Kind ASS is enorm bang in publieke WC's en series die ophouden op Netflix..
Mijn kleine van 5 heeft ASS, ze is een lekker koppig, ik-weet-het-allemaal beter meisje en is bang voor niks en is enorm leergierig en wilt alles weten.. niks aan de hand zou je denken.. totdat we naar een dieren tuin gaan of speel plaats met openbaar W.C. ze schreeuwt de boel bij elkaar en mijn jongste van 3 die raakt dan ook in paniek en resultaat 2 huilende schreeuwende meiden..
Ik krijg hele rare blikken van nou jaaaa... kan je je kind niet in toom houden... of zoo??? En meestal zeggen ze dat ook.. en ik begon met haar te oefenen om te ademen zodat ze is afgeleid in haar angst in een andere ruimte en geluid van de handen drogers.. werkt tot nu toe wel ok.. maar nu hebben we hetzelfde met T.v. ze is gek op Netflix.. en ik probeer haar zo veel mogelijk educatieve shows te kijken en die wilt ze ook alleen maar zien.. maar ja na 4 of 5 afleveringen stopt het en dan moet je een knopje drukken zodat ie weer doorgaat.. maar madam raakt helemaal in paniek.. en ik probeer het ademen (net als True/Bartelby poes) weer in te voeren maar het werkt niet helemaal.. dus gillen en oh oh.. hij is gestopt.. nee.. drama dus.. soms werkt het ademen.. maar soms ook niet... heeft iemand een idee?
Het lijken op paniek aanvallen soms... maar pas als ik echt met haar ga zitten en echt ga ademen na een lange tijd lukt dat pas dat ze rustig word..... iemand enig idee of iemand die het zelf ook mee maakt of heeft meegemaakt met zijn of haar kind?
Voorbereiden
Kan je haar niet voorbereiden voordat ze Netflix gaat kijken: als je aflevering is afgelopen kan je een nieuwe aanzetten door op het knopje x te drukken, of zoiets. En als ze dan nog drama blijft maken, gewoon geen Netflix meer kijken. Is ook niet van levensbelang natuurlijk.
Normaal
Als ouder van een zoon met PDD-Nos klinkt dit heel normaal. Hoe je er mee omgaat lijkt me ook prima.
Met sommige (schijnbaar willekeurige) zaken kan opeens een soort paniek uitbarsten. Ze is nog te jong om er rationeel mee om te gaan. Langzaam wennen (met veel uitleg inderdaad) kan helpen. En als ze ouder wordt, kan ze er waarschijnlijk ook beter mee omgaan.
Ik kan me bv. voorstellen dat de galm van die wc's in combinatie met die drogers een sterke prikkel op haar oren geeft. Andere mensen hebben er geen last van, dus die snappen dat niet. Neem het in elk geval serieus en vertel dat jullie er samen voor gaan oefenen, heel voorzichtig. Omdat het makkelijk is voor als ze groot is.
Samen
Het kan schelen als je meer dingen samen doet. Ook al zouden ze er fysiek of wat betreft de leeftijd aan toe zijn kan een kind met een ASS meer problemen hebben met het overzien van een activiteit en het praktisch uitvoeren daarvan. Om dat dan toch van een kind te vragen om het alleen en zelf te doen kan angst oproepen.
Dan kun je beter wat langer dingen samen doen, erbij blijven, voordoen, uitleggen, bevestigen. Tot het in alle rust zelfstandig en goed gaat.
In een andere omgeving kan een handeling niet overdraagbaar blijken te zijn en moet er extra en opnieuw gedacht worden over planning en uitvoering.
Blijf geduldig en blijf samen kan helpen.
Overigens
Op die leeftijd liet ik de kinderen ook nog wel in de bosjes plassen. Dan tilde ik haar op, zoon liet ik strategisch gaan staan. Uiteraard als het mogelijk was.
De toilet is echt wel iets. Ik liet de kinderen altijd naar de toilet gaan, en bleef erbij, voor we de deur uitgingen.
Dochter ging een hele dag op school niet naar het toilet zo vreselijk vond ze het. Vooral dat andere kinderen dan op de deur gaan bonken omdat ze ook moeten. Die druk kon ze niet aan.
Kortsluiting
Het onverwachtse van de situatie veroorzaakt een soort kortsluiting in het denken. Inderdaad, zoals AnneJ al schrijft, .dingen samen doen, erbij blijven, voordoen, uitleggen, bevestigen. Tot het een nieuw automatisme wordt.
Reactie op alle reacties..
Super bedankt voor het meedenken, er zijn weinig ouders die geen kind met ASS hebben die begrijpen wat ik bedoel... dit bevestigd alleen maar voor mij dat ik gewoon goed op weg ben...
Soms twijfel ik namelijk enorm of ik het allemaal wel goed doe maar dit bevestigd van wel.. dank iedereen..
Mamma
'Soms twijfel ik namelijk enorm of ik het allemaal wel goed doe maar dit bevestigd van wel.. dank iedereen..'
Kijk naar je kind (en laat de mensen maar kletsen). Als je het idee hebt dat jij en je kind deze manier prettig vinden, is het goed.
Ik ben wel eens naar een museum gegaan met mijn dochter, juist omdat ze er de week erna met school naar toe zou gaan. Zodat ze het gebouw vast een keer gezien had, de weg een beetje wist. Dan hoefde ze daar tijdens het bezoek met school geen energie meer in te steken en kon ze ook echt 'meedoen' met de andere kinderen. Anders zou het hele uitje langs haar heen gegaan zijn omdat ze het gebouw eerst moest opnemen.
Dat zouden andere ouders vast raar hebben gevonden. Maar mijn prioriteit ligt bij mijn dochter, niet bij het blij maken van andere ouders.
dikke huid
Als er één ding is waar wij auti-ouders aan moeten werken, dan is het wel het kweken van een dikke huid. Onze kinderen zijn "anders bekabeld" en hebben een andere benadering nodig. Dat daar mensen een mening over hebben, is hun probleem. Ze mogen eerst een weekje in onze schoenen rondlopen en dan kijken of ze nog zo'n mening hebben.
Als jij je onzeker laat maken door de beste scheepslui aan wal, pikt zo'n kind dat vaak automatisch op wat de situatie kan verergeren.
Je kunt eventueel professionele hulp zoeken om meer zekerheid aan te leren & meer sch*t hebben aan ongevraagde meningen van mensen die jouw kind niet eens kennen (of familie die het altijd beter weet). Ook handig als het kind volwassen is trouwens.
