medicatievermindering

Super

Ik snap heel goed wat je bedoelt, dat je toch nog graag controle over die medicatie wilt houden (omdat je ziet dat het hem goed doet), en bang bent dat hij slordig wordt met innemen als het geen dagelijkse gewoonte meer is. Dat zal niet het enige gebied zijn waar je moet balanceren tussen de touwtjes in handen houden en hem meer verantwoordelijkheid geven.

Maar wat heerlijk dat het in de kerstvakantie zo goed ging!
Hopelijk kun je het op deze manier nog een tijdje volhouden, op schooldagen wel slikken en andere dagen niet.
Mijn zoon is uiteindelijk ook gestopt met Concerta, omdat het slapen zo moeizaam ging, en zijn eetlust verdween (en hij dus ook niet groeide). Hij gaf ook aan dat hij zich mét medicatie zo 'strak' voelde, en zijn gedachten niet meer kon laten dwalen. Geen spijt gehad van stoppen, maar bij hem speelde ADD, dat is niet helemaal vergelijkbaar.
Ik merkte ook wel dat hij met het ouder worden iets meer grip kreeg op zijn gedrag, leerde wat hem hielp en wat tegenwerkte, dus dat de behoefte aan medicatie ook minder groot was.

Succes, hoop dat het zo goed blijft gaan!!

Afzakken.

Hij is 16 jaar en is dus medisch volwassen. Jij denkt dat als hij helemaal stopt met de medicatie zijn gedrag verandert en het direct slecht gaat op school. Je wilt de controle behouden.
Het lijkt mij juist tijd dat hij dit zelf gaat ontdekken en uitproberen. Een mooie leeftijd om hem hier zelf over te laten nadenken en er samen over te praten.
Tenslotte mag je als je 16 bent zelf beslissen over medische behandelingen.

En nee

Ze zijn niet allemaal aan de drugs

En vertrouwen.

Juist het vertrouwen geven dat hij het ook prima doet zonder medicatie sterkt hem. Ook als er wat verkeerd gaat niet de schuld geven aan het niet meer gebruiken van medicatie. Jij en je zoon zien echt wel wanneer er slordige pubersteekjes blijven vallen of wanneer er echt medicatie nodig is. Langzaam aan wordt hij volwassen en maakt steeds meer zelf zijn keuzes.
Dat zijn niet altijd jou keuzes, maar dat hoort er bij.
Ik vind het soms ook lastig hoor, je staat steeds meer aan de zijlijn, aan de andere kant zie ik thuis geen puber die drinkt, rookt, laat staan drugs gebruikt. Hij heeft school zeker niet altijd perfect op de rit, verliest vaak het overzicht, maar hij groeit op andere fronten enorm.

tJa nu...

Bespreek ik in ieder geval zijn gedrag steeds met hem, in de hoop dat hij meer inzicht gaat krijgen in zijn gedrag. Ik wijs hem op concrete voorbeelden van dingen die hij anders doet zonder medicijnen, zonder in een verwijtende sfeer te komen maar alleen om hem bewust te maken. En we bespreken ook de positieve dingen, het beter eten.

Wil 40 wat is dat een term waar ik niks mee kan ' medisch 16".
Vgl. Mij weet jij ook heel goed, uit ervaring toch?, dat 16, geen 16 is als je ADHD hebt, omdat je vaak wat kinderlijker functioneert. Mijn zoon functioneert ook in het geheel niet als de gemiddelde 16 jarige. Hij heeft zijn eigen ontwikkeling, zijn eigen tempo en ik probeer mij daar aan aan te passen. Maar ik ben op allerlei dingen aan het kijken naar welke verantwoordelijkheden ik hem wel kan geven om dit rustig op te bouwen. En dat is best lastig. Ik ben denk ik wel sowieso een moeder die moeilijk loslaat,maar omdat de situatie gecompliceerd is, is het nog lastiger te bepalen wat hij aankan en wat niet.

Oh en...

Marsy wat een geruststelling dat zZ niet allemaal aan de drugs zijn!!

Wil40 je zei natuurlijk medisch volwassen, niet medisch 16, maar je snapt wel wat ik bedoel denk ik.

Met 16 is je kind medisch volwassen. Zeker ontwikkelt ieder kind zich op eigen wijze. Maar met 18 mag je stemmen en met 16 mag je eigen keuzes maken of je instemt met een behandeling of medicijnen. Ook als jij je zoon nog wat kinderlijk vindt. Dus ik bedoel daarmee dat overleg op deze leeftijd noodzakelijk is wat mij betreft.
Op kleuterleeftijd gaf je gewoon de medicijnen bij het ontbijt en werd jou keuze opgevolgd. Die tijd is voorbij. Ik denk dat je het juist erg goed doet. Overleggen, meedenken en uiteindelijk maakt hij zelf de beslissing. Als dat niet een beslissing is waar jij mee instemt heb je daar nog weinig over te zeggen. Dat kan zeker lastig zijn, zoals er nog vele beslissingen kunnen komen waarbij je je wenkbrauwen fronst

Tante sidonia

Ik zou het gesprek andersom doen: niet dat jij hem wijst op dit verschillen, maar dat je hem vraagt wat hij zelf merkt. Dus:

Wat merk jij aan verschil?
Wat vind je van die verschillen?
Hoe zou je dat anders kunnen doen?
Wat heb je nodig om dit anders te kunnen doen?

Kortom open vragen stellen en hem na laten denken. Misschien bedenkt hij wel hele andere oplossingen en vervolgens die oplossingen weer uitzoeken: wat zijn de voordelen als je het zo doet? Wat zijn de nadelen? Wat denk jij dat ik er van vind? Wat zou je vader/je oma/je docent/je vrienden ervan vinden?

Kortom hem reflecterende vragen stellen en zelf nalaten denken over zin. Gedrag. Ik doe dat bij al mijn studenten om hen inzicht te geven in hun eigen gedrag. Bij jonge studenten kost het tijd, maar het werkt wel.

Ik ben trouwens opgegroeid met iemand met ADHD, was echt een draak in zijn puberteit, maar nu als volwassene, gewoon een baan en leuke vriendin. Heeft nog steeds eigenaardigheden, maar lang niet meer zo erg als vroeger. En hij heeft nog nooit medicatie geslikt, of drugs gebruikt.... Kortom niet te veel zorgen voor later, maar bedenken hoe jij hem kan helpen meer inzicht te krijgen in zijn eigen gedrag. Want ook een ADHD er kan dat leren, kost alleen meer tijd

Doe ik ook Marsy.

Zelf zoeken naar een oplossing, vaak zijn die prima bedacht. Wat nog wel eens lastig is, is de keuze ook daadwerkelijk uitvoeren. Dat stukje heeft mijn zoon nog veel hulp bij nodig. "Je hebt gezegd dat je dat morgen gaat doen maar....hoe laat ga je dat dan doen?". En de volgende dag moet ik hem aan źijn afspraak herinneren anders gebeurd het nog niet.
Van denken naar ook doen is hier een struikelblok. Soms kies ik ervoor om dat los te laten maar de gevolgen zijn soms zo zonde. Wel zeggen dat je de docent mailt over een herkansing maar het niet of te laat doen bijvoorbeeld.
Herken je dat ook tante sidonia? Of is dit een duidelijke karaktertrek van mijn zoon? Of van mannen in het algemeen?

Haha

Volgens mij mannen algemeen, wooner met zo een in huis en echt geen ADHD!

hahah

ja dat herken ik ook. En ik denk dat het zeker met ADHD te maken heeft en met karakter. Maar niet met man of vrouw zijn. Want ik heb een man die zeer gestructureerd is, als hij iets plant dan doet hij dat ook, hij ruimt alles keurig op en ik heb nog nooit een sok van hem in de wasmand moeten gooien. Misschien klinkt dat ideaal; dat is het tot op zeker hoogte ook (maar dames hij is van mij) maar het heeft ook nadelen zeg maar.

Ik daarintegen ben meer van het soort van mijn zoon ... ik moet ook alle zeilen bijzetten om een gestructureerd bestaan te leiden, daar ben ik ook door de omstandigheden toe gedwongen (en ik kan gelukkig ook leren..) omdat ik merkte dat structuur voor mijn boefje zeer nodig is.

Ik ben de3 gesprekjes ook eerst ingegaan met die vraag; MarSy. Maar ik merk dat hij dan met standaardantwoorden komt: niet echt iets gemerkt heeft maar zich achter algemeenheden verschuilt zoals'Ja, dan ben ik veel drukker' Maar vraag ik door dan merk ik dat hij niet echt iets merkt maar meer antwoord geeft op wat hij denkt dat ik wil horen.
En dan vind ik het vervolgens moeilijk om een goede weg te vinden om hem toch zelf te laten vertellen. Want hij staat er niet bij stil. Ik denk dat ik hem ook vaker direct nadat iets gebeurt even moet vragen wat hij zelf merkt; zodat ik concreet kan zeggen wat ik net gemerkt heb. Misschien gaat het kwartje dan langzaam vallen.
Er is gewoon nog weinig zelfreflectie en inzicht bij hem. Hij vat dingen ook snel als kritiek op, dus moet ik heel voorzichtig zijn met hoe ik het zeg. Hij vindt het ook allemaal snel gezeur, dat dan ook weer. Maar er ontstaan soms even leuke gesprekjes. Misschien moet ik ook niet te veel, te lang willen doorpraten.Dan wordt hij ongeduldig en luistert niet echt.

Wederom herkenning.

Mijn zoon geeft ook vaak het antwoord dat ik wil horen, ook om van ellenlange gesprekken af te zijn. Tips of hulp ziet hij ook als gezeur, bemoeienis of kritiek. Ook herken ik het van andere 15-17 jarigen. Je zoon is een echte puber.
Je zou ook een mailtje naar school (mentor?) kunnen sturen. Uitleggen dat je zoon minder/geen medicatie wil gebruiken en dat je graag direct op de hoogte wil zijn als zij grote veranderingen zien. Of je zoon dit zelf op school laten bespreken met zijn begeleider.

Geen mailtje naar mentor

Tenzij zoon van 16 het daarmee eens is.

Mee eens Moni.

Zeker in overleg.

Sidonia

Dan ben je goed bezig toch? Nu nog de balans vinden tussen nuttig en zeuren......

(In zijn ogen dan hè)

Zie titel...

Hier

Het is een iets andere situatie hier maar toch. Mijn dochter voelt niet goed of ze moe is.
Ik zeg dan tegen haar dat ik merk dat ze moe is omdat ze onduidelijk praat of moeite heeft met eten.
Dat zijn signalen die ze (na oefenen/eindeloos herhalen) nu wel gaat herkennen.
Ik benoem meer de 'gevolgen' dan dat ik de (hier) vermoeidheid benoem.

Zal dit ook werken voor je zoon? Dus niet dat je ziet dat zijn gedrag slechter wordt maar dat wat het met hem doet. Ik heb geen ervaring met adhd maar dat je zegt iets als dat je ziet dat hij niet meer rustig kan blijven zitten met eten of niet meer op zijn beurt kan wachten.

Ja, concrete

Dingen benoem ik naar hem. Hij wordt heel ruw in zijn bewegingen, bij alles wat hij doet, motorisch onhandiger zeg maar. En andere dingen, slechter luisteren, eerder brutaal (impuls die hij dan niet onderdrukt). Ik probeer het te benoemen,maar soms is dat erg lastig als je in een conflictueuze sfeer komt.