Mee naar stage gesprek?

Nee

daarvoor is hij echt te oud. Zowel je zoon om zijn vader mee te hebben, als je man om 'gestuurd' te worden door zijn vrouw.

Laat het los, hij is 18 (!!!)

Briefje

Wendelmoed, idealiter gaat hij alleen. Denk je dat dat haalbaar is? Of is hij dan al volledig overprikkeld voordat het gesprek uberhaupt begonnen is? In dat geval zou ik hem denk ik brengen.
Kun je het gesprek met hem oefenen? Wat moet hij absoluut wel en niet vertellen?
Ik heb al gezien dat mensen met autisme vooraf een heel kort briefje overhandigen, waar iets op staat als: Ik heb ASS (autisme). Ik heb waarschijnlijk wat meer tijd nodig om op gang te komen. Ik ben niet goed in koetjes en kalfjes, maar stel me gerust vragen over x of y (het stage-onderwerp).
Zou hij dat zien zitten, denk je?

Goed plan

Waarom vader niet meegestuurd? Al is het alleen om even het contact te leggen en een steun te zijn voor de zoon en daarmee onnodige angst te voorkomen.
Geheel toevallig was ik ook mee met het eerste gesprek van mijn dochter voor een zaterdagbaan. Geheel toevallig werkt ze daar nu al weer een paar weken. Ze heeft net haar eerste salaris gehad.
Betrokken ouders kan op deze leeftijd ook positief uitwerken. Dat laat zien dat een jongere thuis gesteund wordt in het meedoen met stage en werk.
Maar inderdaad, dochter werd hier ook gesteund door de persoonlijke betrokkenheid, tot aan meegaan naar het gesprek van begeleiders op haar school, speciaal onderwijs.
Dat kun je ook nog overleggen.
Maar als je denkt dat het je zoon kan steunen zou ik het doen. Overigens kun je liever aan je zoon uitleggen en met hem bespreken, zorgen dat hij tekst heeft, om zelf te zeggen wat hij denkt nodig te hebben aan begeleiding. Dan is je man er alleen bij als backup en voor de broodnodige rust.

Mee tot de parkeerplaats

En dan zeker vader mee en niet teveel druk erop zetten. Laatste stuk alleen laten doen en na afloop samen naar huis

Rol van school

Op het MBO mag je verwachten dat de studieloopbaanbegeleider of bpv-begeleider je kind hierin begeleidt. En heeft je zoon daarnaast niet ook een ambulant begeleider die hem hiermee kan helpen?
In de situatie die ik ken wordt een sollicitatiegesprek geoefend en kan er afgesproken worden om in een later stadium een gesprek te voeren met de ambulante begeleider erbij om eventuele bijzonderheden te bespreken.
Weet je wat de MBO-school van jouw zoon hierin aanbiedt?

@lanza ot

Had je gezien dat het over een kind met autisme gaat?
“Laat het los, hij is 18”, je hebt waarschijnlijk geen idee hoe pijnlijk je opmerking is. Een kind met autisme heeft andere hulp en begeleiding nodig dan een ‘gezonde’ achttienjarige.
Ik breng mijn normaal begaafde, doch autistische zestienjarie elke avond naar bed, ik zorg dat hij doucht en met enige regelmaat eet en drinkt. Ik zou dat liever dan wat dan ook loslaten, maar dat kán dus niet.

Vogel

Mensen die met ASS'ers te maken hebben, weten dat natuurlijk. Lanza roept te pas en te onpas van alles waar ze duidelijk niets vanaf weet. Ik vond het wel mooi dat iedereen in dit draadje daar zijn/haar schouders al over ophaalde.

Ik doe wat jij beschrijft ook nog met mijn bijna 18-jarige zoon. Of nee, hij gaat al een tijdje zelfstandig naar bed. Vergeet dan soms zijn tanden te poetsen, maar die routine komt ook nog wel. Zijn bijna 4 jaar jongere zusje is een stuk zelfstandiger dan hij. Pijnlijk ja, maar vooral voor hem.

Dikke knuffel van mij.

Precies

Op sommige vlakken gaat het heel erg goed, op andere (nog) minder. Maar over de gehele linie gaat zoon enorm vooruit. Nu hij bijna 20 is heb ik eindelijk het gevoel dat hij er zo’n beetje is. Als heeft hij nog wel bovengemiddeld veel aansporing nodig. Ik moet bijvoorbeeld nog wel helpen met het maken van een afspraak bij de kapper. Maar hij rijdt wel elke dag zelf naar zijn HBO-opleiding en is daar gekozen tot ‘projectleider’ bij een project dat hij met 6 medestudenten moet gaan uitvoeren. Als opvolger van de vorige, die democratisch is weggestemd 😉. Dat hadden we een jaar geleden nog niet durven hopen.

Dus, moraal van het verhaal, ondersteun zolang als nodig, waar nodig. Trek je niks aan van de mening van mensen die er geen kaas van hebben gegeten.
Ik zou, terug on topic, even contact opnemen met school en vragen hoe de begeleiding in het bemachtigen van een stageplek geregeld is. Als je zelf inschat dat dat te weinig is voor jouw kind kun je bijspringen.
En nog even een voorbeeld vanuit mijn eigen werkkring: een moeder die voor haar zoon bij ons een stageplek geregeld heeft. E hebben die hele jongen pas gezien toen hij bij ons begon. Moeder kwam hem brengen, en is er de eerste ochtend bij gebleven. Geen probleem. Hij doet het nu fantastisch! Is net begonnen aan zijn tweede stage op een andere afdeling. Hij moet wel heel direct aangestuurd worden, 1-op-1 begeleiding is noodzakelijk. Lukt nu minder goed dan op de vorige plek, en dan merk je dat hij afwacht. Ook niet erg, hij laat een enorme ontwikkeling zien, en dat is het doel.

Succes!

Ysieux

De school biedt van alles, maar in de praktijk dus niet genoeg. Hij heeft een ambulante begeleider maar die gaat per 1 november wat anders doen, ze zijn op zoek naar een ander. Zucht.
Er is een dame die de stages regelt, maar die doet ook alle stagebezoeken en zit tot over haar oren in het werk, bovendien werkt ze niet erg efficient volgens mijn man (elk telefoongesprek met haar duurt een uur). Die blijft dus zo doormodderen of ze raakt over een tijdje overspannen, maar veel hulp kan ze zo niet bieden. De laatste keer dat mijn zoon haar sprak kreeg hij twee adressen en deed ze vrij kribbig, zei hij.
Er zit een zorgcoördinator die erg adequaat is, daar hebben we nu wel veel aan. En verder doen we maar gewoon veel zelf (in casu mijn man).
Ervaring met scholen, zelfs bij speciaal onderwijs, leert dat het de goedwillenden al snel over de schoenen loopt en dat je daar dus niet van krijgt wat ze beloven, en dat je dat de mensen in kwestie ook niet kwalijk kan nemen als ze er al lang genoeg zitten om dat te doen...
Maar - bij een van de adressen mag hij woensdag op bezoek komen en ik denk dat we er inderdaad voor kiezen dat mijn man meegaat en desnoods bij de receptie wacht.
Dus we zijn alweer een stapje verder!

Autimam

Hoi Autimam,
als ik verhalen als het jouwe lees dan prijs ik mezelf weer gelukkig dat mijn kinderen het toch zo goed doen. Al moeten wij, zeker bij de zoon uit dit verhaal, inderdaad ook wel wat letten op op tijd eten en gezond eten, op tijd in en uit bed, hoe structureer je je dag als je niet naar school gaat, geef niet al je geld uit etc. Maar dat loopt allemaal vrij vreedzaam en er gaat veel goed (douchen, tandenpoetsen etc gaat al jaren vanzelf).
Als wij een paar dagen weg zijn (dat kan tegenwoordig prima als we de hond maar meenemen, want anders zijn ze wel erg druk met alle taken) dan zorgt de jongste van 14 wel dat zijn broer fatsoenlijk avondeten krijgt of anders hun zus en ze letten allemaal wat op elkaar. Ieder heeft zijn of haar sterke en zwakke punten en ze vullen elkaar aan. Dat is een luxepositie en ik ben daar dan ook erg blij mee.
Wij hebben trouwens veel plezier aan scouting, daar leren ze alledrie om zelfstandig te zijn en tegelijk om dingen als team aan te pakken en een beetje op elkaar te letten. Ik zou zeker niet alle goede dingen op mijn eigen conto willen schrijven.

Vogel

Hoi Vogel,
ik vond de opmerking van Lanza niet pijnlijk, we horen dat namelijk al zo lang "laat het hem maar ervaren, hij moet het maar leren, hij moet het maar voelen etc". Dus dat glijdt gewoon van me af. Lanza is echt niet de enige die zo naar de wereld kijkt, en ik vind het eigenlijk wel informatief dat zo iemand hier ook post. Het houdt je bij de les, van o ja, die mensen zijn er ook nog en zelfs vrij veel.

Dat zijn neus laten stoten (aka loslaten) werkt dus niet bij een kind dat
a) zijn eigen impulsen niet perfect kan beheersen
b) het verband tussen zijn eigen handelen en de gevolgen niet altijd snapt.

Dat is als iemand in het water gooien en vinden dat hij maar moet zwemmen of verzuipen. Leuk bedacht, maar wat als de uitkomst verzuipen is? Een nieuwe maken of zo? Ik geef dan toch liever een beetje ondersteuning zodat hij er wat van kan leren en er niet te grote rampen plaatsvinden.

Toch zijn er ook (zelfs) docenten en mentoren die dat standpunt "neus stoten" aanhangen en uitdragen, ongeacht of dat in de gegeven situatie wel zin heeft. Goed om je dat te blijven realiseren, zodat je daar niet intrapt.

En de anderen

natuurlijk ook bedankt voor de tips en de ondersteuning. We gaan het zien, ik ben heel benieuwd (en nee, ik weet nu nog niet hoe we het precies aan gaan pakken, hij moet daar zelf ook nog even over nadenken).

Wat vind je man er zelf van

Ik zie een beetje zo'n labrador voor me, zoals je over je man praat. Hij wordt 'meegestuurd' door jou. Heeft hij daar zelf ook nog iets over te zeggen?

En wat vind je zoon? Het zijn mensen hè? Met eigen ideeën en gedachten.

euh Lanza?

Het zijn 2 volwassen ouders en een kind waar iets mee is. Met eigen ideeën en gedachten. Ik vermoed zomaar dat de ouders begaan zijn met het lot van hun zoon. Wendelmoed denkt erover om haar man mee te sturen, ik denk niet, omdat ze dat klusje zelf niet zou willen/kunnen klaren maar, omdat ze denkt dat haar man en zoon dat samen beter kunnen dan dat zij dat zou kunnen. Man kent vanuit zijn eigen werk de omgeving waar zoon in terecht gaat komen, hij kan een betere aanvulling zijn voor zoon dan zij zelf zou kunnen zijn.
Ervan uitgaande dat beide ouders het beste willen voor hun kind vermoed ik dat de man van Wendelmoed zich gewoon laat sturen of zelf oppert dat het beter is dat hij mee gaat.

Soms heb/hoef je als ouder ook weinig te zeggen, omdat de puber/jongvolwassene het zelf wel regelt. Oudste (17) wilde/moest van school vandaag naar een open dag van de universiteit. Er mag maximaal 1 ouder mee als begeleider. Dochter had helemaal zelf een plan gemaakt, ze is met haar vader onderweg. Ze moesten er met het openbaar vervoer naar toe en, omdat haar vader vrij reist door zijn werk is hij met haar mee dan hebben we maar 1 keer de OV kosten. Ik moest thuis blijven, want we hadden al een paar dure weken gehad zo oordeelde dochter.
Op andere vlakken mag/moet ik weer wel mee en vader liever niet. Pas was er een doktersafspraak waarvoor dochter nog wat ruggesteun voor nodig had en dan beslist zij dat ik mee moet, het was geen ontstoken grote teen waarvoor haar vader wel mee mag.

mee gaan en buiten/op afroep beschikbaar zijn

Dat zie ik hier ook nog wel gebeuren als onze jongste met NAH een stageplaats/baantje zou moeten bemachtigen in een gesprek. Dat zou ik zelf doen en jou/je man ook aanraden. Dat kind in ieder geval nog rustig is op het moment dat hij aan het gesprek moet beginnen.
Zelf daar komen en de zenuwen voor zo'n gesprek zijn al genoeg prikkels om het hele gesprek te verpesten en uiteindelijk zonder baantje/stageplek naar buiten te komen. Niet, omdat hij niet geschikt is voor de job, maar dat hij zo slecht uit zijn woorden komt dat de tegenpartij niet begrijpt, waarom hij de meest geschikte kandidaat is.

Lanza

Hoi Lanza,
aangezien ik mijn man en zoon niet als mensen zie, ga ik ze ook niet vragen hoe ze erover denken. Lijkt me vrij zinloos. Ik stuur ze gewoon aan.
(Grappig dat je er vanuit gaat dat een labrador geen eigen ideeen heeft, trouwens. Ik vermoed dat jij geen labrador hebt).

Wendelmoed, 👍

Like!

Kopzorg

Hoi Kopzorg,
inmiddels heeft mijn zoon besloten dat hij liever alleen gaat, omdat hij dan minder stress heeft dan wanneer hij zich ook nog eens druk moet maken over zijn vader (komt hij wel op tijd, wat gaat hij zeggen etc).
Lijkt ons prima. We proberen hem nog wel een beetje voor te bereiden op het gesprek maar daar wordt hij ook wel nerveus van dus ik denk dat we hem vanaf nu maar gewoon met rust gaan laten en afwachten hoe het gaat.
Ik was wel blij met alle ervaringen hier, dat het niet heel gek zou zijn. En dat geeft mijn zoon ook de ruimte om zelf te kiezen ipv noodgedwongen alleen te gaan.

Wendelmoed

Wat goed van je zoon,ook dat hij aankan geven waarom. Inderdaad niet te veel meer voorbereiden. Wie weet kun je aangeven dat ze vast blij met hem zijn omdat hij goed kan.... vul maar in.
Geeft m vast wat extra zelfvertrouwen en wie weet noemt hij t dan nog in t gesprek

Wat een enorm

gebrek aan vertrouwen spreekt er uit je posts. Je zoon geeft aan dat hij het liever alleen doet, laat het toch lekker bij hem. Hij zal toch echt op eigen benen moeten gaan staan de komende jaren. Je kunt niet alles meer voor hem invullen en regelen, die tijd is echt geweest.

Gelukkig is hij mondig genoeg om je van repliek te dienen, maar ik hoop dat je dit als een les ziet voor komende situaties. Laat het hem eerst eens zelf aangaan. Je hoeft niet overal bovenop te zitten.

Goh ja

Dochter had zo'n mentor die altijd zat te signaleren dat ik me er teveel mee bemoeide en dat dochter daarom onzelfstandiger leek dan nodig was. Dat jaar ging het dus helemaal mis en kwam ze thuis te zitten. Want dochter moest ook maar dingen zelf uitvinden, van het kastje naar de muur gestuurd worden en op haar neus vallen. Of ze het er om deed.
Even later viel deze mentor uit, bleek zeer overspannen.
Overigens heb ik de mentor zoveel mogelijk genegeerd en waar nodig kalm beantwoord. Dezelfde die met een stalen gezicht meldde dat dochter geen goede cijfers had voor Duits. Bleek de hele klas, ook de klas van zoon, aan te lijden vanwege uitval en ondermaatse inval van de Duits leerkracht. Wist ik al, dus ik liet me niet gek maken.
Mentor wist het ook maar ze repliceerde dat zij er toch ook niets aan kon doen?
Mensen die altijd de waarheid naar hun eigen waarheid toe redeneren.

verhaal van de andere kant gezien

Wij werken veelvuldig met stagières/leerlingen. Laatste tijd nog al eens stagières/leerlingen met een rugzakje. Niet in de ICT sector maar in de gezondheidszorg waar de leerlingen cliënten moeten gaan begeleiden. Wij lopen er erg tegen aan dat de leerlingen met een rugzakje niet zelfstandig zijn, zelf veel hulp nodig hebben.
In het eerste jaar is dat nog niet zo'n probleem, vanuit ons wordt de problematiek waar we tegen aan lopen wel aangegeven aan leerling en school maar je kan iemand niet verbieden verder te gaan met de opleiding, sommigen haken dan inderdaad al af, maar soms krijgen we ze pas binnen als 3e jaars. Maar naar mate de opleiding vordert is een stuk zelfstandigheid wel belangrijk ook in het plannen van afspraken, je houden aan aan regels en afspraken. Daar gaat het nog als eens fout merken we.
Lastig is dan dat in een derde jaar wij stagières/leerlingen regelmatig zelf zo veel begeleiding nodig hebben (soms zelfs dat ouders dit extern geregeld hebben) dat het niet verstandig is dat ze verder gaan. Je kan zo iemand geen diploma laten halen om zelfstandig cliënten te gaan begeleiden.
Het zal dus echt afhankelijk zijn van het werkveld of dit haalbaar is, maar ouders mee naar stageplek lijkt mij helemaal geen goede optie op die leeftijd. Zorg dat de band met kind en school goed is en dat school de contacten met leerling en stageplek onderhoud. Ik neem aan dat het ook niet de bedoeling is dat je later mee gaat naar zijn sollicitatie gesprek...

Later

Het punt is dat het groeitempo bij sommige kinderen op diverse punten van tempo verschilt. Dat het nu niet zelfstandig lukt wil niet zeggen dat het later ook niet zelfstandig lukt. En je steunt tot het wel zelfstandig lukt en ze geleerd hebben om zelf te regelen wat ze nodig hebben om opdrachten te beheren en samen met anderen uit te voeren.
Natuurlijk zal daar ook een grens inzitten, maar het lijkt me lastig om dat vooraf te bepalen. En het zal ook per werkveld of situatie verschillen.
Typerend is dat sommige werknemers uitstekend kunnen presteren mits het organisatiedeel geregeld wordt voor hen, bijvoorbeeld via een secretariaat, of in een familiebedrijf of meer sociale of gestructureerde setting.
Voor een deel van de jongeren zal dit noodzakelijk blijven. Anderen ontwikkelen zich en worden steeds zelfredzamer, al is het op latere leeftijd.
Wat iemand nu niet kan wil niet zeggen dat het nooit gaat kunnen, maar wel dat ze extra inprenting of begeleiding nodig hebben tot ze het wel kunnen. Dat je geen garanties hebt lijkt me inderdaad lastig.
Maar voortijdig opgeven leidt helemaal tot niets.

Wendelmoed!

Oh echt serieus, ik kom niet meer bij...
Tuurlijk heeft Lanza wel een Labrador. Een hele brave, dat kan niet anders.

En on topic: fijn dat jullie er zo uitgekomen zijn. Stoer dat ie het zelf gaat proberen. Het ingewikkelde is dat het volgende keer zomaar weer anders kan zijn. Het blijft een zoektocht (puzzeltocht zou AnneJ zeggen....).

En mensen die over “neus stoten enzo” beginnen kan ik bij voorbaat al niet meer serieus nemen. Ze hebben die zwembandjes niet voor niks uitgevonden.

AnneJ

Ik heb het er ook vooral over als de opleiding vordert dat het wel problemen geeft. In het derde jaar is het het jaar van het eind examen. Daarna behalen ze hun diploma en gaan ze dus solliciteren, zoveel tijd zit er dan niet tussen.
Naar ons idee is het dus wel eerlijk om het dus ook eerder in de opleiding aan te geven als er problemen zijn omdat er anders 3 verloren jaren zijn.

De mijne

Even een hart onder de riem: mijn IADH-17-jarige is vanmiddag in zijn eentje op stagegesprek geweest, 10 km fietsen trouwens.
Een gesprek van nog geen 10 minuten en zijn stageovereenkomst komt binnenkort via de mail. Verder kreeg ik er weinig uit, behalve dat ie was vergeten te vragen of er een vergoeding voor stagiairs was.

Alleen laten gaan, anders gooi je zijn glazen in

Ook een PDD-nosser moet leren dat z'n hoofd er niet af hoeft en dat hij dit soort dingen echt zelf moet doen. Bovendien kan zelfstandig naar een stagegesprek gaan bijdragen aan zijn eigenwaarde en zelfvertrouwen en kan het meesturen van een ouder de indruk wekken dat je kind het anders niet redt, iets dat voor een stagebedrijf het nou niet bepaald interessant maakt je kind aan te nemen.

Als het gesprek nog niet geweest is, doe het niet.
Als het gesprek al geweest is, hoe ging het en wat was de uitkomst?

Chrizztoffel

Hoi Chrizztoffel,
mijn zoon wilde dit liever alleen doen en dat heeft hij ook gedaan. Het gesprek ging wel goed, enige probleem was dat de stagebegeleider van school had doorgegeven dat hij in februari moet starten terwijl hij juist komende week al zou moeten starten (foutje bedankt). Dus dat moet nog even opgelost want het bedrijf heeft niet eerder plek voor hem. Maar dat komt hopelijk wel goed.

Ik ben het met je eens dat PDD-nossers ook van alles moeten leren maar ik maak het mijn kinderen liever zo makkelijk mogelijk, dan komt er vanzelf zo'n moment (zoals bij de eerste dag brugklas) dat ze ineens op de hoek al afscheid nemen en het verder liever alleen doen.
Angsten zijn er om te overwinnen maar niet onder dwang.

Quote:

maar ik maak het mijn kinderen liever zo makkelijk mogelijk

Hier zou ik toch echt per direct mee stoppen. Heb wat meer vertrouwen in je kinderen. Zo te horen kan je zoon prima wat meer zelfstandigheid aan, maar vind jij het lastig om los te laten.