Mijn dochter is depressief

Veel

Je hebt in een keer wel heel veel op je bord gekregen. Ik heb niet vel tips voor je, hoop dat anderen nog reageren.
Misschien moet je je week en vooral je aandacht een beetje gaan verdelen: wanneer tijd voor jezelf, wanneer tijd voor je dochter en wanneer tijd voor je oudste dochter. Daarbij mag je ervan uitgaan da tje dochter in elk geval alvast wat hulp krijgt van de huisarts en medicatie (heeft ze ook een psycholoog)?
Vermoei jezelf niet met nadenken over oorzaken voor je jongere dochter. Mocht er iets zijn dat voor jou van belang is, dan komt dat later wel naar voren.
Zorg dat je ook echt iets voor jezelf hebt, een avond, een activiteit, naast werk, iets om je te ontspannen en iets waardoor je ook echt even weg bent.
En organiseer bewust iets met je oudste dochter op regelmatige basis. Al is het maar een uurtje koffie drinken op een vaste avond. en dan liefst even niet thuis.
Heeft je dochter de mogelijkheid van online hulp (gripopjedip) bekeken?
Zijn alle perikelen rond de scheiding al achter de rug?

Tsjor

tsjor

Tsjor dank je wel voor je schrijven.
Ik plan wel bewust tijd in voor de andere dochter, maar moet er toch nog meer tijd voor vrijmaken vind ik zelf.
Heb na de scheiding een flinke financiële stap terug moeten doen.
Daardoor is er voor mijzelf eigenlijk nooit geen geld om ook eens uit te gaan of een paar dagen weg van alles of wat dan ook om mijzelf eens lekker te pamperen. Daardoor blijf je continue in dezelfde situatie hangen en kun je je er niet even van losmaken. Dat is ook een belasting.
De scheiding is in die zin achter de rug dat hij een half jaar geleden is vertrokken.
Daarvoor wilde hij al geruime tijd weg maar lukte het vinden van een goedkope woning niet. De kinderen zijn bij mij gebleven.
Mijn dochter met de depressie heeft begeleiding van psychiater (medicatie gericht) en psycholoog en is afgelopen maand eindelijk aan een 2e traject begonnen, we hebben tussen het 1e traject en dit traject bijna 7 maanden op een wachtlijst gestaan en in die tijd had ze alleen maar heel mondjesmaat en meer als het echt niet ging gesprek met de (ingelaste) psycholoog.... Voor mijn gevoel zo onnodig veel tijd verloren!! Zelf heb ik een maandje of 3 in 2017 ouderbegeleiding gehad die ik zelf had willen behouden, maar dat kon niet meer.
Bedankt voor je meedenken. Ik hoop ook op meer reacties.

Carole

Carole je vroeg of ik van het nieuwe traject meer verwacht.
Bij het kennismakingsgesprek nu bijna 3 maanden geleden, hadden wij alle drie, dus ouders en dochter positieve gevoelens.
In de praktijk is er vorige maand pas 1 van de 3 therapieën en dan nog de eenvoudigste opgestart en vwb de rest staan we nog op wachtlijsten. Mijn dochter begint zich in de steek gelaten te voelen. Ik voel mij in de steek gelaten omdat er werkelijk 0.0 aandacht is voor mij als ouder.
Naar de verstoorde relatie tussen dochter en vader wordt al helemaal niet gekeken.
Dit zou een groot punt van aandacht zijn ook bij het vorige traject. Hij kwam gewoon niet op gesprek en daar lieten ze het de vorige keer bij. In dit nieuwe traject is hij nog niet uitgenodigd.
Het is makkelijk voor hem, zij wil hem niet zien, hij ziet daardoor haar problemen en hoe ze is niet, en ziet dus echt niet hoe zwaar het is.Hun relatie is zo verstoord omdat hij haar depressie toen hij hier vorig jaar nog woonde met een flinke korrel zout nam en soms opmerkingen erover maken die cynisch overkwamen. Ze zat toen in de donkerste periode van haar leven. Was ook het zwaarste jaar van mijn leven omdat werkelijk alles toen tegelijk gebeurde in mijn leven. Zij wil van haar vader horen dat hij fout zat in die voor haar ontzettend donkere periode maar hij denkt er niet eens meer over na. Hun verhouding zou ook worden opgepakt door het ggz, maar er gebeurt niets.
Dus al met al... als je mij vraagt of ik verwacht dat dit traject wat doet, ik kan er niets over zeggen omdat alles op wachtlijsten staat geparkeerd, en wat er nu geboden wordt, wekelijks gesprek met psycholoog en halfjaarlijks met psychiater ( ivm medicatie) dat gebeurde al. Maar nu zullen ze toch aan de bak moeten ivm. terugtrekking van school!
En ja klopt zo lang je niet direcht een gevaar voor jezelf bent en de crisisdienst gebeld moet worden, wordt alles erg makkelijk afgedaan. Echt diep, diep triest.

Excuus

Vroeger als jongvolwassene een paar jaar zwaar teleurgesteld geweest in mijn vader en al die tijd zitten wachten op een excuus van hem. Maar net als je ex, zag hij niet in waarom. Ook een deel ego en generatieding.
Na een paar jaar wachten, drong het tot mij door dat zijn excuus eigenlijk geeneens meer de waarde had, die ik er aan hechtte.
Ik heb mijzelf toen een excuus gemaakt voor het feit dat ik dat al die tijd zo als ontbrekend in mijn leven meezeulde. Ik voelde een zak zand van mij rug afvallen.
Ik kon weer als het ware leven, trots op het openen van mijn ogen voor dit inzicht, trots niet afhankelijk te worden van anderen om gelukkig in het leven te staan.

Misschien is het voor je dochter nog iets te vroeg. Maar leg haar uit dat ze niet afhankelijk hoeft te zijn, niet moet wachten op anderen, om zich te focussen op haar toekomst.

Flanagan

Dank voor je openhartigheid.
Mijn dochter was juist heel lang van niets meer van hem hoeven te horen omdat ze het gevoel heeft dat hij haar toch niet serieus neemt of het allemaal te luchtig opvat.
En recent de laatste weken zou ze juist wel van hem willen horen dat hij missers heeft gemaakt.
Ik heb haar wel verteld dat ze daar niet op moet gaan zitten wachten, dat hij nu eenmaal iemand is die niet zal toegeven dat hij fouten heeft gemaakt.
Al bij al blijft het een ouder van haar, en je er helemaal van losmaken is denk ik moeilijk als je 16 bent en gaandeweg zal ze moeten gaan inzien hoeen of haar vader in het hele proces meegaat of niet.
Ik hou altijd voor mij dat ik ergens hoop dat hij eindelijk eens wakker wordt wat er gaande is, maar de hoop daarop is nog maar heel klein, en zal ook wel verdwijnen.
Het was alleen voor mij wat beter te behappen geweest als hij naar haar toe de nodige betrokkenheid had getoond. Zodat ze af en toe ook eens bij hem kon zijn, en van hem ook steun kon krijgen. Helaas...

Mijn dochter

Sinds ruim een jaar weten we van onze dochter (15) dat ze een erfelijke stofwisselings-afwijking heeft die onder andere vermoeidheid en depressies veroorzaakt (in haar geval). Ik heb dit ook en ben hier pas achter gekomen toen ik al mijn kinderen had, anders had ik zeker niet voor kinderen gekozen.
Ik had al eerder depressies en was altijd moe, maar ben steeds weggestuurd met dat het tussen mijn oren zit. Iedereen is wel eens moe.
Ook mijn opvoeding werkt niet lekker mee (een psycholoog ga je alleen heen als je gek bent en wij zijn toch niet gek, wat moeten de buren wel niet denken, dat werk). En vermoeide mensen zijn gewoon lui.

Mijn dochter zit nu voor de tweede keer in 3 VMBOt en het gaat weer niet goed. Ze gaat hooguit 2 lesuren per dag naar school. Slaapt slecht en huilt veel. Moet alweer 5 toetsen inhalen en staat voor 3 vakken een onvoldoende.
Er is een maand geleden ook ASS geconstateerd wat vaak bij dat stofwisselings- probleem voortkomt, maar ook in mijn mans familie zit.

Ze krijgt inmiddels wel goede psychologische begeleiding en ook hulp met school van iemand die vanuit speciaal onderwijs haar helpt zodat ze toch op haar vertrouwde school kan blijven.Maar ook dat heeft best lang geduurd. Man en ik krijgen vanuit de psycholoog ook hulp om met dochter om te gaan.

In feite sta ik er als ouder ook alleen voor, omdat mijn man voltijds (en meer) werkt en ook erg vaak weg is om te sporten. Hij zou financieel gezien best minder kunnen werken. Ik werk thuis als freelancer maar daar komt weinig van met een kind bijna altijd thuis die veel hulp nodig heeft met school en niet alleen naar de psycholoog wil. Die zit 6 kilometer verderop en ik kan geen autorijden (door mijn klachten). Ben dus iedere twee weken een hele middag hier aan kwijt. En iedere dag help ik met huiswerk vaak meer dan een uur.
We hebben hier al veel ruzie over gehad en dat leidt tot niks dus laat ik het maar zo.
Dus ik loop inmiddels ook op mijn tandvlees en zit er helemaal doorheen. Ik voel weer een depressie opkomen maar kan hier niet aan toe geven. Ik heb het idee dat niemand mij en mijn kind serieus neemt. Mijn man vindt dat en 15 jarige zelf haar huiswerk zou moeten kunnen doen. En dan ben je snel uitgeluld.
Ik heb ook nog een dochter die nu in haar eindexamenjaar zit en die vraagt ook aandacht.

Ik snap dus dat je er helemaal doorheen zit. Mijn situatie is wel anders, maar ik zie toch raakvlakken. Zo krijgt dochter vooralsnog geen medicatie tegen depressie, omdat de medicijnen tegen haar ziekte dit zouden kunnen oplossen. Vooralsnog gaat dit zo langzaam dat ik twijfel of het wel werkt. En ze heeft dus ASS wat op zich wel veel verklaart in de zin dat ze geen vriendinnen heeft en zo snel overprikkeld is.
Veel tips heb ik niet, maar ik wil je sterkte wensen. XXX

Lorwyn,

Jij ook heel veel sterkte.
Jij bent twee ballen aan het hoog houden want je wilt niets liever dan dat de examenkandidaat er niet onder lijdt. Dan is het wel fijn als je man je steunt ipv tegenwerkt.

Wat is het alternatief als je dochter dit jaar ook niet redt? Kan ze zonder papier instromen op niveau 1 op het mbo.? Beseft je man dat wel?