Kind vriendin adhd?
Ik heb het vermoeden dat het kind van mijn vriendin adhd heeft. Mijn vriendin worstelt ontzettend met zijn opvoeding, en ik denk echt dat er meer aan de hand is dan "hij luistert gewoon slecht, is ontzettend impulsief, vraagt continue (en dan echt continue) aandacht en hangt de clown uit".
Ik vind het ontzettend lastig om te benoemen, ze heeft het al zo moeilijk want ze staat er alleen voor, paps is niet meer in beeld. Maar ik denk echt dat ze hulp nodig heeft, dat hij hulp nodig heeft. Wat kan ik doen ? Ervaring van andere ouders en tips hoe je dit aankaart ? Zijn er überhaupt "oplossingen" of dingen die je kunt doen om het gezinsleven in goede banen te leiden en de rust te doen wederkeren, met een kind met adhd ?
Komend jaar gaan we voor het eerst samen op vakantie en ik zie er best wel tegenop. Dat speelt ook mee in mijn afweging om het bespreekbaar te maken.
Je kunt toch
zeggen wat je hier schrijft? Als jij gewoon open en eerlijk, zonder belerend of beter-wetend over te komen kan uitleggen dat je je zorgen maakt en dat je denkt dat zij hulp nodig hebben, zie ik het probleem niet zo.
Jij kunt het gezinsleven niet beinvloeden: dT MOET JE OOK NIET WILLEN. aLS HET KIND INDERDAAD IETS VAN DIEN AARDHEEFT, ZELFS AL IS ALLEEN MAAR GEWOON een beetje druk of ongehoorzaam; zal structuur en duidelijkheid helpen.
Laat je vriendin vooral duidelijke gevolgen aan het gedrag van het kind geven en laat haar die consequent uitvoeren. reageer steeds hetzelfde.
Zorg voor een opgeruimde, rustige omgeving. Zorg voor een duidelijke dagstructuur; dagelijk ongeveer hetzelfde doen opzelfde tijden, in dezelfde volgorde en veranderingen duidelijk aankondigen. Het kan helpen om veel afspraken en dagprogramma zaken op te schrijven voor het kind. desnoods in pictogrammen.
Rustig neutraal en positief blijven, ook heeeeeeeeel belangrijk!!
Ik wilde eigenlijk iets schrijven in de strekking van wat koentje schrijft. Persoonlijk heb ik altijd veel baat bij de leefrgels: blijf kalm, blijf positief, blijf georganiseerd en houmhet vol.
Dat laatste lijkt me heel moeilijk voor een alleen staande ouder. Misschien kun je daar ondersteuning bieden?
En misschien heeft ze behoefte aan iemand die met haar meegaat naar bijvoorbeeld de huiarts etc. Ik vond dat soort gesprekken altijd heel eng. Het is moeilijk om toe te geven dat je het niet redt.
Onder georganiseerd blijven, vallen trouwens die structuur en duidelijkheid waar iedereen het altijd over heeft. Omdat adhd-hersenen altijd alle kanten op vliegen, is het van belang dat er sprake is van stabiliteit en voorspelbaarheid.
Hoe oud?
Ik herken daar mijn dochter wel een beetje in.
Maar totdat ze naar school ging had ik eigenlijk niet het idee dat er een naam was voor hoe zij was.
Pas toen ze in groep 1 in het gareel moest werd voor iedereen, en dus ook voor mij, duidelijk dat er hier wel iets meer aan de hand kon zijn dan druk, impulsief en ongecontroleerd.
Ik persoonlijk zou niet met stoornissen gaan gooien. Ik zou denk ik eens een gesprekje aangaan over hoe het opvoeden bevalt. Als ze een goede vriendin is en als ze eraan toe is zal ze dan wel vertellen hoe het haar valt. En doet ze dat niet, dan is ze er nog niet aan toe of ben jij niet de juiste persoon.
Mocht ze haar problemen bespreekbaar maken dan kun jij komen met de tips die hier gegeven worden. En je kunt haar adviseren om hulp te zoeken (niet bij Jeugdzorg!), bij een ggz of een vrijgevestigde psycholoog. Dan volgt vaak vanzelf wel of er hier sprake is van ADHD of niet.
Wel besproken maar....
In het verleden, jaar of vier geleden (kind is nu 8) is zij wel eens met haar kind ook bij een Bureau opvoedingsondersteuning geweest met haar toenmalige partner. Ze hebben toen thuisbegeleiding gehad; of nu dat niet echt is doorgezet, of dat er wat anders aan de hand is, dat is een grijs gebied voor mij.
Ik probeer wel wat bij haar aan te kaarten hier en daar, maar deel van het probleem is dat zij zijn gedrag inmiddels al zo gewend is, dat ze niet ziet dat het niet normaal is (in mijn ogen dan hè, ik kan het ook mis hebben, maar het wordt wel bevestigd door een heel aantal mensen uit haar nabije omgeving: haar ouders, de juf, moeders van vriendjes waar hij niet mag logeren enz. Allemaal signalen. ). Ze heeft er wel last van, haar andere kinderen hebben er last van, maar ze is ondertussen zo murw, dat ze geen stappen meer zet.
Zij zegt dat de jongen een strenge vaderhand mist, maar ik denk dat het niet daaraan ligt. Ik ben als moeder ook best duidelijk (sommigen noemen het streng, ik noem het duidelijk), dus ik zie dat verschil pa-ma niet zo. Even voor the record: hij is ook heel erg lief en aanhankelijk, maar is met name heel erg hyperactief. En dat maakt dat je hem liever niet de hele dag om je heen hebt. Em zijn impulsiviteit is soms gewoon gevaarlijk, voor zichzelf dan met name.
Niet benoemen
Ik zou in ieder geval niet met labels gaan gooien. Je bent geen psych (meen ik!) die dat kan beoordelen en als zij er als moeder niet aan toe is, gaan alleen maar de hakken in het zand bij het horen van etiketjes. Je kunt het over opvoedingsstrategieën hebben. Als je samen op vakantie gaat, heb je daar voldoende de tijd en gelegenheid voor. Je kunt de 'harde vaderhand' bespreken. Of dat nou zo'n goed idee is, of dat er alternatieven zijn (boektip: het explosieve kind)?
