groter worden. Ook van dat soort mogelijke tegen reacties is het goed om ze in elk geval voor jezelf bewust te worden.
Daarnaast, vergis je niet in al die genoemde kenmerken van Asperger. Daar hoort gedegen diagnostiek bij.Ik ken kinderen met Asperger die zich sociaal kunnen gedragen op school, maar dan bijvoorbeeld thuis dan ontploffen vanwege overprikkeling of controle-verlies.
Allerlei nuances zijn daarin mogelijk. Ook is er een overlap met HB, maar dat weet je zelf vast al.
Overleggen met school lijkt me inderdaad heel belangrijk. Misschien ook nog wel kennis maken met de mentor? Daar heeft je kind namelijk het meeste mee te maken en is uiteindelijk het meest relevant voor je kind.
Een A4-tje met de belangrijkste kenmerken van je zoon waarin je verwoordt wat hij nodig heeft kan vaak wonderen doen. Ik zou er bovenop zitten als ik jou was, met concrete afspraken.
Misschien ook de docenten informeren dat je kind soms sociaal onhandig gedrag vertoont hoe jij denkt dat daar het beste op gereageerd kan worden ( in elk geval niet meteen op zijn kop krijgen!)
Ik zou juist niet teveel te nadruk gaan leggen op samenwerken of ‘nieuwe vriendjes vinden'. Wel inderdaad op zaakjes als iets regelen voor school, zichtbaar voor andere kinderen.
Iets waarin hij kan laten zien wat juist al heel goed kan, maar vooral ook in de sociale pik-orde meteen een positieve rol krijgt toebedeelt. Dat is handig voor de beeldvorming door andere kinderen. Die groepsdynamica in de eerste tijd blijkt vaak een toonzetting voor het hele jaar.
Ik zou proberen een optimale omgeving op die nieuwe school te creëren.
Vandaar uit kun je verder uitbouwen. En wie weet zit hij volgend jaar wel lekker te chillen! Jaja, ik kan het niet laten, je gerust te stellen, ik hoop het gewoon van harte!
Groet, Annouk
Rots en water training
Hier een dochter die het moeilijk had op de basisschool(geen asperger). Ze heeft toen een rots en water training gevolgd. Dit is een soort weerbaarheidstraining waar je veel leert over hoe je overkomt, hoe je houding is, etc. Dit heeft haar een eind op weg geholpen.
Op het gymnasium is ze helemaal opgebloeid. Maar het duurt wel een tijd voordat ze weer voldoende zelfvertrouwen hebben. Daar kan een training bij helpen. Des te meer zelfvertrouwen op de eerste schooldag op het VO des te beter het zal gaan.
