Kan een kind met adhd.........

Dat kan. Onze zoon met adhd is bijvoorbeeld nooit iets kwijt. En hij is ook heel zelfstandig.
Het is juist typerend voor adhd, dat adhd-ers de ene keer iets wel kunnen, de andere keer weer niet.
Russel Barkely zei: 'Adhd-ers zijn die mensen, die iets een keer in hun leven goed doen, en dat wij ze dat dan de rest van hun leven kwalijk nemen.'
Zie je wel, je kunt het wel, als je maar echt wilt. Dat is het verwijt wat slecht is voor hun zelfbeeld.

Zoiets is lastig

Een omschrijving van ADHD in absolute termen, is er niet. Mensen met ADHD hebben vaak meer moeite met het in toom houden van impulsiviteit, met in de juiste concentratie te komen, met het beginnen en afmaken van een taak. Niet elke adhd-er in dezelfde mate, op dezelfde manier. Het is niet onmogelijk en het is niet zo dat het altijd 'niet lukt' of nooit 'niet lukt'. Het gaat er om dat het zo lastig is om in het juiste bandbreedte te raken waarin het wel lukt. Nog afgezien van de lust om het te doen. Nu helpt het enorm als je zoveel drempels ervaart bij ADHD dat als je iets doet dat je dat heel erg leuk vindt om te doen. En het helpt ook met een stok achter de deur. Dat zal niet altijd werken op deze manier, niet bij elk voorval (per slot van rekening gaat het om ADHD) want de concentratieboog is er niet altijd of de planning, fysieke rust etc. Die zijn niet oproepbaar bij het zien van alleen een noodzaak bij ADHD. Als er sprake is van ADHD, kan je in zo'n geval zeggen dat de concentratie lukte (misschien hyperfocus), de motivatie was er, fysieke rust en kennelijk was de wil er en het lukte. Ondanks ADHD, kunnen de omstandigheden zodanig zijn, dat het toch lukt.
Of je dochter wel of geen ADHD heeft, kan je hieruit niet afleiden.

Je bent bang dat je dochter mogelijk ADHD heeft en je bent ook bang dat ze de diagnose krijgt terwijl ze het niet heeft. Natuurlijk heb je liever niet dat je kind ADHD heeft, maar daar verander je niets aan. Naar mijn idee, is de angst dat er veel kinderen rondlopen met een onterechte diagnose, een soort urban legend. Ze zullen er zijn maar ik verwacht niet veel. Naar mijn idee is het eerder andersom: veel mensen (en kinderen) met ADHD (bijv) lopen rond zonder diagnose. Vergeet niet dat in de motivatie van een diagnose, jij je kind moet kunnen herkennen. Zoniet, is er toch wel wat vreemds aan de hand. Dat is voor mij de lakmoesproef

Een adhd kind, is gewoon een druk kind

en drukke kinderen had je vroeger ook. Gewoon weer zo'n modern verschijnsel, geef t maar weer een naampje en we hebben er weer een stempel bij. Rust, regelmaat en reinheid daar kom je een heel eind mee. Aanpakken die kinderen. Mijn vader is ook altijd druk geweest, dacht je dat daar ooit naar gekeken werd wat er precies aan de hand was. Doorpakken en aanpassen dan kom je een heel eind. Tegenwoordig heb je in klassen van 20 leerlingen, minimaal 1 of 2 kids met een adhd stempel, die krijgen op 6 jarige leeftijd al ritalin, of andere troep en dan zegt een juf; "Laat Pietje maar even met rust, want hij heeft net zijn medicijnen gehad." Moet niet gekker worden.

Ah, we hebben een troll

Leuk, weer eens een troll! Verfrissend, zoveel domheid!

Klopt, Nyntje!

Ja, vroeger had je ook drukke kinderen. Toen werd het eruit geslagen. Dat heette vroeger opvoeden. Nu noemt men dat mishandeling. ADHD is namelijk genetisch. Dus wat je daar zegt, klopt.
Rust en regelmaat helpt enorm bij ADHD maar is niet genoeg. Bij alleen drukke kinderen misschien wel. Drukke kinderen met ADHD namelijk niet. Daarbij, heb je ook kinderen met ADHD die niet druk zijn. Zoals jij doet voorkomen alsof iedereen zomaar aan de medicatie is, al vanaf 6 jaar etc.. is voornamelijk vooroordeel. Waar baseer jij dat op? Manieren, vooroordelen, kortzichtigheid dat zijn nu echt dingen die opvoedbaar zijn. Is dat bij jou dan niet helemaal gelukt? Moet niet gekker worden.

Ava

Ava, gelukkig is het de week van de opvoeding!

Niets vooroordeel

de kleine van mijn beste vriendin heeft ook adhd trekjes, met een beetje melatomine en hard toespreken komt hij prima de dag door. De kinderen van de buren zijn extreem druk, een vd ouders ook, dus zal wel adhd zijn! Maar aanpakken ho maar. Altijd in discussie met die kinderen, laat naar bed. En verder zie ik het nog dichterbij ook, en diegene gebruikt het als excuus voor elk wissewasje. Kan ik niet zo goed tegen.

en wat mij betreft is er niets mis met een corrigerende tik, maar dat zal in jullie ogen ook wel niet opvoedkundig ok zijn.

en oh ja, niet iedereen is aan de medicatie, maar 2 op 20 kids vind ik al aardig veel en al helemaal dat een ander daar dan rekening mee moet houden.

Maar vertel eens Nyntje

Vertel nou eens: ben je een troll of is het domheid wat jou zo doet praten? Bij het laatste willen we je met alle plezier helpen de domheid in elk geval gedeeltelijk te verhelpen.

Geen troll

ik geloof er oprecht in dat het een "bedachte hype" is, maar dat zal waarschijnlijk niemand geloven
convince me otherwise

Nyntje

Jawel Nyntje, ik geloof heus dat er mensen zijn die geloven in die "oprechte hype". En daar heb ik niets tegen.
Maar iemand die hier spreekt over hard toespreken, gewoon aanpakken en corrigerende tikken kan ik nou niet echt serieus nemen. Daarbij nog de onprettige manier waarop zij over haar buren spreekt en het zich geen cm willen aanpassen aan mensen met ADHD (maar die hebben natuurlijk allemaal niks, ze zijn alleen maar lastig en onopgevoed, dat is natuurlijk zo).

Adhd

Mijn zoon met ADHD (11, 2 Gym) kan zich zonder medicatie in een rustige situatie of een-op-een uitstekend concentreren. Hij is ook nooit echt druk geweest en is geen sloddervos. Echter in alle andere situaties loopt hij gigantisch tegen zichzelf, de drukte in zijn kop en de overmatige prikkels van buitenaf op; zodanig dat hij gek wordt van zichzelf, impulsief handelt en zelfs zichzelf tegen zijn wil in in gevaar brengt. Zodanig dat hij ondanks zijn hoogbegaafdheid niet kan leren, plannen, onthouden en hij onrustig wordt van de drukte in de klas. Hij vergeet alles, raakt alles kwijt en heeft geen tijdsbesef. Met medicatie worden de overmatige prikkels en drukte in zijn hoofd zodanig gereguleerd dat hij redelijk normaal kan functioneren en het op school goed kan doen. Ook al blijven bovengenoemde dingen aanwezig, het is hanteerbaar. Ruim 11 jaar rust, reinheid, regelmaat, structuur en grenzen, alsmede 5 jaar diverse therapeuten hebben nauwelijks geholpen. Pas met medicatie kon hij de rust in zichzelf vinden; zijn echte ik vinden en kon hij zijn kwaliteiten en goede eigenschappen ontplooien en ontwikkelen. Het is een combinatie van. Zonder medicatie had hij naar het Speciaal Onderwijs gemoeten, was hij nooit zo ver gekomen met voetbal en was hij er wellicht niet meer geweest. Hij wil echt niet meer zonder Concerta. Het is afschuwelijk als je continu belaagd wordt door prikkels, je niet kan concentreren en niet kan leren ook al ben je slim. ADHD is geen bedachte stoornis en geen hype. Bij ADHD is er aantoonbaar iets mis in de hersenen; de hersenen en hersenfunctie is anders dan bij mensen zonder ADHD. Medicatie helpt eea te reguleren; aanpassen van invloeden van buitenaf alleen is vaak niet voldoende. Ik ken heel veel kinderen die zonder diagnose ADHD en zonder medicatie in het Speciaal Onderwijs (dreigden te ) belandden en na de diagnose, met medicatie, het goed deden op een reguliere school en ook in andere opzichten veel beter uit de verf kwamen. Idem met veel volwassenen.

Er valt goed te leven met ADHD. Als je kind ADHD blijkt te hebben, is er geen man overboord. Het kan juist herkenning, erkenning en begrip bieden. Je hoeft je niet te schamen en het verborgen houden voor de buitenwereld. De een heeft een bril, de ander suikerziekte, de een slikt antidepressiva, de ander Ritalin. Je doet wat nodig is in het belang en voor het welzijn van je kind.

Dat kan

Mijn zoon kan zich meestal niet langer dan een paar minuten ergens op concentreren. Hij vergeet ook vaak waar hij mee bezig is. Echter hij heeft ook regelmatig momenten dat hij het opeens wel kan. Als klein kind kon hij soms zo maar opeens uren met de lego bouwen of te zitten tekenen. Ook nu hij wat ouder is heeft hij dat soort momenten waarbij hij helemaal opgaat in zijn bezigheden en zich echt langere tijd kan concentreren.

Overigens is hij heel slordig en altijd alles kwijt maar als ik hem vraag zijn kamer op te ruimen is dat geen enkel probleem.

Elke ADHD'er is weer anders. ADHD hebben betekend ook niet dat je nooit je kan concentreren of je nooit kan inhouden of dat je nooit iets kan onthouden. H

Dit toch ook even lezen..

http://groningen.dichtbij.nl/stadslichten/gronings-onderzoek-adhd-modeverschijnsel-aandoening

Batstra

Laura Batstra heeft niet de benodigde graad en kennis van ADHD en andere stoornissen. Ze valt net als Pelsser onder de mensen die geen kaas hebben gegeten van het hoe en waarom van ADHD en mensen proberen te overtuigen dmv verkeerde feiten, misinterpretaties en pseudo-wetenschappelijke "kennis". Helaas worden hun uitspraken maar al te graag als zoete koek voor waar aangenomen; koren op de molen van naieve ouders met grote twijfels en onjuiste kennis die totaal niet aan het idee willen dat hun kroost weleens ADHD zou kunnen hebben.

Weten we al lang

Er zijn hier al een paar Batstra-discussies gevoerd. En ik vind dat haar woorden erg vaak uit hun verband worden gehaald. Heerlijk voor mensen die in de hype geloven.
Ze zegt niet dat ADHD niet bestaat trouwens, ze vindt het teveel gemedicaliseerd. Dat mag ze vinden, of het waar is, is iets anders.
Je moet dan dus ook de andere kant bekijken, Nyntje: http://www.balansdigitaal.nl/data/nieuws/2012/juni/open-brief-aan-laura-batstra/

Nijntje

Volgens jou is er eea goed op te lossen met een corrigerende tik. Dat is een smaak van opvoeden die je ligt (of niet). ADHD is niet op te lossen met een corrigerende tik. Want dan was ADHD allang opgelost.
Ondertussen vraag ik me af of het correcte gebruik van hoofdletters met een corrigerende tik (aan) te leren is. Of is dat op school niet behandeld? Ik bedoel, als dat al lastig (aan) te leren is (wat kan, overigens) hoe moet het dan zijn bij zoiets als concentratie, planningen maken en uitvoeren?
Het typerende aan ADHD is niet zozeer de drukte als wel de planning, concentratie etc. Voor de leek, zoals jij in dit geval, valt het eerst en meest de drukte op. Dan mis je nog heel wat ADHD-gevalletjes, hoor!

Nyntje

Mensen die zo denken en praten als nyntje hebben het wel steeds over "de kids van de buren" "de kleine van mijn beste vriendin" etcetera maar hebben dus zelf geen kind met ADHD. Anders zouden ze zeer waarschijnlijk wel anders praten. ADHD heeft niets te maken met een al dan niet slechte opvoeding en bepaalde opvoedingskundige methodes maken een ADHD kind ook niet beter. Opvoedkundige tikken bestaan al helemaal niet. ADHD of niet, er zijn effectievere en betere manieren om ongewenst gedrag af te leren. En zeker een kind met ADHD kan niet zomaar, tik of niet, straf of niet, bepaald gedrag voorkomen. Uiteraard zijn grenzen en structuur juist voor deze kinderen heel belangrijk maar zo ongenuanceerd als nyntje hierover praten light het beslist niet. Tja, zalig zijn de onwetenden. Misschien helpt het als ze eens een weekje meedraaien op een vakantiekamp voor kinderen met ADHD?

Batstra

Misschien helpt het als ze eens een weekje meedraaien op een vakantiekamp voor kinderen met ADHD?
-Nou, eerder een maand fulltime oppassen, zonder hulp.

We dwalen af, dus

ook vanuit hier, als mijn oudste, met ADHD, het op zijn heupen heeft en echt gaat opruimen, doet hij dat beter dan ik! Onlangs onze voorraadkast gedaan, alles gesorteerd, met de letter"tang" bordjes gemaakt. Ik had het hem niet nagedaan!!! ADHD zegt daarin dus niks.

Moet ik hier echt energie in gaan steken

Hoezo: Een adhd kind is gewoon een druk kind?????

Dit is zo'n domme opmerking, dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen. Of nou toch wel: mijn kind is niet druk, maar heeft toch ADHD. En wat nu dan???

Ik zou zeggen: kom maar terug als je weet waar je over praat. Verhalen over kinderen van de buren en van je vriendin en 2 op de 20 in de klas (laatste tijd nog wel eens op school geweest toevalling?), daar heb ik niet zo heel veel mee.

Oudervanbezigbijtje

Ik snap best dat je aanhikt tegen een stempel van je -nog erg jonge- kind en dat je bevestiging zoekt dat het allemaal niet ernstig is. (been there, done that) Zoals anderen aanraden kan ik alleen maar bevestigen: probeer onderzoek in eigen hand te houden (hoewel dat best kostbaar kan zijn, afhankelijk van je verzekering), of vraag bij twijfel een second opinion, bij iemand die jij vertrouwt en deskundig acht.
Je dochter heeft nou eenmaal bepaald gedrag, met of zonder 'etiket'! Het is een glijdende schaal, waarbij er een grens wordt gesteld. Zit je daar net boven heb je een diagnose, zit je daar net onder heb je het (net) niet. Daarmee is het gedrag natuurlijk niet echt heel anders dan van iemand met net wel een diagnose!

Wie komt waarom observeren?

Ik vraag me af wie je dochter nou precies komt observeren thuis en wat het doel ervan is. Is dat iemand van school uit?
Hebben jullie thuis problemen met je dochter of zijn er alleen op school problemen met je dochter?
Ik zou dus never en nooit school toestemming geven om op één of andere manier hun neus in de thuis situatie te steken om te keuren of het daar wel allemaal goed gaat. Bovendien krijg ik uit jouw berichtjes het idee dat er voor namelijk gefocused wordt over wat er wel niet met je dochter mis zal zijn en niet direct wat school kan bieden. Het kan net zo goed zijn dat je dochter gewoon haar klasgenoten vooruit is en zich een breuk verveeld op school.
Ik vind dat je dochter voor haar leeftijd juist vrij veel dingen kan en bovendien zou in theorie school geen diagnose nodig hoeven te hebben om te kijken of met wat kleine aanpassingen hier en daar je dochter wat meer geconcentreerd kan zijn ( voor zover je concentrate van een 6-jarige kan vragen).
Als je wel thuis problemen ondervindt zou ik de diagnose stelling in ieder geval in eigen hand houden en nooit via school laten lopen.
Wat betreft AD(H)D kan het verschil tussen twee ADHD-ers net zo groot of groter zijn dan tussen een ADHD-er en geen ADHD-er.
Één van mijn kinderen is eens getest op ADD, omdat hij dus wel aan de verschillende kenmerken voldoet die hier in dit draadje langskomen. Geen zelfstandige planning, altijd alles kwijt en zelfs op zoek naar huiswerk wat hij net 2 minuten ervoor gemaakt heeft. Heel geconcentreerd als iets hem interesseert en juist verschrikkelijk snel afgeleid als iets niet zijn interesse heeft. Zelfstandig opruimen kan hij niet. Ook al pakken wijn zijn school of sporttas samen in de kans dat er op het laatse moment toch iets blijkt te missen of er net even uitgegaald wordt om er iets anders in te stoppen is megagroot.
Nou moet ik heel eerlijk zeggen dat iedereen in ons gezin een beetje zo is en waarschijnlijk redelijk hoog op ADHD-lijstjes zal scoren.
Toch kwam er geen ADD uit de testen want die vond zoon reuze interessant waardoor hij juist heel geconcentreerd deed wat de opdracht was.
Ondanks dat hebben we op school wel aanpassingen voor hem die je ook voor ADHD-ers hebt. Voorin de klas en de onderwijzer checkt of hij wel het huiswerk opschrijft. Geen tafeldansgedoe waar sommige leerkrachten zo dol op zijn. Huiswerkbegeleiding, enz.

Bezigbijtje

Even terugkomend op de oorspronkelijke vraag: het is erg lastig, zelfs voor deskundigen, om te beoordelen of er al dan niet sprake is van ADHD bij zo'n jong kind. Jonge kinderen zijn van nature impulsief en hebben een nog korte concentratiespanne. Dat ze zich bijv. met huisdieren helemaal laten gaan is ook niet uitzonderlijk of ongewoon. Gekeken moet worden in hoeverre en in welke mate bepaald gedrag hoort bij de leeftijdsfase en welke gedragingen/reacties afwijken gezien de situatie en in vergelijking met leeftijdsgenootjes. Vandaar dat observatie in verschillende situaties en omgevingen een heel goede graadmeter kan zijn. Daarnaast moeten er door zoveel mogelijk mensen (ouders, juf etc.) gedragsvragenlijsten ingevuld worden. Bij het diagnosticeringsproces kan ook een of meerdere spelobservaties horen. Men komt echt niet zomaar tot een diagnose. Zeker niet bij een kind van die leeftijd en puur en alleen omdat een juf vindt dat het kind impulsief is en niet goed kan opletten in de klas.
Ik zou open en onbevooroordeeld het diagnosticeringsproces in gaan en ondertussen veel lezen over ADHD op deskundige informatieve sites zoals die van Balans. Niet pertinent bij voorbaat ADHD al af willen wijzen. Probeer eens zo objectief mogelijk naar je eigen kind te kijken in vergelijking tot andere leeftijdsgenootjes; wat valt je op? Wat zijn haar goede eigenschappen en minder goede kwaliteiten? Wat helpt haar wel en wat niet? Wat voelt je kind zelf, waar klaagt het over? Dit is allemaal bedoeld om je kind te helpen zodat het zich beter kan ontplooien en ontwikkelen; thuis, op school en elders. Als er al ADHD uit zou komen, is dat geen straf en geen schande. Overigens was ik er zelf ook behoorlijk van overtuigd dat mijn zoon geen ADHD zou hebben; pas toen ik er meer over las en met andere mensen ging praten wiens kinderen ADHD hadden, en zeker tijdens het diagnosticeringsproces, viel het kwartje. De diagnose was uiteindelijk een opluchting, gaf her- en erkenning en bood de mogelijkheid om verder te gaan. Met behulp van ouderbegeleiding, praktische handvaten en aanpassingen en extra hulp op school ging het toen en nu veel en veel beter met zoon en kwam hij steeds beter in zijn vel te zitten. Iedereen weet dat hij ADHD heeft en medicatie nodig heeft; hij zegt het zelf meteen als hij nieuwe vriendjes maakt en vreemde mensen ontmoet. We maken er grapjes over en doen er niet moeilijk over. Voor veel kinderen en hun ouders is hij zelfs een voorbeeld geworden van hoe goed het kan gaan met een kind met ADHD dat ook medicatie gebruikt. Openheid en eerlijkheid heeft ons tot nog toe alleen maar fijne reacties en goede dingen gebracht...

Reactie oei veel te lang......

Bedankt voor alle reacties. Ik snap het al ietsje beter door jullie Helaas kom ik tot de conclusie dat het alleen maar ingewikkelder is dan ik gedacht wat Adhd betreft.... Wat dochter betreft waar ik thuis het meeste tegenaan loop is het slecht luisteren en dat ze steeds weer gewoon doet wat niet mag. Wat de reden daar ook van mag zijn het is wel lastig... Dus bv ik spreek met haar af dat ze bij mij moet blijven als we bij het winkelcentrum zijn. Dit doet ze vervolgens niet. Ze rent gewoon heen waar ze zin in heeft. Bv als ze in de verte de speeltuin ziet is ze zo verdwenen zonder het te vragen of het mag. Steekt dan ook het drukke fietspad over.... Ik in de stress erachteraan. Op zich heb ik er wel een goede conditie door, ik blijf maar achter haar aan gaan want het is soms gevaarlijk waar ze heen rent... Ik vind dit zwaar....wil ook wel eens ontspannen als ik met dochter op pad ga. Nu de vraag waarom doet ze dit. Impulsen niet onder controle. Is ze me te slim af en weet ze dat ik er toch wel achteraan kom. Overigens krijgt ze wel straf als ze dit doet. Bv geen tv in de avond, dit vind ze echt niet leuk.... Ik heb haar ook een paar keer meteen mee naar huis genomen. Zo van jij vraagt het niet maar rent weg, dus gaan we naar huis. Dit was drama, gillend kind van 5 optillen en meenemen. Ik heb vaak rugpijn en haar tillen is 5 dagen veel pijn in mijn rug. Ze gaat gewoon op de grond liggen.... Dus dat gaat gewoon niet. Gewoon weggaan zodat ze volgt? Nee, dochter is niet bang gaat gewoon naar de speeltuin spelen ook al verdwijn ik uit zicht....

Ondanks dit meteen naar huis gaan doet ze toch het de volgende dag weer!!! Dit is maar een voorbeeld van wat er speelt. Het niet luisteren gaat elke dag weer door. Wat heel leuk aan dochter is: ze is heel eigenwijs en wil alles zelf doen. Vaak kom ik verbaasd tot de conclusie dat ze het ook zelf kan. Ze is ook wel bijzonder in wat ze doet en leuk vind. Net even anders dan de andere meisjes. Een prinsessen jurk en Barbie vind ze voor babys. Ze speelt liever met stoere kinderen meestal jongens.... Op een feestje met veel onbekenden. Dochter gaat haar eigen gang. Zorgt voor haar drankjes en probeert alle exotische hapjes. Zoekt leuk gezelfschap en vermaakt zich prima. Dit vind ik leuk en grappig aan haar. Het is ook een gevoelig kind. Kan echt verdrietig zijn over het idee van doodgaan en iemand verliezen. Zegt dingen als ' ik zal altijd blijven huilen als jij dood gaat mamma'

Op school:
Minder leuk: Daagt grote jongens uit door bepaalde woorden die je niet mag zeggen te roepen in de schoolpauze. Vervolgens hoor ik dat deze jongens haar dan gaan pesten op het schoolplein. Aan de ene kant doet ze het zelf, aan de andere kant denk ik ze is nog maar 5.
Op school is ze een jonge leerling. Ze wordt 6 in december. Haar juf komt vaak met verhalen over dat dochter niet oplet en stout doet. Bv zelf al naar de uitgang gaan omdat ze al klaar is en de juf en klas achterlaten. Juf boos natuurlijk. Overigens staat ze dan wel beneden keurig met haar gym en lunchtas en jas aan. Ze geeft als reden aan mij dat ze dat getreuzel van haar juf zat is De grapjas... Dit slecht luisteren naar de juf maakt dat haar relatie met deze juf niet zo goed is....

Toen we laatst bij de GGD arts kwamen heeft dochter zich erg misdragen. Heeft totaal niet meegewerkt. Toen de arts zei ' kleed je maar uit' was het antwoord ' nee, kleed jij je maar uit'. Verder heeft ze elke vraag een raar antwoord gegeven. Ze heeft mij een klap gegeven toen ik zei dat ze echt mee moest werken met de ogentest. Kortom dochter liet zich niet van haar best kant zien. Heeft tegen de arts gegild ' ga toch weg, je hebt zelf een bril nodig'. Zucht toen verliet ik de Ggd met een brief over opvoed ondersteuning. Na een paar gesprekken bij opvoedondersteuning kwamen ze tot de conclusie dat dochter toch wel erg slecht luistert en willen ze haar observeren. Eerst thuis en daarna op school. Dit om te kijken hoe dochter is en of er misschien Adhd speelt...

Ik ben wel een beetje huiverig van dat de Ggd zich ermee gaat bemoeien. Zou het ook liever zelf een psycholoog zoeken zodat ik het zelf in de hand heb. Wat zouden jullie doen. Afspraak met Ggd afzeggen en zelf iemand zoeken??? Wat ik bespreek met opvoedondersteuner komt niet in dochters dossier overigens...

Alle tips en ervaringen zijn welkom.

Lijkt me een leuke meid!

Daarmee zeg ik niks over de vraag of ze wel of niet Adhd heeft, dat moet een deskundige uitzoeken (inderdaad liever niet via school, ze zijn daar toch al erg van de labeltjes). Elk kind misdraagt zich wel eens, maar hier moet ik soms ook van grinniken. Natuurlijk gaat ze af en toe te ver en jij zult het niet makkelijk hebben (en krijgen), maar ze is wel pas VIJF!

Het grappige is dat bij mij de grootste lastpost geen diagnose heeft, terwijl die met ADHD heel gezeglijk is. Dat een kind zich "raar" gedraagt kan door allerlei dingen komen. En dat de juf liever alleen gehoorzame kindjes heeft, kan ik me voorstellen, maar het zal haar niet echt helpen om dit kind te begrijpen.

Je hebt zeker hulp nodig, al was het maar om dochter beter te kunnen begrijpen en aanpakken. Maar niet van de GGD! In het beste geval hebben ze geen idee, in het slechtste geval...vul maar in. Ik had destijds de luxe dat een kinderarts een kind in onze klas had, dus heb ik aan hem gevraagd bij wie ik moest zijn. Anders kan de huisarts een optie zijn. En dan moet je worden verwezen naar een psycholoog of psychiater, want alleen die kunnen een diagnose stellen. De psychiater kan eventueel ook medicatie voorschrijven.

Ik zou echt blijven zoeken totdat jij het gevoel hebt dat je dit kind begrijpt, met of zonder diagnose, met of zonder medicatie.

Oudervan...

Sorry, hoor, maar ik moest vreselijk lachen (hardop achter de computer) om het gedrag van je dochter bij de schoolarts. Ze lijkt me een origineel, ondernemend en bijdehand kind.
Dit gezegd hebbende, lijkt me het ook wel heel zwaar. Ik heb een kind met Asperger en ADHD (inmiddels tiener-leeftijd)en de opvoedkundige tips en tricks van Nyntje hebben hier nauwelijks wat opgeleverd, allerlei vormen van opvoedingsondersteuning ten spijt. Het vervelende gedrag krijgt soms zoveel aandacht, dat de leuke kanten niet meer gezien worden. Ik probeer daar wel op te letten.
Heb jij zelf behoefte aan opvoedingsondersteuning? Heb jezelf het idee dat er iets met je dochter aan de hand is?

Lijkt op

Ik vond wat jij over je dochter schrijft ook heel herkenbaar en grappig. Het lijkt erg op mijn zoon. Vooral wat je schrijft over gedrag in winkels en bij de schoolarts.
Ik zou de afspraak met de ggd afzeggen. Zij hebben een electronisch dossier waarin alle gegevens van je kind tot zijn 36e jaar bewaard blijven.
Ik zou naar de huisarts gaan en vragen of die een goed idee heeft voor een vervolgtraject. Want je hebt wel hulp nodig. Zoek die! Onze fout was, dat we veel te lang zelf doorgemodderd hebben.
En verder zou ik dit lezen: http://books.google.nl/books?id=09uQNfJkNlQC&pg=PA15&lpg=PA15&dq=adhd+ijsberg&source=bl&ots=BMNReTxi8M&sig=GSCJWbOAsz1vsYEYcK6Woilww9I&hl=nl&sa=X&ei=4LVqULz7MKSn0QWfs4C4Cg&ved=0CC4Q6AE

Ik herkende mijn zoon daar erg in. In dat boek staan vier basis tips: Kalm blijven, Positief blijven, Georganiseerd blijven en door blijven gaan.

Ik wilde dat ik die tips had gehad, toen onze zoon vijf was. Hij heeft in deze periode, door ons handelen en zijn gevoeligheid, een negatief zelfbeeld opgelopen. We waren bezig met boos zijn, strafstoeltjes, privileges afnemen. En het had, net zoals jij beschrijft, nul effect. Ik herken die rugpijn, omdat je je kind steeds maar overal vandaan moet zeulen.

Adhd-ers (als je dochter dat hebt, maar het geldt ook voor andere kleuters) leven in het NU. Dus een straf in de avond, heeft geen enkel effect op het gedrag van nu.
Als je wilt werken met belonen en straffen, dan moet je je realiseren dat het alleen helpt als de beloning/consequentie DIRECT volgt op het gedrag. Binnen vier seconden. Alles wat daarna komt, wordt niet meer door het kind in verband gebracht met het gedrag.
Wat bij onze zoon op die leeftijd hielp, was alles wat hij goed deed benoemen. Als hij aan tafel kwam zitten als ik hem riep. Als hij een stukje brood in zijn mond stak. Als hij iets aardigs deed. Gelijk zeggen. Wat leuk, wat goed, wat knap, wat lief. De hele dag door. Hij wist wel wat er van hem verwacht werd, maar het lukte hem niet om dat ook te doen. Daar had hij dus coaching bij nodig.
Voor we een moeilijke situatie (boodschappen doen bij de albert Heijn) ingingen, stopten we bij de de drempel. Dan pakte ik hem beet (bijv. arm om zijn schouder) en zei kort de drie dingen die ik in die situatie van hem verwachtte. Het liefst in positieve bewoordingen. Dus niet: 'Niet rennen', maar: 'We lopen rustig', Je blijft naast mama', 'Je mag een zakje snoep uitzoeken, maar dan verder niet zeuren.' Als hij zich daaraan hield, dan prees ik hem de hemel in. Als hij zich er niet aanhield, zei ik de regel nog een keer neutraal de regel. Niet boos worden.
Dat is misschien iets voor je om uit te proberen?
Ik heb nog een link: http://www.caddac.ca/cms/CADDAC_pdf/BarkleyADHD20BestManagementPrinciples.pdf

Zie je, ik kan ook lange posts schrijven.

Sterkte ermee. Je dochter klinkt als mijn zoon. Een bijzonder kind.

Duidelijk?

Ik weet niet of ik duidelijk genoeg ben geweest, maar zo'n bijzonder kind, dat kan dus door alle straf en negativiteit een negatief zelfbeeld ontwikkelen.
Onze zoon heeft een inkzwart zelfbeeld gehad. Het is nu een beetje grijs, inmiddels, maar hij is ook alweer 13. We hebben jaren moeten knokken om bij hem te herstellen, wat er in de periode van 4-10 jaar vertrapt is. Door ons en door school.
Je ziet een negatief zelfbeeld niet aan de neus van een kind. Je kunt het wel zien aan het gedrag. Bij onze zoon zag je het door dat hij zeer negatieve tekeningen maakte. (zijn poppetjes keken altijd boos, een lente tekening in groep 3, werd een neerstortende raket boven een kerkhof, met een bloemetje ernaast) Ook was hij vaak en heftig boos, kon hij niet met kritiek omgaan en was hij zeer opstandig. Op school begonnen ze gelijk ODD te roepen en wilden ze hem nog meer 'aanpakken'. Dat zou desastreus zijn geweest.
Positief blijven. Makkelijk gezegd, erg moeilijk uit te voeren, maar wel van levensbelang.

Huisarts

Waarom ga je niet naar de huisarts en vraag je een verwijzing naar een psycholoog of orthopedagoog? Zij kunnen je dochter onderzoeken (o.a. of haar gedrag voortkomt uit haarzelf of eigenlijk een reactie is op de omgeving) en helpen met haar temperament en jou handreikingen geven hoe het beste met haar om kunt gaan om te bereiken wat je wilt. Met de GGZ heb ik wat dat betreft geen ervaring.

Ook heel belangrijk: Lees het boek van Greene, het explosieve kind of verdiep je in de opvoedmethode van Gordon. Ik herken nl wel het eigengereide wat je omschrijft (wegrennen naar speeltuin) en de slechte concentratie in mijn eigen zoon. De inzichten en ideeën van Gordon en Greene hebben mij veel geholpen bij de opvoeding van mijn zoon tot nu toe. Kern is: boos worden heeft geen zin, het kind doet nl niet zo uit opzettelijke ongehoorzaamheid, maar gewoon omdat het niet anders kán. Je moet leren je kind te bereiken niet door woede maar door praten, door rustig te blijven en duidelijk en consequent te zijn. Da's best heel lastig en frustrerend af en toe, ik loop daar zelf ook nog regelmatig tegenaan en vlieg nog wel eens uit de bocht. Maar over het algemeen helpt het me wel om zoveel mogelijk een gevoel van controle te houden. Voor die methode heb je trouwens helemaal geen diagnose of psych nodig, daar kun je bij wijze van spreken morgen al mee beginnen!