Is het lastig om een probleem te erkennen?

Zelf

zijn wij pas na een soort van diagnose echt gaan zien, hoe anders ons kindsus toch is.
Ook de observatie in de klas en het verslag daarvan aan ons, was echt niet wat we ervan dachten. Maf, maar als ouder heb je dat dus minder door - ook al worstel je al jaren met je kind.
Misschien zouden haar ouders het idd anders gaan zien als ze hun dochter op school gefilmd zouden zien. Dan zien ze wrs iets anders dan ze denken, puir uit onwetendheid.

Lastig. Weet ik nu

Dank je

Het meisje is op zichzelf (letterlijk) wel lief, dus wat dat betreft kan ik me wel voorstellen dat de ouders er niets van snappen. Ze is enkel kind en heeft thuis rust. Misschien dat ze enkel symptonen heeft in groepsverband? Kan dat?

Als iemand je had voorgesteld de school te vragen je kind te filmen, zou je dan niet heel erg boos zijn geworden? Ik geloof niet dat ik dat durf voor te stellen hoor.

Je zou kunnen zeggen

dat veel kinderen, ook grote mensen, erg anders zijn thuis en op hun school of werk. Dat je ervan uit mag gaan dat de juffen op school veel ervaring hebben met gemiddeld gedrag en dat het geen kwaad kan een kind te laten testen.
Ik zag er in eerste instantie ook wat tegenop. Maar, misschien dat dat kan helpen: de meeste onderzoekers zijn erg vriendelijk en gaan tactisch en leuk met kinderen om. Veel testjes worden als leuke spelletjes gebracht. Een kind hoeft er ook niet faalangstig van te worden want de meeste onderzoekers zijn erop getraind niet te laten merken dat kinderen het fout doen of zelfs maar verbazing te tonen over iets wat ze niet kunnen. Min zoon ervaarde eigenlijk heel veel testen als gezellige uurtjes waarin hij veel persoonlijke aandacht kreeg.
En hij heeft er niks aan overgehouden.... niets wat ie niet al had, in ieder geval!!☺

Eigen ervaring

Het kan best kloppen dat die ouders gelijk hebben en dat de 'schuld' van de problemen bij school ligt. Zeker voor docenten - die zich vaak de professional voelen - is het heel moeilijk om problemen te erkennen. Als ze ouders gelijk moeten geven dan lijden ze namelijk gezichtsverlies.

Aan een onderzoek hebben ze in dit geval niks, want onderzoekers richten zich alleen maar op problemen in het kind, of als ze daar niks in kunnen vinden dan willen ze de thuissituatie onderzoeken. Beter is het om een onderzoeker te zoeken die ook het gedrag van de docenten onderzoekt. Maar dit soort onderzoekers zijn schaars, en het is nog maar de vraag of een school vervolgens mee wil gaan met de hulp die zo'n onderzoeker voorstelt. Zelfs dan nog kan het voor docenten heel moeilijk zijn om de eigen problemen te erkennen.

Meestal komt zulk gedrag van een kind alleen maar tot uiting door een conflictsituatie, vaak omdat docenten zich beter pedagogisch onderlegd voelen dan ouders. Bemiddeling zou een oplossing kunnen zijn, waarbij beide partijen hun problemen naar elkaar durven te erkennen. Wanneer dit niet lukt dan zou je ze ook kunnen aanraden om een school te zoeken waar deze ouders een betere klikt voelen met de docenten.

Ik ben zelf een ontkennende ouder geweest. Dus ik kan volmondig bevestigen dat het lastig kan zijn om een probleem te erkennen. Deels hééft school ook de schuld voor het gedrag. Zoals Richard schrijft: de problemen komen voort uit een (stress)situatie waarin het kind zit (door school, de juf, de klas, het werk, ...) en waarin het niet anders kan reageren dan de manier waarop het reageert. Het kind heeft iets nodig (van school?) wat het niet geboden wordt. Wat dat is kan alleen uitgezocht worden door nader onderzoek.
Die vader moet je dan niet zeggen dat je eigenlijk ook wel 'iets' (opvallends) ziet bij zijn kind en dat hij maar eens naar de huisarts moet. (ik zou echt not amused zijn geweest met dat soort opmerkingen!). Je kunt natuurlijk wel iets opwerpen van 'stel nou dat?' en in positieve zin praten over onderzoek en testen. De situatie laten waarin het kind nu zit, is schadelijk voor de ontwikkeling van het kind (in ieder geval niet bevorderlijk) en een nader onderzoek kan dan behulpzaam kan zijn om te bepalen waaraan het kind wèl behoefte heeft om zich verder te ontwikkelen. Dat heeft ons in ieder geval over de streep getrokken voor onderzoek, niet omdat wijzelf nou dachten dat er 'iets' aan de hand was.

Bedankt

Ik heb in elk geval wat ideeen voor een volgend gesprek. Ik zal in elk geval niet zeggen dat ik denk dat er wat mis met haar is

Het is gewoon sneu nu. Het meisje heeft geen vriendje in de klas over, ik zou me daar als ouder echt druk over maken. En ik zie nu een stel meisjes die haar van van alles de schuld geven. In de bus op een schoolreisje zag ik een van die meisjes zichzelf bijten en toen tegen de juf zeggen dat dit meisje dat had gedaan. Gelukkig is de juf ook niet gek en het liegende meisje heeft toen best flink op haar kop gekregen.

Ik denk dat er op school zeker wat mis gaat, maar ik geloof dat de docenten (er zijn er 2) best open staan voor ideeen. Ik ben op 2 schoolreisjes meegeweest, en steeds was er 1 volwassene (de engelse docente) die enkel haar begeleide. Blijkbaar gaat het vaak 1 op 1 wel goed. Maar ja, doordeweeks kan ze dat nou eenmaal niet doen.

Het blijft lastig. Het lijkt me gewoon fijn als ze haar draai vindt. En persoonlijk vind ik solidariteit erg belangrijk en ik vind dat ze als klas moeten leren met elkaar om te gaan en het voor iedereen moeten proberen leuk te maken. Ik zou het echt heel erg vinden als een kindje weg zou gaan. Ik voel me dus best machteloos. Ik zie dit alles gebeuren en meer dan mijn zoon in te prenten lief voor haar te zijn kan ik niet.

Misschien

...kun je op een subtiele manier wel duidelijk overbrengen, dat hun dochter nu buiten de groep raakt, en dat dan hoe dan ook niet de bedoeling kan zijn; dat de wereld nu eenmaal niet 'eerlijk' is, en dat zij iets zouden kunnen meebuigen met school om het voor haar makkelijker te maken enz.
Ja, ik weet dat het allemaal leuk gezegd is. Maar als niemand zoiets tegen hen zegt, en ze zien het zelf niet..
Op een gegeven moment houdt het ook op. Wel lief dat jij het ziet en je aantrekt. Wie weet geef je net het zetje dat ze nodig hebben.

Zag ook het probleem niet

Wij zagen ook het probleem niet.

Thuis ging het prima, op school niet. Daar hebben we veel gesprekken over gehad en altijd gedacht dat het kwam door school (groep kinderen, manier van omgaan met de kinderen, docent, etc). Daar hebben we vaak over aan de bel getrokken met het verzoek of school daar nu eens iets aan kon doen.

Omdat we school graag tevreden wilde stellen uiteindelijk toch kind verder laten onderzoeken. Tot onze stomme verbazing kwam de diagnose ADHD met autistische kenmerken uit. Een diagnose die voor ons én onze privé omgeving echt als donderslag bij heldere hemel kwam.

De psychiater gaf aan dat wij het blijkbaar (onbewust) thuis heel goed deden, en goed konden inspelen op de specifieke behoeftes van ons kind. Het lag dus aan school (die niet inspeelde op de behoeftes van het kind) maar ook zeker aan het kind.

Verslag

Wij zaten al in het traject bij het VTO team, dus we waren ons er wel al van bewust dat er dingen niet goed gingen. Maar op verzoek van de fysio schreef de juf toen een observatie over onze zoon en daarvan schrokken we ons kapot. We hadden geen idee dat hij zo ver achterliep met zijn motoriek, dat hij geen seconde op zijn stoel kon blijven zitten op school, dat hij met gym en buitenspelen alleen maar rondjes liep. Plus die waslijst aan andere dingen waarin zijn gedrag afwijkend en belemmerend was. Dat was erg confronterend.

Ook

Ook wij vonden de observaties van school in de kleuterjaren van onze zoon volslagen belachelijk. Hoe haalden ze het in hun hoofd hem zo te beschrijven, dat was niet ons leuke vriendelijke zoontje! Totaal onherkenbaar voor ons.
Pas jaren later toen ik een keer op school was om te helpen met limonade uitdelen viel het kwartje. Want toen zag ik opeens hoe ongemakkelijk hij zich daar voelde. Daar zat niet het kind dat ik van thuis kende, daar zat een jongen die niet goed wist wat hij moest doen in een prikkelende situatie. Het ongemak straalde van hem af.
Een school mag van mij wat meer begrip hebben voor het feit dat ouders niet weten (en niet kúnnen weten!) hoe een kind zich op school gedraagt. Het kan al helpen als de ouder wordt gevraagd om eens een half dagje op school mee te komen kijken en daar van een afstandje te zien hoe het het kind op school vergaat.

Nogmaals bedankt

Ik vind jullie reacties echt heel fijn. Het helpt me echt om de ouders beter te begrijpen.

Ik zal eens vragen of het niet mogelijk is de ouders uit te nodigen regelmatig mee te draaien. Er zijn ook andere ouders die vrijwillig komen helpen met lezen bijvoorbeeld, en dat is misschien wel een fijne methode. Misschien zien de ouders zelf wel wat er mis gaat en kunnen ze tips geven.

Ik had zelf een keer een gesprek over mijn zoon omdat hij niet goed oplette volgens de juf, want hij bleef steeds maar bewegen. Ik heb toen uitgelegd dat hoe meer hij beweegt, hoe geconcentreerder hij is. Ze heeft het in de gaten gehouden en me gelijk gegeven. Nu wordt hij achterin gezet, zodat hij zonder de anderen af te leiden, lekker kan wiebelen. Ik weet dus uit ervaring dat ze wel open staan voor tips van de ouders