Kind met OCD iemand?

Dwang

Mijn dochter heeft geen diagnose en het is gelukkig niet heel erg overheersend maar ze heeft wel last van 'dwang'.

Vannacht heb ik een uurtje bij haar gezeten vanaf 23.50 uur omdat ze graag nog een koekje at, dat ze van haar broer had gehad, maar ze mag van zichzelf na 0.00 uur niets meer eten.

En dat is echt lastig. Ze heeft het laatst geprobeerd toen ze bij haar vriend was en ze kreeg een paniekaanval.

Het is nu ook niet gelukt, maar we hebben het wel uitgebreid kunnen bespreken.

Ze heeft soms stemmetjes in haar hoofd die meestal lelijke dingen zeggen maar die keer bij haar vriend had ze een stemmetje in haar hoofd dat haar repetitief meldde: 'food is good'. Dus daar hebben we dan ook maar even plezier om gehad.

Wie weet gaat het een keer lukken, maar we maken er ook geen 'dwang' van dat het dan 'moet' lukken. Het is ook niet heel erg.

Oef

Moeilijk voor haar. Bij zoon is het veel extremer, ondanks het bijna compleet ontbreken van compulsies. Hij heeft wel nare (existentiële) dwanggedachten die hem zeer angstig maken, maar geen handelingen.
We ploeteren verder
Anoniem

Aanvulling

Toen ik gisteren bovenstaand stukje getypt had bleef het onderwerp me bezig houden. Jouw vraag brengt het e.e.a. uit het verleden naar boven (ik ben inmiddels al vele jaren gescheiden) uit de tijd dat ik in die situatie zat. Ik bedacht me dat ik het misschien niet goed had uitgelegd, zodat jij er mogelijk iets aan hebt, en daarom nog een aanvulling.

Mijn (toen) man kreeg vooral die aanvallen van dwanggedachten wanneer hij gespannen was. En hij was vooral gespannen wanneer er iets van hem verwacht werd. Presteren. Dat moet je breed zien. Nog een voorbeeld: we waren op weg naar een pretpark, met de auto. Hij achter het stuur, onze nog jonge kinderen op de achterbank. Opeens haalt hij zich in zijn hoofd dat hij misschien een andere auto heeft aangereden (wat echt niet zo was). We hebben onze bestemming nog gehaald.. maar daar is alles mee gezegd. Hij liep verdwaasd en opgefokt, volledig geobsedeerd door zijn angstige dwanggedachte, door het park, terwijl ik probeerde hem te kalmeren en ondertussen de kinderen af te leiden. Op zo'n moment was hij volledig onbereikbaar voor me. Niets van wat ik zei kwam aan, terwijl hij zich wel aan me vastklampte en geruststelling bij mij zocht.

Nu, veel later, begrijp ik pas dat zo'n dagje pretpark voor hem onder de noemer 'presteren' viel. Dat er iets van hem gevraagd werd wat hij eigenlijk helemaal niet aan kon. Dat triggerde zo'n angstaanval. Mogelijk is dat bij jouw zoon ook zo. Dat hij druk voelt, dat er iets van hem verwacht wordt dat hij niet aan kan (een studie? baan?). Dat mijn (toen) man het niet aan kon, komt omdat hij meer onderliggende psychische aandoeningen had. Wat ik pas laat, te laat, heb beseft omdat hij zelf zo ontkende. Zoals ik schreef; geen ziekte inzicht. Dat heeft jouw zoon wel en dat scheelt een heel stuk. Dat betekent dat hij zich wilt laten behandelen en ook therapietrouw zal zijn.

Als laatste iets over therapie. Ik begrijp dat je wacht tot jouw zoon ergens terecht kan. Ik weet niet hoever je nu komt, in corona-tijd, maar mijn man heeft toen wel hulp gehad aan alternatieve geneeskunde. Van ademhalingstherapie tot magnetiseur. Dat maakte hem rustig. Denk er eens over.

Paasei

Ik zie zoon (zeer nuchtige type) niet echt bij een alternatieve therapeut gaan. Misschien wel iets van ademhaling maar magnetiseur zou hij niet willen doen.
We hebben een lijntje lopen naar een therapeute in Amsterdam, bij een angstpoly, maar zitten af te wachten of zijn dossier daar geaccepteerd worden (is hij wel "zwaar' genoeg).
Ik zie bij zoon dat hij zeer angstig kan worden als hij achter de computer aan het studeren is (wat hij nog steeds probeert te doen) en als we met de hond gaan wandelen of hij vrienden heeft die langskomen zich beter voelt. Dus Ik heb hoop dat hij eruit komt, er is nog veel leven in het beestje maar de angst overheerst alles.
ANoniem

Anoniem

Heeft je zoon behoefte aan contact met lotgenoten?