Kinderen met ASS, ouders vaak ook?
Zijn er veel ouders zelf ook gediagnosticeerd met ASS als een kind of beide kinderen ook ASS heeft?
Wij zitten nu te wachten om onze jongste zoon te laten onderzoeken op ASS of ADD. Wat zegt het over ons als ouders om misschien straks twee kinderen te hebben met een beperking?
Ik hoop niet dat ik iemand voor het hoofd stoot overigens.
half
Nou, geen diagnose. Maar er "zit" wel wat in de familie, ja. En wat het over jou als ouder zegt? Dat je nu eenmaal erfelijke eigenschappen hebt. 
Maar ook dat je als persoon met die erfelijke eigenschappen kennelijk toch in staat was iets op te bouwen en kinderen te krijgen!
Jawel
Ik kan wel de nodige familieleden aanwijzen die trekjes vertonen. Mijn ex heeft zich laten onderzoeken toen al zijn kinderen een diagnose hadden (kon niet missen natuurlijk). Zelf heb ik wel wat ADD-trekjes, maar alleen in stressvolle perioden.
Wat is een beperking?
Je karakter (ASS, ADD) is volgens mij pas een beperking als het je belemmert in je doen en laten en het moeilijk maakt een gezond en volledig leven te leiden. Bij mijn familieleden zie ik ook trekken, maar geen grote problemen op school of op het werk, geen problemen met relaties, dus tja, geen beperking.
Omarm het!
Niki schreef: Je karakter (ASS, ADD) is volgens mij pas een beperking als het je belemmert in je doen en laten en het moeilijk maakt een gezond en volledig leven te leiden.
Maar wie bepaalt dat? En wat als de persoon zelf bij hoog en laag beweert dat het geen beperking is op welk niveau en gebied dan ook en de omgeving wel? Het ligt in de menselijke aard en met name in het autistische om alles wat fout gaat buiten zichzelf te leggen, weg te redeneren. Niet ik ben het probleem, jij bent het probleem.
Niki: Bij mijn familieleden zie ik ook trekken, maar geen grote problemen op school of op het werk, geen problemen met relaties, dus tja, geen beperking.
Tja, dat bedoel ik dus. De rest heeft een probleem, maar wij hier niet! Vindt iemand het wel een probleem? Dan herdefiniëren we wat wij als 'probleem' zien. Dikke kans dat dat altijd iemand anders is, in onze ogen. We zetten onze energie op kei-hard ontkennen dan wel herdefiniëren. Dat kan juist een probleem zijn want daarmee geef je aan dat het niet bespreekbaar is.
Als je kind een diagnose heeft, is de mogelijkheid aanwezig dat in een van de ouders, zoniet beiden, iets in die geest hebben. Het is namelijk ontzettend erfelijk. Daarbij komt dat je elkaar ook opzoekt vanwege de herkenning. Dat zie je ook op het schoolplein: add-ers trekken add-er aan. En andersom. Later krijgen die kinderen, die dus soms dubbel erfelijk belast zijn. Join the club! Je moest eens weten met hoeveel mensen we in de club zitten.
En natuurlijk is een diagnose een afspraak waar je genoeg punten moet scoren om tot een uitspraak te mogen komen, maar ook als er niet genoeg punten zijn of als je je niet laat diagnostiseren, kan je behoorlijk last hebben (en je omgeving) van die add-trekken of ass-trekken. Omarm het: vroeger begreep ik niet waarom ik zo was en waarom het mij zo slecht lukte er iets aan te doen en nu ik kan manieren zoeken adv allerlei tips hoe er wel mee om te gaan. Want dat is natuurlijk wel iets: waar jezelf veel mee worstelt, is iets dat je je kinderen niet goed kan leren het het dan wel moet. En juist zij hebben die kennis en handvatten heel hard nodig.
