Karmijn
Jouw zoon heeft toch ook een dysthyme stoornis. Wat ik me afvroeg, hoelang heeft hij die diagnose nu? Vanaf wanneer merkten jullie verbetering, heeft hij nog last ervan? Heeft hij behandeling ervoor gehad?
Lisbeth
Hoi Lisbeth, heb je even? 
Onze zoon heeft zijn adhd diagnose gekregen in groep 4, toen was hij acht. In groep 5 kreeg hij de diagnose dysthyme stoornis erbij.
Hij is nu vijftien, dus, dat is alweer zes jaar geleden.
Het is vanaf dat moment langzamerhand beter gegaan. Bij hem werd de somberste periode veroorzaakt door een compleet verkeerde benadering van een juf. Toen hij onder haar invloed vandaan was, was hij helemaal de weg kwijt. Het heeft wel een jaar geduurd, voor hij weer redelijk kon functioneren qua somberheid. De somberheid werd enorm opgeroepen door het schijnheilige morele appel wat er op zijn pc-basisschool op hem werd gedaan. Leerkrachten die het hadden over 'geweten' 'goed en fout' en dergelijke. Ze gaven zoon het gevoel dat hij 'zondig' was. En spraken altijd met heel veel emotie tegen en over hem. Kattig maar soms ook 'teleurgesteld' of 'verdrietig'. (zat zo'n leerkracht te huilen bij een gesprek met ons, lekker professioneel, het is je werk hoor, het is je kind niet!) Al die emoties maakten het alleen maar erger. Onze zoon kon daar helemaal niets mee en werd er alleen maar nog bozer op zichzelf en op de anderen van. Brrrrr. (ik ben zelf gelovig, maar niet zo, wat een zedeprekerige griezels) Als ze op school wat zakelijker en minder emotioneel en zemelig op hem gereageerd hadden, was het veel eerder beter gegaan. Dat weet ik zeker. Maar al met al duurde het zeker wel een jaar, voordat we het weer acceptabel vonden gaan. En het gaat nog steeds ieder jaar beter dan het jaar ervoor met zijn stemming.
Ik heb overigens wel sterk het gevoel dat het dysthyme iets is, wat bij zoon hoort. Ik herken er trouwens zelf ook wel het een en ander in. Heeft hij de adhd van mijn, dan heeft hij het somberen van mij. Bij mij in de familie komen trouwens wel meer van die sombere types voor.
Zijn somberheid wordt alleen enorm getriggerd door frustratie die volgt uit de adhd (en zijn slimheid). Hij wil veel, denkt veel en het komt nooit uit de verf zoals hij dat wil en bedacht heeft.
Hij heeft heel veel last van 'emoties en adhd'. Zijn emoties komen snel op, zijn vaak niet passend bij de feiten en hij vindt het moeilijk om zichzelf te laten kalmeren. Dat is zo bij boosheid, maar wat ik erger vindt: hij heeft het ook erg bij frustratie, verdriet en somberheid. Snel somber en hevig somber. Snel gefrustreerd en hevig gefrustreerd.
Hij is vaak overprikkeld. Hij is erg gevoelig voor zintuiglijke indrukken. Hij neemt veel waar en kan het niet filteren. Daar reageert hij op met prikkelbaarheid en somberheid.
Hij voelt zich op school absoluut niet fijn. Hij verveelt zich enorm, vindt het hele systeem verkeerd (een klas met daar een leraar voor) en vindt het heel moeilijk om dingen te leren, waar hij zelf het nut niet van inziet. Op de middelbare gaat het gelukkig heel veel beter dan op de basisschool, maar het blijft een mismatch. Eigenlijk is hij continu een geirriteerd/overspannen op school. Hij onderdrukt dat gevoel enorm, omdat hij geen aandacht wil, niet op wil vallen, 'gewoon' wil zijn.
Hij is nu een puber, dus wil zich losmaken, zijn eigen gang gaan. En dat lukt dan vaak weer niet omdat hij iets vergeet, kwijt is en dergelijke. Dat vindt hij moeilijk te accepteren van zichzelf.
Hij heeft een heel snelle geest, maar vaak lukt het hem niet om dingen zo uit te werken, als hij zou willen.
Deze zaken maken dat hij dus nog steeds regelmatig somber is. Als hij uit school komt is hij zeven van de tien keer, helemaal afgedraaid. Dan staan zijn ogen dof en heeft hij maar een klein dingetje nodig om geirriteerd te reageren. Hij is echt iemand die (psychisch) ziek wordt van school. Dat is altijd al zo geweest trouwens, zelfs op de peuterspeelzaal. Hij haat de schoolplicht en vindt dat het belachelijk is, als mensen zeggen dat we in Nederland 'vrij' zijn. Hij voelt zich niet vrij, hij voelt zich gedwongen en opgesloten.
In de vakanties en weekeinden voelt hij zich zoveel beter. Hij straalt dan. Dan zie ik het enthousiaste kind dat hij voor zijn vierde was, weer terug. Hij was vroeger echt een Brammetje Baas. Vol ideen, grappen en grollen en vooral een brok creatief enthousiasme. En nu is hij te vaak Sombermans. Dat is pijnlijk. Gelukkig is het nu wel zo, dat hij niet halverwege de vakantie verdrietig wordt omdat het zo snel voorbij gaat.
Het gaat wel steeds beter. Ten eerste omdat hij heel voorzichtig jaar na jaar, succeservaringen aan het opbouwen is. Dat komt te voet en gaat te paard. Dus daar moeten we heel geduldig mee zijn. Wij kunnen als ouder een positieve ervaring echt 'verpesten' voor hem. Door net het verkeerde te zeggen. Daar moeten we erg mee oppassen.
Ten tweede omdat hij ouder wordt. Zijn sleutelwoord is 'autonomie' en hoe ouder je wordt, hoe groter de autonomie die je hebt. Dus dat helpt. Ook worden oudere kinderen meer serieus genomen door volwassenen. Dat helpt enorm. Hij wil een partner zijn in een gesprek, geen kind dat toegesproken wordt. Hoe ouder je wordt, hoe vaker dat lukt.
Ten derde omdat wij nog steeds helpen om negatieve ervaringen en mensen uit zijn buurt te houden. Tegenwoordig is het vaak al voldoende, als we iemand die hem verkeerd benadert, ontkrachten. Dan zeggen we tegen zoon: 'Ach joh, die leraar, dat is weer zo iemand die helemaal niets begrijpt. Die is niet goed snik. Probeer je maar rustig te houden en na drie kwartier kan je de klas weer uit.' Dat helpt tegenwoordig.
Hij heeft vier jaar therapie gehad. Cognitieve gedragstherapie heette het geloof ik. Hij kreeg veel informatie over hoe hij met problemen om zou kunnen gaan, de psycholoog legde heel veel uit, adhv rollenspellen, tekeningen en dergelijke. Dat werkte wel, maar de psycholoog was ook een enorm aardige man, die hem niet als een onmondig kind behandelde. Hij heeft nu ook al vijf jaar medicijnen, via een gespecialiseerde kinderarts. Ook weer zo iemand die hem wel serieus neemt.
Dus met de therapeut en kinderarts hebben we erg geboft. Met de leerkrachten eerst niet, maar nu op het vo wel.
weer herkenbaar
dochter heeft de diagnoses adhd en dysthyme stoornis nu iets meer dan een jaar. Ik vermoed zelf dat ze vanaf de kleuterklas al enigzins depressief was. Het lijkt mij in ieder geval niet normaal dat een 6 jarige in de auto roept dat ze dood wil en dat het leven geen zin meer heeft. En ja het sombere hoort bij haar. dochter is een denker,altijd geweest. maar heeft ook de neiging haar gedachtengangen naar het negatieve om te buigen. Nu gaat het wel beter, met dank aan school en een geweldige rugzakbegeleidster. Ze gaat over het algemeen met plezier naar school, stelt zich weer open voor anderen, mept letterlijk en figuurlijk van zich af als kinderen haar pesten. Maar soms kan ze op een ochtend opeens in tranen wakker worden en dan gaat het niet. zonder reden. ik hou haar af en toe een dagje thuis dan zodat ze even kan bijkomen. Zijn het dan toch weer de na effecten van de depressie? Of ze barst op de fiets opeens in huilen uit vanwege een opmerking waar wij niet bij stil staan. of ze is als de dood dat kleine broer een ongeluk krijgt. Ze kan ook niet ophouden met op hem te letten en wordt boos op ons als wij niet goed genoeg opletten.
Het kan binnen een minuut van lachen naar volledig tranendal gaan.
Ik dacht dat een dysthyme stoornis na een jaar wel grotendeels weg zou moeten zijn maar ik heb vaak toch het idee dat het nog ergens sluimert.
Ze heeft ook echt moeten rouwen om de diagnose adhd, weigerde medicijnen te nemen, het was een soort falen voor haar.nu na een jaar heeft ze het geaccepteerd.
wij hebben geen therapie gehad voor haar, dochter wilde niet, was klaar met hulpverleners. Ze praat met regelmaat met haar rugzakbegeleidster en dat is een schat. Ze neemt haar ook serieus, gaat samen met haar in de klas kijken welke plek het beste is, dochter mag zelf aangeven wat voor haar werkt of wat ze anders wil. ze is een gesprekspartner en dat doet haar goed.
altijd prettig om jouw verhaal te lezen, vooral in weken dat ik het zelf weer even niet zie zitten 
zo moeilijk
Ik vind het ook wel moeilijk hoor, om het allemaal te begrijpen.
Wat is nu het dysthyme, wat is adhd, heeft hij dan toch ass kenmerken?
Ik weet het ook allemaal niet. Net vertelde hij mij nog, dat mensen op school soms aan hem vragen over hij autisme heeft. Dat vindt hij niet leuk. Maar aan ik denk het soms ook wel.
Maar dan denk ik weer, komt dat niet, doordat hij zijn drukke gedrag nu zo onder controle heeft. Als je hem nu ziet, vooral op dagen dat hij concerta gebruikt, zou je nooit denken dat hij adhd heeft. Hij komt over als: rustig, stil, beetje nors, gesloten, op zichzelf.
Maar pas kwam ik nog weer dagboeken van mezelf tegen, van zijn kleuter jaren. En dan weet ik het weer, tjonge jonge, wat een gekkenhuis. Die jongen was zooooooo druk.
En zijn gedachten gaan van links naar rechts. Alle gesprekken moeten snel, kort, to the point, want anders is hij zijn aandacht weer kwijt. Dan gaat het weer over iets anders.
En hij is juist erg gevoelig voor de beleving en het gevoel van andere mensen. Leeft zich soms gewoon teveel in, lijkt het wel.
Nou ja, we houden het er maar op, dat het geen exacte wetenschap is. Ik denk dat er gewoon geen duidelijke scheidslijn is, tussen de verschillende stoornissen en diagnoses. En zolang het goed gaat met mijn kind, dan zie ik geen noodzaak om verder te zoeken.
Wat ik wel een lastig punt vindt, Lisbeth, is dat jouw dochter geen therapie of zo gehad heeft. Want misschien is daar toch wel winst voor haar te halen. Met al die emoties die haar overweldigen. Zo lees ik jouw post, dat ze regelmatig toch nog overweldigd wordt door emoties.
Dat is trouwens ook een adhd ding he? Wist je dat?
Een dysthyme stoornis is trouwens ook niet iets wat makkelijk 'over gaat'. Het gaat om processen van jaren. Kijk maar in deze link bijvoorbeeld. http://www.lichtopdepressie.nl/stemmingsstoornissen/dysthyme-stoornis/
Ik denk dat onze zoon er vooral mee moet leren leven. Hij staat nu niet open voor psycho-therapie en ik geloof dat dit sowieso lastig is bij kinderen. Dat is toch echt een 'grote mensen' ding. De hele tijd praten over jezelf. En trouwens hij heeft daar het geduld niet voor. (adhd he?)
En medicatie voor de somberheid gebruiken, zou ik alleen bij hem willen, als hij het zelf ook echt wil (en dat is niet zo) of als het echt heel erg bergafwaarts gaat.
Karmijn
we stonden vorig jaar op het punt om therapie voor haar op te starten, maar ze wilde absoluut niet. was klaar met praten zoals ze zelf zei. En dan heeft het naar mij ideen gewoon geen zin.
overweldigd door emoties inderdaad, dat is een goede omschrijving, maar of dat dan weer het dysthyme of de adhd is weet ik niet. en soms heeft dochter inderdaad ook autistische trekjes. we eten frieten op vrijdag, dat is zo en blijft zo. we hebben ook een tijd lang 's ochtends een soort dagplanning voor haar gemaakt. gewoon op een post it, daar liep ze dan de hele dag mee rond. Ook krijgt ze het klaar om de kalender te pakken en daarmee naar de ouder van en vriendin te gaan. we prikken nu een datum zegt ze dan.
Gisteren heb ik haar weer een dagje thuis gehouden. te weinig structuur in de klas zo vlak voor de vakantie, te veel drukke kinderen en dat trekt ze gewoon niet. dan geef ik haar een dag extra adempauze.
Ik vind het echter heel moeilijk om te bepalen wat adhd is en waar ze dus eigenlijk mee moet leren leven en wat dysthyme is en wat door de jaren heen zal wegtrekken bij de juiste benadering
dochter was trouwens nooit fysiek druk, het is een interne adhd'er zoals haar begeleidster wel eens zegt. haar hoofd moet af en toe een chaos zijn. je zag haar onrust aan kleine dingen, vingers die continu bewegen, trappen met de benen, op de kop tv kijken etc.
Mijn jongste die nu ook getest gaat worden is meer fysiek druk, misschien toch ook wel jongens meisjes verschil. Want hij kan me een partij kletsen en hij zit alleen stil achter de pc.
