Kleindochter van vriendin in huis nemen?
Hallo allemaal, Ik heb al bijna vijf jaar een LAT relatie met mijn vriendin en het is de bedoeling dat wij zeer binnenkort samen gaan wonen. Zij heeft twee zoons en een daarvan(36 jaar oud) heeft een dochtertje van 10 jaar en hij is als meer dan 2 jaar van zijn ex-partner af die ook in onze woonplaats woont. Deze zoon woont sinds kort in een 2 kamer appartement in een woonplaats 40 km verderop en sinds twee weken heeft Jeugdzorg bepaald dat zijn dochterje niet meer naar haar moeder mag komen omdat zich daar verontrustende taferelen afspelen( o.a. drugsgebruik etc.). Aangezien zoon werkloos is en geen vervoer heeft, komt over een week of zo het probleem oprijzen dat hij zijn dochterje
(die volgens mij ADGD heeft) niet elke dag naar haar school in onze woonplaats kan brengen en is er een voorlopige voorziening getroffen met haar opa en oma (van moeders kant)die haar liefdevol in hun caravan op de camping willen opnemen. En nou komt het dilemma: mocht Jeugdzorg bepalen dat dat dochterje naar een pleegezin moet gaan, dan wil mij vriendin haar kleindochter in haar huis ( een eengzinswoning) opnemen maar
ik ben daar fel op tegen. Ten eerste heb ik dan helemaal geen privacy meer en verder is dat kind ontzettend moeilijk met eten (waarmee je met de maaltijden altijd rekening oet houden)n moet constant gecorrigeerd worden op haar gedrag, ze schreeuwt en gilt soms zo hard dat het pijn doet aan je oren en heeft zelf geen moment rust en last but not least schenkt ze totaal geen aandacht aan mij en zelf bij het binnenkoemen en vertrekken doet ze of ik helemaal niet besta. Is het dan zo verwonderlijk dat ik beslist weiger dat mij vriendin haar kleindochter in haar huis opneemt?
Ik ben benieuwe naar jullie reactie.
Met vriendelijke groet,
{namen en plaatsen verwijderd door forumbeheer}
Ik zou
voorlopig nog maar niet gaan samenwonen.
Verder denk ik niet dat je zoveel te weigeren hebt, de oma in kwestie is er zo te lezen al over uit, en zolang het (alleen) haar huis (nog) is, en haar kleindochter, is het aan haar om te doen wat haar goeddunkt.
Je vriendin zal een keuze moeten maken.
Jij hebt geen zin in "dat kind" in huis. Voor jou is het duidelijk een lastige sta in de weg. Ik zou een kind niet willen opvoeden met een man die daar geen zin in heeft. Vooral niet een jong meisje met een problematische achtergrond, opvoeden is zonder dat alles al moeilijk genoeg.
Dus blijven latten en alleen afspraakjes als er een oppas is geregeld. Of ze kiest voor haar kleindochter al betekent dat misschien het einde van jullie relatie.
Je bent in ieder geval eerlijk, jij hebt geen zin in samenwonen en "dat kind" in huis. Dat is je goed recht.
Andere oplossingen
Ik vind het pijnlijk om te lezen wat er allemaal met het kind gebeurt. Maar goed, jij bent in elk geval eerlijk. Niet gaan samenwonen zou een goede optie zijn.
Overigens is het nog niet zeker dat het kind bij je vriendin komt. Er zijn nog andere mogelijkheden:
- kind gaat bij zoon in de buurt naar school;
- zoon verhuist (weer) naar de plaats van de school van het kind, eventueel ruilen je vriendin en zoon van woning, eventueel komt vriendin bij jou wonen en kan zoon in huis van zijn moeder gaan wonen, met het kind.
- opa en oma caravan worden het pleeggezin.
- het kind wordt geobserveerd en er blijken zoveel problemen dat een opname in een therapeutisch pleeggezin nodig is.
Dus voordat je je hakken in het zand gaat zetten zou ik eerst eens kijken hoe alles gaat lopen. Maar als er een keuze gemaakt moet worden voor goed onderdak voor een kind of voor jou (een volwassene), zorg dan eerst voor het kind.
Tsjor
kwaliteit
Natuurlijk kun je het afwachten. Soep wordt vaak niet zo heet gegeten. Toch zit er hier een moeilijk te overbruggen verschil. Vriendin staat klaar voor haar kinderen en kleinkinderen -niet elke ouder is zo toespringerig overigens- en jijzelf stelt je voor dat je een rustige leefsituatie hebt, zonder aanhang. Dat zal blijven botsen.
Maar misschien kun je er de positieve kanten van leren inzien? Het is nooit saai en rekening met elkaar houden en voor kinderen of anderen zorgen is een geweldige uitdaging voor je karakter en gewoon nodig om naar elkaar om te zien.
Misschien heb je zelf geen kinderen? Of juist wel en weet je daardoor hoe intensief het kan zijn en staat dat je tegen.
Wees in elk geval eerlijk tegen je vriendin zodat zij daar ook haar eigen conclusies uit kan trekken.
Lekker typje
"Ik ben daarop tegen". Dan is het maar goed dat het jouw beslissing niet is. Je laat een kind niet naar een vreemd pleeggezin gaan als je er als familie zelf voor kunt zorgen.
jouw huis niet
Jij hebt niets te weigeren. Het is jouw huis niet.
En als ik je vriendin was zou ik jou er ook uitzetten 
In wat jij schrijft lees ik namelijk geen enkel geduld of begrip voor kinderen, en zeker niet voor kinderen met een gedragsstoornis en ernstige problemen thuis. Niet alle kinderen zijn even makkelijk, maar daar kunnen ze niets aan doen.
Als jij alle privacy wil hebben moet je gewoon in je eigen huis blijven zitten en evt. een partner gaan zoeken zonder kinderen. Al zou deze anti-sociale houding je niet erg populair maken onder de meeste dames.
jouw huis niet
Het mag dan wel zo zijn dat het huis van mijn vriendin net het mijne is maar waar blijft dan mijn privacy en dan ook nog met een kind dat volgens mij ADHD heeft en daar komt bij dat ik helemaal geen kinderen heb dus ook niets gewend ben. En het is makkeljk te oordelen voor een buitenstaander dat mijn gedag anti-sociaal zou zijn maar gelukkig is er een oplossing voorhanden want de andere, jongere zoon van mij vriendin, die op 2 januari a.s. gaat trouwen, heeft al aangeboden om in geval van nood, de opvoeding van de dochter van zij n broer op zich te nemen, te meer daar hij zijn broer en van beticht niet voor de juiste opvoeding van zijn dochter te zorgen.
In ieder geval wil ik voorlopig dat kind niet om mij heen hebben want ik heb haar nu beide kerstdagen meegemaakt en ik heb er een trauma van overgehouden...
Nog vele trauma's
Mannagia, jouw privacy blijft dan in jouw huis, toch? Zelfs al neemt je vriendin haar kleinkind niet in huis, dan zul je nog vele kerstdagen, pasen, sinterklaas, verjaardagen etc. meemaken met 'dat' kind. Met evenzovele trauma's, maar daar kun je je vriendin niet voor verantwoordelijk houden.
Ik ben blij om te lezen, dat er iemand is die zich in elk geval in geval van nood om het kind bekommert. Ook al is de reden discutabel: alleen mensen zonder kinderen denken dat je met en goede opvoeding een goed kind krijgt. Alsof er een mal is waar je ze doorheen kunt persen, en dan komen ze er perfect uit. Dat is helaas of gelukkig niet zo. Daarom kun jij ook degene zijn die jij bent. Met een par beperkingen blijkbaar.
Wellicht kun je je ondertussen eens gaan verdiepen in ADHD, gewoon om wat kennis op te bouwen en verschillende visies te leren zien op hoe je hiermee om kunt gaan. Of juist niet.
Als je met je vriendin verder wil, dan zal dat zijn mét kinderen en kleinkinderen.
Tsjor
Ja en
En wat wil je nu van ons horen?
Dat het heel verstandig is dat Dat Vervelend Kind niet bij jou in huis komt wonen?
Nou mooi toch, probleem opgelost.
sollen
Zo is het ook opgelost. Ben het met bovenstaande schrijfsters eens dat je er niet onderuit komt, het meisje blijft familie of je nu wilt of niet. Door alles wat dit meisje heeft meegemaakt lijkt me dat haar gedragsproblemen alleen maar zijn verergerd en dan is een snelle, langdurige oplossing beter, beter dan in een huis te wonen waar iemand gek van haar wordt.
En dan maar te hopen dat deze broer zich wel inleest in adhd en het geduld en liefde kan opbrengen. Het ligt zeker niet altijd aan de opvoeding. Ik heb wel met het meisje te doen, wat een gesol.
Lijkt me idd ook een goed plan voor jou om je te verdiepen in adhd/autisme/gedragsstoornissen, want dat zij jou bv niet groet hoef jij niet gekwetst over te zijn. Dat zij niet alles lust is ook geen ramp.
Mijn gedachten
Ik ben het eens met de reacties dat TS een minder tolerante houding tov 10-jarig meisje erop nahoudt. Maar, als TS zelf nooit kinderen heeft gehad, en ook de jongste niet meer is, dan kan ik me voorstellen dat je er erg tegen opziet om een pre-puber met gedragsproblemen in huis erbij te krijgen. Ik praat het gedrag niet goed, maar begrijpen doe ik het wel.
Als je gaat samenwonen en je krijgt er kinderen bij van je nieuwe vlam is dat al lastig zat. Laat staan als je kleinkinderen van je nieuwe vlam erbij krijgt.
Ik zou TS ook willen aanraden om boekjes in de bieb te halen en veel te lezen over de gedragsproblematiek van meisje. Ook al komt het meisje niet in je huis, het blijft in je leven door je partner. Leren omgaan met gedragsproblematiek betekent niet dat het "over" gaat, maar zorgt er misschien wel voor dat je er iets plezieriger mee kan omgaan. En dat komt iedereen ten goede.
Ervaring van een pleegkind
Bij deze de ervaring van een pleegkind. Toen ik 3 was ben ik in een pleeggezin geplaatst. Dit terwijl ik tantes en ooms en opas en omas van beide kanten had. Deze hebben nooit naar mij omgekeken, en ik heb mij altijd afgevraagd waarom niet. Ik was 3, wat kan een kind van 3 verkeerd hebben gedaan? Dit meisje is 10 en haar gedrag komt voort uit wat haar is aangeleerd, of uit wat ze heeft meegemaakt. Misschien komt het vervelend over, maar haar kun je dat niet kwalijk nemen en het is heus nog wel bij te schaven, of aan te werken. Als ik haar oma was, was voor mij de keuze snel gemaakt. Je laat een kind wat al genoeg heeft meegemaakt, niet ook nog even in een pleeggezin plaatsen omdat je vriend (waar je nog niet eens mee samen woont) "rust" wil. Een hele egoitische beredenering vind ik het die jij hebt.
Goed inzicht
Van vakantieganger: zorgen dat je informatie gaat lezen en daadwerkelijk geïnteresseerd bent in het onderwerp, zodat je nieuwe vriendin kunt ondersteunen. Het allerergste is wel, als er mensen naast de kant staan, die nergens iets van weten, maar wel botte meningen hebben die vooral gaan over de vermeende invloed van opvoeding. De 'geef ze maar eens aan mij, ik zal ze wel leren'-houding (niet direct gezegd door Mannagia). Dan mis je op een essentieel punt het kontakt met je nieuwe vriendin, namelijk de zorgen die zij heeft over haar familie. Voorkom wel dat je een boekengeleerde wordt, die vanaf de zijkant boekenwijsheden gaat roepen. Op geen enkele wijze kun je enige expertise aanleveren, omdat je simpelweg de situatie niet direct hebt meegemaakt. Maar serieuze interesse opbouwen kan altijd.
Tsjor
