Jong kind in de GGZ, Lotgenoten gezocht
De afgelopen maanden hebben we onze jongste van een slimme, energiek enthousiaste jongen zien veranderen in een angstig, opstandige, beschadigde thuiszitter die gaandeweg steeds meer labels krijgt. De informatie die ik vind gaat over jeugd ggz gaat meestal over jongeren, maar waar kun je terecht als het gaat om een kind van 6?
Balans
Balans is de meest algemene patienten/ouderorganisatie in de GGZ. Daarnaast zal het van de labels afhangen. NVA bij autisme.
En tegenwoordig heb je facebookgroepen voor lotgenoten. Daar weet ik niets van. Maar behandelaars weten het vaak wel al adverteren ze er niet mee. Ze horen het van andere ouders. Dus dat kun je ook nog vragen. En de instelling heeft zelf soms oudercontactgroepen.
Ik zou ook lezen in Jeugdzorg want de jeugd ggz heeft een januskop, ze kunnen je soms uitstekend helpen, vaak is het modderen en soms storten ze je in het ongeluk doordat er onbegrip is of ze lopen uit de opties, of een nieuweling heeft net een workshopje 'kindermishandeling' gehad. En je bent tot elkaar veroordeelt.
Dus zoek in elk geval ook de stichting KOG eens op en overweeg lid te worden.
Beste Annej
Ik was in de veronderstelling dat balans alleen onderwijs gerelateerde zaken deed.
Ben niet actief op Facebook dus zal dan een account moeten aanmaken.
Wat KOG betreft, er is hier geen sprake van uithuisplaatsing of conflicten met jeugdzorg. Mag hopen dat we daar uit zullen blijven.
We zijn nu nog druk bezig met het vinden van een goede behandeling.
Lotgenoten
Misschien vind je hier wel lotgenoten? Wat is je vraag eigenlijk? Voor ik weer een hele serie ongevraagde antwoorden geef.:-0
Ik hoop dat hier ook anderen reageren. Dan is het denk ik wel handig om aan te geven wat de belemmeringen van je zoon zijn, wat gaat er niet goed?
Op zoek naar goede hulp voor mijn kinderen meldde mijn huisarts dat er al heel lang geen goede kinderpsychiaters in de omgeving meer te vinden waren. Heb je je huisarts al gevraagd?
Binnen enkele maanden...
Je 6 jarige zoon is in zo'n korte tijd zo dramatisch veranderd? Dat is triest en verontrustend. Heeft hij misschien een traumatische ervaring meegemaakt?
Niet duidelijk
Dat er iets traumatisch is gebeurd daar zijn we van overtuigd,, maar wat precies weten we niet.
Het enige wat we wel weten is dat hij in groep 3 cognitief erg voor liep, dat hij moeite had om zijn impulsen en energie te onderdrukken in de klas. Blijkbaar is daar op een manier mee omgaan die erg schadelijk is geweest. We hebben nooit een goed beeld gekregen van de docent, tot ze het niet meer aan kon. Toen werden we te pas en te onpas gebeld , moesten hem komen ophalen....
Het lijkt of hij geleidelijk al zijn zelfvertrouwen en vertrouwen in andere volwassenen verloren heeft.
Info
Vraag eens informatie bij de docent die hem in groep 2 had. Was het probleem van het onderdrukken van zijn impulsen en energie toen ook al herkenbaar, maar ging zij er wellicht anders mee om, of konden de kinderen toen wat meer vrijheid nemen en was het niet zo zichtbaar?
Ben je al bij de huisarts/kinderarts geweest?
Tsjor
Experts
Prikkelgevoelig en impulsief is hij van nature, maar het leverde geen problemen op. Angstig was hij nooit en negatief gedrag is echt iets wat van het laatste half jaar is. Inmiddels hebben diverse experts zich over de kwestie gebogen maar niemand komt met concrete hulp. Het blijft maar bij zoeken en verzuchten dat het zo lastig is....
Zoeken
Je bent niet de enige. Het is de realiteit.
De Monitor had er toevallig onlangs wat uitzendingen onder. Onderin de link staan er meer. Maar als je er zelf mee zit krijg je er steeds meer oog voor en valt het je steeds meer op. Je wordt vanzelf ervaringsdeskundige.
Wat je zelf kunt doen
Wat je zelf kunt doen is nu uitzoeken hoe het zit met gehoor en zicht van je zoon. Het zal niet voor het eerst zijn dat op deze leeftijd een afwijking gevonden wordt. En voor het kind zelf spreekt het vanzelf die kan het niet vergelijken.
Ze kunnen met zes jaar ook beter aangeven wat ze wel en niet zien of horen als dat gevraagd wordt als ze kleiner zijn. Dan moet je het van observatie hebben en dat je ziet het niet altijd.
En uiteraard ga na of hij nog andere lichamelijk gezondheidsklachten heeft en doe er wat mee. Het helpt ook al wordt de hoofdoorzaak er niet door aangepakt.
ERvaring
' Prikkelgevoelig en impulsief is hij van nature,' maar dat was nooit een probleem.
Was het ook geen probleem in groep 1 en 2?
Hoe zijn jullie er zelf tot nu toe mee omgegaan? Hoe kijk je zelf aan tegen het gedrag?
In plaats van wegzakken in diepe wanhoop omdat de experts het niet weten zou ik even opdiepen wat je weet uit eigen ervaring. Daar moet je wel kritisch kijken: als ouder reageer je op een bepaalde manier op je kind en eigenlijk heb je e dan al aangepast aan het gedrag van je kind: je weet wat je kind nodig heeft. Maar daarmee kan ook bedekt raken dat bepaald gedrag een probleem is. Dat wordt dan pas duidelijk als het kind in een andere omgeving komt.
Verwacht ook niet alles van de experts. Ik heb ooit met zoon een psychiater bezocht vanwege een (serieuze) depressie van mijn zoon. Psychiater begon over ADHD, hij had daar een theorie over. Zoon is boos weggegaan, had net de diagnose ' depressie' geaccepteerd en keer er zomaar nog wat diagnoses bij. De depressie is ook zonder de psychiater overgegaan, gelukkig. Voor hulp: als jij het wil/nodig hebt voor ondersteuning is het prima, maar er is niet echts iets mis met je, je komt er wel overheen, je kunt wel leren om ermee om te gaan.
Dat geldt ook voor impulsiviteit en fijngevoeligheid. Fijn als de experts het kunnen oplossen, maar verwacht daar niet teveel van. Ga ondertussen zelf aan de slag met je eigen ervaring, met liefde, met aandacht en met alles wat je te weten kunt komen.
Tsjor
Labels
Je vertelt dat je op zoek bent naar de juiste hulp, maar intussen krijgt je kind meer en meer labels. Wie heeft deze labels dan geplakt? Zijn dat professionals of gewoon de leerkrachten van school o.i.d.?
Als jullie denken dat er sprake is van trauma, zou ik in die richting zoeken. Traumatherapie kan ook bij jonge kinderen heel helpend zijn. Dit kan bijvoorbeeld in de vorm van EMDR. Als er daarna nog 'problemen' overblijven kan er altijd verder gezocht worden.
Gaat je kind nu wel naar school of helemaal niet? Kan een andere vorm van onderwijs nog een oplossing bieden?
Ik zou inderdaad niet wanhopig gaan afwachten, hoewel ik dit begrijp hoor, maar jouw verhaal klinkt heel aannemelijk, dus ik zou daar op varen in het zoeken naar hulp.
GGZ hoeft hierin niet leidend te zijn. Een kindercoach kan ook helpen, of een andere vrijgevestigde hulpverlener. Vaak wordt dit ook nog wel, deels, vergoed als je aanvullend verzekerd bent.
En verder herkenbaar jouw verhaal. Lotgenoot ben ik niet, want mijn zoon is 10 jaar ouder. Maar wel een soortgelijke situatie.
