Karmijn: dysthyme stoornis
Karmijn, ik een draadje bij pubertijd zag ik staan dat jouw zoon ook de dianose ADHD/ dysthyme stoornis heeft.
onze dochter heeft nu sinds kort ook die diagnose gekregen. Eigenlijk pas toen ik jouw berichtje las ben ik gaan opzoeken wat een dysthyme stoornis is.
Nu ben ik weer wat wijzer.
Ik vroeg mij af hoe het met jouw zoon gaat. Nu naderhand gezien is dochter eigenlijk al sinds haar vijfde licht depressief.
Jouw zoon is al een puber? gaat het beter nu hij ouder is.
Jij hebt het in het andere berichtje over een negatief zelfbeeld, dat herken ik heel erg bij dochter.
alles is negatief, ze vind zichzelf dik, stom, raar.
Ik ben wel nieuwsgierig hoe het bij jullie gaat
Lisbeth
Hoi,
Ik herkende al zoveel in je posts, dan komt dat daar misschien wel vandaan.
Je vraagt hoe het nu gaat. Nou, wij zijn best tevreden. Zoon is nu 14 en zit in de tweede klas van een reguliere vo-school.
Onze zoon heeft het op de basisschool echt verschrikkelijk gehad. Achteraf snap ik nog niet hoe we het gered hebben. In groep 5 was hij suicidaal, vertelde later dat hij echt met een touw om zijn nek bij het trapgat heeft gestaan...
Ik vertel daar express over. Omdat ik toen zo weinig kon vinden over depressieve kinderen. Omdat je toen alleen las, dat het zo weinig voorkomt. En dat kinderen bijna nooit echt suicidaal zijn, omdat ze het alleen maar zeggen om aandacht te vragen. Om zielig te lijken, om een excuus te geven voor hun slechte gedrag, om de volwassenen om hun heen te manipuleren.. Ten minste, dat zeiden ze op school tegen mij. (!?)
Nu, onze zoon was dus wel suicidaal. Hij vertelde dat pas een jaar later. En hij is toen niet gesprongen omdat hij aan zijn broertje moest denken.... Slik.
Suicidale gedachten bij kinderen lijken nog een groot taboe. Daarom ben ik er open over. Want ik wil mensen daarop attenderen. Zoon weet dit en vindt dat oke. Hij wil graag dat kinderen die zich net zo rot als hem voelen, geholpen worden. Hij vindt het soms interessant om verhalen van dit forum te horen en voelt altijd erg met de kinderen mee.
Maar goed, nu het goede nieuws: het gaat goed met onze zoon. Zijn zelfbeeld wordt steeds realistischer. Hij werkt hard aan school. Hij is nog steeds de zelfde schat al hij heeft het soms moeilijk met zichzelf.
Hij is niet meer suicidaal. Hij draait op school meestal gewoon mee. Hij vertoont eigenlijk nooit meer probleemgedrag.
Waar hij nog mee worstelt, zijn zijn emoties. En de hele acceptatie van 'ik ben anders, ik heb adhd, ik vind dingen moeilijk.' Die stukken uit zijn leven, zou hij liever overslaan.
Wat we hebben gedaan, dat is een heel verhaal, een hele reis.
De belangrijkste dingen die hielpen waren: Plan B van Ross Greene uit 'Het explosieve kind', de theorie van helpende gedachten en zijn medicatie.
Plan B is echt buffelen om aan te leren, maar het werkte uitermate goed. Het is gewoon erg goed voor het zelfbeeld van een kind, als je samen met dat kind problemen op gaat lossen. Want dan krijgt het kind grip op zijn leven en ook op zijn stemming. Omdat plan B begint met acceptatie van het kind, met luisteren.
Wat verder hielp om het zelfbeeld van onze zoon te herstellen, valt eigenlijk samen te vatten onder twee woorden: ruimte en autonomie. Veel oudertips bij adhd gaan over structuur en regels, belonen en straffen. Die dingen werken op onze zoon als een rode lap op een stier. Hij heeft keuzevrijheid nodig. Zelf dingen bepalen. Hij bepaalt (nog steeds) hoe wij hem helpen. Dat is soms eng, om je kind (dat suicidaal is en adhd heeft) de regie te geven. Maar op een gegeven moment realiseerde ik me, dat hij die regie toch allang had.
Mensen realiseren zich dat niet altijd, maar als je een machtsstrijd met je kind aangaat, dan verlies je het toch. Hoe kun je een jongen van negen naar school laten gaan, als hij niet wil? In een dwangbuis? Je kunt het kind niet dwingen. Want je raakt het kind dan kwijt. En onze zoon was zeer negatief, verwachtte niets meer van het leven. Dus hij was altijd bereid om negatiever en bozer te gaan dan wij. Die strijd was gedoemd te eindigen in een tranendal.
Later las ik: Als het slecht gaat, stop er dan mee en verzin wat anders. Als het goed gaat, ga dan door. Dat klinkt zo logisch, maar wij en school deden precies het omgekeerde.
We gingen elke dag met hem spelen. Hij bepaalde dan wat er gebeurde en wij volgden. Geen gesprekken, geen moeilijke vragen. Soms gewoon in stilte samen legoprojectjes bouwen. Zo kregen wij weer een band met hem. We gaven hem veel positieve feedback, via complimenten. We lieten hem voelen en merken dat we achter hem staan, hoe dan ook. Dat hielp.
Karmijn (lang)
Nu naderhand gezien heeft dochter al last van depressieve klachten sinds groep 1. We hebben alles geprobeert, pluswerk, geen pluswerk. Huilend naar school brengen, niet naar school brengen. Andere school.
Externe plusklas
Niets hielp.
De eerste keer dat ze riep dat ze dood wilde, ik denk dat ze ruim 6 was. ik dacht dat ik het bestierf. Er sprak zoveel wanhoop uit. Nu reageer ik er wat rustiger op, leg haar meestal in bed, deken over haar heen, even afschermen van alles.
Ik denk wel eens zouden er dingen zijn geweest die ik anders had kunnen doen. misschien niet versnellen, of juist nog een keer versnellen. Toch het Leo. Ik weet het niet, ik zoek ergens een oorzaak. de psychologe zei tegen ons dat het ook gewoon het karakter is, dochter is een een tobber, altijd al geweest. als peuter maakte ze zich al druk om andere mensen. Ze heeft de neiging overal problemen in te zien. Daarbij is school vanaf dag 1 eigenlijk gewoon niet leuk voor haar, ze heeft dus echt een aversie tegen school opgebouwt.
De psychiater vind haar geweldig, leukste kind dat hij ooit ontmoet heeft. ze gingen samen discussies aan over psychologie. Zeer intellectueel en sociaal begaafd noemde hij haar.
Ik heb dochter 1 of 2 keer gedwongen naar school te gaan, letterlijk de auto ingesleept en haar de klas in getrokken. Daarna was ik zelf zo murw dat ik bij de adjunct met een kop koffie mocht bijkomen.
Nooit meer heb ik daarna gezegd. Ik heb haar regelmatig thuisgehouden, dat het niet ging, dat ze kokhalzend boven de wc hing bij het idee te moeten gaan. Ik ben meestal eerlijk richting school, het gaat vandaag niet. Meestal gaan we dan met zijn tweetjes naar het bos, klimmen we naar boven, gaan daar samen op een bankje zitten en verder niets.
afgelopen winter is ze bij elkaar twee maanden thuis geweest. school was niet meer veilig voor haar. uit stress sloot ze zich op op de wc, plaste de vloer onder. Het ging gewoon niet meer. de psychologe heeft toen een advies geschreven om haar thuis te houden.
Ik kreeg werk van school om thuis te maken en in die periode waren wij met de psychologe en school bezig om een nieuw plan te maken. Toen kreeg ze ook beide diagnoses. dat ze de diagnose ADHD kreeg was voor mij wel ergens een oplossing. ze werd steeds meer gezien als een lui ongemotiveerd kind. wat zij zelf ( of wij) ook zei, ze werd niet geloofd. Ik bedoel, je hebt een kind met een torenhoog IQ maar die haalt gemiddelde punten op school. Nu was er een verklaring.
vanuit de omgeving en school kwam er meer begrip. Oke ze probeert het dus wel! Dochter heeft zelf meer moeite met het acceptatieproces, ze ziet het ADHD stuk weer als minpunten, weer als iets wat ze niet kan. Ze gooit de pillen weg als ik niet oplet. ze wil bewijzen dat ze zonder kan. Dat heeft dus echt nog tijd nodig. Niemand mag het ook weten, ook haar beste vriendin niet.
Dochter wordt redelijk zelfstandig opgevoed, ze is nou eenmaal geen gemiddelde 8 jarige. ze mag dus meer van mij dan de meeste 8 jarige. Van de andere kant heb ik de neiging om haar te beschermen. Ik breng haar nog steeds naar haar klas, ik heb de hoop dat ik dat op de middelbare school niet meer hoef te doen 
straffen doen we eigenlijk nooit, dat werkt niet bij haar, ik merk dat ze het vertrouwen in ons gewoon heel hard nodig heeft. als ik haar ga straffen is dat vertrouwen weg. Soms stuur ik haar naar haar kamer, vooral als ze in een continue strijd met haar broertje zit. Ik loop dan meestal met haar mee en leg dan uit dat ik haar uit de situatie wil halen en dat het geen straf is.
een machtstrijd is het bij obns gelukkig zelden, je kunt goed met haar praten en veel dingen uitleggen. Ze zal wel altijd de discussie met je aangaan.
prettig om jouw bericht te lezen, geeft me het idee dat wij niet alleen in deze situatie zitten
Ach lisbeth
Wat een verdrietig verhaal weer. Ik ben blij dat je niet in die valkuil van structuur/streng zijn/straffen en belonen bent gestapt. Dat klinkt mooi en respectvol, hoe je met je dochter omgaat.
Moeilijk is het toch he? Zo herkenbaar. Wij hebben ook wel dagen gehad, dat onze zoon gewoon helemaal in de put zat. En dan wilde hij niet naar school, of dan had ik hem met veel moeite toch op de fiets gekregen. Dan kwamen we op school en dan maakte iemand weer een of andere stomme opmerking en dan zat hij weer in een hoekje met zijn handen op zijn oren.
Het leren leven met een diagnose is een hele opgave. Adhd is gewoon af en toe verschrikkelijk lastig. Onze zoon is ook een slimmerd en hij wordt zo verschrikkelijk boos op zichzelf, als iets weer niet gelukt is. Als het weer uit de hand is gelopen. Als hij weer iets vergeet.
Onze zoon heeft wel veel gehad aan rolmodellen. In eerste instantie zijn vader en zijn opa. Die hebben allebei geen diagnose, maar wel de kenmerken (en behoorlijk). Vooral mijn man, redt zich hartstikke goed met zijn adhd. Heeft er nauwelijks last van. Dat helpt. En we hebben naar Jochem Meyer en Bert Visscher gekeken. Blauw van het lachen.
Ook heeft hij heel veel gehad aan de theorie van Thom Hartmann. Ken je dat, van de jagers en de boeren? Dat is echt de moeite waard om je in te verdiepen. Het komt er op neer, dat er vanuit de evolutie twee menstypen zijn ontstaan. De boeren/landbouwers werken nauwgezet, investeren in de toekomst, houden van regelmaat en houden van herhalende activiteiten. Echt bottum-up leren en werken. De jagers zijn de mensen die zoeken naar gevaar. Naar uitdagingen. Die kunnen hyperfocussen. Die snelle beslissingen kunnen nemen. Deze mensen willen graag direct resultaat voor hun inspanningen en haten herhalingen en regelmaat. Adhd dus.
Er is een nieuw boek uitgekomen: Hoera ik heb adhd. Van Frank van STrijen. Dat is zo herkenbaar en positief. Ik heb het gekocht en gelezen. En dan lees ik af en toe een stukje voor aan mijn zoon. Hij (en de rest van mijn gezin) herkende heel veel in het boek. Grappig en leuk. Maar ook intensief. De schrijver legt uit, dat hij bijvoorbeeld wel in staat is om een boek te schrijven. Knap vinden mensen dat. Maar zelf een boek van een ander lezen, dat lukt hem niet. Aan de ene kant dus een hoop vaardigheden, maar aan de andere kant ook de meest eenvoudige dingen die niet lukken. Dat paradoxale is voor mijn zoon heel herkenbaar.
Ook het boekje Alle honden hebben adhd, vonden we erg leuk. Ik was eerst een beetje sceptisch, vanwege de titel. Maar het boek geeft echt adhd weer in een notendop. Onze zoon vond het heel herkenbaar en mooi.
Nou ja, ik bedoel: de uitdaging is om te laten zien, dat die adhd lastig is. Maar dat je er erg goed mee kan leven. Dat er ook positieve gevolgen zijn. Nu nog niet. Nu moet ze nog leren om het van zichzelf te accepteren en 'er mee omgaan'. Maar uiteindelijk zal dat beter gaan.
Nu is het nog steeds zo, dat we af en toe met z'n allen een adhd-er spotten op de tv. En dat is gewoon leuk. We kunnen er grapjes over maken en doen dat ook vaak.
Wat verder nog heel erg hielp, was dat we met die plan B methode van Greene, het hele 'adhd is moeilijk' verhaal, konden opsplitsen in stukjes. Dan wordt het probleem neit meer: Ik ben slim, heb adhd en wordt daar zo somber van. Maar: Ik vind het moeilijk om aan dingen te denken, ik vind het moeilijk om aandacht te richten op mijn huiswerk, ik vind het moeilijk om in slaap te vallen, ik vind het moeilijk om feiten en emoties met elkaar in balans te houden, ik vind het moeilijk als ik niet weet wat er precies van mij verwacht wordt, ik vind het moeilijk om saaie dingen te doen, etc.. Die lijst lijkt dan lang, maar alle problemen komen nooit tegelijk. Een van de grote voordelen van adhd is, dat mensen met adhd heel erg goed in het NU kunnen leven. Dus pakken we gewoon een probleem tegelijk bij de lurven. De rest doen we in een denkbeeldig laatje, voor ooit.
Dat is nu onze taktiek geworden. Als iets te moeilijk wordt, splitsen we het op in kleine hapklare blokken. Dat doen we met huiswerk, met kleding kopen voor een nieuw seizoen, met het opruimen van zijn kamer, met de maaltijden, met opstaan, met alles. (Zoon ligt in bed met de dekens over zijn hoofd: 'Mam ik wil niet naar school, ik voel me rot, ik kan het niet vandaag hoor.' 'Jongen, die school, dat zien we zo wel. Kom eerst maar even zitten, anders val je weer in slaap.')
Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel?
Karmijn
zo herkenbaar wat je schrijft
dochter kan ook zo boos op zichzelf worden als iets niet lukt.
ze moest voor de diagnose een werkstuk maken over de romeinen, zo moeilijk voor haar. Er zit geen structuur in, ze wist niet waar te beginnen. zoveel is interessant. een drama was het, uren heeft ze eraan besteed en ik vond het echt mooi geworden. maar zelf kon ze er niet tevreden naar kijken.
Huiswerk is nu met medicijnen goed te doen, als het tenminste gestructureerd is. Opdrachten zoals schrijf een handleiding voor een spel daar kan ze weinig mee. ze weet gewoon niet waar ze moet beginnen.
slapen is een drama, bang om niet te slapen. ik kruip tegenwoordig bij haar totdat ze slaapt.
dat van die hapklare brokken vind ik een goede suggestie, dat ga ik ook meer doen. vooral 's morgens, de ochtenden zijn nog steeds vaak ene probleem hier.
samen met school zijn we nu bezig of een rugzakje geen optie is, dat zou dan op rec4 aangevraagd worden.
met behulp van dat rugzakje zou ze meer begeleiding kunnen krijgen qua planning en organisatie. Ook kan ze in gedrag ondersteuning krijgen. Hulp krijgen hoe ze met andere kinderen moet omgaan, wanneer ze aan de bel moet trekken bij de juf dat het niet meer gaat maar ook dat ze zich niet moet laten pesten.
ik zit steeds naar jouw laatste alinea te kijken, over je zoon onder de deken. dat ga ik thuis ook proberen
Lisbeth en karmijn
Wat schrijven jullie liefdevol over jullie kinderen en wat hebben jullie (al) mooie methoden bedacht om met hun bijzonderheden om te gaan. Zelf moeder van een bijzonder kind, weet ik dat het niet allemaal vanzelf gaat, maar ik kan van jullie nog wat leren.
Idd
Heel mooi en bijzonder, ik probeer het met onze kinderen ook zo te doen maar heb altijd tegenwerking gehad van de basisschool. Nu met de jongste hebben ze wat meer begrip dat wij haar niet overstuur naar school slepen, hebben we ook een aantal keren gedaan..
Krijgen jullie geen leerplicht op de stoep? Dat hebben wij eens gehad met de dreiging van het AMK, wat een spanning geeft dat je dan.
Mijn kinderen zijn niet depressief gelukkig,wat vreselijk moet dat zijn om je jonge kind zo wanhopig te zien!
Maar hier gaat het door hun diagnoses ook niet altijd van een leien dakje.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Leerplicht
Bij ons werd zoon een keer opgegeven bij de leerplicht ambtenaar. Maar omdat de school toen heel dom had gedaan, liep dat met een sisser af. Ze hadden zijn gegevens tegen onze toestemming in, aan de schoolarts verstrekt. Ook omdat we toen net een re-integratie plan hadden opgesteld.
De school vond het trouwens heerlijk hoor, als onze zoon ziek thuis was. Lekker rustig. Mijn zus is leerkracht en die hoort collega's dat ook regelmatig zeggen over kinderen: 'Ah, Pietje is ziek, nou, dat vind ik niet erg, lekker rustig.'
Bij ons
De eerste keer is dochter gewoon ziekgemeld. We zijn toen meteen het psychologentraject ingestapt en hebben alles gedaan om haar weer zo snel mogelijk te laten gaan. De laatste week voor de vakantie is ze toen halve dagen gegaan. De laatste keer heb ik een verklaring van de psychologe moeten overleggen om problemen met de controleur te vermijden. Dochter bleef die weken voornamelijk thuis. Als ik een half uurtje met haar naar de winkel was geweest dan was ze al op voor de rest van de dag.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Oke,
Dus het ging bij jullie ook niet zomaar, ik had de indruk van heel begrijpende scholen..
Ik zelf vind het vreselijk om mijn kind naar school te moeten slepen en in de auto te sleuren. Dat hebben we ook maar een paar keer gedaan. Gelukkig gaat het dit jaar goed omdat ze een superjuf heeft maar als er iets is dan lieg ik er nu lustig op,los. Iets waar ik grote moeite mee heb want ik ben altijd eerlijk geweest. Alleen die eerlijkheid wordt dan afgestraft met de leerplichtambtenaar, dus nu maar liegen..
Volgens school zijn wij te beschermend maar ik vind dat wanneer je kind die bescherming nu eenmaal nodig heeft, je die moet geven als ouders. We weten uit de ervaringen die we met oudste hebben dat dat werkt.
Voorlopig genieten we nog maar even van een redelijk ontspannen schooljaar. Volgend jaar staat er een meester voor haar klas die niet zo begripvol is..
Ik wil jullie ook heel veel sterkte wensen want jullie situatie is behoorlijk wat aangrijpender nog dan die van ons.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Begrijpende scholen
Nee, dat was zeker niet het geval. Nu op de middelbare school, begrijpen ze mijn zoon beter dan op de basisschool. Ik merk nu ook, dat sommige leerkrachten hem een leuke jongen vinden. Dat maakt me zo blij.
Op de basisschool was mijn zoon een kind, wat ze liever niet zagen. Je kon bij verschillende juffen merken, dat ze echt een grondige hekel aan hem hadden. Ze konden echt heel hatelijk over hem spreken. Brrrr, dat raakt je als moeder tot in het diepst van je ziel.
Ik heb sindsdien geen enkel vertrouwen meer in leerkrachten en scholen. En dat terwijl er heel wat onderwijzers bij mij in de familie zitten. Laatst had ik het er nog over met mijn zus. Wat is dat toch, dat leerkrachten zich zo onverdraagzaam en gemeen op kunnen stellen ten opzichte van kinderen 'waar wat mee is' en hun ouders. Wat zij voor een vooroordelen en rotopmerkingen kan vertellen uit de lerarenkamer, ongelooflijk. In-en-in gemeen kunnen sommige leerkrachten zijn. Bah.
Hier meestal wel
School us over het algemeen begripvol en hulpvaardig. Ik denk dat bij ons wel meehielp dat je aan dochter gewoon merkt dat ze diep ongelukkig is. Een blinde zou dat nog zien. Het grootste probleem was op een bepaald ogenblik dat niemand gewoon meer wist wat hielp. We hadden alles eigenlijk al gedaan. Zowel thuis als op school.
Ik heb diep respect voor dochter, heel diep respect. Een volwassene had allang het bijltje erbij neergegooid en had waarschijnlijk maanden thuisgezeten. Zij heeft volgehouden. Ik heb haar dat ook gezegd.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Karmijn,
Mijn zoon was ook een kind waar op de basisschool moeilijk over werd gedaan. Niet dat hij vervelend of druk was maar hij gaf niet mee in het sociale gebeuren, wilde dingen gewoon niet en daar weten meesters en juffen geen raad mee.
Hij is altijd gepusht en gedwongen terwijl wij dat niet wilden. Destijds werd er niet naar ons geluisterd met het gevolg dat zoon doodongelukkig op school zat en aan zichzelf ging twijfelen.
Gelukkig hebben we het weer helemaal goed gekregen en gaat het nu goed met hem en dat is ook mede aan zijn huidige middelbare school te danken. Hij mag zijn wie hij is, een aparte jongen maar wel eentje met zelfvertrouwen!
Anders, maar erg sociaal en rechtvaardig.
Met dochter doet school niet zo overdreven meer, al zijn er wel een aantal juffen geweest die ons zonodig dachten te moeten vertellen hoe het moest. We zijn er gewoon niet meer op in gegaan en nu wordt er meer naar ons geluisterd.
Over ons is vast ook veel gekletst in de lerarenkamer.
Idioot dat dat gebeurt maar ja, juffen zijn ook mensen blijkbaar
Ik ben er wel ooit een keer achter gekomen dat er iets verteld was over ons door een juf via een overblijfmoeder. Toen ik doorvroeg wist ze opeens nergens van. Dan kun je niks bewijzen he maar ik vond het zeer vreemd dat een overblijfmoeder iets over mijn dochter wist wat niet van mij kwam..
