Me myself and i
Vandaag met zoon en een vriendje gaan pitch en putten, maar dat eindigde in dikke ruzie. Buikpijn heb ik er van. Wat gebeurde er? Het begon al dat zoon wilde beginnen en ik dat dwarsboomde door te bepalen dat vriendje mocht beginnen (oh, lekker opvoedkundig wilde ik bezig zijn, want zoon moet leren dat anderen soms voor gaan en niet altijd hijzelf ...zucht)
Vervolgens bleek vriendje best aardig te kunnen golven. Gevolg: zoon zag dat hij minder goed speelde en begon met sneren en katten naar vriendje. Als een honk (of hoe heet dat) niet lukte (of: minder goed dan vriendje!): huilen en jammeren, slaan met de stok. Ik schaamde en ergerde me dood. Het vriendje begon zoon te helpen door bijv een doorrollende bal tegen te houden en zo. En ook te zeggen van 'het gaat om het spel en niet om te winnen' terwijl hij 2 jaar jonger is, was hij qua gedrag de oudere van de twee. Mijn zoon leek wel een kleuter! Aan het eind was de sfeer dus ook totaal verziekt. Mijn zoon zat alleen maar een beetje voor zich uit te mokken en vriendje, ja, die viel ook stil op het eind. Toen ik hem thuisbracht heeft hij niets meer tegen m'n zoon gezegd.
Natuurlijk heb ik met zoon proberen te praten. Hij vond dat ik zijn vriendje voortrok en ook dat hij gewoon altijd wil winnen.
Hij scoort slecht op executieve functies. Nu heb ik daar een prachtig boek over, maar waar te beginnen? Zoon scoort slecht op ALLE executieve functies! Door deze ervaring vandaag kristalliseert zijn kernprobleem zich verder voor me uit. Het lijkt dat hij een grote onwil cq onvermogen heeft om zich te voegen naar anderen of een verplichting/taak (en zijn eigen wensen eventjes in te slikken).
(Bij iedereen zit in het hoofd een 'olifant': dat deel van jezelf dat altijd makkelijk, lekker, lui enz. wil en een deel dat 'de leider van de olifant' is, dat deel van je brein dat de olifant in bedwang moet houden dat weet dat verstandig is om uit te stellen, in te houden, klusjes te doen enz.)
In wezen is iedereen wel min of meer egoïstisch en gemakzuchtig ingesteld, maar je hebt in je brein nou eenmaal een verstandig deel, waardoor je je toch aanpast. Maar dat lijkt bij hem dus totaal te ontbreken. Bij mijn zoon moet 'de verstandige' van buitenaf komen (ouders, juf). Zoon denkt vooral aan zichzelf, aan zo makkelijk, lekker, leuk mogelijk voor hemzelf en gaat totaal voorbij aan een ander, verplichtingen, taken.
Ik voel me zo verdrietig. Tot mijn schok besefte ik vandaag dat ik als kind mijn zoon helemaal geen leuk kind zou vinden, maar een egoïstisch rotjoch. Ik voel me daar schuldig over. Het is een lief kind, maar in zulke situaties echt heel moeilijk te handelen voor me. Ik wil hem helpen veranderen. Maar ben even de kluts kwijt hoe ook al weer. Ik ben zo bang dat hij zijn vriendje verliest omdat ze zo'n ruzie hebben gehad en mijn zoon de sfeer vandaag zo verpestte. Zo houdt hij niemand over. Pfft. Lang en onsamenhangend geworden. Ik moest het even kwijt. En wat is nu mijn vraag aan jullie? Mss herkenning? Een tip, een spiegel?
Spiegel
Mijn vraag is of je zoon een diagnose heeft? Is er bijv. vastgesteld dat hij autisme heeft, oid?
En waar ik iets niet begrijp: je weet blijkbaar dat je zoon slecht scoort op zijn executieve functies, en toch breng je hem in een situatie waarbij juist die vaardigheden allesbepalend zijn?
En dan: je vertelt nogal theoretisch over hoe het werkt in den mensch, en je beoordeelt je zoon vervolgens, gebaseerd op die theorie, zeer negatief. Ik heb de indruk dat je door die veroordeling totaal voorbij gaat aan het wezenlijke van je zoon, aan zijn kracht en talenten. Tegelijkertijd zorgt die veroordeling ervoor dat je zijn beperking (je post tenslotte in zorgenkinderen) als een nare karaktereigenschap ziet. Alsof je het kind met een ontbrekend lichaamsdeel, bijv. een rechterarm, verwijt dat het die ontbrekende arm niet gebruikt.
Deze houding, van jou, blokkeert in elk geval de weg naar beterschap, naar het leren omgaan met. Ieder kind is leerbaar, op zijn manier, op zijn tempo, in een krachtige en positieve omgeving, waarbij er altijd voor gewaakt wordt dat het kind niet overvraagd of ondervraagd wordt.
Jouw kind is met dit uitje ernstig overvraagd, en dan krijgt hij nog eens de schuld ook in de schoenen geschoven, hij zou het egoïstische rotjoch zijn die de sfeer verpest. Arm jochie!
Tips
Leren samen spelen: doe iedere dag samen een spelletje, waarbij je vooraf afspreekt wie er mag beginnen. Bijv. op maandag hij, op dinsdag jij, etc. Dit is een vaste afspraak waar je de komende weken (maanden) niet aan tornt. Er zijn ook spelletjes op de markt waarbij het niet om winnen of verliezen gaat. Ook Domino kun je makkelijk zonder wedstrijdelement spelen, of scrabble zonder punten tellen en met elkaar helpen is leuk.
Leren omgaan met verliezen en winnen is voorlopig nog een brug te ver. Komt later wel.
Dit leren omgaan met wie er mag beginnen, kun je ook uitbouwen met wie er mag kiezen. Welk boekje wordt voorgelezen, wat wordt er gegeten, etc. er zijn dagen dat hij zijn zin krijgt, en er zijn dagen dat hij zich moet voegen. Die dagen zijn vooraf bekend en er is ook bekend naar wat hij zich moet voegen. Voor de gevorderden: moeder benoemt expliciet: "ik kies dit boekje, omdat ik weet dat jij dat leuk vindt". Op een ander moment benoem je een boekje dat je zélf heel leuk vindt. Wie weet wil kind je dan eens het plezier doen...
En ik noem nu boekje, maar neem iets om te oefenen wat je kind echt heel leuk vindt, waar zijn interesse in is.
Qua uitje met vriendje: wellicht is de bioscoop een mooi uitje. Gezellig samen, zonder wedstrijdelement.
Ga dus steeds uit van heel kleine stapjes, en neem uitgebreid de tijd voor die stapjes. Verwacht niet teveel en kijk vooral naar de mogelijkheden, zoek steeds naar de ingang. En die ingang is steeds te vinden op de plek waar het kind zich lekker voelt, dus op bij de dingen die hij heel goed kan, bij de dingen die hem bovenmatig interesseren.
Boomgaard
Als je toch nu al wilt werken aan leren omgaan met winnen en verliezen, is "Boomgaard" (haba) het meest geniale spel. De spelers spelen samen tegen een raaf, en winnen of verliezen dan ook van de raaf. En niet denken dat het te kleuterachtig is, het is echt zeer leerzaam en ook nog eens spannend gemaakt.
Hercules
ook van Haba, voor iets oudere kinderen / volwassenen.
wie helpt Hercules.
http://www.habaspeelgoedwinkel.nl/haba_speelgoed/3421--wie-helpt-hercules.html
Ook iedereen tegen het bord net als het boomgaardspel.
Gossie
Wat verschrikkelijk zielig voor je zoon!
Wij schieten ook weleens zo mis zoals jij. In de zin dat we veel en veel te veel van hem verwachten. Daarná moeten we uitgebreid aandacht besteden aan het herstellen van onze band met hem en zijn zelfvertrouwen. Hier helpt het altijd al, als we toegeven dat we het verkeerd gedaan hebben. Wij gebruiken dan de analogie van de lichamelijke handicap. Zoals Kaatje dat noemt. Voor onze zoon is die bewustwording heel erg belangrijk. Hij snapt zelf namelijk niet wat er mis gaat. Waarom hij zich zo rot voelt.
Wat ook altijd goed helpt is benoemen dat het wel heel erg knap van hem was, dat hij veel dingen goed heeft gedaan.
Zoon zijn psycholoog deed dat ook altijd. Dan zei hij:' jeetje, jij bent echt een goede jongen, je komt hier binnen, gaat in je stoel zitten. Je had van alles verkeerd kunnen doen, maar je doet het allemaal zomaar goed. En dan ging hij altijd absurde dingen benoemen die zoon gelukkig niet deed, met zij theezakje door de kamer zwaaien bijvoorbeeld. Zoon lag dan altijd helemaal blauw in zijn stoel.'
Ik ben het heel erg met Kaatje eens, dit uitje was veel te moeilijk. Je moet het echt in de kleine dingen zoeken.
Onze zoon heeft met zij verlies om leren gaan, door eindeloos met zij. Vader te pokeren. Korte spelletjes en dan eerst alles laten winnen. Na bpverloop van tijd steeds heel voorzichtig hem een beurt laten verliezen en van daar uitbreiden.
Oh, ja
Been there, done that. Didn't get the t-shirt 
.
Ik vind het heel herkenbaar dat je precies weet waar het 'm in zit als ouder. En 'onze' kinderen leren op een andere manier. Ik denk dat je wilde dat hij te snel iets zou leren en ook op een lastig moment. Voor hem was het een soort examen waar hij van wist dat hij zou zakken. Door ervaring wijzer geworden, monitor ik eerst op welke vlakken het mis gaat en probeer ik die in stukjes te hakken. En die kleine stukjes oefenen. En fouten maken mag. Of moet misschien wel. Er bestaat geen leercurve zonder fouten! Sterkte.
Syl?
Direct na het plaatsen van je berichtje op vakantie gegaan?
Reactie
Ik schrok een beetje van sommige felle reacties. Ik had het gevoel dat iedereen over me viel en wilde het draadje er eigenlijk bij laten. Nu je om een reactie vraagt zal ik reageren.
Mss komt het ook wel doordat zoon geen indicatie heeft, 'alleen maar' lastig kan zijn. Ik heb dan veel aan de dingen die hier op 'zorgenkinderen' worden besproken. We zijn nog zoekende waar zijn gedrag aan ligt. Dan mag ik toch wel op zorgenkinderen posten? Of vind je van niet? VOortaan zal ik het er duidelijker bij zetten.
Wat bij mij dus in mijn achterhoofd speelt is dat we hem gewoon teveel verwend hebben. Als je er van uit gaat dat mijn kind een indicatie heeft, kan ik me voorstellen dat je bij voorbaat van mening ben dat ik hem heb overvraagd en ik hem hieraan helemaal niet had moeten blootstellen. Daar ben ik het ook wel mee eens, als hij idd een indicatie zou hebben.
Zoon en ik hebben ondertussen al gepraat en een aantal dingen zijn nu duidelijker geworden. Maar ik blijf er moeite mee hebben hoe hij met anderen om gaat en hoe zeer hij alleen aan zichzelf denkt. Ik weet niet hoe ik hem op dat punt kan helpen veranderen en of ik zelf me anders zou moeten opstellen. Hem laten winnen en heel voorzichtig af en toe laten verliezen is iets waar we al jaren mee bezig zijn geweest. Hij kan juist steeds beter tegen zijn verlies. Zijn wrok over het spel was puur ingegeven door zijn jaloezie tov vriendje door mijn 'voortrek gedrag' richting vriendje. Was het Ceyenne die dit herkende en zo deed op schoolreisjes? Ik zou dus ook zo doen! Ik weet nu hoezeer dit mijn zoon kwetst en dat andere ouders dat op hun beurt dus niet doen richting mijn zoon. Ook weer geleerd.
