Mijn kind gaat naar een groep

Psychiater

Dan vraag ik me wel af wat er aan de hand is met je zoon? Is dat wel uitgezocht? Bijvoorbeeld door een psychiater. Waar komen die uitbarstingen vandaan?

Een jeugdzorggroep kan natuurlijk een noodoplossing zijn als het thuis niet meer gaat, maar het lost eventuele problemen niet op.

Bovendien zit je daar met meerdere jongeren die soms behoorlijk kunnen rellen. Maar goed, het kan ook gezellig zijn.

Dus nogmaals, wat is het probleem van je zoon? En is daar wel serieus aandacht aan besteed? En ben jij daar ook mee op de hoogte?

AnneJ

Jij hoeft toch helemaal niet te weten wat haar zoon heeft? Vraag jij dat zodat jij kunt beoordelen of de weg die nu bij anoniem wordt ingeslagen wel de juiste is?

Het doet niet te zake wat haar zoon heeft, ze vraagt wat andere ouders zouden doen.

Rust

De rust en afstand alleen al kan helpen bij de uit huis plaatsing. Dus anoniem: laat hem gewoon 1 keer in de week komen, nu is hij 7 dagen thuis en heb je elke dag stress en spanning, straks hooguit 1 dag waarbij de kans groot is dat doordat hij een aantal dagen er niet is, jullie allebei meer rust hebben om dit aan te kunnen.

@Annej: bij voorbaat uitgaan van negatieve is niet goed. Deze moeder heeft een héél hoge drempel moeten overstappen door akkoord te gaan met een vrijwillige (!) Uithuisplaatsing, dat is moeilijk, zo niet het moeilijkste wate er os, want ze geeft toe dat ze het niet alleen kan en vraagt hulp, of negatief vertaald: ze geeft toe dat ze het niet kan en heeft gefaald.

Ik ga voor het eerste: goed dat je hulp vraagt! Als de leefgroep niks is, kan hij altijd weer naar huis komen.

Een collega van mij heeft het ook gedaan, een dochter van 16 met wie geen land te bezeilen was, hulpverlening thuis werkte onvoldoende, kind bleef nachten weg. Ze had verder geen psychiatrische problemen, ze was gewoon een heel lastige puber. De vrijwillige uithuisplaatsing zorgde voor rust, na een aantal maanden kwam het meisje weer thuis wonen en konden ze samen weer verder.

Als.zoon van ts wel psychiatrische problematiek heeft en misschien wel naar een leefgroep gaat in de psychiatrie is dat ook niet slecht. Jij weet zelf hoe moeilijk het is om kinderen met psychiatrische problematiek op te voeden, soms kan je dat niet alleen en is een uithuisplaatsing geen schande. Daarnaast is de puberteit het moment waarop eventuele psychiatrische problematiek zich voor het eerst uit (denk aan psychoses), dus dat zou ook een verklaring kunnen zijn.

Maar nogmaals TS geeft aan dat ze hulp heeft gevraagd: super goed, complimenten dat je dat doet.

uit huis plaatsen

Vriendin heeft dit moeilijke besluit jaren geleden moeten nemen.
Ja het heeft heel veel verdriet en tranen gekost, maar nu zegt ze het is een goede beslissing geweest.
Kind en gezin zijn er nu zoveel beter aan toe.
Het heeft ook op hun andere kind een positieve uitwerking gehad dat oudste uit huis ging,
Weekend bezoeken zijn nu gezellig, maar in het begin was een positieve sfeer alleen vol te houden, omdat ze wisten dat het maar voor een dag, en later voor een weekend was. Kind was overigens pas 12 of 13 toen het uit huis geplaatst werd. Sterkte met deze moeilijke maar dappere beslissing.

Falend ouderschap

Natuurlijk heeft het met mijn instelling te maken maar ik vind de tekst in het bericht niet 'ouderlijk' maar hooguit aangepraat. Het is een soort jeugdzorgjargon.

Je kunt ongelooflijk tobben met een moeilijk opvoedbare jongere. Als je daarbij hulp zoekt wil dat toch niet zeggen dat je 'gefaald' hebt? Dat is juist het dingetje dat de hulpverlening jou aanpraat. Je zoekt hulp omdat je verwacht dat elders meer deskundigheid is op dit gebied dan jij als ouder van nature in huis hebt.
Deskundigheid waar jij en je kind van kunnen profiteren. En dan beginnen de lui jou in te prenten dat je aan het falen bent. Hoezo?
Het is gewoon heel erg treurig als het thuis niet lukt en je als gezin in drama verzeild raakt. Je had het zo anders gehoopt en verwacht.

Niets mis met vrijwillige uithuisplaatsing als je tot de conclusie komt dat dat zaken voor iedereen verlicht en nieuwe perspectieven opent. Maar dat wil toch niet zeggen dat je uit je moederrol stapt? Je bent moeder en ook als moeder aan de zijlijn blijf je je betrokkenheid zoekend vorm geven. Uit je moederrol stappen, hoe kom je dr op. Hooguit kun je het even wat noodzakelijk loslaten omdat het teveel van je heeft gevraagd, maar zeker met een kind dat jou intensief nodig heeft stap je niet uit je ouderrol.

Dat lijkt me een soort hulpverlenersjargon. Of iemand is door de hulpverlening geindoctrineerd in dit soort onwerkelijke opvattingen over ouderschap.

Verder gaat het om een opgroeiend kind. Dat wil je zo goed mogelijk helpen met positieve verrijkende aanbiedingen als onderwijs en hobbies en het ontwikkelen van interesses. En je zoekt zo goed mogelijk uit waarom dat niet lukt en waar de belemmeringen zijn. Maar vooral ga je vooruit en maakt er wat van en blijft zoeken.

Heel vermoeiend kan dat zijn en dan ben je blij dat er mensen zijn die jou en je kind tot steun zijn. Behalve als ze dat niet zijn en jou op je 'falen' drukken. Dat komt omdat het veld gewoon complex is, het is werken met mensen en de kennis is veruit ontoereikend terwijl men er wel veel van verwacht. Onterecht veel van verwacht. Want het is gewoon ploeteren en creatief blijven denken en gebruik maken van de mogelijkheden.
Succes is soms klein en ligt niet voor de hand maar kan soms toch ineens verrassen.

Volgens mij worden ouders eerst van 'falend' ouderschap beticht om te voorkomen dat de hulp zich voelt falen want het lag toch aan de ouders? En niet omdat het gewoon moeilijk is en de deskundigheid nog veel te wensen overlaat. Het is een subjectieve hype.

Het is heel erg naar als het thuis niet lukt. Maar je gaat toch niet met andere ouders sippen over zaken waar je feitelijk ook weinig keus in hebt.

Kortom ik vind het een wat ongeloofwaardig verhaal dat mij eerder uit de koker van een hulpverlener lijkt te komen die dat hier dropt.

nee nee...jij faalt NIET

Jij krijgt de kans om de relatie met je zoon te gaan herstellen en je krijgt de kans om hem op een gezonde manier te gaan leren loslaten. Hij gaat leren zelfstandig te worden en heeft daar nu eenmaal wat meer sturing bij nodig.

Mijn zoon had eigenlijk ook die begeleiding nodig op die leeftijd. Maar hij heeft ervoor gekozen om weg te lopen van huis en in te gaan wonen bij zijn vriend die hem inkapselt en afhankelijk houdt van hem. Hij wordt niet zelfstandig en als ouders krijgen wij maar heel moeizaam een zeer spaarzaam contact. Totdat hij weer in geldnood is.
tel je zegeningen!!!

je kunt uit dit soort draadjes beter wegblijven Annej

Het voelt als zout in een wond wrijven als jij hier nog eens jouw mening over jeugdzorg komt geven. Overigens ben jij de enige in dit draadje die de term falend ouderschap gebruikt, realiseer je je dat?

Voor topicstarter: veel sterkte, het is gewoon lastig als dit nodig is.Hopelijk helpt dit juist om jullie weer dichter bij elkaar te brengen, soms is daar gewoon eerst afstand voor nodig.

Niet Vaas

TS komt zelf met 'Ik heb het idee dat ik gefaald heb als moeder'

maar koppelt dat niet aan het jeugdzorgjargon

van falend ouderschap, dat doe jij.

Semantiek Vaas

De ene of de andere sortering van eenzelfde begrip met dezelfde stam van de woorden.

En natuurlijk zul je best ouders hebben die zich laten inzuigen en na een aantal jaren een gezamenlijk discours hebben met hun jeugdzorgwerker, maar als ouder in de hulpverlening komt dat op mij niet erg realistisch over. Ik kan me best vergissen maar de gesprekken die ik met andere ouders had gingen er zo niet toe.

Ik weet niet of ik nu een serieus naar hulp en steun zoekende ouder heb afgeschrikt of een door hulpverleners bedacht initiatief tot een ouderlijk steungroepje op het internet heb voorkomen.

Semantiek, Anne J

Goed dat je inzicht toont dat je misschien wel iemand met een hulp/steunvraag afschrikt. Jammer dat je in de volgende alinea een heel grote broek aantrekt.
Je staat overgevoelig afgestemd op dit onderwerp. Je weet er ook oprecht ontzettend veel vanaf, maar realiseer je dat je semantieke benadering niemand helpt.
Je zou bij zo’n draadje ook even op je handen kunnen gaan zitten.

Anoniem heeft het gevoel dat ze mislukt is als moeder. Zo goed dan?
Dat is een vreselijk gevoel. Zij zet een extreem moeilijke maar ook door haar als noodzakelijk geziene stap om uiteindelijk het tij te keren en op korte of langere termijn de omgang met haar zoon weer te kunnen normaliseren. En om de rust in het gezin te laten terugkeren.
Anoniem: ik wens je veel sterkte en heb respect voor de stap die je zet om het voor iedereen in het gezin beter te maken.

Ikzelf

Ik ben zelf op mijn vijftiende in een ‘kindertehuis’ terechtgekomen. Zo heette dat toen nog. Het was natuurlijk niet fijn dat het nodig was maar ik denk wel dat het goed is geweest. Het contact met mijn ouders was zo intens negatief geworden. We kwamen er gewoon niet meer uit. Dat ik uit huis ging, heeft iedereen rust gegeven. Ook veel pijn natuurlijk, daar kan ik ook niet omheen.

Ik weet natuurlijk niet wat er bij jullie achter zit. Ik zou denken: start met dat 1 x pw bij jullie eten. Probeer zo weinig mogelijk over ‘de problemen’ te praten. Heb het over koetjes en kalfjes, toon belangstelling voor wat hij aan het doen is maar stop met opvoeden (in die zin snap ik jouw uitspraak van uit de moederrol stappen heel goed!). Kunnen jullie dit voorbespreken met de begeleiding? Zij zullen toch ook afspraken met hem maken over zijn gedrag. Ze kunnen het er met hem over hebben wat nodig is om dat contact tot een succes te maken. En als hij uit de bocht vliegt, zouden zij dat met hem kunnen nabespreken. Als er echt heftige dingen gebeuren grens aangeven: als je gaat schelden/schreeuwen/vechten is het bezoek ten einde. Ook dit vantevoren met begeleiding doornemen.

Als hij straks ergens anders woont en alleen maar een keer komt eten, hoef je je nog maar 1 keer per week schrap te zetten. Jij kunt dan ook beginnen te Helen. Ik zou het daarom zeker niet meteen afwijzen. Geef het een kans.

Je gaat alleen samen met je zoon een keer per week lunchen elders of uit eten elders al is met met meegebracht voedsel buiten. Dat is toch beter gezien corona.

Als je je er nog te gestresst bij voelt zou ik het thuis even afhouden. Een samen moment buiten kan juist heel vruchtbaar zijn om het contact goed te krijgen.

Ooit

zat ik ongeveer in dezelfde situatie als topicstarter. AnneJ ging zich ook in dat draadje mengen, ik werd volledig afgebrand, was eigenlijk de titel "moeder" niet waard volgens haar.

Mijn raad is om alle bijdragen van AnneJ te skippen en de rest wel te lezen. Je hebt een moeilijk besluit genomen, waarschijnlijk niet zomaar even. Mijn kind is nooit meer bij mij komen wonen, mijn ex heeft het kind volledig omgekocht en daar was deze puber erg gevoelig voor. Inmiddels zijn we 5 jaar verder en ben ik blij met de kruimeltjes contact die kind met mij wil. Het is niet veel, nooit met sinterklaas bijvoorbeeld, nooit op een verjaardag, maar tussendoor waait het even aan.

Ik vraag me wel af of het contact wekelijks bij jou thuis moet zijn. Ik haalde kind toentertijd op en ging bijvoorbeeld ergens een ijsje eten of nam veel jonger zusje mee en dan gingen we naar de speeltuin. Thuis was voor mij toen geen optie.

Wraakzucht NMN

Flauw Nu maar niet. Ik vermoed uiteraard verschil van mening maar ik brand geen ouders af. Ik ben wel direct en stel vragen en geef een mening en duidelijk is wie ik daar in ben. En dat je met mij van mening kunt verschillen spreekt vanzelf.

Anoniem even oncontroleerbaar roepen dat ik toch niet deug.

AnneJ(ot)

'Dan vraag ik me wel af wat er aan de hand is met je zoon? Is dat wel uitgezocht? Bijvoorbeeld door een psychiater. Waar komen die uitbarstingen vandaan?'

Ik snap Nu maar niet wel. Je brandt TS wel af, door te insinueren dat er geen diagnose gesteld is door de juiste persoon. Je hebt een eigen jeugdzorgdraadje voor je frustraties, leef je daar in uit.

De moederrrol

Aan de andere kant geeft het me veel rust dat ik niet meer voor hem hoef te zorgen en is er bij mij zoveel frustratie opgebouwd richting mijn zoon dat ik er voorlopig vrede mee heb om uit de moederrol te stappen.'

Je stapt niet uit je moederrol, maar je hebt de moeilijkste beslissing genomen die je in je rol als ouder kunt nemen, namelijk dat het beter is als de dagelijkse zorg voor een van je kinderen door iemand anders wordt gedaan. Zo'n beslissing neem je alleen maar als je denkt dat dat beter is voor je kind en daarbij hoort ook de overweging, dat je zelf bepaalde dingen niet (meer) aankunt.

Maar je blijft wel nog de ouder, alleen krijgt dat een andere vorm. Vergelijk het met je kind naar het ziekenhuis laten gaan, omdat je de ziekte niet meer zelf kunt behandelen.

Ik weet niet of er een OTS is geweest en of je dus een voogd hebt. Dat zou het allemaal iets lastiger maken, omdat je dan via de voogd je invloed als ouder moet uitoefenen.

Er zijn een paar dingen waar je mee aan de slag kunt gaan:

- je eigen boosheid. Vraag je eerlijk af wat je zo boos maakt. Is dat zijn gedrag, of is het probleem dat jij het gevoel hebt dat jij door zijn gedrag in een kwaad daglicht komt te staan, alsof je geen goede moeder bent. Stel jezelf die vraag heel eerlijk. Kun je de wissel maken van: 'nu lijk ik een slechte moeder' naar 'ik ben moeder van een moeilijk kind'?

- afspraken maken met de jeugdzorginstelling; dat kan gaan over informatie: hoe krijg je informatie, welke regelmaat en over welke onderwerpen. Wat wordt er met jou besproken en hoe wordt dat geregeld? Het kan ook gaan over de vraag of er ouderbegeleiding is. Je zoon is 16, dan gelden er wel speciale regels voor wat betreft informatie geven, hij moet daar zelf toestemming voor geven. Het mooiste zou zijn als je een keer per week een kort verslag zou krijgen en als je bij belangrijke vergaderingen over de behandeling zelf mee kunt doen.

- ik zou de wekelijkse bezoeken wel door laten gaan, maar ik zou dan ook nauwgezet observeren en later opschrijven wat er dan gebeurt: wat roept angst op bij jou, waar ontstaan conflicten door, hoe reageert iedereen etc. Dus alsof het bezoek een observatiemoment voor jezelf is, waarin je kijkt wat er in de thuissituatie gebeurt. Het zou mooi zijn als je met de jeugdzorginstelling een afspraak kunt maken, over de manier waarop je dergelijke observaties met hen kunt delen, met wie dan en of er een mogelijkheid is voor een (online) gesprek daarover van maximaal 15 minuten (niet te lang maken, want dan ga je kleine dingen teveel uitdiepen, volgende week is er weer een moment).

- zorg dat je één vaste contactpersoon in de instelling hebt, met wie je ervaringen, vragen etc. kunt uitwisselen. Dan kan de vaste begeleider zijn van je kind, hij/zij ziet je kind regelmatig in het dagelijkse leven. Het kan ook een behandelaar zijn, die gaat over diagnose en behandelplan. Het ligt er een beetje aan waar je zelf behoefte aan hebt en met wie je denkt goed contact op te kunnen bouwen. Houd er rekening mee dat mensen geen gaten in hun agenda hebben: alles staat (natuurlijk) vol met hun werk. Dus het moet inpasbaar zijn in een overvolle agenda. Bovendien zullen ze ook eerst hun eigen observaties willen doen en zal je kind zich in eerste instantie wellicht ook anders gedragen dan thuis.

Je moederrol verandert. Van dagelijkse zorg voor eten, drinken, kleding etc. naar een partner voor professionals in het behandelen van je kind, die nu met een zekere afstand opnieuw kan kijken naar je kind en tijd heeft om te observeren en na te denken over wat het zo moeilijk maakte met hem in huis.

Ik heb twee ervaringen: een zoon van 10 die door de week uit huis ging om aan de andere kant van het land een opleiding te volgen. Dat deed ontzettend veel pijn. Daarom noem ik het ook de moeilijkste beslissing die je als ouder kunt nemen.
En een pleegdochter die de jeugdzorg in belandde. Mijn ervaring daarmee is dat het ontzettend veel moeite kostte om als (pleeg)ouder in beeld te komen bij de professionals als een te respecteren gesprekspartner. Vandaar dat ik daar nu een beetje op hamer, want het is zowel voor jou als voor hem als voor de behandelaars heel belangrijk dat jij als ouder in beeld bent. De eerste stap is al dat je jezelf niet uit beeld denkt: je hebt een andere rol, maar je bent nog steeds de moeder.

Tsjor

AnneJ

'... een door hulpverleners bedacht initiatief tot een ouderlijk steungroepje....'.
Hier sla je echt door.
Mocht je dit als een kritisch gestelde observatie bedoelen, dan had je kunnen vragen aan anoniem: waarom stel je deze vraag op dit forum, is dat je eigen initiatief geweest? Dan had ze je 'verdenking' kunnen weerleggen.
Maar nu ga je van een vrij normale uitdrukking opmerking ' 'Ik heb het idee dat ik gefaald heb als moeder' naar 'falend ouderschap'= jeugdzorgterm = jeugdzorg zit erachter = jeugdzorg doet dit. Dat zou ik 'paranoia' noemen, een soort complotdenken in de ergste vorm. Een ontsporing in jouw geest.

Je reactie op NMN laat zien dat je geest gesloten is. Is het flauw als iemand weergeeft hoe zij je bijdrage heeft ervaren? Wat je doet is die ervaring vervolgens ontkennen (ik brand ouders niet af), waarmee je tegelijkertijd in feite bewijst wat je ontkent. Je brandt nu haar ervaring af: dat doe ik niet.

'En natuurlijk zul je best ouders hebben die zich laten inzuigen en na een aantal jaren een gezamenlijk discours hebben met hun jeugdzorgwerker, maar als ouder in de hulpverlening komt dat op mij niet erg realistisch over. Ik kan me best vergissen maar de gesprekken die ik met andere ouders had gingen er zo niet toe.'
Ik maak bezwaar tegen de term 'inzuigen'. Ik geloof best dat het jou, AnneJ, nooit gelukt is om een 'gezamenlijk discours' met een jeugdzorgwerker te ontwikkelen, maar ik denk dat je dan ook moet kijken naar je eigen aandeel daarin en je eigen vermogen tot communicatie.
Mij is het uiteindelijk wel gelukt. Dat was neit eenvoudig. De mensen wachtten op de OTS die nog niet afgegeven was, daarna zouden ze met de voogd overleggen. Maar er was geen voogd. wij waren er, als ouders. aan alles kon je merken dat ze daar nog niet op ingesteld waren. Ik heb mijn verhaal de jeugdzorg binnengesmokkeld. Ik heb het achterin een fotoboek geplakt en dat fotoboek aan mijn pleegdochter gegeven, in de veronderstelling dat het volgende zou gebeuren: pleegdochter bekijkt fotoboek, jeugdzorgwerkers zijn geïnteresseerd (hier komt de paranoia bij AnneJ al naar boven), kijken mee, komen achteraan het verhaal tegen; pleegdochter gaat dat niet lezen (tekst, geen interesse), jeugdzorgwerkers wel. en zo is het gebeurd. Door dat verhaal gingen de jeugdzorgwerkers met andere ogen kijken, vielen andere dingen op, werden hun observaties en analyses anders (meer conform de realiteit) en werden zij uiteindelijk goede partners toen de vraag aan de orde kwam: hoe moet dit verhaal nu verder? Dat bleek cruciaal in de laatste fase toen het plan over hoe nu verder in overleg met elkaar was uitgestippeld. De details vergen weer een lang verhaal, maar het ontwikkelen van een gezamenlijk discours in niet 'je laten inzuigen' maar je eigen positie innemen als ouder. Dat vergt allereerst dat je daar voor jezelf helder over bent, wat wil je, hoe zie jij je rol nu; het vergt initiatief van jou kant om die rol ook op je te kunnen nemen zoals jij dat wil (niet elke ouder wil hetzelfde) en het vergt soms wat inventiviteit en vaardigheid in de communicatie. Niet iedereen beschikt over die vermogens. Maar het kan wel degelijk en het komt jezelf, de hulpverlening en het kind ten goede. Dan kun je ook op een constructieve manier je kritische rol op je nemen en ook dat is nodig: als ouder moet je kritisch kijken naar de hulpverlening, zowel op individueel niveau (hoe gaan ze om met je kind) als op het niveau van het systeem, de organisatie, als op politiek niveau. Door als ouder je eigen positie in te nemen, kun je een relevante partner worden in de jeugdzorg en je eigen kind op die manier alsnog beschermen.

Ik snap best dat het niet gemakkelijk is en dat niet iedereen daartoe in staat is. Maar het kan wel.

Tsjor

AnneJ

Ik zeg nergens dat jij niet deugt en wraakzuchtig ben ik ook niet. Ik zeg wel dat ts jouw bijdragen naast zich neer mag leggen. Dat dat heel verstandig is zelfs.

Je bent voor dit soort draadjes iets té uitgesproken. Zoals Elena al zegt: je hebt je eigen draadje voor je frustraties.

Ts vraagt om ervaringen met een kind dat door omstandigheden uit huis gaat. Als het eens tot jouw brein door zou dringen dat dat niet zomaar gebeurt, dat deze ouder waarschijnlijk al het mogelijke en het onmogelijke gedaan heeft dat te voorkomen, dan zouden deze draadjes een stuk constructiever worden. En durven mensen misschien weer openlijk hun ervaringen te vertellen zonder dat ze zich moeten verdedigen tegen jouw tunnelvisie-mening.

De reden overigens dat ik dit onder een andere nick doe is dat ik een beetje bekende forummer ben. Met een nogal herkenbare situatie.

Overigens

heb ik toen jij mij tot onbekwame moeder verklaarde per mail contact gehad met forumbeheer. Ik vond dat je te ver ging. Het antwoord was dat je inderdaad erg uitgesproken was (en helaas nog steeds bent), maar dat de forumregels niet overtreden waren.

Je zou eens moeten weten hoe ik, en misschien mensen na mij in deze situatie ook wel, erbij zaten. Totaal lamgeslagen. Kind kwijt, verdriet, boos, opluchting, alles door elkaar. De druppel kwam van jou: ik was geen goede moeder, ik faalde. Het stond zwart op wit. Misschien belachelijk dat dat de druppel was, maar ik voelde me hier veilig om ervaringen te vragen toen. Daarna nooit meer.

Ik hoop dat ts hier nog leest, dat ze nog durft.

Het voelt als zout in een wond wrijven

Dat was mijn eerste reactie in dit draadje. Het is gewoon niet helpend, en ik heb geen idee waarom Forumbeheer dit toelaat, terwijl anderen die niet aardig zijn tegen nieuwkomers wel waarschuwingen krijgen.

Voor topicstarter: je kunt alleen besluiten nemen op grond van wat je nu weet. Helaas kunnen we niet in de toekomst kijken om zo te weten welke beslissingen het beste zouden zijn. We moeten het doen met het hier en nu. Ik heb ook vaak genoeg heel lastige besluiten moeten nemen over mijn kinderen. Het blijft lastig, en nu terugkijkend had ik sommige dingen liever anders gedaan, maar ik weet dat ik toen alleen kon besluiten op grond van mijn kennis toen.

Ik hoop dat het lukt om de band tussen jullie te herstellen, soms is afstand daarvoor gewoon noodzakelijk.

Topic

Jammer dat het zo loopt.

Natuurlijk ben ik begonnen met vragen stellen aan TS.

Omdat de TS niet reageert en er wel vragen kwamen over mijn reactie heb ik daar antwoord op gegeven.

Maar het is niet mijn bedoeling dat een draadje op deze manier ontspoort.