Mijn zoon heeft pdd-nos (lang verhaal)

Jet

Als allereerste: absoluut geen klaagzang en totaal niet uit de lucht gegrepen!
Zo, dit gezegd hebbende, even inhoudelijker reageren. Jouw jeugd kun je niet meer veranderen, en de vooroordelen die er wellicht jegens jou uit zijn voortgekomen, zul je niet (helemaal) kunnen wegwerken. Het zij zo. Maar er is een belangrijk verschil tussen jouw jeugd en die van je zoon nu: jullie weten waardoor het komt dat hij "eigenaardig" is. Hij kan gerichter worden geholpen en waarschijnlijk hebben jullie en anderen meer geduld hebben omdat ze begrijpen waar bepaalde reacties vandaan komen.
Voel je niet schuldig, meid. Het heeft geen nut en bovendien - had je het kunnen voorkomen of veranderen?

Eens met genista

lekker makkelijk
Ik snap hoe je je voelt. Als ik niet lekker in mijn vel zit voel ik me ook zo. Als ik wel lekker in mijn vel steek vind ik het een kwestie van dikke pech. (2 zoons met een erfelijke stofwisselingsziekte waarvan zowel man als ik drager zijn, waarvan er 1 niet zelfstandig zal kunnen worden)
Je hebt het niet kunnen voorkomen, je kunt het niet veranderen. Je kunt alleen maar proberen om er zo goed mogelijk mee om te gaan.
Probeer niet krampachtig je níét schuldig te voelen. Die gevoelens zitten er nou eenmaal. Je hoeft ze ook niet te ontkennen. Maar probeer ze niet de overhand te laten krijgen, daar schiet niemand wat mee op!

Lieve jet

Hij gaat een andere jeugd krijgen en weet je waarom? Omdat jij zijn moeder bent en bewust op hem kan en zal letten. Daarmee niet zeggend dat jou ouders iets fout hebben gedaan maar dat jij nu eenmaal de kans hebt om hem op te voeden met wat jij weet en ervaren hebt. En ongetwijfeld zullen er dingen zijn waar je over twintig jaar op terug kan kijken en denken dat je het nu anders had gedaan als je nu wist wat je dan weet (volg jij mij nog, ik niet ). Maar je doet nu toch je best, staat er bij stil en doet wat je kan. Dat is goed en genoeg.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Pff dames toch...(en nog een vraag)

Pink stiekem een mini traantje weg...dank je voor jullie reacties, heel erg lief en ik hoop echt dat het wat slijt. Ga wel mijn best ervoor doen, meer naar het positieve kijken.
Ik had nog wel een vraag. Hoe open zijn jullie naar de buitenwereld? Zeg je wat je kind "heeft"? Ik merk in mijn familie dat ze het niet snappen, en ik vind het ook moeilijk uitleggen. Aan de ene kant heb ik wel behoefte aan openheid, maar ben een beetje bang voor de reacties.

Jet

ik snap je heel goed. Maar inderdaad, ik sluit me ook bij voorgaande sprekers aan... Hier 2 kinderen met diagnose, oudste ADHD, zoon2 PDD-Nos/ADHD. Kijkend in de familie kan ik zo zien waar het vandaan komt en ook mijn man is niet geheel stoornisvrij. Misschien ikzelf ook wel niet, ik ben een vreselijke chaoot, op school ging het wel redelijk, maar op de middelbare (groot, onoverzichtelijk) geen hoogvlieger, 1 keer blijven zitten. Toch blijk ik op diverse testen wel altijd hoog te scoren, dus echt dom ben ik niet, maar dingen plannen....het lukt me niet. Mijn huishouden is er 1 van Jan Steen zeg maar
Ik voel zelf niet de behoefte aan mezelf testen, het is zoals het is. Zoon1 daarmee hebben we wel alles doorlopen, maar dat ging gewoon echt niet meer op een gegeven moment. Zoon2 gaat een stuk beter, maar we hebben wel wat dingen aangepast door de jaren heen.
Nog steeds ben ik geen planner, maar een normale dagstructuur kan ik de kinderen wel bieden En dat scheelt al een heel stuk!!

Bijzonder

Ik snap je bezorgdheid dat je zo graag wil dat je zoon het makkelijker krijgt dan jezelf gehad hebt. En dat de samenleving het deze kinderen soms moeilijk maakt en dat ze daar een weg in moeten vinden. Toch denk ik dat jij daarvoor de best denkbare moeder bent. Je hebt situaties die je herkent bij je kind maar je hebt daar vaak ook zelf oplossingen voor gevonden. Dus je kunt het gevoel bevestigen dat het lastig kan zijn maar ook helpen met het bedenken van de oplossing op puzzeltjes. Mijn kinderen hebben goede adviezen gekregen van hun vader en zelf heb ik ook met name geleerd van mensen die zelf autisme in hun karakter hebben. En hopelijk betekent die zoektocht samen met je kind ook wat voor jezelf, dat je zelf meer inzicht krijgt in je eigen mogelijkheden.
En of je het moet vertellen dat is een lastige. Ik bespreek dit nog steeds weleens met mijn kinderen. Het heeft niet zoveel zin om dit te bespreken met mensen die er niet voor open staan. Aan de andere kant is het ook een realiteit en dat moet men maar van je aannemen. Je voorkomt het commentaar toch niet. Mijn familie vind het nog steeds een vreemde zaak en vreemd hoe ik over mijn kinderen praat. Mijn kinderen begrijpen dat gelukkig goed. En zelf neem ik het langzamerhand ook maar met een korrel zout. Ik praat meer over wat ze nodig hebben of kunnen dan dat ik me beroep op een diagnose. En mijn kinderen hebben werkelijk een leuk karakter en leren met hun kennis over zichzelf steeds beter omgaan met andere mensen en met zichzelf op een prettige manier.

Blij met de herkenning

Ik ben blij met de herkenning. Ik ken ook niemand in mijn omgeving die in hetzelfde schuitje zit. Jullie verhalen geven mij goede moed, heel knap hoe jullie er mee omgaan. Vooral het met korrels zout nemen qua omgeving. Ik ga toch eens een goede eeltlaag kweken. En waar nodig toch vertelen over de pdd-nos van mijn zoon.
Bedankt voor jullie hulp, het is fijn om te praten erover met mensen dioe het begrijpen!

Nick

Hallo Jet

Om te beginnen: jouw zoon zal een ander leven hebben dan jij, juist omdat jij zijn moeder bent. Jij erkent en herkent en dat is de start van de goede begeleiding.

Ik heb zelf een zoon met Asperger en ik herken je gevoel. Ik gebruik voor mijn verhalen echter bewust niet mijn gewone nick. Via mijn gewone nick is mijn identiteit vrij gemakkelijk te achterhalen. Om de privacy van mijn zoon te bewaken, gebruik ik hier een andere nick. Ik begrijp je afweging wel: ik moet me er niet voor schamen. Maar het hoeft ook geen schaamte te zijn. Het kan ook vanuit bescherming voor hem zijn.

En over vertellen: ik zag er ook tegenop. Maar het is eigenlijk heel simpel. Mensen die begrijpen, snappen de verklaring. Mensen die niet begrijpen, blijven gewoon denken wat ze al deden: dat jij hem zo slecht opvoedt. Daar verandert dus niks.

Je hebt er dus eigenlijk alleen mee te winnen. En 1 tip: ga niet in discussie met de laatste groep. Als je probeert te bewijzen dat de diagnose klopt, dan ben je een ouder die haar eigen aandeel niet wil zien. En als de diagnose erkend wordt, dan komt dit doordat jij hem verkeerd hebt opgevoed

Bij de mensen die je wel begrijpen, vind je hopelijk de plek waar je tips kunt krijgen, ondersteuning, begrip etc etc.

En nogmaals: jouw zoon krijgt een ander leven dan jij. Hoe oud is hij?

Nickelo

Dank je voor je reactie. En ik ben redelijk veilig met mijn nick, maar een paar mensen kennen mij in het echt, en dat geeft niet. Ik was eigenlijk meer bang om te horen dat ik een aansteller was ofzo, haha, ja ben een beetje onzeker

Mijn zoon is 8, en gelukkig heeft hij er het minste last van, behave met het doseren en redelijk uit van zijn boosheid. Maar daarvoor staan we op de wachtlijst voor behandeling. Dat vind ik ook moeilijk, alsof er wat mis is, spookt er dan door mijn hoofd. Maar verstandelijk weet ik dat hulp niet slecht hoeft te zijn en ik wil het beste voor hem. En dat houdt wel eens in om iets te doen wat ik niet leuk vind, maar het gaat niet om mij, maar om hem.

Een paar mensen weten ervan, en inderdaad die gene die er niets van snappen doen het ook af met: joh, hij is gewoon kind. Joh hij doet zo ouderlijk praten omdat hij alleen met volwassenen omgaat. Joh hij kan niet delen of samenspelen omdat hij enigskind is(misschien komt het wel een beetje daardoor)....en dan roepen hoe snel er stempeltjes uitgedeeld worden.

Ik ga inderdaad ophouden met uitleggen en diegene die oprecht interesse tonen, wil ik wel wat vertellen. Want ik ben voor het uit het taoe hoekje komen van dingen. Dus moet ik zelf ook minder krampachtig gaan doen.
Hoe heb jij je kind vertelt over de diagnose? Ik weet niet goed hoe en wat ik dat moet doen.
Enne dank jou en anderen dat jullie zo lief zeggen dat ik het goed doe en zal doen, stiekem vind ik dat heel goed om te horen!

Precies

Al die opmerkingen. Mensen blijven graag denken dat de goede resultaten het gevolg zijn van hun eigen fabeltastische opvoeding en dat het falen van de ander komt door hun slechte opvoeding. Dat houdt het leven lekker overzichtelijk.

Zowel schoonmoeder als moeder waren er van overtuigd dat anderen beter konden opvoeden. Dat zag je wel aan de andere kinderen.

Ik heb een paar keer erkenning gekregen: de eerste keer was bij een psycholoog. We hadden het over opvoedprogramma's. Ze zei toen: "Daar zouden jullie nooit door de screening komen. Dat programma is namelijk helemaal niet bedoeld om kinderen op te voeden. Het is bedoeld om ouders te leren op te voeden. En jullie zoon is gewoon heel moeilijk op te voeden, want de gewone aanpak werkt niet bij hem".

Een andere keer was bij de psychiater. Zij schreef in haar rapport dat onze zoon 2 beschermende factoren had. Zijn hoge intelligentie en onze zeer adequate opvoeding. Natuurlijk hoor je hier cool over te doen, maar ik hunkerde naar erkenning dat ik het niet fout deed. Want dat is wel het gevoel dat ik vanaf zijn geboorte heb gehad: ik moet het wel fout doen, want al die andere ouders hebben wel normale kinderen. Dat gevoel is overigens niet weg, maar het is wel stukken minder geworden.

We zijn 4 jaar verder na de diagnose en ja, nu zie ik het zonnig in. Hij heeft zelfs een paar vrienden. Hij heeft vooral een online sociaal leven, maar hee, hij heeft een sociaal leven. Hij heeft heel veel handvatten om zich te handhaven in die vreemde sociale wereld.

Over vertellen: hij was al 11 toen de diagnose kwam. We hebben het hem aan de hand van kenmerken en de verschillen met de gemiddelde mens uitgelegd. Hij heeft er inmiddels zelf de nodige kenmerken uit kunnen lichten, waarmee hij het zelf aan anderen kan uitleggen. Hij geeft daarmee anderen aanwijzingen hoe ze hem het beste kunnen benaderen. En alvast een verklaring als het even niet zo lekker gaat.

Never explain...

Never explian. Your friends don't need it and your enemies won't believe you anyway
Ik heb twee prachtige kinderen, oudste is 11 met pdd-nos jongste is 10 met klassiek autisme... hoe speel je het klaar? nou, zo ingewikkeld is het niet; autisme is erfelijk! Daarom herken jij jezelf ook. Maar je had ook je partner kunnen herkennen of een van je ouders of een broer of zus. Onze familie heeft een sterk auti-gen dat is pittig hoor, maar je kunt er heel oud mee worden.
sterkte, Tess

Please explain

Please explain, because your friends *do* need it sometimes. Geen van mijn kinderen heeft een vorm van autisme. Maar juist door onder meer dit forum heb ik erg veel geleerd over autisme. Juist doordat vrienden en mensen hier op het forum het uitlegden aan me hoe het in elkaar steekt, ben ik het "oh, dat is zoiets als Rain Man" ontstegen. Veel weten is veel begrijpen is beter mee om kunnen gaan. En juist daarom kon ik vanuit mijn hart mijn eerste reactie schrijven, Jet. Omdat ik heel goed snap wat jij voelt en waarom. Wat Nickelo schrijft, herken ik ook naadloos: de bevestiging nodig hebben dat je het niet fóut doet, dat al die andere kinderen het niet zo geweldig doen doordat ze zo perfect worden opgevoed, maar gewoon, doordat je kinderen verder dan die andere kinderen van het gemiddelde of "normale" afwijken.
So please explain (dat doe ik ook over mijn kinderen, maar evenals Nickelo onder een andere nick), alleen al omdat je als ouders van die bijzondere kinderen zoveel aan elkaar kunt hebben.

Graag uitleg

Ik heb echt veel aan de uitleg en ervaringen van anderen. Ik voelde mij wat alleen hierin. Want in mijn familie is het soort van taboe (maar zoals T&T zei, ik herken ook veel familieleden hierin) en in mijn omgeving zie ik het niet voorkomen, of men zegt niets.

Ik ben, net als Nickelo, blij met de erkenning (en herkenning) en hoop dat mijn zoon over een paar jaar net als jouw zoon zelf een soort van uitleg kan geven, indien nodig. Maar wil hem graag meegeven dat hij goed is zoals hij is, alleen een kleine gebruiksaanwijzing nodig heeft. (toen ik dat tegen een juf zei, schreeuwde ze nog net niet dat hij absoluut niet normaal was, hoe haalde ik het in mijn hoofd. Gelukkig zijn andere leraren niet zo star met hun oordeel)

En Genista, ik vind je een mooi mens, en jouw reactie geeft mij veel hoop voor de gehele mensheid)) zonder gekheid, ik ben blij met mensen zoals jij, die zich echt verdiepen en open staan voor anderen. Met jouw hartje niets mis mee

Wederom dank voor de reacties en verhalen (jaja klink overdreven dankbaar, gooi het op de euforie van eindelijk een goed gesprek over mijn angsten en bezorgdheid te kunnen voeren, haha)

Eens met genista

Dat wat ik ook zei: vertel het wel, want je kunt er alleen maar bij winnen.
Ik merk zelf dat veel mensen de moeite nemen om zich erin te verdiepen. Die ook actief vragen wat een verstandige aanpak is. Die daar ook echt naar vragen.

Want wat normaal is, wijkt vaak ver af van het gewone voor de rest van de wereld.
Om een voorbeeld te geven: als mijn zoon met een groep vrienden op het veldje aan het voetballen was, dan was ik altijd gespannen. Dat vond men raar: waarom doe je zo overspannen als je zoon van 12 op 2 minuten van huis aan het voetballen is met de jongens? Hoe vaak ik niet heb gehoord: relax joh, dat gaat prima met die jongens. Aangezien hij in die tijd ook heel agressief kon worden, en hij ook veel groter en sterker was dan zijn leeftijdgenoten, wilde ik hem het liefste op tijd uit de situatie halen. En groepen waren voor hem letterlijk risicosituaties. Net zoals school.
Ik weet dat veel mensen mij overbezorgd vonden.
Zoon en ik hebben trouwens samen slimme oplossingen bedacht.: na een half uur voetballen (dan zat hij wel aan zijn tax qua sociale inspanningen), dan kwam ik hem roepen, dat hij aan zijn huiswerk moest. Zoon protesteerde dan formeel' mam, zeur niet zo'n. Ik speelde streng. En binnengekomen bedankt hij me dan dat ik hem gered had. En nee, geen huiswerk

Ik kreeg ook vaak tips dat ik hem op scouting moest doen, want daar leerde hij socialer te worden. Top plan: iemand met 1 been, die stuur je op atletiek als hobby (!) iemand die slecht kan diepte kan zien, stuur je op een balsport etc. Nee, natuurlijk doe je dat niet. Een aangeboren tekort aan sociale vaardigheden herstel je niet door iemand in het diepe te gooien. Lord of the flies. Zo iemand help je met tactieken om het tekort te compenseren op andere manieren. Onze zoon is bijv. met een dramatherapeute aan de gang gegaan. Oefenen met ingewikkelde sociale situaties in een veilige omgeving.

Mensen vonden/vinden ook vaak dat de kinderen het 'samen' moeten oplossen. Dat kan best zo zijn voor gewone kinderen, maar om van een autistisch kind te verlangen dat die in een ruziesituatie een constructieve oplossing bedenkt: get real. Ik heb dus heel vaak ingegrepen. Overigens, heel eerlijk, ik denk dat het oplossen van conflicten in de meeste sociale groepen vooral een survival of the fittest is. Degene die het meest streetwise is, wint.

Maar om even positief af te sluiten: ik heb door de jaren heen wel van heel veel mensen gehoord dat ze nu begrepen waarom onze aanpak zo goed was. En dat ze veel bewondering hadden voor ons enorme geduld. Dat is dan wel heel fijn om te horen.

Probleemgestuurd

Wat ik vertel, is vooral probleem gestuurd. Onze zoon (adhd) heeft met een aantal dingen hevige moeite. Die dingen staan in de loop der jaren in mijn hoofd in een duidelijk, overzichtelijk lijstje (bijv: http://www.livesinthebalance.org/sites/default/files/ALSUP.rev_.8-29-11.pdf).
Ik merk dat mensen er veel aan hebben, als ik dat uit kan leggen. Dan vertel ik eerst waar hij tegen aanloopt en dan zeg ik daarna: 'Dat komt doordat hij adhd heeft.' Dat werkt beter dan andersom. Als je eerst zegt: 'Hij heeft adhd.' Dan zien mensen al Jochem Myer voor zich. En onze zoon is een heel stuk minder vrolijk dan hij (overkomt). Dus dan staan ze al op het verkeerde probleem. Als ik eerst het probleem noem, gaan ze veel meer meedenken over oplossingen.
Het gaat volgens mij dus ook over de manier waarop je het brengt. En laten we wel wezen, het is ook moeilijk te begrijpen allemaal. Ik zit er al 13 jaar met mijn neus bovenop, maar het heeft toch zeker wel een jaar of acht geduurd, voordat ik het begon te begrijpen, hoe dat werkt in dat hoofd.

Ja, heel goed, karmijn

Niet elke ADHD-er of autist is hetzelfde. Helemaal niet, zelfs.

Zoon heef bijv. geen moeite met gebrek aan structuur. Hij flipt helemaal niet als er iets afwijkt van de afspraak. En hij kijkt iedereen ook gewoon aan.

Maar hij vertelt wel: het kost mij veel inspanning om gezellig sociaal over koetjes en kalfjes te praten. Dan moet ik continu nadenken over wat ik nu moet antwoorden. Dat vinden jullie dan vreemd, want ik kan juist heel gemakkelijk praten over de documentaires die ik op Discovery gezien heb. Als ik een tijd over koetjes en kalfjes heb gepraat, ben ik gewoon moe en dan wil ik graag even alleen zijn. Als ik uren over wetenschappelijke dingen heb gepraat, heb ik nieuwe energie.

En: het kost mij moeite om je aan te kijken. Ik wil je wel graag aankijken, maar dat gaat bij mij niet vanzelf. Daar moet ik echt mijn best voor doen. Dus als ik met je praat, maar ik kijk je niet aan, dan betekent dat niet dat ik niet luister. Sterker nog: ik kan dan beter luisteren, omdat ik er niets steeds aan hoef te denken dat ik je moet blijven aankijken.

Karmijn

Precies dat wat jij schetst, dat kan zo helpen. Zonder al te veel in details te willen gaan: Afgelopen week was ik met een bevriend gezin op vakantie. Van alles wat er in ons gezamenlijk vakantiehuis aan kinderen rondliep, was er eentje min of meer een soort van gemiddeld, zal ik maar zeggen (ik weet even geen neutrale term, maar het was een gewone beginnende puber). Juist door de uitleg over bepaalde gebruiksaanwijzingen van kinderen die we over en weer al veel langer hadden gedaan, ging het deze vakantie zo goed. Beginnende botsingen konden in de kiem gesmoord worden, we konden goed inschatten wie even met rust gelaten moest worden en we hebben één keer de slaapkamerindeling veranderd. Achteraf zie ik dat we precies gedaan hebben zoals jij schetst, Karmijn De kinderen kenden elkaar namelijk niet zo heel goed, voornamelijk wij, de volwassenen, zijn al jaren dik bevriend. Het was dus wel een beetje spannend hoe het zou gaan, maar door die specifieke toelichtingen konden we het ook voor de andere kinderen duidelijk maken. Nu had iedereen een leuke week.
En het mooie is dan weer, Jet, dat het allemaal helemaal niet zo zwaar was, en niet moeilijk. Het was geen kwestie van constant op je qui-vive zijn. Gewoon doordat de basiskennis er was en ieder zijn eigen kinderen goed kent, grijp je rustig in zodra dat nodig is. Dat is ook jóuw voordeel ten opzichte van je zoon.

Jet

Weet je wat mij altijd heel erg troost? De gedachte dat ik me kan laten leiden door voortschrijdend inzicht. Af en toe schieten wij naast, dan schatten we een situatie verkeerd in. Maar hoe ouder zoon wordt, hoe beter hij dat kan verwerken en hoe makkelijker het wordt om weer goed te schieten.
Je hoeft het niet allemaal in een keer goed te doen. Je hebt de tijd om je zoon te leren kennen en je eigen gedrag en reacties aan zijn behoeftes aan te leren passen.
Aan de ene kant kan dat soms overweldigend zijn. Er moet nog zoveel. Hij moet nog zoveel leren. Kan ik dat wel? Maar aan de andere kant is dat ook een troost. Het hoeft niet in een dag. Je bent geen hulpverlener die maar een uur de tijd heeft. Je hebt nog jaren voor je. Waarin je kunt leren.

Ik heb heel ontzettend veel gehad, door me te verdiepen in de ervaringen van volwassenen met adhd (niet in de laatste plaats zijn vader, die geen diagnose heeft, maar hem volgens mij wel zo zou kunnen krijgen). Omdat hun ideeen, hun gevoelens en hun oplossingen mij inspireren om verder te gaan met zoon. Om niet gedragsgericht, maar ontwikkelingsgericht te blijven werken met hem. Kijken naar mogelijkheden, naar kansen, naar leermomenten.
Ik schrijf heel bewust 'werken', want dat vind ik het wel. Het is niet makkelijk, het is echt werk.

Sterkte ermee.

Helemaal gelijk

Dat wij hier eigenlijk een voordeel hebben, we weten hoe moeilijk het was voor man en mij vroeger, en we kunnen onze ervaringen goed meenemen in het bij staan van zoon. Ik iets meer dan man, hij herkent een stuk minder (maar vertelt met veel plezier: goh lijkt jou wel!! Haha, mannen...)

Ik merk ook wel dat in situaties waarin anderen niets weten over de pdd-nos of bij mensen die het wegwuiven, ik veel meer op mijn hoede bent. En de aantal die het wel erkennen, ik veel rustiger bent en zoon trouwens ook. Dat die mensen ook veel beter op hem en naar hem reageren en ook goed inspelen op een eventuele moeilijkheid.

Het helpt wel om te horen dat jullie ook wel je ups en down hebben qua opvoeding en aanpak. Ik kon daar nog wel eens ontmoedigd door raken. Diagnose is ook nog maar een half jaar oud. Ik moet het ook meer de tijd geven. Maar toen ik merkte dat hij eigenlijk weer terug naar de kinderpsycholoog moest, toen ging ik dus twijfelen aan mijzelf...maar ja, het is beter voor hem.

Wederom dank voor de reacties!

Jet

Wij hebben toch ooit samen in duister Amersfoort achter Tinus aangehobbeld? Ik vond jou niet raar hoor? Volgens mij hebben wij het erg gezellig gehad!
En die commentaren van de buitenwacht: niks van aantrekken. Wat wij allemaal wel niet te horen kregen... En iedereen zou het heel anders doen. Want de zuster van de buurvrouw van de melkboer had ook een dochter en die... Volg je eigen gevoel en je eigen hart. Je kind krijgt geen ander leven, alleen misschien meer begrip!
Sterkte en een dikke kus.

Karin

Haha kastanjet!

Ja klopt! We werden inderdaad door donkere stegen geleid en het was inderdaad gezellig! (Ik kan mij nog herinneren waar je nick vandaan komt) en gelukkig vond je mij niet raar ghehe.

Maar klopt, als "men" commentaar heeft, dan hebben ze het toch wel. Ga wat dikkere huid kweken, want van nature ben ik een snelle aantrekker, dus toch wat minderen daarmee.

Dank je voor je lieve reactie! Dikke knuffel terug!

Jet

Mijn zoon heeft ook o.a. PDD-Nos (overgeërfd via mij, joepie!) en wij hadden er dus mooi een boom over kunnen opzetten die avond in die keet. Ja, ik ben ook een volgeling van Tinus geweest, tenslotte was hij een van de weinigen die de weg wist.
De mijne heeft ook moeite mijn zijn boosheid en hij is nu begonnen met integratieve kindertherapie. En ik had vroeger zelf speltherapie toen ik 9 was, want ik had ook zoveel last van ontploffingen. Ik zie wel dat mijn zoon een andere persoon is dan ik vroeger, misschien doordat wij als ouders er nu al anders mee omgaan dan mijn eigen ouders vroeger. Ik kan me schuldig gaan zitten voelen dat zoon van alles van of liever via mij heeft overgeërfd (ik heb geen stempels maar had een forse gebruiksaanwijzing), maar dat helpt niemand. Het helpt wel dat je enigszins ervaringsdeskundig bent en reflectief vermogen hebt, dat je nu mooi kunt inzetten om je zoon te helpen.

O.t.

Ik werk sinds een paar maanden in Amersfoort. De eerste contractbesprekingen heb ik op mijn verzoek gedaan bij De Onthaasting (de enige gelegenheid die ik kende in Amersfoort). Kom er nu elke dag langs, evenals langs het enge tunneltje...

Pirata, beemer en kastanjet

Pirata: Jeeee nog een volgelinge. Ik herken die ontploffingen. Ik heb ze zelf ook, en nog wel moeite ermee. En dat wil ik zoon graag besparen, want ik zie nu al hoeveel moeite hij heeft met zijn boosheid. Hoop echt dat we snel terecht kunnen bij de psycholoog.

Beemer: wij hebben elkaar inderdaad ontmoet bij die leuke tandartsen. Jij bent ook een erg leuk mens, een prachtige femme fatale! Ik herken ook de plezierige kant van het anders denken. En ik denk dat ik die bij zowel mij als bij mijn zoon wat meer gaat benadrukken, want er zitten inderdaad ook fijne dingen aan vast.(goed idee die club, ghehe, ik voel inspiratie voor nieuwe slogans op mijn naambordje bij een volgende meeting)

Kastanjet: wat leuk dat je er nog vaak langskomt en er nog binnen bent geweest, vond dat zo'n leuk meeting. Kan gewoon nog dubbel liggen als ik er aan terug denk

Soms vliegt het nog wel eens naar mijn keel als ik denk en ook hier lees dat het toch nog wel met ups en downs gaat en zal gaan. En ben wel een beetje bang om zoon wat los te laten in situaties waar ik niet bij kan zijn of hoeft te zijn. Zal vast herkenbaar zijn...maar ja het zal uiteindelijk wel moeten hé.

Wederom dank voor jullie bijdragen!

Gedicht

Soms kan ik het spaans benauwd krijgen, van al die toestanden die ons ongetwijfeld nog te wachten staan in de toekomst. Ik vond daarom het volgende gedicht van Freek de Jonge, prachtig. Misschien jullie ook wel? http://www.freekdejonge.nl/specials/weesnietbang.html

Heel mooi karmijn

Dank je voor het delen!

Tandartsen?

Hee was ik daar,ook niet?
Ik weet in dat geval zeker dat jij een van de smaakmakers was voor mij Jet Ik heb verder niks zinnigs te melden hoor, behalve dan dat je echt niet onzeker moet zijn!