In hoeverre dwingen op te treden?
Onze zoon met pdd-nos en adhd zit sinds dit schooljaar op het voortgezet onderwijs. De overstap is goed gegaan en zoon lijkt zijn draai wel gevonden te hebben. Hij haalt goede cijfers en ook huiswerk maken is geen probleem. Eigenlijk kunnen we dus best tevreden zijn. Er is alleen 1 puntje waar we ons wat zorgen over maken: zoon plaatst zichzelf nogal buiten de groep. Aan de groep ligt het niet, want volgens zijn mentor is het een leuke, sociale en begripvolle klas. Overigens is niet bekend bij zijn klasgenoten wat hij heeft. Zoon eet alleen in de pauzes en loopt ook voor de klas uit van het ene lokaal naar de andere. Hij zoekt de andere kinderen dus niet op. Wij zijn bang dat hij hierdoor op een gegeven moment helemaal geen contact meer heeft behalve tijdens de lessen en vragen ons af of we hier actie op moeten ondernemen?
Verder heeft zijn klas volgende week een optreden in de aula voor de ouders. Er treden 3 klassen op en van die kinderen mogen de ouders komen kijken. Zoon heeft aangegeven op school dat hij niet mee wil doen. Mentor en wij zijn van mening dat hij op zich niet veel hoeft te doen aan het optreden, maar dat hij wel op het podium moet. Hij hoort er tesnlotte ook bij. Zoon ziet het niet zitten. Is bang om uitgelachen te worden etc. Ze doen een lied geloof ik (is nog geheim) en hij zou ook iets moeten doen. Klasgenoten hebben al gezegd dat als hij zijn stukje niet wil doen, het niet erg is. Maar wat moeten wij nu doen? Hem dwingen toch het podium op te gaan? Hem de keus laten en daarmee zichzelf nog verder van de groep plaatsen. Vrijdag heb ik een gesprek met rugzakbegeleider en ambulant begeleider en ik wil dit graag bespreken. Wat is jullie mening en heeft iemand nog tips?
Probleem
Ik denk dat het niet veel zin heeft om je zoon te dwingen tot sociale zaken waar hij niet erg toe genegen is. Zeker niet als de klas ook gewoon accepteert dat hij daar dan ook niet aan meedoet. Pas als hij zelf daar behoefte aan heeft kan hij zich makkelijker in gaan zetten om dat sociale gedrag op te pakken denk ik.
Kleine stappen
Ik snap dat je graag wil dat je zoon op sociaal gebied gaat groeien.
Met een optreden verwacht je wel een hele grote stap voor een jongen die verder zijn klasgenoten niet opzoekt.
Ik zou de stap kleiner maken, bijvoorbeeld dat je zoon elke dag 1x naar het volgende lokaal loopt samen met een of twee klasgenoten. Of 1x per week samen met klasgenoten de pauze doorbrengt.
Bespreek met je zoon welke stap hij haalbaar vindt.
Niet dwingen
Ik zou mijn zoon nooit dwingen om zo iets onbenulligs als zo een optreden te doen, als hij dat zelf niet wil. Volgens mij is dat echt zonde van jullie relatie en zijn gevoel van autonomie.
Dwang is bij ons voorbehouden voor levensbedreigende situaties. Je maakt er meer kapot mee, dan je lief is.
Ik kan wel begrijpen dat je graag wilt, dat hij gewoon meedoet met de groep. Maar hij is niet gewoon. En in dat licht bezien is een optreden ontzettend onbelangrijk.
Als je wilt dat hij zich meer sociaal gaat mengen, zou ik dat in overleg met hem doen. In hele kleine stapjes, zoals Annet omschrijft.
En gaan kijken?
Ik zou zoon niet dwingen het podium op te gaan. Mijn zoon (met autisme) heeft ook al gezegd niet het podium niet op te willen met de musical van groep 8. Prima, ze vinden vast wel iets om te doen achter de schermen.
Is het voor jullie misschien een idee om met jullie zoon te gaan kijken naar zijn klasgenoten? Is hij er toch bij die avond.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Zie de bui al hangen
Volgend jaar zit zoon in groep 8 en hij heeft al aangegeven dat hij echt never nooit niet het toneel op gaat. School is tot nu toe niet erg begripvol geweest en het zal dus waarschijnlijk een kwestie van de langste adem worden. Dat gaat zoon zeker weten winnen, maar tot welke prijs...Dus wees blij dat je een begripvolle school hebt!
Ik ken een volwassen autist die met zijn vrienden modelvliegtuigjes bouwt. Tijdens zo'n sessie wordt er uitsluitend over vliegtuigjes gesproken, ook als iemands moeder is overleden of zo. Toch ondervindt hij enorm veel steun aan dit groepje. Dat is voor ons moeilijk na te voelen. Maar dat is ons probleem, niet het zijne.
Evanlyn
Bij onze zoon hebben we het meedoen met de musical (niet, hij heeft de techniek gedaan) en meegaan met kamp (wel, omdat hij echt wilde), al tijdens het eerste gesprek met de leerkracht van groep 8, aan de orde gesteld.
Alleen al het feit dat toen bleek dat deze juf zich flexibel op zou stellen, was al een stressverminderende factor.
Wij zijn er trouwens heel stellig in geweest. Dit soort activiteiten zijn alleen maar zinvol als je het LEUK, vindt. Zo niet, dan slaan ze helemaal nergens op.
