Maaltijden met kinderen met gedrags- en/of emotionele stoornissen

Opleiding?

Mijn eerste gedachte is dat je een opleiding zou moeten hebben in een richting die je wegwijs maakt in de omgang met de begeleiding van deze kinderen. Maar misschien heb je die? Daar zit een belangrijk stuk qua handvatten wat je voor gedrag kunt verwachten en hoe er op in te spelen. Of dat nu tijdens een maaltijd is of op andere momenten.

Prikkels, die zouden er tijdens de maaltijd zo min mogelijk moeten zijn. Dus is het belangrijk hoe de groep aan tafel zit.

Hang een poster op met afspraken tijdens de maaltijd.
- wacht met eten tot iedereen aan tafel zit en het signaal wordt gegeven
- niet lopen tijdens de maaltijd enz.

Bedenk ook dat het voor sommige kinderen erg moeilijk is om rustig aan tafel te zitten. En wanneer dat botst, heeft dat effect op de groep.

Doe je die maaltijdbegeleiding alleen? Over hoeveel kids gaat het?

Bij ons op school

Mogen de kinderen eigenlijk niet praten tijdens het eten. De juf leest dan wel een verhaal voor, en soms kijken ze filmpjes op het digibord.

Gewone gezinservaring?

Het lijkt me dat je daar niet veel aan hebt.
Juist omdat het met twee ouders en twee kinderen zonder gedragsproblemen niet zo moeilijk is om de maaltijd rustig te laten verlopen.
Wij hebben een paar regels zoals pas beginnen als iedereen aan tafel zit, niet schreeuwen of zingen aan tafel, niet met je handen eten, blijven zitten tijdens de maaltijd. Daar moeten ze wel eens aan herinnerd worden maar dat was het dan wel.

Eén regel werkt hier erg goed voor jongste: jij mag pas weer praten als je bord leeg is. (hij wil zoveel vertellen dat hij niet altijd aan eten toekomt, als hij erg achter begint te lopen dan gaat die regel in)
Toen hij kleiner was (hij is nu 10) zeiden we dat hij weer mocht praten als hij drie happen had gegeten (of zoiets)

Maaltijd bij gezin

Dit kan eventueel nog handiger zijn dan je denkt, aangezien ik op deze manier ook een vergelijking kan maken tussen eten in leefgroep en eten thuis, of eten bij kinderen met gedragsstoornissen of eten bij kinderen die geen stoornis hebben.
Zo krijg ik een kijk op het waarom we hier bepaalde regels opleggen die in een gezin niet worden toegepast.
Alvast bedankt
Pieter

Hier

gaat het eten als we de maaltijd echt beginnen. Hier gaat erin de winter vaak kaarsje aan en eten we pas als iedereen opgeschept heeft. Van tafel gaan mag alleen met toestemming. Betekent ook dat als ik een bijzonder toetje heb en daarvoor 2 keer ind e oven kijk ofzo de kinderen onrustig worden. Als de volwassenen lopen gaan zij ook.

Tijdens het eten doen we altijd een rondje: hoe was je dag.
Iedereen vertelt iets leuks. Vooral omdat ik eten ook als iets gezelligs en gezamenlijks wil aanleren.

ALs scoutingleider at ik vroeger op kamp ook vaak met een grote groep kinderen. De regels die daar hielpen: Ieder kind kreeg per kamp een keer een lusniebon> Als je het eten echt niet lekker vindt mag je die inleveren een kind die hem niet ndoig heeft kreeg daat een positief praatje in zijn kampboekje voor. We hadden een menu zodat ze konden beslissen wat de verschrikkelijkste maaltijd was

Bij een onrustige groep lazen we voor tijdens de maaltijd. Kinderen die echt moeilijk konden stilzitten werden ingezet om nog even iets uit de keuken te helpen dragen ofzo... Zo alverwege de maaltijd. Wij bepaalden de tafelschikking....

Mijk

Hier

Wij hebben geen normaal gezin. Al onze vijf kinderen (6-16 jaar) zijn extreem onrustig.
Wij doen het eten zo:
Eten is er om energie op te doen. Soms is het gezellig, dat is dan mooi meegenomen, maar dat is niet het doel.
Iedereen zit op een vaste plek. Degenen die elkaar het minst verdragen, zitten het verst uit elkaar. We hebben een ruime tafel.
Er mag niet gezeurd worden over 'wiliknie, lustiknie' Ik weet van iedereen ongeveer wat ze lusten. Als we iets eten wat iemand niet lust, is er een gezond alternatief. Er staan bijna dagelijks worteltjes en komkommer op tafel.
Als je niets leuks weet te vertellen, zeg je niets. We gaan aan tafel geen conflicten herkauwen, of kritiek op elkaar leveren. Als je aanmerkingen hebt, dan kun je dat na het eten bespreken.
Je blijft zitten aan tafel, tot de ouders zeggen dat je weg mag. Dat is niet altijd tot iedereen is uitgegeten, omdat wachten lastig is voor het stelletje. Als dat zusje met lange tanden uren over haar eten doet, hoeft broer daar niet onder te lijden.
Je hoeft niet stil te zitten, wiebelen mag, zolang je anderen daar niet mee stoort.
Zingen, rare geluiden maken, gekke bekken trekken en ander storend gedrag betekent dat je ouders boos op je worden en dat je op de gang verder mag eten. We geven wel een duidelijk waarschuwing. Niet: hou daarmee op, maar: ik hoor dat je zit te neurien, dat vinden de anderen irritant, hou daarmee op, anders ga je op de gang verder eten.
Een toetje is voor degenen die voldoende hebben gegeten. De ouders bepalen wie er voldoende heeft gegeten. En dat is voor ieder kind anders, omdat ieder kind andere behoeften heeft. Daar mag ook niet over gezeurd worden. Soms betekent dit, dat er alsnog een appel wordt gegeten.
We blijven van elkaar af en zitten ook niet aan elkaars bestek, bord en voedsel.
Verder grijpen wij gelijk in bij ontsporingen. Negeren van negatief gedrag is geen optie, want dan gaan ze elkaar corrigeren en dat loopt altijd uit de hand.
Vertellen aan tafel mag, zolang je ook maar eet. We hebben een dochter die door gezellig te kletsen de aandacht af probeert te leiden van de broccoli op haar bord.
Tv uit, muziek kan wel als het maar niet te heftig is. Soms is een muziekje een mooie om irritante eetgeluiden niet te horen.
Pff. Best veel regels eigenlijk. De meeste zijn uit nood geboren. Het was vroeger een ramp bij ons aan tafel, maar tegenwoordig niet meer. Ze beginnen zelfs beleefd tegen elkaar te doen.

Huize saai

Hier niet vijf, maar één kind aan tafel. Die ruim van tevoren gewaarschuwd moet worden dat we gaan eten, een keer of veel, omdat hij slecht kan ophouden met wat hij aan het doen is. Een kwartier van te voren beginnen dus, en aftellen. Wachten tot iedereen heeft voordat je aanvalt, bestek gebruiken, niet lezen of met telefoons spelen aan tafel (vooral bedoeld voor vader , blijven zitten tot iedereen klaar is, helpen met afruimen.
Wat ik momenteel minstens een paar keer per maaltijd zeg: "knieën onder tafel, hoofd boven tafel, mes en vork gebruiken". En ten slotte moeten we erop letten dat we niet in een volwassenengesprek verzeild raken, want dan zit hij er zo verloren bij. Een ronde zoals Mijk doet is hier ook een goed idee.

Op maat

Belangrijk is ook een oplossing op maat. Waar staat het kind, wat kan het aan, wat kan het niet aan.
Mijn zoon had een periode dat hij het niet volhield aan tafel, zo overprikkeld was hij en werd hij van andere mensen om zich heen.
Dan mocht hij beleefd vragen of hij van tafel mocht en daar zei ik altijd ja op.
Er is ook een periode geweest dat zoon op zijn kamer at, het was voor hem niet mogelijk om rustig aan tafel te eten.
Inmiddels is dat allemaal verleden tijd. Zoon blijft rustig zitten, ook voor het praatje na de maaltijd. Het is helemaal goed gekomen door hem te respecteren.

Ik eet met een groep op

mn werk, meestal tussen de 4 en 12 kinderen.
De regels die we stellen zijn:
Elk kind een eigen plaats, dit geeft rust en veiligheid( is thuis ook).
Niet zeuren dat je iets niet lust. Je mag best een keer iets niet lekker vinden maar niet elke maaltijd zeuren.( ik hou er wel wat rekening mee dat ik van datgene dan iets minder op het bord doe.)
Hoeveel je eet is voor iedereen anders, accepteren ze prima.
Glaasje water mag je bij het eten, als je niet meer wil dan mag je die in de kan teruggooien NA het eten.
Klein beetje eten is klein toetje, goed eten is gewoon toetje.
aan tafel blijven tot bijna iedereen klaar is, op allemaal wachten duurt voor sommigen echt te lang, de kleineren eten ook langzamer en kunnen zo rustig verder eten. We zitten vaak aan 2 tafels, 1 "snelle"tafel en 1 langzamere tafel.
Je hoeft niet echt stil te zitten maar de anderen mogen geen last van je hebben. Ze zitten ook niet dicht op elkaar, er is lekker wat ruimte tussen.