Kan jullie tips en expertise wel gebruiken (weer)

Anna

Ik heb geen tip over hoe je je zoon kan begeleiden, maar ik zou een afspraak maken voor een gesprek met de directie en daarin vragen hoe ze de kwestie niet-onderwijskundige activiteiten versus kinderen die daar niet tegen kunnen anders willen oplossen dan ouders aan te raden hun kind er dan maar bij weg te houden. Of verzamel een groepje ouders van IADH-kinderen en maak een ongevraagdadviesgroep: inventariseer alle knelpunten, ervaringen, tips en mogelijke oplossingen.

skik

Skik, ik klapperde ook met mijn oren

en kon er ook niet mee instemmen. Heb duidelijk aangegeven dat school ook maar eens meer gebruik moet maken van onze expertise en kennis als ouder van mijn kind! En misschien ons eens vaker moet meenemen naar dat soort dingen, maar dan ook moet accepteren dat zoon aan ons hangt op dat moment, maar dat is zijn veilige haven!!

Wat is er fout gegaan

zoon raakt overprikkeld, overziet het niet omdat het een vreemde omgeving is, weet niet wat er gaat gebeuren en wordt nog drukker als anders, luistert niet en soms loopt hij dan ook gewoon weg. Ondanks toch goede voorbereiding met gesprekken vooraf. Laatste keer was bij een excursie naar het Onderwijsmuseum in Rotterdam. Er waren ook afspraken met hem gemaakt, toen hij zich er niet aan hield is hij bij een juf van groep 3 ondergebracht (waar hij overigens een vrij goede band mee heeft!) en toen ging het wel een stuk beter.

Een andere keer bij een excursie naar de bieb, was ik zelf mee, zag ik ook dat het hem veel te veel werd, al die info, rustig (!) luisteren naar de uitleg en dan ook nog boeken uitzoeken!!! Veel te veel voor hem...

En die vriend

dat heb ik ook gezegd hoor, je kan altijd buiten school nog met hem afspreken. Hij ziet hem ook bij de voetbal. En als hij zelf op de BSO buitenspeelt, kan deze jongen ook daar komen, aangezien hij daar in de buurt woont. Dus het is heus wel te doen, maar in de klas zal hij hem erg gaan missen, en ook daar voorzie ik wel wat problemen bij....

Prima oplossing

Alle franje van school vermijden is een prima en adequate oplossing. School kan blijkbaar niet zonder, jouw kind kan er niet tegen.
Zie het als een allergie, hij kan er niets aan doen dat hij er niet tegen kan. Gevolg van zijn stoornis. Niks aan te doen, lekker thuishouden, probleem opgelost. Tenzij je met een opvangprobleem zit.

En vriendje

Dat is lastig en van heel andere orde. Een probleem dat niet te vermijden is, iets dat bij het leven hoort. Mensen verhuizen, gaan weg, etc. Ook een beste vriend.
Ik bedoel: het probleem dat paasontbijt heet is heel makkelijk te vermijden, niet omdat school er niet mee om kan gaan, maar omdat je zoon niet met die situatie om kan gaan.
Afscheid nemen van een vriend is niet te vermijden, en daar zal je zoon mee om moeten kunnen gaan, leuk of niet, lastig of niet. Veel benoemen, evt. samen een leuk afscheidscadeautje bedenken/ maken, samen op de foto, dat soort dingen. Maak het tastbaar en visueel.

Wat is nu precies het probleem?

Even analyseren...
Je schrijft dat je het paasontbijt alweer vreest. School geeft aan dat hij misschien beter thuis kan blijven. Ik moet eerlijk zeggen dat dat als een prima oplossing klinkt. Laat die 'leuke extraatjes' maar gewoon achterwege.
Maar... 'het steekt' schrijf je. Ik weet het niet hoor, maar is jouw probleem niet vooral dat deze situatie even heel erg confronterend is, en je met de neus op de feiten duwt? Wat ik mij overigens heel goed kan voorstellen.

hoe moet ik het uitleggen. Ik snap best dat er een moment kan komen dat je hiervoor kiest (met oudste en school hebben we nu wel zo'n afspraak), alleen vraag ik me af of dat moment er al is. In mijn ogen zijn er nog wel andere mogelijkheden, zoals bijv. ik eet mee in de klas, bij hem. Bijkomend probleem is nog wel, zijn zus zit in dezelfde klas. Gevalletje, hoe verkoop ik het een of het ander aan hem of haar?
Extra "probleem", ik zit in de ouderraad Wij eten altijd gezamenlijk ook op school die dagen (kerst, pasen). Nu kan ik daar op zich nog wel overheen komen natuurlijk, dat ik dan een keer niet mee-eet bij hen.
Aan de ene kant wil je het zo normaal mogelijk, voor allen, aan de andere kant wil ik hem behoeden voor dit soort situaties. Het is een spagaat waarin je zit. Zelf vindt hij het namelijk allemaal heel leuk, eten op school, maar op het moment dat hij dan in de klas komt, de tafels anders ziet, de kinderen door elkaar heen kwetteren, ook nog moeten gaan zingen op het plein (waar hij dus al ontheffing voor kreeg), dat wordt hem dan teveel. Ook nog wetende dat ik op een paar meter van hem af zit, en hij dus steeds naar mij toe wilde. Vandaar dat ik nu heb geopperd, zullen we kijken hoe het gaat als ik in de klas mee-eet? Of hij dat beter trekt?

Ook over schoolreis zaten ze al, terwijl er voorgaande jaren eigenlijk helemaal geen problemen met de schoolreis zijn geweest! Ook hier heb ik weer gezegd, ook omdat ik in de OR zit en zelfs nog in de schoolreiscommissie, laat mij dan zelf mee-gaan. Ik bedoel, wij gaan ook gewoon met het gezin naar uitstapjes, en over het algemeen gaat dat best goed. Maar ik stel me wel op bepaalde dingen in, en ik weet niet in hoeverre een leerkracht dat kan en wil. Ook wetende dat er natuurlijk meer kinderen in de klas zitten, waaronder ook nog wel een aantal andere handenbindertjes....

Kaatje

Dat ben ik niet met je eens hoor. Als er wérkelijk geen oplossing vinden is, alla. Maar dan moeten ze het toch wel eerst geprobeerd hebben. Als een allergisch kind een aanval krijgt van een natuurkerstboom (ik weet niet eens of dat bestaat hoor, 't is maar voor arguments sake) en school weigert een kunstkerstboom neer te zetten of de natuurboom weg te doen, vind je het dan ook okee om het allergisch kind dan maar van school te weren?

skik

Er zelf bijzijn

Dat lijkt me voor school ook best lastig Anna. Een moeder die bij het paasontbijt erbij zit, meegaat op schoolreis en de komende jaren altijd meegaat met nog veel meer activiteiten. Ik weet dat het lastig is, je kind overleveren aan "anderen", als je zelf het gevoel hebt dat je eventuele problemen zelf wel kan voorzien en ter plekke oplossen. Maar zo werkt het nu eenmaal niet. Je kan niet altijd en overal bijzijn, je kind beschermen en problemen oplossen.
Ik vind het wel jammer dat school hem thuislaten als oplossing ziet. Bij zo`n etentje zijn er waarschijnlijk wel ouders die meehelpen. Is daar geen ouder bij die hem wat beter kent en hem wat persoonlijke aandacht kan geven? Zo ging het op onze basisschool wel. Kinderen met een speciale gebruiksaanwijzing kregen die ook bij schoolse activiteiten. De leerkracht kan niet alles alleen, soms helpt het al als er 2 kinderen uit groep 8 bijzijn om sommige jongere kinderen te begeleiden.
Vooral omdat je zoon de activiteiten wel erg leuk vindt zou ik ook liever samen met school een oplossing zoeken zodat hij er toch bij kan zijn.
Hem thuishouden zou ik ook alleen doen als alles is geprobeerd, en als je kind zelf ook aangeeft liever thuis te blijven.
Hoe meer iedereen denkt :"Help, als dat maar goed gaat" des te meer spanning staat er op zo`n activiteit, ook dat voelt je kind feilloos aan en wordt er bloednerveus van.

Energie

Een kind met een ontwikkelingsstoornis heeft een beperkte hoeveelheid energie. Ik bedoel: een beperkte mogelijkheid om externe prikkels goed op te vangen. Het kind is snel overprikkeld. Alle energie die gaat zitten in het omgaan met de overprikkeling, gaat af van de gewone ontwikkeling. Het kind functioneert dan slechter, niet alleen cognitief, maar ook sociaal-emtioneel, etc. Om het kort door de bocht te formuleren: het kind wordt er gestoorder van. Het kind zal zelfs in ontwikkeling achteruit gaan door de overprikkeling.
Kerstdiner, paasontbijt, schoolreis, kamp, sportdag, etc. Het zijn de typische dingen waarbij overprikkeling gegarandeerd is. En zijn die activiteiten nou echt belangrijk voor de ontwikkeling? Het spijt me, maar ze zijn eigenlijk alleen maar leuk en gezellig. De educatieve waarde is nihil. Al deze activiteiten, op deze manier, zijn alleen op de basisschool. Je leert er niet socialer of nettter van eten voor bijv. bij oma. Het zijn dus activiteiten die niet meer op deze manier terugkomen, en je hebt het niet nodig voor je ontwikkeling.
De overprikkeling kan dus voorkomen worden. En dat geeft de ruimte die zoon van Anna nodig heeft. Hij heeft nl. al genoeg aan zijn hoofd, vanwege het vriendje dat weggaat. Het zal zijn hele ontwikkeling ten goede komen als hij daar goed mee om leert gaan. Het zal geen dolksteek worden als hij niet al overprikkeld is, als hij dus ruimte heeft om aan die ontwikkeling te kunnen werken.
Ik vind het een grote misvatting dat kinderen met een ontwikkelingsstoornis, of dat nou autisme is of adhd of wat dan ook, maar altijd aan alles mee moeten doen. Ik vind het ook onzorgvuldig. Je moet rekening houden met hun beperking, en daar hoort het voorkomen van overprikkeling bij. Dat is een eerste doel! Voorkomen is beter dan genezen.
Als school een dagje zonodig naar de kinderboerderij moet, houd je je allergische kind ook thuis. Al vindt kind die beesten nog zo leuk. En die kerstboom Skik, ja, als school geen kunst kan/wil kopen, dan blijft allergisch kind ook thuis.
In sommige dingen kan school er goed rekening mee houden, in sommige dingen niet. Tjsa. Het zij zo. Een handicap/ stoornis is ook niet leuk.
Ik houd liever rekening met mijn kind dan met wat school allemaal aan franje bedenkt. Dat levert kind uiteindelijk het allermeeste op. Het kan zijn energie inzetten voor echt nuttige zaken, voor ontwikkelingstaken. Het stapje vooruit zetten in plaats van weer in een keer zes stappen terug.
En het goede nieuws is dat dit werkt. Het kind krijgt de kans sterker te worden, vooruit te gaan, en uiteindelijk kan kind dan ook meer aan.
Mijn kind begon (na een hoop ellende) met een ochtendje school per week. Inmiddels, na bijna zeven jaar, kan hij alle dagen naar school. En dat gaat gewoon enorm goed. Hij heeft wel vrijstellingen, voor alle franje. De dingen die hem teveel kosten, maar die het niet waard zijn om je kostbare energie aan te besteden. Hij kan zijn energie wel beter gebruiken. En dat doet hij ook, en hoe!

Anna

Als je het stelt dat je alles normaal wilt voor hem, voor de klas etc.. en dan kijkt naar de praktijk dan zet je jezelf in een spagaat. Die gaat niet over, dat wordt alleen maar erger :/ is mijn ervaring. Kijk naar wat past voor je kind en voor jou. Dat zorgt voor rust. Dus past het beter dat ik in de klas mee eet, als dat kan en mag (met zn zus ook in de klas) of past het ons beter als zoon thuis blijft. Die afweging is al moeilijk genoeg (neem ook mee of het zijn positie in de klas goed doet als z'n moeder erbij zit (op een bepaalde leeftijd is dat 'not done': misschien voelt je zoon dat of zijn klasgenoten .. en dat krijgt hij ook terug.. is het belang van die dag groter dan dat). Heb je je antwoord, kijk dan hoe het naar buiten toe past. Je maakt het nu te groot voor jezelf.

Kaatje ot

Misschien begrijp ik je verkeerd, maar deze franje vindt je ook op het vo. Kerstlunch, sportdag,kamp, projecten,you name it.

Ja klopt fiorucci

Maar ook die franje hoeft niet. Het kan perfect zonder.

Eens met kaatje

Ik ben het helemaal eens met Kaatje.

Een kind met een stoornis heeft al uitdagingen genoeg. Zorg er gewoon voor dat je de beschikbare energie op de beste manier gebruikt. Trouwens: dat geldt ook voor je eigen beschikbare energie. Alle energie die je moet stoppen in het mogelijk maken van franje, is energie die je niet kunt gebruiken voor dingen die wel echt nodig zijn of die echt leuk zijn.

Ik heb zoon (Asperger) op de basisschool regelmatig thuisgehouden. Altijd in overleg met de school. Als hij teveel prikkels kreeg, werd daar botweg niemand blij van. Daar stond dan tegenover dat ik dan op zo'n dag bijv. met hem naar een museum ging. Daar werd hij namelijk wel helemaal blij en gelukkig van.

Op de middelbare school hebben we die lijn doorgetrokken. In het eerste jaar ging hij elke Daltonuur (een vrij werkuur midden op de dag) met aansluitend de pauze naar huis. Hij kon de drukte in de klas precies aan, doordat hij tussendoor 1,5 uur thuis kon doorbrengen en bij kon tanken. Ik heb toen ook wel eens gehoord dat hij 'er toch aan moest leren wennen'. Best, maar dat komt later wel. Inmiddels gaat hij wel gewoon hele dagen naar school. Maar hij gaat niet mee op de kampen en schoolfeesten. Hij gaat dan bijv. wel naar het diner, maar als daarna het feest begint, gaat hij naar huis. Doet hij net ff genoeg sociaal, en dan gaat hij weer lekker bijtanken.

Binnenkort is de reunie van zijn wiskundekamp, waar hij de afgelopen zomers geweest is en straks weer heen gaat. Ik vroeg of hij naar de reunie wilde. Zijn antwoord:'Hmmm, eigenlijk niet, maar het is natuurlijk een sociale verplichting, dus ik zal maar gaan'. Ik zei dat het geen sociale verplichting was. Hij was opgelucht. Want het kamp vindt hij leuk, want daar is de mix van sociaal en wiskundige uitdaging precies goed voor hem. Maar zo'n reunie is alleen sociaal. Hij is nu 14 en kan inmiddels zelf beter keuzen maken. Net zoals volwassenen dat later kunnen.

Dus pick your battles. Je leven wordt echt niet leuker als je tijd en energie weggeeft aan franje, die je zelf niet eens bedacht hebt.

Kaatje

Dat ben ik helemaal met je eens. Doet me denken aan een vriendin, wiens zoon met asperger ook zo'n moeite had met dit soort zaken. De enige school zonder franje was een zeer streng christelijke school. Toch best lastig als je zelf niet gelovig bent, maar er zat niks anders op.

Ik zei al

ik vind voor beiden wat te zeggen. Ik ontken ook niet dat deze conclusie niet ooit getrokken zal moeten worden, maar ik weet niet of dat nu al is. Zoals ik al zei, ik zit ook nog met het dilemma zus (als broer niet hoeft, hoef ik ook niet!). Het is thuis al vaak een enorme strijd, ze vindt al veel erg oneerlijk, en in bepaalde opzichten is dat misschien ook wel zo....Ze heeft het ook niet makkelijk met die 2 stuiteraars om haar heen!

Daarbij denk ik wel, dit was de 1e kerst dat het ECHT mis ging, voorgaande jaren liep het wel, waar kwam dat door? Uitstapjes als schoolreisjes, is ook meestal geen probleem. Het onderwijsmuseum, misschien was het echt te saai en te droog voor hem?

We blijven zoeken naar het juiste...

Anna

Kan het zijn dat school ineens de oplossing ziet in thuishouden sinds je zoons diagnose bekend is?

skik

Kan

hoewel het kerst-eten, toen de diagnose nog niet bekend was, althans niet officieel, niet heel soepeltjes was verlopen....

Anna

Die twee dingen bij elkaar gevoegd: niet soepel verlopen kerstdiner - diagnose = voortaan maar lekker thuisblijven bij feestelijkheden of bijzonderheden.

Het lijkt erop dat jouw school vindt dat bij handenbindertjes-zonder-diagnose vindt dat het kind goed begeleidt moet worden (duidelijke regels afspreken, goed in de gaten houden, sancties bij ongewenst gedrag) en dat een kind met een etiketje bij voorbaat gedoemd is niet op juiste wijze aan bijzondere gelegenheden te kunnen meedoen. Ze beginnen nu ook al over het schoolreisje, terwijl dat tot nu toe nog geen problemen heeft gegeven. En ze hebben zich nog niet ingezet om te kijken met welke aanpak jouw zoon aan uitjes of feestjes kan deelnemen zodat het voor hem en zijn omgeving een geslaagde onderneming is.

Oh ja, het Onderwijsmuseum is inderdaad hartstikke saai. En vanuit jouw woonplaats gezien nog een hele tocht om er te komen. Ik kan me voorstellen dat een groot deel van de kinderen al over zijn theewater is van zo'n reis. Om daarna ineens over te schakelen naar rustig luisteren en opdrachtjes doen in zo'n museum...

skik

Ik weet het niet

maar ik heb wel gezegd op school dat nog een stap te vroeg te vinden....ik zie nog wel andere mogelijkheden voorlopig.

Onderwijsmuseum valt nog best mee hoor, bij ons vandaan half uurtje met de bus, hooguit. Maar saai is het wel voor een hypertje als onze zoon, absoluut! Bezoek aan de bieb vorig schooljaar was daarom ook geen overweldigend succes, zoon houdt ook al niet van lezen, kregen daar een hele uitleg over de bieb en hoe dat werkte (mega-saai) en toen moesten ze ook nog boeken uitzoeken die je wilde lezen!

Bij sommige gelegenheden mee naar school

Ik vind dat in jouw situatie best kan. Ben het op zich ook wel met Kaatje en anderen eens dat de franje soms ook best achterwege kan blijven, maar je zoon wil vast ook 'gewoon' mee kunnen doen met de rest. Bij mijn dochter in de klas zit een jongetje met Down. Bij veel gelegenheden zijn zijn ouders (1 van de 2 dan) er gewoon bij, en zij hebben hem dan in het groepje. Bijvoorbeeld bij schoolreisje en excursies, maar ook gewoon op school bij verkeersles (fietsen op het schoolplein) en techniekmiddag. Hij kan het niet zelf en 1-op-1 begeleiding is gewoon nodig om hem mee te kunnen laten doen. Is nooit een probleem geweest voor school, hoogstens voor zijn ouders om het te organiseren.
Ik denk dat ik zou proberen om een aantal van die franje-dingen als begeleider van je zoon mee te doen. Misschien is school daar wel voor te porren als je samen die momenten kiest. En op andere momenten ervoor kiest om hem thuis te houden. Van zo'n bezoek aan de bieb weet je van tevoren dus al dat het geen succes wordt en dat het aan hem niet besteed is. Lijken mij prima argumenten om hem thuis te houden . Een kerstontbijt is natuurlijk wel heel leuk, en als het goed kan gaan als jij in de buurt kunt blijven, nou, prima toch?
Blijft natuurlijk over dat je zelf dan wel heel flexibel met je tijd moet kunnen zijn...
Succes!
Engeltje

Toevallig

vandaag nog even met 1 juf gesproken. Ja, onderwijsmuseum was gewoon geen goeie match voor zoon. Laatst zijn ze naar de Biesbosch geweest, geen kind aan hem gehad, hij liep met een stok en lekker in zijn eigen wereldje te wezen. Dus veel hangt ook van de locatie af.

Schoolreis ga ik even bekijken. We gaan naar de Efteling. Op zich denk ik dat het wel gaat lukken, mits ik hem zelf in de groep heb. Maar....vorig schooljaar was er ineens besloten dat je niet meer je eigen kind in het groepje had. Is wat voor te zeggen, maar hoe we dat dan met dit gaan rijmen, dat weet ik dus nog niet...Ben ik nog over bezig

Uitzondering bevestigt de regel, toch?

Anna, bij ons op school geldt die regel ook. Behalve dus in uitzonderlijke gevallen, zoals dat jongetje met Down. In klas van zoon zit een jongen met ASS, is ook lang op schoolreis meegegaan onder begeleiding van eigen ouder. Heeft hij nu niet meer nodig, hartstikke fijn natuurlijk, maar kom op he, een kind dat dat wel nodig heeft mag natuurlijk een uitzonderingspositie bekleden.
Ik heb inmiddels wel het gevoel dat onze school erg meegaand is. Zoon met ADD heeft ook altijd alle ruimte en medewerking gehad. Bijvoorbeeld door hem een 'tutor' te geven uit een hogere groep bij toetsen. Die schreef dan de antwoorden op die hij dicteerde. Want het zit wel in zijn hoofd, maar hij krijgt het niet op papier.
Het zijn verdorie toch maar kleine aanpassingen, laat school een beetje flexibel omgaan met de regels zeg.
Nou ja, zit me hier een beetje plaatsvervangend op te winden . Zet hem op in je gesprekken met school!
Engeltje