In hoeverre heb je als ouder "recht "op een eigen leven?
Hoi allemaal,
Even uitleg, want het gaat om mijn specifieke situatie natuurlijk. Ik heb 2 kinderen, dochter van 12 die morgen op de middelbare school start, en een zoon van 10 met PDD-NOS en ADHD. Hun vader en ik zijn 5 jaar geleden gescheiden en co-ouderen via week-op-week-af. Die week zonder kinderen heb ik ook echt nodig om bij te tanken, want ze zijn, los en ook samen, niet altijd even makkelijk.
Zoon heeft het moeilijk op het moment, met heel veel verschillende dingen: papa gaat verhuizen en hertrouwen, zijn sohool (cluster 4) is pas begonnen, hij heeft een hele nieuwe klas met 1 jongetje waar hij erg last van heeft, hij gaat voor het eerst met de taxi naar school en ook in de taxibus zit een jongetje waar hij niet tegen kan. De verhuizing is moeilijk voor hem omdat hij een kleinere kamer krijgt en papa trekt bij zijn aanstaande in en verkoopt veel van zijn eigen spullen. Bij haar gaat ook veel weg, maar dat zien wij natuurlijk niet. Maar zijn vertrouwde spullen verdwijnen dus ook langzamerhand gedeeltelijk. Daarnaast is ook mijn relatie na 4,5 jaar verbroken dus bij mij thuis verandert ook het een en ander.
Ik sprak hier van de week met iemand over en die suggereerde dat het misschien een goed idee was dat hij (tijdelijk?) bij mij zou gaan wonen, voor de rust en de stabiliteit (voor zover ik hem die als chaoot kan bieden dan natuurlijk 
). Ik sta hier niet om te juichen... Ik denk er wel over na, mijn eerste reactie was waarschijnlijk egoístisch: ja maar ik heb ook nog een leven! Ik ben natuurlijk de afgelopen 5 jaar gewend geraakt aan tijd voor mezelf, steeds een week waarin ik kan doen en laten waar ik zin in heb. Maar mijn zoon... In alles wat we geregeld hebben met en rondom de scheiding hebben altijd eerst aan het belang van de kinderen gedacht, bovendien zou de kinderen bij mijn ex "weghouden" en hem een weekendvader maken, hem veel verdriet gedaan hebben. Hij is een leuke en lieve vader die gek ik op zijn kinderen.
Wat zou nou zwaarder moeten wegen? Een paar weken steeds bij mij, daar kan ik uiteraard wel mee leven, maar in hoeverre moet ik mijn kind hierin ontzien? Moet hij niet gewoon wennen aan dingen die veranderen en waar je toch niets aan kan doen? Wat is zijn belang hierin? En wat moet ik dan bovenaan stellen? Ik weet dat ik als ze langer bij me zijn, niet speciaal een leukere moeder word, uitgetest in de vakanties. Maar ja, dit gaat natuurlijk om vooral schoolweken. Ik kom er niet uit, wil in alles mijn kind beschermen maar weet niet of ik daar altijd verstandig aan doe, hij moet ook leren en ervaren. Moet ik het hem makkelijker maken en mezelf moeilijk? Er komt ook nog bij dat dit vooral de gevolgen zijn van een huwelijk een een verhuizing van mijn exman, wat ik hem van harte gun, er zit geen pijn bij mij daarover, maar waarom zou ik dan voor de gevolgen moeten "opdraaien"? Pfff wat ingewikkeld allemaal, ik weet het niet meer. Wil het beste voor mijn kinderen, maar ik kan nu ff niet meer bedenken wat dat dan precies is...
Misschien niets voor jou
Maar ik geef het je toch mee. Een vriendin van mij deed het zo: één week twee kinderen bij haar, daarna ging een naar vader en een bleef bij haar, daarna ging de ander naar vader, zij een week rust, daarna kwam de eerste weer bij haar, en vervolgens de tweede. Het klinkt heel erg ingewikkeld, maar in de praktijk liep het vanzelf. Het grote voordeel was, dat de kinderen zowel bij vader als bij moeder een week 'alleen' hadden, en zowel vader als moeder een week 'vrij' waren. Slechts één van de vier weken hadden ze ieder twee kinderen.
Misschien is het voor jouw kind niet haalbaar, maar ik geef het toch even mee.
Tsjor
Nog een voordeel
De kinderen hoefden maar twee keer per maand te verhuizen (in plaats van elke week).
Tsjor
Moedertjelief
Wat lastig. Maar mijn eerste reactie is: niet doen, dat voorstel om je zoon een tijdje voltijds bij jou te laten zijn. Zo worden er twee extra veranderingen voor de komende tijd ingebouwd: eerst niet meer co-ouderen en dan wel weer. Dus al met al wordt de situatie zo niet per se minder belastend voor hem.
Bovendien geef je al aan dat je de uitrusttijd hard nodig hebt. Mijn antwoord op je berichttitel is namelijk: ja. Er moet ruimte voor jezelf zijn, zeker met een kind dat meer dan gemiddelde aandacht vergt.
Moedertjelief
Vanaf een afstand is het makkelijk oordelen.
Vanuit mijn luie stoel gezien, zou het erg onverstandig zijn om je zoon (tijdelijk) bij jouw te laten blijven wonen.
De redenen die ik voor deze conclusie heb:
1 Als je niet goed voor jezelf zorgt, kun je ook niet voor je kinderen zorgen. Vooral als ouder van een zorgenkind, moet je ervoor waken dat je niet burn-out raakt. Je kind houdt die stoornissen, heeft jou nog jaren en jaren nodig voor coaching en ondersteuning. Dan moet je wel zelf overeind blijven.
2 Als je zoon bij jou komt wonen, is dat voor hem weer een verandering erbij. Dan ziet hij zijn vader minder, kan hij minder goed wennen in het gezin van zijn vader. Dat lijkt mij erg verwarrend voor hem. Hij hoort er daar ook gewoon bij. Met de ups en downs.
3 Je ex gaat een nieuw huishouden opstarten. Het lijkt mij voor je zoon heel belangrijk dat hij daar vanaf het begin een plekje, een stem in heeft. Het moet ook zijn huis worden.
4 Dit is een leerervaring. Soms is het leven lastig. Vaak is het leven lastig. Maar daar kan je ook enorm veel van leren. Zolang jij ziet dat hij het moeilijk heeft, maar wel overeind blijft, dan zie je dat hij leert. Misschien helpt het, om met hem de moeilijkheden op een rijtje te zetten en daar oplossingen voor te bedenken? Zo zou ik me voor kunnen stellen dat zijn spullen die weg moeten (mijn zoon zou dat verschrikkelijk vinden) ergens opgeslagen worden? Bij een oma op zolder of zo. Over een paar jaar hebben die spullen hun waarde verloren, maar nu is het heel stressvol om ze te moeten afstaan. Als je ze opslaat, sta je ze niet af, dan kun je er nog bij.
5 Ik lees niet veel redenen, waaruit ik op kan maken, dat het doorbreken van jullie structuur, een oplossing zal zijn. Die school blijft moeilijk, het nieuwe huis voor vader blijft moeilijk, die jongen in het busje blijft moeilijk. Het enige wat het oplost, is dat hij dan niet aan een nieuwe leefomgeving bij zijn stiefmoeder hoeft te wennen. Maar eerlijk gezegd, lijkt mij dat eerder een nadeel. Je gooit dus een hoop overhoop, maar je weet helemaal niet of het wel op gaat leveren wat je denkt. De kans is groot dat iedereen er slechter van wordt.
6 Je doorbreekt dan het contact wat hij heeft met zijn zus. Het wordt toch al anders omdat die zus naar de middelbare gaat, maar ik vind het altijd heel belangrijk dat mijn kinderen bij elkaar betrokken blijven. Mijn kinderen hebben onderling ook erg veel aan elkaar.
Nou ja, puntjes genoeg?
Het klinkt trouwens wel heftig allemaal . Sterkte.
Dank!
Dank jullie wel voor de uitgebreide reacties! Ik was zelf ook al zover inmiddels dat hem bij mij laten wonen waarschijnlijk niet de oplossing is. Het rooster wat Tsjor noemt lijkt me wel wat, maar er zitten in onze situatie (uiteraard ) wat haken en ogen aan. Ik ga binnenkort om de tafel met ex en vriendin, eens goed doorspreken wat we er allemaal anders zal gaan als ze eenmaal op 1 adres wonen. Ik heb bijvoorbeeld nu een huissleutel van ex, dat zal straks denk ik niet meer zo zijn (huis is van zijn aanstaande vrouw, kan me voorstellen dat zij het niet fijn vindt dat de ex van haar man zomaar binnen kan stappen. Al overleg ik dat altijd en als ik dat niet doe, bel ik aan ).
We komen er wel uit, gisteren en vanmorgen was zoonlief rustiger gelukkig. Voor hem en voor ons prettiger....
