Lizelot [mag je aanpassing van omgeving verwachten of moet je er maar mee leren omgaan?]

Karmijn

"Vind je werkelijk dat alleen mensen met een officiele diagnose recht hebben op begrip en aanpassingen in hun omgeving?"
Nee,natuurlijk niet.Zelf ben ik verbaal ook niet erg sterk,ik hoop dat mijn verhaal niet te warrig wordt en ik zal veel voorbeelden nodig hebben,ik kan het niet in korte zinnen verwoorden.
Eigenlijk zei ik vind niet dat hij dit moet leren,maar ik wil en hoop dat ik het hem kan leren.Dit komt door vervelende situatie's en onbegrip uit de omgeving.En ik kan er wel rekening mee houden thuis,maar later zal hij wel in de maatschappij mee moeten draaien,zonder extra ondersteuning en hulp.Dan gaat een werkgever niet met pictogrammen werken of hem iedere ochtend per minuut uitleggen wat er die dag gebeurt.Doordat mijn zoon geen diagnose heeft ,gaat hij waarschijnlijk na de lagere school naar een gewone vmbo.Hoe gaan ze hem daar ondersteunen,zonder diagnose.Toen hij op regulier onderwijs zat,was daar ook een jongen met de diagnose autisme.Mijn zoon en die jongen werden vrienden,als die jongen anders reageerde werd door de leerkracht vertelt dat hij er niets aan kon doen,mijn zoon kreeg iedere dag te horen dat hij raar deed.Snap je,mijn ervaring is juist dat als je het gedrag niet uit kunt plakken aan een diagnose,dat er heel anders op je kind gereageerd word.Zoon is op vakantie een keer helemaal van streek geraakt,omdat hij iets verwachte wat hetzelfde ging op onze vorige vakantie.Ik heb geprobeerd om dat voor elkaar te krijgen,er werd me toen gevraagd of zoon autistisch was.Toen bleek dat dit niet het geval was,wilde men niets doen.Dan zijn het grillen van een kind waar men niet aan toe geeft.Zoon is een hele week somber geweest,heel de week om zeep door een kleinigheidje.Dit zijn nu 2 voorbeelden,maar ik kan een boek vol schrijven.
Zoon verdringt als hij geen zekerheid heeft,ik laat hem thuis uiteraard niet verzuipen,maar ik probeer hem wel te leren om ook later te kunnen blijven drijven.
Ik houd er wel rekeing mee,wil niet dat hij thuis ook gefrustreerd raakt.Maar als hij in de ochtend vraagt wat de plannen zijn,zeg ik gerust dat ik dat nog niet weet.Als ik hem zeg dat hij tot 12 uur tv kan kijken en ik krijg om 11 uur een impulsief idee om ergens naartoe te gaan,probeer ik hem wel mee te krijgen.

Leren

Wat jij schrijft, over leren, dat gaat denk ik voor iedereen in de wereld op. Jouw zoon heeft een aantal specifieke problemen waar hij tegen aan loopt. Maar of hij nu een diagnose heeft of niet, daar zal hij mee om moeten leren gaan. Ook kinderen met een diagnose zullen zoveel mogelijk om moeten leren gaan met hun diagnose en de beperkingen die hen dat oplevert. Voor sommigen betekent dat misschien dat ze altijd in een beschermde omgeving zullen werken en wonen, maar mijn zoon bijvoorbeeld (adhd, slim en somber), zal waarschijnlijk heel goed in staat zijn om te studeren en een baan te hebben.
Hij zit ook op regulier onderwijs, volgend jaar zelfs zonder rugzak. Bij mijn dochter in VWO5 zit een jongen met ASS in de klas, en die moet gewoon meedoen hoor. En dat lukt ook.
Omdat hij in zijn kindertijd manieren heeft geleerd, waar hij met zijn beperking mee kan functioneren.
Jouw zoon heeft ook bepaalde problemen, daar zal hij ook mee om moeten leren gaan. Alleen de manier waarop, ligt waarschijnlijk in het stap voor stap vaardigheden aanleren. Steeds een beetje verder, steeds een beetje meer. En soms vlieg je dan uit de bocht, verwachtte je te veel. En dan zul je weer een stapje terug moeten doen.
Als ik jouw was, zou ik voor mijn zoon een lijstje maken met de grote problemen waar hij tegen aanloopt. Vaak zijn dat maar een paar (hoofd)zaken. Jij noemt bijvoorbeeld omgaan met veranderingen. Je kunt bijvoorbeeld deze lijst van Ross Greene gebruiken hiervoor (helaas nog geen Nederlandse versie, maar volgens de site wordt daar aan gewerkt). http://www.livesinthebalance.org/sites/default/files/ALSUP.rev_.8-29-11.pdf
Op die punten zul je voorlopig specifieke problemen kunnen verwachten. Dus als 'men' je dan vraagt of hij autistisch is, kun je dan antwoorden: 'Hij heeft wel kenmerken van autisme, hij kan bijvoorbeeld moeilijk omgaan met veranderingen' En dan kunnen mensen daar op inspelen. En dan heb jij geen woord gelogen. En dan krijgt hij wel de 'op maat' behandeling, waar hij volgens mij erg veel behoefte aan heeft.
En misschien vindt je de theorie van Greene wel interessant. De methode van 'Het explosieve kind', kun je namelijk bij ieder kind gebruiken, daar heb je geen diagnose voor nodig.

Lizelot

Reagerend op de posting van Lizelot, dat vind ik heel schrijnend, dat je kind zo ongelukkig wordt van school en zich bij niets of niemand kan aansluiten. Wat rot! Hoe oud is je zoon? Ik ken je financiële situatie natuurlijk niet, maar met deze situatie kun je toch wel naar een orthopedagoog of psycholoog voor begeleiding of hulp? Doet school iets aan het pesten?

Ervaring

Dochter heeft ook verwerkingsproblemen met haar taalstoornis en heeft een cluster 2 indicatie gehad maar is er nu te goed voor.
Wij hebben ook gemerkt dat structuur duidelijkheid heel belangrijk is/was.
Doordat de wereld om je heen moeilijk te snappen is, daar is taal voor nodig, ga je juist autisform gedrag vertonen. Je kunt daar niet 'creatief' mee omgaan waardoor o.a. Veranderingen moeilijk te hanteren zijn.
Hier zouden wij eens pannenkoeken eten, vond dochter erg lekker, maar doordat wij toch weggingen en daardoor laat thuis zouden komen werd het plan veranderd in de Mac. Dat was drama, huilen. Zelf kon ze het niet benoemen maar toen wij haar vertelden waarom ze volgens ons zo moest huilen was het grote probleem voorbij.
Nu ze ouder wordt gaat het steeds beter maar dat heeft heel veel structuur, rust, benoemen en inleven gekost.
Dochter heeft ook geen vriendinnen op school en bij haar sporten (au) maar vermaakt zich wel goed daar.
Ze is trouwens heel erg zelfstandig en neemt nichtje van 2,5 jaar ouder op sleeptouw als ze met bus en trein naar opa en oma gaan. Voor haar is het dan wél extra fijn om alle mogelijke situaties doorgesproken te hebben. Een belangrijke is om mama te bellen als ze het niet meer weet.
Over twee weken gaat ze naar de brugklas en ik ben daar ook al mee bezig met wat moet je doen als..........vul maar in. Eens kwam ze huilend thuis uit school, ze had een lekke band en moest lopen. Dat was weer een leermomentje.
Nu zit ze trouwens op een Engels taalkamp en vermaakt zich, volgens het hele korte mailtje kostelijk.
Ik heb veel gewauweld maar je kunt pas aan 'leren' toekomen als je je 'veilig' voelt zodat je meer 'rust' hebt om de wereld om je heen te snappen. Dat je zoon gedragsproblemen heeft kan ik mij goed voorstellen, dat is logisch als de wereld ongrijpbaar is.

Syl

Mijn zoon gaat naar een orthopedagoog,maar eigenlijk heb ik daar niet veel aan.Ik had goede hoop,maar ik denk dat zij ook niet weet wat ze emt zoon aanmoet.Ze wil hem wel handvatten aanreiken,maar hij weet niet hoe hij ze moet gebruiken.Als we daar komen doet ze een spelletje met hem,ik ben er niet bij,hij zegt dat alles goed gaat,maar dat is niet zo.
Het pesten is ook lastig.Zoon voelt zich ook snel gepest,hij is overgevoelig,heeft altijd last van andere,als een kind zijn neus ophaalt in de klas,met zijn voet zit te schuiven,raakt hij al geirriteerd.Kinderen merken dat en gaan hem uitgagen,maar hij reageerd niet terug,praten kan dan niet op dat moment en hij gaat niet naar de juf,want dan wordt het pesten nog meer.Ik zie aan de manier hoe hij loopt in wat voor bui hij uit school komt,dan lopen we snel naar de auto en dan stort hij in.Of hij is zo boos dat hij gaat dreigen of hij gaat huilen.
Ik ga steeds naar school,dan mag hij even een paar dagen alleen zitten ,maar dan moet hij toch weer in een groepje en begint het weer.

Karmijn

Ik snap wat je bedoelt.Ik ga dat boek vandaag nog bestellen.Dat heb ik al vaker willen doen,maar dacht steeds dat het voor mijn zoon niet van toepassing was.
Wat jij aangeeft over je zoon en de jongen met ASS,die kunne het op regulier onderwijs.Mijn zoon zit zonder diagnose,enkel zijn taalprobleem,op speciaal basisonderwijs.Toen ik daar voor het eerste gesprek kwam,werd me door de remidial teacher vertelt dat zoon nooit zou kunnen komen.Hij is daar terecht gekomen omdat hij zwaar depressief was en met hulp van een neuroloog.Nu heeft hij zelfs daar meer aandacht nodig dan een kind met een diagnose.Die dus wel extra hulp krijgen.Leerkrachen snappen het ook niet.Ik zie dus kinderen met minder problemen,hulp krijgen.Mijn zoon was een keer op een feestje op een zorgboerderij.Ook daar had hij veel aandacht nodig,het ging regenen,het programma werd gewijzigd,zoon was verward,hij zonderde zich af van de kinderen,bleef maar rond de moeder van de jarige hangen(een volwassene is veilig)Ik ging zoon halen en meteen kwamen de moeder en de medewerkster van de boerderij naar me toe,dat het voor zoon fijn zou zijn om ook iedere week te komen.Ik vond dat een prima idee,vraag wat de kosten waren.Maar dat gaat dus via een pgb.Dat hebben we niet.Hoe ik ook niet.Maar daar loop ik dus tegenaan.Dat zoon hier op de bank zit,alleen met zijn Nintendo of hij is met mij of mijn man.Dat we bereid zijn om zelf te betalen,maar dat zelfs dat niet kan.
Zo werden we door school naar de GGZ gestuurd,die konden niets voor ons doen,want zoon zat op een verkeerde school,waar hij beschadigd wordt door de agressieve en drukke kinderen.Niet onze woorden ,maar van de psychologe van de GGZ.dus we werden naar een audiologisch centrum gestuurd.Daar ging de medewerkster er ook van uit dat zoon naar een REC 2 kon,maar hij kreeg geen indicatie.Toen bleek ook nog dat zoon last van ruis heeft,hij zou in aanmerking kunnen komen voor solo-apparatuur,maar dat gaf het audiologisch centrum alleen als school dat nodig vond en school vindt het niet nodig.
Dus ik heb afgelopen jaar te horen gekregen dat mijn zoon niet op de juiste plaats zit,dat hij daar beschadigd wordt,maar hij kan nergens anders heen.Hulp kan ik nergens krijgen.Alleen gaan we nu zelf naar een orthopedagoog,die het ook niet weet.En school werkt niet mee.Er is me dus ook verteld ,dat mijn zoon een kind is dat tussen wal en schip valt.Het schrijnende is dat iedereen ziet dat zoon hulp nodig heeft,maar door allerlei regeltjes kan men die hulp niet bieden.
Dus Karmijn jij ziet kinderen met een diagnose die het kunnen op regulier onderwijs,ik heb een kind zonder diagnose die zich niet kan redden in deze maatschappij,maar wel moet.Mijn zoon was een hele lieve open spontane vrolijke jongen,tot hij in groep 3 kwam,nu wordt hij steeds bozer op alles en iedereen om hem heen.Ik ben zo blij met 6 weken zomervakantie,dan zie ik hem veranderen,dan krijgt hij rust.

Vera*

Ja,dat klopt wat je schrijft.Zoon begrijpt de wereld om hem heen niet.Door zijn gevoeligheid,snapt hij ook de mensen niet,volgens hem hoort iedereen lief en aardig te zijn.
Ik leg altijd alles heel duidelijk uit aan hem,vraag hem ook of hij het snapt.Ik moet ook leren om niet te snel voor hem te gaan,hij heeft tijd nodig.Ik ben iemand die al doet voor ik het gezegd heb.Ik moet voor hem vooruit denken.
Laatst bv,ging mijn man de fout in.Hij ging spullen op marktplaats zetten,terwijl hij bezig was ,kwam hij vanalles tegen,zo ook de skleter van zoon,die al jaren onder een afdak staat.Zoon was man wel aan het helpen,dus man zegt,die kan ook wel weg,neemt een foto.Zoon reageerd niet en is later is later boos en in tranen.Dan duurt het zeker een uur voor hij kan vertellen wat er aan de hand is,op dat moment is hij zo standvastig dat de skelter niet weg mag,dan heeft praten geen zin.Dus skelter mag blijven.Dan blijft hij nog heel de dag bozig en nukkig.Een paar weken later ,neemt mijn man de tijd en overlegt met zoon over de skelter en toen mocht de skelter zonder problemen weg.
Hij is op het moment heel dwars,krijgt een geldingsdrang.Dat komt waarschijnlijk omdat het heel moeilijk is voor hem om mensen naar hem te laten luisteren.Hij wil op het moment heel sterk zijn wil doordrammen,thuis dan,op school lukt dit hem niet.
zo laatst over de kleur van zijn kamer.Hij wilde niet mee om verf.Prima,duidelijk afgesproken dat we om verf gingen voor zijn kamer.We komen thuis ,is hij het absoluut niet eens met de kleur.Dat kan,hij mag een ander kleur uitzoeken.Nu was de babykamer kleur van zoon lichtblauw,dus voor zoon is slaapkamer=lichtblauw.Hij is nu 12 en ik wil dan toch geen babyblauw op zijn kamer.Hij kan niet niet afstapen van dat lichtblauw en ik geef dan toch niet toe.Uitgelegd dat zijn zus helemaal niet zelf mocht kiezen.Zoon en dochter hebben geruilt van kamer,dus zij heeft nu zijn gordijnen,die gaan we niet vervangen,dus zij moest haar kleur aanpassen de gordijnen.Afijn,dan is hij voor geen rede vatbaar.Sluit zich op in zijn kamer,komt niet eten,is woest als hij 1 van ons nog maar ziet.We hadden al besloten dat als hij de andere dag nog zo was,toch maar voor babyblauw te gaan.Maar afijn de andere dag,weer met de kleuren naar hem toe en hij kiest vrolijk een andere kleur(grijs blauw).Het mooie is,dat hij later weer ,besluit dat ook de kleur die wij eerst mee brachten op zijn muur mag.We hadden hem gewoon weer overvallen met een andere kleur.Terwijl we duidelijk tegen hem gezegd hadden dat we een kleur voor zijn kamer uit gingen zoeken,of hij meeging,hij ging niet mee,dus ik denk dan dat hij alle kleuren prima vind,hij was ervan uitgegaan dat we weer lichtblauw meebrachten.En zo ga ik toch soms de fout in.

Andere school?

Als ik je verhaal goed begrijp zit je zoon op een rec 2 school om zijn taalprobleem.
De GGZ instelling waar je onderzoek wilde voor een indicatie/diagnose geeft aan dat die school niet veilig is? Wat stellen zij dan voor wat je moet doen? Weten zij een alternatieve school voor hem?
Je hebt het mss zelf allang overwogen en onderzocht, maar toch wil ik het noemen: is er (in de buurt of eventueel verder uit de buurt) een andere school? Op onze (reguliere) school waar zoon nu op zit, zit hij ook apart, zelfs met een tafeltje dat rondom schotjes kan opzetten, zodat hij helemaal 'ommuurd' kan zitten. Tegen de afleiding. Hij heeft ook geen diagnose. En hij is niet de enige, andere kinderen hebben ook een tafeltje apart of ook zo'n 'schotjes-tafeltje'. Per klas zitten wel 1 tot 3 kinderen zo. Vinden ze niks vreemds. Wij hebben dus ook een schoolwissel gehad. Op oude school liepen we ook tegen vastgeroeste ideeën en patronen aan. Zoon werd gepest, kwam elke dag heel verdrietig en ongelukkig uit school. Later hoorde ik hoe verdrietig en ongelukkig hij was geweest op die school en daar schrok ik van. Ik wist niet half hoe erg het was. Op zijn nieuwe school loopt hij ook heus wel tegen dingen aan, maar niet te vergelijken met de oude school. Hij is nu over de hele linie een redelijk gelukkig kind met een paar vriendjes. In de klas wordt hij geaccepteerd. Ik ben blij dat we de cirkel hebben kunnen doorbreken en niet zijn blijven hangen op de oude school.
VWB de indicatie/diagnose: kun je geen second opinion vragen bij een andere instelling?

Wal en schip

Ook al heb je wel een etiketje, het is een wespennest. Je moet die hulpverlenende mensen niet al te serieus nemen, maar vooral gespitst zijn op openingen en mogelijkheden. En ik zou toch onvoorwaardelijk achter mijn kind gaan staan. De jeugdhulpverlening en het passend onderwijs is een puzzel om niet te zeggen een drama. Je moet inderdaad zien zelf specialist te worden op het gebied van de zorg aan je kind. En op zoek naar die mensen in het systeem die je kunnen helpen, die zijn er namelijk wel, maar soms moeilijk te vinden. Die mensen kun je wel serieus nemen. Wat bedoelt zo'n GGZ ermee dat je kind niet veilig is op een speciale school? Voor hetzelfde geld bedoelen ze dat jij als ouder faalt omdat je kind het speciaal onderwijs niet nodig zou hebben, want geen etiket. Er gaat helaas een hoop dommigheid om, ook in GGZ-land. En misschien hebben ze wel gelijk, maar hoe gaat het dan inderdaad verder? Wat adviseren ze dan wel?
Je kunt ook hulp vinden bij onderwijsconsulenten, zij kennen het veld en de sociale kaart en de brandhaarden en de mogelijkheden.
Als je kind autistische kenmerken heeft kun je baat hebben bij Autisme Centraal of Geef me de vijf. Zodat het in elk geval thuis was voorspelbaarder wordt en de band met je kind verbetert. Dan heb je nog de zorg voor een goede school voor je kind. Ook daar kan onderwijsconsulenten+ in adviseren of bel met een contactpersoon van Balans of de NVA. Het is handig om zelf toegang te krijgen tot het netwerk.
Wat hier verder heeft geholpen is haptotherapie en paardrijden (regulier op de gehandicaptenmanege).
Mijn dochter is een wal en schip kind. Nu ze thuis zit met nachtmerries en vroegkinderlijke angsten mag ze eindelijk naar het speciaal onderwijs.
Omdat ze regulier zat hebben we inderdaad weer last gehad van dat soort zwarte pedagogiek, als het geen etiketje heeft dan moet het maar normaal doen en anders zijn ze verwend door de moeder. Maar ook met etiketje heb ik enorme weerstand ontmoet op de basisschool van mijn kinderen. Je vraag om compassie en aangepaste begeleiding voor je kind is bij sommige mensen een reden om ouders te beschuldigen. Bij gebrek aan deskundigheid en middelen.
Denk er vooral aan dat je zelf ook vol kunt zitten met zwarte pedagogiek, leer dat af. En help je kind de wereld te ontdekken en te hanteren op een manier die past bij de vaardigheden van je kind. Geen eisen stellen waar een kind hoe dan ook niet aan kan voldoen, maar leren hoe het daar wel aan kan voldoen. En inderdaad eerst thuis en school veilig maken. In de stress gaan kinderen overleven en dan kunnen ze sociaal en emotioneel niet leren, hoeveel kunstjes je er ook in tracht te krijgen. Dat leren kwam bij mijn kinderen pas als ze genoeg veiligheid hebben. En dat kun je niet vooruitlopend op de samenleving. Dat komt later wel. Eerst de veiligheid inderdaad en het welbevinden. Het begrip dat er verschillen zijn maar dat je die het hoofd kunt bieden.
Helemaal goed krijg je het nooit, maar blijf zoeken naar openingen en steun je kind.

Beschermen

Van een leerkracht op de basisschool kreeg ik eens de opmerking dat 'dit soort kinderen' het later toch ook goed blijkt te doen. Tja, veel kinderen leren door schade en schande, het is erop of eronder.
Maar iets daarvan is me wel bijgebleven. Een kind groeit ook en kan steeds meer, dus het is zaak je kind zo veel mogelijk te beschermen tegen overvraging totdat het er biologisch en neurologisch en wat betreft vaardigheden er aan toe is om de vleugels uit te slaan. Steeds maar blijven verwachten dat een kind iets wel kan, dat het nog niet kan is fnuikend. Maar er iets onder gaan zitten en steunen bij het aanleren van vaardigheden waar het aan toe is zorgt dat een kind kan groeien en vaardigheden aan kan leren. En dan kan het heus nog weleens meevallen later. Maar je wilt niet dat een kind kapot gaat thuis en in het onderwijssysteem. Dat draagt het wel een heel leven met zich mee.

Leren om grip op de wereld te krijgen

Lizelot, het valt me op dat je het in je berichtjes hebt over 'alleen' een taalstoornis van je zoon, maar door mijn ervaringen met een zoon met een taalontwikkelingsstoornis kan ik je vertellen dat de moeilijkheden waar je tegenaan loopt er wel degelijk bij kunnen horen evenals de niet begrijpende omgeving, want jouw-zoon-heeft-toch-niks-ernstigs.
Mijn zoon lijkt sinds het taalprobleem specefiek is behandeld een doodnormaal niks-aan-de-hand kind, waardoor door de omgeving ook van hem gevraagd wordt dat hij zich 'normaal' gedraagd. Alleen kan hij dan schijnbaar vanuit het niets plotseling in crises raken als ware het een overgevoelige autistische AD(H)D-er, die geen grip op de wereld heeft. Soms lijkt het alsof hij van alle ontwikkelingsstoornissen wat heeft, maar nooit genoeg om hem ergens in te laten passen.
De specefieke gebeurtenissen die je over je zoon beschrijft zouden zo typisch ook op mijn zoon van toepassing kunnen zijn. Zo is het bijvoorbeeld een keertje gebeurd dat hij op school een hele dag helemaal niets heeft uitgevoerd. Wat was het geval, vanwege zijn neiging om snel geconcentreerd afgeleid te zijn (ook door zijn eigen gedachten) zit hij vlak bij de juf aan de zijkant van haar tafel (juf's bureau is omringt met de 4 tafels van de IADH-kinderen in de klas die wat meer controle en aandacht nodig hebben). Alleen waren de overige tafels zo neergezet dat iedere keer als een kind naar het bord geroepen werd die langs zijn tas streek. Twee keer is er dan een kind geweest die hem wat bruusk sommeerde of hij z'n schooltas niet aan de andere kant van het tafeltje konden zetten en als gevolg was hij zo van streek dat hij huilend uit school kwam met het verhaal dan de hele klas tegen hem was.
Voor een ander kind is zoiets een kleinigheidje, maar hij is er helemaal van door van slag en heeft moeite om daar dan zelf uit te komen. Mijn plan van aanpak als ik hem dan met zo'n donker gezicht thuis zie komen is ten eerste uitvogelen wat er nu weer is gebeurd. Dat vergt tijd en geduld, want juist als hij zo van streek is heeft hij moeite om uit z'n woorden te komen. Daar heeft hij een enorme hekel aan, waardoor hij aanvankelijk alleen boos is, en gromt dat ik hem met rust moet laten. Omdat dat dus niet werkt (dan blijft hij erin) stel ik hem op z'n gemak en probeer met gerichte vragen (die alleen maar korte of zeer eenvoudige antwoorden behoeven) het verhaal uit hem te krijgen. Dat heeft meestal een aantal diepe zuchten en een huilbui ten gevolge en dan kan ik tot hem doordringen en ten eerste begrijpen wat er nou precies gebeurd is en ten tweede zijn interpretatie ervan, hoe en waarom hij dat op een bedreigende manier ervaart.
Ondertussen licht ik de school in dmv een belletje naar het mobieltje van de rugzaklerares/IB-er (hier in het buitenland is de inkleding iets anders) dat er problemen zijn met Terzo (zijn forumnaam) en ik probeer te begrijpen wat er aan de hand is.
Vervolgens hak ik de gebeurde in stukjes om het van één groot drama voor hem naar normale proporties terug te brengen: De hele klas? Naam vriend 1 ook? Nee, die niet. En naam vriend 2? Nee, die ook niet. Fijn, wie dan wel en daar komen uiteindelijk drie namen uit. Fijn, dus dan was het niet de hele klas, maar slechts 3 kinderen. Zouden ze het echt expres doen om hem te jennen of is de ruimte zo klein dat ze per ongeluk tegen zijn tas aanlopen. Samen een plattegrondje getekend en tja de ruimte is inderdaad wel krap, dus misschien doen ze het wel niet expres, aangezien de kinderen die er last van hadden juist degenen zijn die wat meer ruimte innemen. Jamaar, ze hadden hem gezegd dat hij z'n tas maar aan de andere kant van zijn tafel neer moest zetten. Maar dat kon hij niet, want hij is linkshandig en dan zou er lastig bij kunnen en dat zouden ze toch moeten weten? Nou, zeg ik dan, je weet dat dat ene meisje altijd wat bitcherig is en dat trok hij zich normaal gesproken toch ook niet aan. Bovendien zou het toch best mogelijk zijn dat mensen die rechtshandig zijn er helemaal niet over nagedacht hadden dat een tas aan de rechterkant van zijn tafeltje lastig zou zijn.
Nadat ik hem dan overtuigd heb dat niet de hele klas het tegen hem heeft en mensen echt niet uit zichzelf stil gaan staan bij al zijn specefieke behoeftes en onmogelijkheden als hij dat niet zelf duidelijk aangeeft bedenken we samen een oplossing voor het specefieke probleem. Zou het misschien beter gaan als hij aan de andere kant van juf zou zitten zodat de tas links van hem niet meer in de doorgang zou staan. Zou het kind dat daar nu zit eventueel willen/kunnen ruilen? Zullen we kijken of dat kan? Weer een telefoontje naar de rugzaklerares waar ik uitleg wat het probleem precies is en of de bedachte oplossing praktisch mogelijk is of dat we iets anders moeten bedenken. Oplossing was mogelijk en dus zorgen die 2 'verloren' uren die middag ervoor dat de rest van het schooljaar niet verloren is door een steeds depressiever worden kind in de klas die er van overtuigd is dat niemand hem moet. Goddank zat hij op een (reguliere) basischool waar ze begrepen dat in dit soort gevallen de aanpassing van de klas maar een kleine moeite was, terwijl vragen aan mijn zoon om zich aan te passen een onoverkomelijk obstakel zou zijn geworden om nog iets te leren op school. Ze snappen dat het voor hem echt geen kleinigheid is en geen aanstellerites of een overbezorgde in de watten leggende moeder.

Grip op de wereld - meer voorbeelden

Ik heb even mijn reactie in stukjes gehakt, want net zoals Lizelot kan ik over alle 'kleinigheden' die op een één of andere manier bergen worden voor mijn IADH-kind wel boekdelen schrijven

Ander voorbeeld, mijn zoon kan prima tegen veranderingen zolang hij er zich maar geen verwachting van in zijn hoofd maakt, want als er dan iets niet overeenstemt met hoe hij het in zijn hoofd had, dan gaat het mis. Zo mocht hij bevoorbeeld met de zwemclub op een gegeven moment naar een classe hoger. Prima, kind helemaal enthousiast en juist om hem die verandering aantrekkelijk te maken zeg ik onadenkend dat hij de volgende keer in dezelfde baan als zijn broer zal zwemmen. Die keer blijkt het bad door een griepgolf echter veel leger te zijn, waardoor de zweminstructeur besluit om zijn leerlingen ook over een tweede vrijgekomen baan te verdelen, waardoor Terzo dus niet in dezelfde baan als zijn broertje terecht kwam. Drama! Kind gaat in crises en wil niet meer zwemmen, want het is niet zoals ik 'beloofd' had. Zweminstructeur snapt er niets van en ziet het als fratsen en verkondigt dat ze hier zijn om het samen leuk te hebben als als hij niet wil, niemand hem dat verplicht. En zucht, ik kan weer uit gaan leggen, dat ik dit dus bedoelde toen ik aan het begin van het jaar heb uitgelegd dat mijn zoon een handicap heeft en hij het echt niet expres doet, maar dat ik een fout heb gemaakt waardoor hij nu een verkeerde voorstelling heeft van de zwemtraining en zijn grip op de wereld kwijt is.
De truuk met Terzo is dus om te zorgen dat hij geen strakomlijnde verwachtingen van een situatie in zijn hoofd gaat maken. Een zeer regelmatig en voorspelbaar dagpatroon werkt daardoor bij hem avrechts. Hij zou daarmee juist veel te veel verwachtingen hebben van hoe alle dagen zouden verlopen, bij de minste verandering in tilt gaan en steeds trakker en stijver aan de bekende dingen vastklampen, waardoor zijn wereldje steeds kleiner zou worden. Nu heeft hij daarintegen juist in zijn hoofd dat veranderingen kunnen gebeuren en prima zijn. Ik heb juist geleerd om te zeggen dat ik niet precies weet of en wat we die dag gaan doen of expliciet te benoemn dat W a a r sch ij n l ij k dit of dat om ongeveer die tijd op het programma staat, maar dat dat best zou kunnen veranderen. Mijn zoon heeft namelijk absoluut geen moeite met onverwachtse of onbekende dingen, maar alleen met veranderingen ten opzichte van het verwachtingspartroon wat hij ergens van heeft. Zo is een verandering van school voor hem niet problematisch, op een andere school is het logisch dat dingen ook anders kunnen gaan. Alleen een verbouwing in de grote vakantie in de kleuterschool waardoor het er van buiten nog precies hetzelfde eruitzag, maar van binnen alle lokalen en gangen verplaatst waren, dat was teveel voor hem en heeft bijgedragen aan een toen maandenlange depressie.
Ik merk dat het bij mijzelf een soort automatisme is geworden om te zorgen dat mijn zoon zich niet een al te vaste voorstelling van zaken gaat maken. Nu gaan we bijv. voor de 3e keer weer naar de zelfde plek op vakantie en zonder dat ik er erg in heb heb ik al in het gezin ten sprake gebracht dat ik benieuwd ben of het er nog wel net zo zal uitzien als vorige jaar of dat er misschien het één of ander verandert zal zijn.
Aan de ene kant vraag ik dus wel degenlijk aanpassingen van de omgeving en ons gezin aan ons IADH-knid wat alleen een taalstoornis heeft. Aan de andere kant probeer ik wel om zijn wereld en de grip erop steeds een stukje groter te maken door ook aan hem stap voor stap te vragen over zijn drempels heen te komen en te leren omgaan met die ingewikkelde wereld. Iets anders waar hij bijvoorbeeld moeite mee heeft is als hij een volldig vrije keus ergens in krijgt of dat nou gaat over een opstel schrijven over een vrij onderwerp om zelf mogen kiezen met welke zwemslag hij de les begint of vraag van een vriendje wat zijn lievelingsdier is van alle dieren. Hij is dan zijn houvast kwijt, is onzeker over welke nou de beste keus is en vindt het reuze moeilijk om te kiezen als de keus eigenlijk niet uitmaakt. Hij is ontzettend veel tijd kwijt door te proberen eerst a l l e mogelijkheden in zijn hoofd op een rijtje te krijgen, gaat in crises omdat hij beeft dat a l l e s een onmogelijke taak is, maar is bang dat als hij dat niet doet hij een belangrijke optie vergeet die wel eens de beste zou kunnen zijn, met als gevolg dat hij volledig blokkeert. De omgeving snapt niet dat hij op het moment dat hij ogenschijnlijk helemaal niks doet juist hardstikke hard bezig is om zijn gedachten over de vraag op orde te krijgen en dringen aan op antwoord, wat het al loei-ingewikkelde denkproces weer verstoord, waardoor mijn zoon helemaal de weg kwijt raakt en boos wordt/begint te huilen/of wegloopt.
Bij de laatste crises op dit vlak heb ik hem eraan herinnerd hoe een eerdere al overwonnen crises in feite op hetzelfde neerkwam (dat ziet hij dan niet gelijk in) en dat niemand alle mogelijkheden in zijn hoofd op een rijtje heeft. Wie kan er nou alle bestaande dieren uit z'n hoofd opnoemen? Maar dat anderen gewoon uit de eerste 2-3-4 mogelijkheden de beste keus maken en er verder helemaal niet zo diep over nadenken en dat ook helemaal niet hoeft. We hebben afgesproken dat als hij onzeker is over wat nou het beste is hij de volgende keer de eerste kiest van wat in zijn hoofd op komt. Opgeloste problemen uit het verleden kunnen dus vaak als voorbeeld dienen voor strategiëen voor het heden en tegelijkertijd hem vertrouwen geven dat het niet zo onoverkomelijk is als het lijkt en hem de kracht geeft om steeds een stapje verder te komen.
Groeten Primavera

Zo herkenbaar

Hier een meisje met veel kenmerken van van alles. Zeer slim, geen etiketje. We zeggen wel eens grappend dat de autistische trekjes erger worden naarmate ze ouder wordt, ik denk erger dat mijn dochter vooral erg prikkelgevoelig is. Dat voorbeeld van Primavera in de klas hebben wij ook gehad. Dochter zat aan de zijkant van de klas direct naast de kast aan de kant van de deur naar de gang, tussen haar en de kast net ruimte voor een kind om langs te lopen. Voor een aantal kinderen kortste doorsteek naar buiten. Veel kinderen liepen daar dus langs. Dochter was daar helemaal van streek van, ze stootte allemaal tegen haar tafel, hadden allemaal een hekel aan haar, was pesten. Duurde ook nog weken voordat we erachter waren wat het probleem was. Dat is mijn ruimte zei ze. Als zij daar lopen dan voel ik me niet veilig. Een paar kleine aanpassingen en het is oke.
Dochter heeft haar eigen prikkelarme plek in de bieb. Daar mag ze altijd naar toe, als het nodig is zelfs tijdens de gym.

Ons geluk is ook dat wij een school hebben die zonder etiketjes kijkt wat een kind nodig heeft.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ook zo herkenbaar

Hier wel een etiket (ADHD), maar Primavera's verhaal zou het mijne geweest kunnen zijn. Dochter is nu echter 10 en ik merk dat ze steeds minder uit balans raakt door dit soort zaken.

Wij hebben geleerd bij Mediatietherapie dat het plaatje in haar hoofd dan niet past bij het plaatje van de werkelijkheid en dat ze daarom blokkeert en vastloopt (lees: flipt en als een razende tekeer gaat). Dat was voor ons zo'n eye-opener.

Primavera

Jee,jouw zoon is mijn zoon,echt helemaal hetzelfde.Wat fijn deze herkenning.Doe jij alles zelf met je zoon,heb je nooit geen extra hulp gehad?
Je zegt precies wat ik bedoel.De omgeving vraagt normaal gedrag van hem.Juist daarom wil ik mijn zoon leren om met bv veranderingen om te gaan inplaats van met pictogrammen te werken.
En inderdaad wat je zegt(wat een eye openener)ik had het zo nog niet gezien,hij kan niet tegen veranderingen als hij iets verwacht.Nu zie ik het verschil en kan het beter uitleggen op school en tegen zijn orthopedagoge.Thuis gaan we daar onbewust al zo mee om.Geen beloftes en als we een afspraak maken altijd een maar.BV we gaan morgen naar de stad,als het droog is.Soms als we iets doen op vakantie ,wat voor hem een iets kan worden wat dan bij iedere volgende vakantie kan horen,zeg ik ,dat mag je nu voor 1 keer.Zo wil ik hem leren met veranderingen om te gaan,net wat je zegt geen vaste afspraken.
En ook het verhaal van je zoon ,dat soms heel de klas tegen hem is.Zo herkenbaar.Of niets doen in de klas,omdat iemand hem stoort.Zoon vind de dagen dat er cito-toetsen zijn zalig,de tafels in een rijtje,kinderen mogen niet praten.
De reden dat ik hem ophaal met de auto is oo kdat i khem dan op kan vangen en als er iets is,dat ik naar de juf loop.Nu hebben we net een afspraak dat ik dat niet meer doe,want dat zoon dat volgend jaar op het middelbaar ook zelf moet kunnen doen.Ik ga daar meteen weer over praten,dat zoon daar nog niet aan toe is,Hij kan zijn verhaal niet doen of het komt er anders uit dan hoe het gebeurt is.
Mijn zoon zit op speciaal basisonderwijs in een drukke klas met alleen jongens,die hem natuurlijk heel goed kennen.Als er iets gebeurt geven ze zoon vaak de schuld,hij reageert toch niet,verhalen worden omgedraaid enz enz.De juf weet wel dat zoon het niet gedaan heeft,maar hij zegt dan niets.Hij krijgt daar o pschool ook geen begeleiding in ,dat vind ik erg jammer.De drukke kinderen zijn moeilijk en daar gaat de aandacht naartoe.Mijn zoon wordt juist naast de moeilijkste kinderen gezet,omdat hij niet reageert tot ik reageer,dan mag hij even ergens anders zitten,maar dan komt moeilijk kind naast een jongen die het gedrag niet accepteerd en dan is er ruzie of een vechtpartij en zit zoon er weer naast.Ik word er soms zo moe van.Dat verteld de pedagoog ook tegen zoon,dat hij juist in die vervelende situaties komt omdat hij de makkelijkste is voor de juf ,omdat hij zich niet laat horen.Ze snappen ook niet hoe hij is als hij bij mij in de auto stap,ik krijg steeds te horen dat zoon op school geen problemen heeft,dat hij dit zo tegenover mij doet om aandacht van me te vragen.
Aan de andere kant is mijn zoon weer het moeilijkste kind van de klas,doordat hij zo slecht tegen veranderingen kan en zo gevoelig is.En hij heeft ook nog last van zijn gehoorprobleem.Dus hij vraagt altijd nog een keer extra welke blz hij moet nemen,heeft altijd bevestiging nodig dat hij het goed doet enz.
Dat maakt het voor mij zo verwarrend,zoon moet straks naar een gewone vmbo zonder rugzakje zonder leerlingbegeleiding,helemaal zelfstandig.Daarom wil ik nu al dat school stopt om hem de pictogrammen op te laten hangen.Ik zal als de vakantie voorbij is ,meteen weer een gesprek aanvragen.Nu kan ik het waarschijnlijk beter uitleggen.Dank je wel voor je reaktie.Het heeft me nu al veel geholpen.

Annej

Je hebt gelijk.Afgelopen week had ik een gesprek met een vriendin die op speciaal onderwijs werkt.Zij zou zoon ook graag in haar klasje hebben.Zij vertelde me eigenlijk hetzelfde wat jij zegt en ook dat ik nooit kan denken dat zoon op zijn plaats zit en dat ik dan rust krijg,dat ik altijd voor zoon zal moeten vechten.
Ik was erg geinteresserd in de onderwijsconsulenten,echter o pde website staat dat it voor ouders is met kinderen met een rec indicatie,die hebben we niet,dus daar kan ik niet terecht.
Balans daar heb ik een aantal keer contact mee gehad,die kunnen ook niets voor ons betekenen.
We hebben zelf paarden,dat heeft m'n zoon veel geholpen,veel grondwerk gedaan,zodat mijn zoon geleerd heeft om recht te staan ,dat hij daar niet alleen een paard mee stopt,maar ook bij mensen zijn grens aangeeft .Het gaf hem ook meer zelfvertrouwen.Alleen toen ging hij ook leren rijden en z'n pony schrikt een keer,gaat op de vlucht en hij valt er echt keihard af.Nu vindt hij het rotbeesten.Zelfs zijn orthopedagoge krijgt hem niet zover dat hij weer naar de paarden wil.
Hier op het dorp is een bureau voor kinderen met gedragsproblemen,daar geeft men begeleiding,sovatrainingen,helpen ook met school,hebben leuke speelmiddagen,maar dat gaat uit van het PGB.Dus daar kunnen we ook niet terecht.Terwij ze zelf zeggen veel voor zoon te kunnen doen,maar dat we dan eerst voor een PGB moeten zorgen.En dat terwijl ik bereid ben zo een speelmiddag best zelf te wilen betalen.
Ik zal me er weer eens in gaan verdiepen of ik hulp kan vinden die toegangelijk is voor ons.Ik zal misschie nin ene heel andere hoek moeten gaan zoeken.

Groeien(primavera??)

Waar ik ook veel aandacht aan besteed de laatste tijd is dat het net lijkt of zoon uit zichzelf niet groeit in bepaalde dingen.Zo bleef hij erg hangen in de Disneytekenfilms.Het is een kleinigheidje,maar soms wel lastig.Op school worden ook films gekeken en mijn zoon mag dan steeds de klas uit.Nu ben ik met hem films gaan kijken,thuis,met de belofte dat als hij het eng vind dat de film dan af mag.We zijn begonnen met films als Herbie en Streep.Vrolijke films ,maar geen tekenfilm.Nu heeft hij toch al Kruistocht in spijkerbroek,De brief aan de koning en zelfs Warhorse gezien.Zo wil ik hem toch leren om te groeien.dit is tegen de wil van school in,maar ik merk dat het helpt,ik vind het ook nodig.Ik wil hem niet in zijn 'kleutertijd'laten hangen.Dat voelt waarschijnlijk veilig voor hem,maar het kan niet.Hij zal nog een jaar flink moeten groeien voor hij naar het middelbaar kan.
Hij vindt het ook altijd nog prettig om mijn hand vast te houden als we samen lopen.(Bang om me kwijt te raken,misschien)
Wat ik ook doe is hem maar een beetje zekerheid geven.Bv hij vroeg me iets om te maken voor hem.Dan wil hij graag weten wanneer ik dat maak.ik heb hem beloofd om dat voor het eind van de vakantie klaar te hebben voor hem.Is eigenlijk heel onzeker voor hem.Maar het geeft hem ook rust,hij vraagt er nu niet meer om.
Herken je dat,dat je kind niet uit zichzelf groeit???

Net gebeurd

Dochter is, net als vorig jaar, op taalkamp geweest in Engeland. De laatste avond krijgen ze een certificaat. Dit jaar was dochter erg 'upset' omdat haar achternaam verkeerd geschreven was. Ze krijgt een nieuwe thuisgestuurd en is daar blij mee.
De reden kreeg ik uit dochter: vorig jaar schreven ze haar naam toch wel goed?!
Tja, we zijn er nog lang niet.

Ach

wat jammer zo en domper op misschien verder een hele leuke week. Maar je naam verkeerd op een certificaat is ook niet leuk!!!Fijn dat ze een nieuwe opgestuurd krijgt.Hoe oud is je dochter?Knap,een week naar engeland op taalkamp.

Lizelot

Dochter is 13 en gaat naar de brugklas. Vorig jaar ging ze een week en nu twee weken. Ze heeft het super gehad en haar Engels was erg 'improved'.

Wauw

Ook een fijne start voor haar Engels op het middelbaar.
Zo jammer,zoon krijgt op zijn school nog geen Engels,hij is daar erg boos over.Hopelijk dit jaar.
En 2 weken ,alleen ,naar het buitenland!!!!Wat goed.
Zoals ik al zei,zoon is 12 en loopt nog het liefst hand in hand naast me.Hij is zover nog niet.We starten dit jaar met het schoolkamp.Daar wil ik wel naartoe werken,dat hij mee kan gaan.Kijken hoe hij dit jaar in de groep valt.We gaan uit van het beste,hij komt volgens zijn juf in een leuke klas,hopelijk dit jaar wat meisjes in de klas.

Indicatie

"Ik was erg geinteresserd in de onderwijsconsulenten,echter o pde website staat dat it voor ouders is met kinderen met een rec indicatie,die hebben we niet,dus daar kan ik niet terecht."
Dat begrijp ik niet. Je kind zit op een speciale basisschool via de neuroloog. Dat doet de school heus niet zonder geld, daar moet documentatie van zijn. Een indicatie dus. Mogelijk dat de school dat zelf geregeld heeft en als dat zo is kun je de school naar het besluit vragen. Met dat besluit ga je dan naar de onderwijsconsulenten. Je kunt ze mailen.
Je kunt ook in beroep gaan tegen een afwijzing van de aanvraag voor lgf op basis van rec4.
http://www.projectenso.nl/docs/300ca961-8dd4-dcc0-659b-acdc5a2e5d2a.pdf
Ik heb geen ervaring met een speciale basisschool maar wij zijn hier pas goed geholpen ook met de beroepskwestie door begeleiders op het voortgezet onderwijs waar ik een intake had gevraagd. De basisscholen van mijn kinderen hadden geen idee of foute ideeen en konden mij ook niet helpen met de indicatie en het lgf.
Dat is volgend jaar misschien ook nog een mogelijkheid. Indicaties moeten wel voor 2014 aangevraagd zijn daarna gaat het weer anders. Dan zou ik na de vakantie contact opnemen met een speciale school waar jij denkt dat je kind zou passen en deze mensen vragen waar je zoon een intake kan doen en dan om hulp vragen bij het aanvragen van lgf. Mogelijk dat je dan ook nog last hebt van de regel dat kinderen die in groep 8 een rugzakje aanvragen het eerst moeten proberen op het voortgezet onderwijs. Daar hadden wij last van. Echter ik ken kinderen die wel in groep 8 een indicatie en lgf hebben gekregen.
Het is een vak apart dat kan ik je zeggen. Het is dan ook vaak zo dat de speciale scholen op het gebied van voortgezet onderwijs met name de hogere opleidingstypes klassen hebben met kinderen waarvan de ouders hoger opgeleid en autochtone Nederlanders zijn. Mensen die in staat zijn zich door het oerwoud heen te worstelen of die de juiste contacten voor hulp weten aan te boren.
Jaja, zo gaat dat dus.

Groeien

Kinderen groeien op hun eigen tempo. Een kind dat niet goed begeleid wordt op school en in de stress raakt stopt met groeien. Jij kunt niet met kunstjes je kind laten groeien. Het heeft ook geen zin om picto's te stoppen oid. Daar moet eerst wat anders voor in de plaats komen op het gebied van begeleiding. Dat kun je maar deels zelf. De rest moet op school gebeuren. Een fijne, niet te grote klas, met kinderen die jou kind kunnen accepteren en een juf of meester die je kind begrijpt en kan steunen kan genoeg zijn om de stress te laten zakken. En is de stress gezakt dan kan je kind weer groeien maar altijd in zijn eigen tempo, dat kun je niet kunstmatig sneller laten gebeuren.
Je kunt ook niet van een baby verwachten dat die al zindelijk kan worden als die daar nog niet aan toe is.

Steun overdragen

"De reden dat ik hem ophaal met de auto is oo kdat i khem dan op kan vangen en als er iets is,dat ik naar de juf loop.Nu hebben we net een afspraak dat ik dat niet meer doe,want dat zoon dat volgend jaar op het middelbaar ook zelf moet kunnen doen.Ik ga daar meteen weer over praten,dat zoon daar nog niet aan toe is,Hij kan zijn verhaal niet doen of het komt er anders uit dan hoe het gebeurt is."
Dat is toch weer het paard achter de wagen spannen. Eerst is het belangrijk dat de juf beschikbaar is als steunpunt voor je zoon, dat zij hem leert dat hij bij haar terecht kan voor vragen en dat zij hem dan ook serieus neemt en niet laat zwemmen. Als dat goed gaat dan kan je zoon jou loslaten, eerder niet. Dan vraag je teveel denk ik.
Dat is in elk geval wat mis ging bij mijn dochter. De mentor vorig jaar herkende de autistische trekken bij mijn dochter en heeft haar op de juiste momenten gesteund, bevestiging gegeven, zaken tijdig voorspelbaar gemaakt, over de drempel geholpen waar nodig.
De mentor dit jaar vond dochter niet zelfstandig genoeg door een verwennende moeder en ik heb het even aangekeken maar het is dus schreeuwend fout gelopen ook toen ik me er dan toch maar weer zelf mee ging bemoeien ondanks het commentaar dat daar op kwam. Met nachtmerries, angsten en hallucinaties thuis dus. Omdat ze die steun niet kreeg die ze toch echt nodig heeft.

Halen en brengen

Mijn dochter start na de vakantie op speciaal voortgezet onderwijs. De 1e 14 dagen neem ik vakantie op om haar te halen en te brengen en haar te helpen met inprenten en het oplossen door uitleg en instructie van situaties onderweg. Daarna gaat ze hopelijk weer zelfstandig heen en weer naar school. Maar ik help haar wel om die zelfstandigheid te bereiken, ik ga er niet vanuit dat ze dan ineens wel spontaan kan bedenken hoe ze naar school kan komen en dan weer thuis. Dat werkt niet bij haar.

Engels

Mijn kinderen kregen engels in de bovenbouw van de basisschool. Daarnaast hadden ze games als club penguin en adventurequest. In het engels. In het begin moest ik helpen met vertalen maar uiteindelijk deden ze het zelf. En die games waren ook heel leerzaam omdat ze de basisprincipes leerden van het maken van vriendjes en hoe je met het internet en je personalia en schelden en zo omgaat.

Annej

Mijn zoon is op het speciaal onderwijs gekomen met kenmerken van ADD,ADHD en ASS.Bovendien was hij depressief.Eenmaal op school is hij verder onderzocht en bleek hij geen ADD,ADHD of iets van autisme te hebben.Ondertussen ging het daar wel beter met hem.School heeft ons een paar keer doorgestuurd om zoon op een andere school te krijgen,een rec 2 ,voor meer begeleiding voor zijn taalstoornis en omdat zij niet de juiste hulp kunnen bieden.Maar dat is niet gelukt.Hij gaat daar nu niet meer weg.Hij hoeft nog maar 1 jaar.
Dus mijn zoon zit wel zonder indicatie met een gemiddeld IQ op speciaal basisonderwijs.Het kan wel.Op regulier zou hij het niet redden,daar is zijn gedrag te opvallend voor.Maar voor een kind met gedragsstoonissen zonder indicatie is geen hulp.School komt ook niet verder.

Lizelot

Het is zaak om in groep 8, aan het begin van groep 8 dus, je al te orienteren op speciaal voortgezet onderwijs, maar ook op regulier onderwijs. Met mijn zoon ging ik op advies van de basisschool naar een reguliere school in december/januari van groep 8. Dat bleek al te laat. Voor IADH kinderen hadden ze al in november een intake en instructie gehad. Te laat dus.
De kernprocedure is pas in maart of zoiets, maar je kunt niet wachten met jezelf te informeren, dat gaat dan heel snel. Zoon werd door onhandig gedrag van de bs bij beide afmeldingen afgewezen. Toen moest ik als een gek zijn inschrijving bij het speciaal onderwijs weer oppakken. Inmiddels was zoon daar wel onder aan de wachtlijst gezet vanwege de reguliere aanmeldingen.
Dochter -ook in groep 8 destijds - zou aangenomen worden op speciaal voortgezet onderwijs, was al in kannen en kruiken geregeld in het najaar van groep 8, we kregen hulp bij de aanvraag van het rugzakj maar in februari, vlak voor de kernprocedure was dat decreet van de staatssecretaris en toen wilde de speciale school haar niet meer hebben zonder geld.
Heb ik haar maar incognito regulier aangemeld. De basisschool snapte er toch niets van.
Het is en blijft een puzzeltje, maar hoe later je begint, des te minder je weet als het zover is, en dan heb je vast contacten die van belang kunnen zijn.
Je wilt niet dat je kind thuis komt te zitten.
Overigens zou je het gewoon kunnen proberen om informatie over je regio en de scholen te krijgen van onderwijsconsulenten. Ik denk niet dat ze jou om de indicatie gaan vragen als je meldt dat je school op speciaal onderwijs zit. Misschien kunnen ze je nog wel adviseren bij het krijgen van een indicatie.

Lizelot

Wij zijn in september van het jaar groep 8, contact gaan leggen met de school waar onze zoon naar toe zou gaan. We hebben toen een gesprek gehad met de zorgcoordinator. Zij wist ons heel goed te vertellen wat de verwachtingen van de school waren en welke informatie zij nodig hadden om over toelating te kunnen beslissen. We zijn zo blij dat we op tijd begonnen waren. De school sprak toen ook uit, dat ze het wel zagen zitten met onze zoon. Ook dat is prettig om te horen.
Ik zou dus nu al aan de slag gaan met de vervolg school.