Ik weet het soms niet meer (ADHD?)

TJa

" maar het lijkt zo tegen de gebruikelijke manier van opvoeden in te gaan om rustig te blijven, niet boos te worden en haar maar schadevrij te laten uitrazen."
Er is een andere manier van opvoeden die de rust terug kan brengen en dat is drillen. Mijn ex is vroeger op een soort militaire kostschool geweest om daar meer zelfstandigheid en repertoire aan te leren.
Dat werkte goed, hij is nog steeds heel geordend en georganiseerd.
Maar wel voortdurend angstig en in paniek. Dat is wat de 'gebruikelijke manier van opvoeden' met kinderen doet.
Het is een illusie om te denken dat je het red met straffen en corrigeren. Waarschijnlijk heb je zelf die ervaring ook maar je kan het maar niet geloven omdat de omgeving maar blijft zeggen dat dat de manier is om het goed te krijgen.
Het lijkt mij handiger om een manier te zoeken waarop jijzelf en je dochter hun emoties beter leren hanteren.
Mindfullness, wij hebben zelf veel gehad aan haptotherapie, of andere emotieregulerende manieren van zelfhantering.
En misshien is het handig om je eens wat te verdiepen in het aanleren van het benoemen en hanteren van emoties. Daar zijn ook spellen voor die je met je dochter kunt doen. Sowieso samen spelen, ik deed het met mijn dochter aan het einde van de dag, kan een goede band geven waarin je open blijft staan voor elkaar en elkaar kunt vergeven, kunt leren en steeds opnieuw kunt beginnen.
http://www.leerspellen.nl/spel/377/Vragenspel-(emotie).html
Maar ook de beter gesorteerde boekhandel en de kinderboekenwinkel hebben spellen die je samen kunt doen en waarmee je de vaardigheden van je dochter op het gebied van het begrijpen en hanteren van haar emoties kunt vergroten,
En hopelijk gaat ze snel weer naar school. Ik kan me voorstellen dat het einde van de vakantie je energie wel uitgeput raakt van kinderen die eigenlijk gebaat zijn bij een voortdurende zelfde voorspelbare dagindeling.

woede

Emotionele ontregeling is een onderdeel van adhd. Het past bij het impulsieve gedeelte van de stoornis.

Onze zoon had daar veel last van. En hij had een negatief zelfbeeld.

Dat negatieve zelfbeeld hebben veel mensen met adhd. Dat komt doordat mensen met adhd moeilijker leren zich aan te passen aan de omgeving. Ze zijn minder gevoelig voor consequenties. En hebben moeite met uitgestelde beloningen.

Vooral bij peuters en kleuters met adhd (die vaak nog geen diagnose hebben) betekent dit, dat deze kinderen een ongelooflijk grote hoeveelheid negatieve feedback krijgen. Ik heb weleens gelezen dat een kind met adhd tien keer zo vaak straf, standjes en 'nee' om zijn oren krijgt, dan een gemiddeld kind. Ik hoor mezelf nog tegen onze zoon zeggen: 'Ik heb je al zo vaak gezegd dat... al honderd keer... en nog doe je het. Waarom luister je nu niet? Waarom doe je nu gewoon niet wat ik je zeg?' Nou, het antwoord is mij achteraf wel helder. Omdat ik adhd heb mama, het is niet om je te pesten. Ik wil wel, maar het lukt iedere keer niet.

Dat dit gevolgen heeft voor het zelfbeeld van een kind, lijkt me geen hogere wiskunde.

Nou ja, zo'n negatief zelfbeeld, maakt dat een kind zich snel gekrenkt voelt, agressief kan zijn, dingen kapot kan maken, makkelijk beinvloedbaar kan worden, weinig in zichzelf geloofd, niet meer probeert, de moed op geeft, somber wordt, bang wordt, nachtmerries krijgt, etc.

Onze zoon maakte veel boze tekeningen, had fantasien over zichzelf als redder van de wereld, als een onfeilbaar supermens, kon het niet verdragen als iets niet lukte, als hij iets niet wist, iets nog niet kon. Vooral op school zat dat laatste hem enorm in de weg.

Het is gelukt om dat zelfbeeld weer wat van de grond op te rapen.
Door positief te blijven. Negeren van wat fout gaat, kijken naar de intentie, de inzet. En daar op belonen. Hem te waarderen voor wie hij is. Te zien wat hem lukt. Benoemen wat zijn sterke punten zijn. Aandacht voor hem te hebben. We gingen iedere dag een kwartier met hem spelen. Waarbij hij bepaalde wat we deden. Door hem dingen te leren. Hij heeft toen leren koken en bakken. Dat vond hij leuk en het gaf hem heel veel voldoening. Er zijn heel eenvoudige dingen, die een jong kind al kan maken.
Kalm blijven. De truuk is om het niet uit de hand te laten lopen. Dus niet afwachten tot je kind met een woedend hoofd voorwerpen door de kamer aan het smijten is. Maar juist al kalm en met ruimte te reageren als het kind licht gefrustreerd of geirritereerd raakt. Als je goed oplet, kun je dat zien. Fronsend voorhoofd, opgetrokken schouders, gespannen handen, mondhoeken omlaag. Als ik dat zag, dan ging ik al stressoren in zijn omgeving opzoeken en elimineren. Later leerden wij hem om dat zelf te doen. 'Pietje, je kijkt geirriteerd. Wat is er aan de hand?' Inmiddels regelt hij dat zelf.
Georganiseerd blijven. Als je continu alles kwijt bent, je de tijd vergeet, je je taken vergeet, je omgeving een puinhoop is, het niet duidelijk is wat er van je verwacht wordt, dan ben je veel eerder boos en geirriteerd. Het leven met adhd is net alsof je moeilijke problemen moet oplossen met een tv keihard aan, een langsstormende trein in de achtertuin en vijf overvliegende straaljagers. Wij zijn een soort van secretarissen voor onze zoon. Lossen kleine problemen op. Vinden die sleutels, pakken die gymtas in, herinneren hem aan een afspraak. De truuk is om dat kalm en positief te doen, zodat hij zich niet betrapt en klungelig voelt. Het is ook belangrijk dat hij weet dat we hem ondersteunen en dat dit niet een afgang is. Het is juist slim als je gebruik maakt van onze hulp. En niet opgeven. Dit gaat niet zo maar voorbij. Het komt niet door Sinterklaas, het weer, een verjaardag, een griepje. Die dingen maken het vaak wel erger, maar de werkelijke oorzaak zit 'm daar niet in. Dus is het belangrijk dat jij en je kind het vol kunnen houden. Zorg voor jezelf. Zorg dat je de rust en ruimte hebt om het vol te houden. Dat is echt heel belangrijk. En verwacht geen magische oplossingen. Het is echt een wandeling van duizend mijl, die begint met een stap. Stapje voor stapje verder.

Nou ja, goede raad.... ik hoop dat je er wat aan hebt. Ik hoop dat het weer wat beter gaat als het ritme en gewoonte van school er weer zijn.

Sterkte

nog eentje

http://www.additudemag.com/adhd/article/10491.html

Spellen

Wat opvallend dat jullie allebei het spelen en een spelletje noemen. Ik merk dat het verschil maakt als ik een half uurtje een spel met haar heb gedaan. Het lijkt wel of ze door die aandacht wat rustiger wordt of in ieder geval minder snel geïrriteerd. Want het is niet dat ze stout is, eigenlijk nooit of nauwelijks. Ze is enorm behulpzaam en lief, maar kan ook gigantisch uit de bocht vliegen en ik kan haar dan niet meer aan. Ze voelt het ook wel aankomen en roept op zo'n moment 'stop, ophouden', maar helaas heb ik mijn nukkige puber (met ASS) ook niet altijd even goed onder controle.
Ik maak me wel zorgen over haar voor over een paar jaar. Ze heeft nu al minder aansluiting met de meisjes in haar klas (groep 6) die beginnen te prepuberen en meisjesdingen doen. Zo lang ze op de basisschool zit zijn er altijd wel jongetjes om mee te spelen, maar op de middelbare wordt van meisjes natuurlijk niet meer zulk ravottig stuitergedrag geaccepteerd (door de kinderen). Gelukkig hebben we nog een paar jaar te gaan.

AnneJ

Jij schrijft: "Mijn ex is vroeger op een soort militaire kostschool geweest om daar meer zelfstandigheid en repertoire aan te leren.
Dat werkte goed, hij is nog steeds heel geordend en georganiseerd.
Maar wel voortdurend angstig en in paniek. Dat is wat de 'gebruikelijke manier van opvoeden' met kinderen doet."

Het advies wat je vervolgens geeft, snap ik in de situatie van de TS. Hoe haar kinderen zijn, vraag specifieke aanpassing.

Maar het is natuurlijk niet zo dat de gebruikelijke manier van opvoeden voor kinderen in het algemeen angstig is en kinderen in paniek brengt. Dat kan de ervaring van de vader van jouw kinderen zijn maar dat is mijn ervaring uit mijn jeugd zeker niet. Er waren regels, regelmaat en er was orde. Maar er was ook ruimte voor gesprekken, gevoelens, emoties, eigen inbreng etc.
Volgens mij is mijn ervaring veel meer de gebruikelijke manier van opvoeden en past die prima bij de meeste kinderen. Het is de manier die ik ook (licht aangepast) gebruikt heb voor mijn kinderen. En gelukkig zijn zij niet angstig, hebben geen faalangst en raken zelden in paniek.

flexibiliteit Tiny

Dat is natuurlijk mijn opinie maar ik denk dat veel kinderen het goed doen ondanks een 'normale' opvoeding. Ze hebben de flexibiliteit, het verbeeldingsvermogen en de creativiteit, het zelfvertrouwen, de frustratietolerantie, om er een weg in te vinden. Sommige kinderen hebben dat niet en raken dan beschadigd door het 'ingrijpen', 'corrigeren', 'grenzen stellen', straffen maar ook belonen. Omdat ze geen alternatief hebben en dan in de knel raken omdat ze er niets van leren. Dat maakt angstig. Want je wordt fout gevonden maar je weet niet hoe je het goed krijgt, het mankeert je aan de mogelijkheden.

Lees ook even

De reactie 'muggeziften' van Blieb in het draadje 10%....
Wij denken dat we goed bezig zijn als kinderen het goed doen, misschien is het wel de plank misslaan, maar het wordt ons vergeven.
Maar we overschatten onszelf, zelfs 'vergissen' onszelf.

Klopt

"Ze hebben de flexibiliteit, het verbeeldingsvermogen en de creativiteit, het zelfvertrouwen, de frustratietolerantie, om er een weg in te vinden. "
En daarmee worden de kinderen die die flexibiliteit hebben, voorbereid op de werkelijkheid. Dat geeft oefening om een bijbaantje te hebben, te studeren en te gaan werken. Dat is niet ondanks hun opvoeding maar dankzij hun opvoeding. Het bereidt ze voor.

Als deze kinderen opgevoed worden alsof ze die flexibiliteit niet hebben, worden ze minder voorbereid op de werkelijkheid. Hun basis capaciteiten worden niet gebruikt Daar gaan ze last van hebben. De kindertijd is juist zo'n mooie oefenperiode voor deze kinderen.

Tegelijk zijn er kinderen die dit niet aankunnen. Die anders beschadigd zouden worden en een andere aanpak nodig hebben. Die moeten ze zeker krijgen. Daar sta ik helemaal achter.
Ik denk alleen niet dat de voorzichtige aanpak voor alle kinderen beter zou zijn. Integendeel.
Ik denk dat elk kind en elke volwassene aangesproken kan worden op dat wat binnen zijn mogelijkheden ligt. Overvragen is niet goed voor de persoonlijke ontwikkeling maar ondervragen net zo goed niet.
De gebruikelijke manier van opvoeding past prima bij de meeste kinderen. Niets mis mee.

Niets mis mee

We geloven zo zeer in de 'normale' manier van opvoeden dat we menen dat als het kinderen niet goed gaat dat we er dan een schepje bovenop gooien: je moet ook meer grenzen stellen, geef het een timeout, neem de computertijd af, neem het mobiel in, geef ze een beloning als het wel lukt. Voed ze maar op!
En dan merk je dat dat helemaal niet helpt. Maar ik denk dat het ook nogal nutteloze retoriek is bij 'normale' kinderen.
Kinderen die 'homeschooled' zijn blijken later vaak veel betere sociale vaardigheden te hebben. Waarom? Omdat ze niet al op een kwetsbare leeftijd geconfronteerd zijn met sociaal slecht gedrag en juist wel goede relaties met hun ouders konden ontwikkelen.
Een kind is gewoon een mens dat nog veel moet leren.
Dat kun je ook met respect en zonder 'trucendozen' doen.
Wat we 'spontaan' ophoesten aan 'opvoedgedrag' is het opvoedgedrag van gisteren dat ons in het verleden is voorgehouden en dat we als een soort mantra blijven herhalen.
We leven nu in een andere tijd en het is belangrijk om kinderen voor te bereiden op de toekomst, niet door ze te leren omgaan met zich slecht gedragende volwassenen maar door ze te leren omgaan met alles wat ze tegenkomen.
Mijn ouders deden in principe niet aan 'emotionele chantage'. Dus toen ze dat wel een keertje deden trapte ik er niet in. Niet omdat ik dat geleerd had maar omdat ik een goede verstandhouding had met mijn ouders waarin er duidelijk was hoe je wel met elkaar omgaat.
In deze tijd kun je van allerlei gedrag verwachten. Met respect omgaan met kinderen en hun zelfvertrouwen helpen opbouwen bereid ze voor op een toekomst waarin ze zelf leren omgaan met verschillen. Gewoon ook omdat ze zien hoe jij daarmee respectvol omgaat, niet omdat je dat afdwingt met 'regeltjes'.

Ik weet niet beter

Bij mijn oudste dochter was ik er al snel achter dat de normale manier niet werkte. Als ik haar opdrachten gaf, met bijbehorende sanctie, deed ze het gewoon niet. Ik kon op mijn kop gaan staan (of slaan, ook wel geprobeerd) maar dan ging ze gewoon onder haar bed liggen gillen. De gangbare manier is om dan nog meer repressie toe te passen, en misschien had ik het opstandige er wel uit kunnen opvoeden maar dan had ik over mijn eigen grenzen moeten gaan. Wel een vreemde gewaarwording, als je iedereen om je heen gewoon ziet opvoeden, met strafstoeltjes e.d., terwijl jij omzichtig en meeverend je kind moet zien te bewegen iets te doen (en dus zorgen dat ze het zelf gaat willen). Toen had ik Gordon nog niet eens gelezen, maar daar bleek het allemaal in terug te komen.
De jongste ben ik waarschijnlijk automatisch ook gelijk op dezelfde manier gaan benaderen, en die gedijt daar best aardig op. Toen ze klein was was het er wel een om in de gaten te houden. Ze deed nooit iets wat ik had verboden, maar verzon altijd wel weer nieuwe dingen om uit te proberen. Hoeveel stoeltjes je op elkaar kunt stapelen en erop klimmen, of wat er gebeurd als je je tong in het stopcontact steekt, of dat je met een vork heel leuke patroontjes kunt maken in glad stucwerk. En dan werd ik niet eens boos en kreeg ze ook geen straf, maar als ik zei dat ze dat nooit meer mocht doen gebeurde het ook niet meer.
Waarom het nu dan zo heftig met haar is begrijp ik ook niet. Zo erg heb ik het nog niet meegemaakt.

AnneJ

Jij schrijft: "En dan merk je dat dat helemaal niet helpt. Maar ik denk dat het ook nogal nutteloze retoriek is bij 'normale' kinderen.
Kinderen die 'homeschooled' zijn blijken later vaak veel betere sociale vaardigheden te hebben. Waarom? Omdat ze niet al op een kwetsbare leeftijd geconfronteerd zijn met sociaal slecht gedrag en juist wel goede relaties met hun ouders konden ontwikkelen."

Ik denk dat je de reden waarom zelf bedacht hebt. Ik denk dat dat de reden eerder is dat de ouders die gaan homeschoolen hoger ontwikkeld zijn, hoger iq hebben, en meer open staan voor de sociale ontwikkeling en daar op een goede open manier op inspringen. Dat kan ook zonder home schooling als een kind thuis goed begeleid wordt.
Maar mocht een onderzoek wat anders aantonen (verschil tussen home schooling en gewone scholing maar beide groepen hoogopgeleide ouders) dan zou ik dat onderzoek graag lezen.

sorry Jolanda

AnneJ en ik zijn in een discussie beland die niet meer over jouw dochter en jullie probleem gaat.
Ik heb de reacties van Karmijn gelezen en het lijkt me erg de moeite waard om haar tips op te volgen.
Zij is DE expert bij OOL op dit gebied.

De puberteit Jolanda

Hormonaal verandert er veel in een puber, er zijn vaak ook emotionele schommelingen, de lichamelijke en geestelijke groei vraagt veel energie. Ze staan voor nieuwe uitdagingen en zoeken daar hun weg in. Dat kan best heftig zijn. Zeker in deze tijd. Goed contact houden en daar responsief op reageren is belangrijk, zeker als je ook denkt aan een minder dan gemiddeld karakter.

Tiny

Misschien is dat wel het probleem dat je als ouder van zorgenkinderen hebt met omstanders maar ook soms met jezelf, als ouder moet je ook wennen. Je houdt allemaal graag vast aan de mantra's die je zo vertrouwd voorkomen en die zorgt dat we allemaal eenzelfde taal spreken. Als er dan iemand andere taal gaat spreken en wat anders gaat verwachten dan is er weerstand.

Ze is 9

Ze is pas 9 en qua gedrag eerder een uit de kluiten gewassen kleuter, dus ik denk niet dat ze al begint te puberen. Ze maakte laatst wel een opmerking over hoe haar gedrag en wat ze leuk vindt verschilt van dat van de meisjes in haar klas, dus misschien begint daar wat te wringen.

Wat bedoel je nou AnneJ

Bedoel je dat jij moet wennen aan ouders die geen zorgenkinderen hebben en hun kinderen kunnen opvoeden op de vertrouwde manier?

Of bedoel je dat ik als ouder van een niet-zorgenkind moet wennen aan het feit dat er ook ouders zijn die een andere taal spreken?

Uitgaande van het laatste kan ik je melden dat ik ruime ervaring heb met zorgenkinderen in mijn gezin, al zijn het niet mijn kinderen. Ik heb geleerd om de opvoeding aan te passen aan het kind als dat nodig is. Daar hoef ik echt niet meer aan te wennen. Dat ligt ver achter mij.
Ik geloof in een andere aanpak van een kind met een ASS (daar ligt vooral mijn ervaring) of andere bijzonderheden. Ik sta overal voor open.
Maar dat betekent niet dat ik niet geloof in de gewone opvoedingsregels van de moderne tijd. Die bereiden volgens mij serieus beter voor op de wereld van studie en werk, voor de niet ASS-ers.

Overigens

Mijn dochter gaat op de middelbare school veel met jongens om. Dat kan niet anders omdat ze op speciaal onderwijs zit.
Maar gelukkig houdt ze ook van stoeien en uitdagen en doet ze zelf volop mee en leert ook haar grenzen kennen daarin en wat je moet doen als het uit de hand dreigt te lopen.
En mijn dochter heeft geen ADHD, is ook van zichzelf niet erg druk. Bij haar is het autisme en angst.
Toen ze negen was ging het niet goed met haar en had ze heel veel onrust in haar hoofd en haar driftbuien konden uren duren.
Het is heel vermoeiend maar ik heb er veel aandacht aan besteed. Soms kon ik het tijdig pareren door met haar 'werkjes' te gaan doen als de wasmachine vullen, de droger legen, de was ophangen, de kattebak verschonen. Samen doen.
Dochter is dan ook veel handiger in het huishouden dan zoon.
Later kon ze haar plofbuien wel sneller zelf stoppen, en dan kwam ze ook nog altijd excuus maken, treurig vond ik dat.
Inmiddels kan ze het zien aankomen en rust organiseren. Zelf opkomende emotie de kop indrukken of het als een signaal zien waar ze adekwaat actie op kan ondernemen.
Maar soms organiseer ik nog de rust voor haar. Dan heeft ze zoveel leuke sociale contacten gehad dat ze een paar afspraken af moet zeggen om eerst weer tot zichzelf te komen omdat de emoties haar weer beginnen te overspoelen en ze er geen greep op heeft.
Het is ook een groeiproces waar ze aan toe moeten zijn om daar greep op te kunnen krijgen zelf.

Wel Tiny

Jij kunt het verschil zien, dat kan ik natuurlijk niet echt. Mijn beide kinderen hebben een ASS. Het is dan ook een gedachte.
Ik denk weleens, als iedereen zo zou opvoeden als je doet met een kind met ASS zou het voor mij en mijn kinderen een stuk makkelijker zijn. Maar ik denk ook dat er dan minder kinderen uit de boot zouden vallen omdat ze al vanzelfsprekend goed benaderd zouden worden.
Overigens is het niet zo dat mijn kinderen niet uitgedaagd worden. Het leven zelf biedt uitdaging genoeg en ik ben er om op terug te vallen en ze daarbij te steunen en te helpen puzzelen.

misschien helpt het

Als je een tijdje een dagboek bijhoudt, van alle momenten waarop ze boos of gefrustreerd reageert. Ook bij lichte ergernis. (dat zijn hier altijd de sleutelmomenten. Want wat bij een goede bui tot lichte ergernis leidt, leidt bij zwaar weer tot een ontploffing. Het is mooi om die momenten te kunnen voorkomen.) Ik schreef dan niet eens zozeer op hoe die bui ging en wat er tijdens de boosheid gebeurde, maar meer wat er aan vooraf ging.

Nou ja, met zo'n dagboek kun je later misschien een patroon ontdekken. Dat het steeds om een bepaald thema gaat bijvoorbeeld. Zelf noem je een aantal keren haar puberzus. Misschien zit er daar wel iets dwars. Misschien zegt de zus wel onaardige dingen, als jij het niet hoort. Of ergert zij zich met haar adhd-kenmerken groen en geel aan het rigide van ass zus.

Ik zit ook maar wat mee te denken hoor.

Negen jaar is wel een leeftijd waarop kinderen zich meer bewust gaan worden van hun omgeving en hun rol daarin. Waarop ze gehoord willen worden en mee willen tellen. Misschien zit daar wat scheef. Op school of thuis?

Mijn kinderen kregen rond die leeftijd veel behoefte aan zelfstandigheid en autonomie. Zelf dingen koken en zelf naar de winkels gaan, zelf kleren uitkiezen en zo. Hoe gaat het daarmee?

Het klinkt trouwens alsof jij een super lieve stoere moeder bent, met twee schatten van dochters. Zoals je de vroege jaren van je jongste dochter beschrijft, ik wilde dat ik vroeger zo was, tegen zoon. Dan was het vast beter met hem gegaan.
Het valt gewoon niet mee, opvoeden. Ook niet bij 'normale' kinderen hoor. Ik vind het het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan in mijn leven. De verantwoordelijkheid, de zorgen, het feit dat het je zo diep van binnen in en in raakt, hoe het met je kinderen gaat. Dat had ik me van tevoren echt niet gerealiseerd.

Mooi!

Nu wordt het een uitwisseling van ervaring en gedachten, mooi!

Als iedereen zou opvoeden als je doet met een kind met ASS zou dat inderdaad makkelijker zijn voor je kinderen en jou.

Tegelijk zouden mijn kinderen luie monsters worden zonder enige motivatie om iets te doen aan school, sport of persoonlijke ontwikkeling. Op een of andere manier is intrinsieke motivatie toch niet zo doorgekomen bij de kinderen zelf

De ASS methode vind ik te soft voor 'normale' kinderen. Die hebben namelijk niet al die tegenslagen in het echte leven op school en in de buurt of op clubs. Dat leven kunnen ze prima aan. Dan moet je ze thuis niet pamperen want dan zijn zij binnen de kortste keren de baas in huis. Als de uitdaging niet in het dagelijkse leven zit, moet je het wel ergens anders zoeken, wat moet je anders doen met alle potentie die je hebt? De reguliere kinderen hebben energie over terwijl een ASS-er energie tekort komt.
OK, het is wat gechargeerd en afhankelijk van het kind.
Maar ik geloof in eigen verantwoordelijkheid, moeite doen om anderen te begrijpen en je daarop aan te passen (daarom kunnen ze prima met ASS-ers overweg), en je inzetten in waar je goed in bent. Ik verwacht van mijn kinderen dat ze presteren naar vermogen.
Gelukkig heb ik ook oog voor hun emoties, sociale problemen, verrassende ontwikkelingen in hun sociale leven, etc. Dat hoort bij het moderne opvoeden. Ik help ze daarbij, zoek zo nodig externe hulp, etc.

nog een kleine aanvulling

Met presteren naar vermogen bedoel ik niet alleen het vermogen om te leren en te studeren maar ook het vermogen om sociale contacten te hebben, te werken of te sporten.

De zussen

Groot deel van de frustratie wordt inderdaad veroorzaakt door de interactie tussen de zusjes. De oudste is overgevoelig voor dingen die niet op haar manier gaan en kan niet tegen het continue geluid dat de jongste produceert. Ik hoor het al niet eens meer, maar als ik erop let is het inderdaad soms wel wat veel. Oudste is verbaal erg sterk en de jongste kan daar gewoon niet tegenop, dus frustratie zeker als oudste er nog een schepje bovenop doet. In normale weken hebben ze (gelukkig) niet zoveel met elkaar te maken en hoeven ze elkaar ook niet elke dag te zien (verschillende omgangsregelingen), maar tijdens een gezamenlijke vakantie zijn ze natuurlijk een paar weken elke dag bij elkaar. Ik laat ze dan niet eens op dezelfde kamer slapen en ga regelmatig alleen met de jongste op pad zodat oudste even rust heeft. Dat werkt helaas niet voldoende.

Potentie Tiny

Jongeren kunnen ook hun potentie en energie goed kwijt in bijbaantjes, sport, muziek, clubs, vrienden, familie, de kerk of een vereniging.
Ik merk wel dat ik zelf een absoluut grotere actieradius had daarin als kind dan mijn kinderen nu. Maar goed, het was ook een andere tijd, dat maakt het ook moeilijk te vergelijken. Zoveel dingen waren zoveel makkelijker te realiseren zelf.

elkaar in de weg zitten

Mijn kinderen hadden vroeger een lastig conflict. Zoon kon zijn zusje niet goed snappen en zusje werd door zijn onbegrip snel boos en begon dan tegen hem te krijsen. Dat liep snel fout af, heb er wat mee gezeten.
Tegenwoordig zijn het dikke vrienden en hebben ze aan een half woord van elkaar genoeg.
Maar ik heb ze inderdaad flink uit elkaar moeten houden. Eigen zitplaats in de kamer en aan tafel, nooit samen onderweg naar de badkamer. 's middags uit school verplicht naar je eigen kamer. Ouders zitten tussen de kinderen in.
Het lukte maar zelden om met zijn 3en gezellig een spelletje of zoiets te doen. Veel een op een contact, jezelf steeds in stukjes moeten delen.

de ass methode

Voor mij is de ass methode; aanpassen aan kind. Kijken wat kind nodig heeft en daarop inspelen. Adaptief dus. Kan me met de beste wil vd wereld geen enkel argument bedenken waarom dit bij andere kinderen niet zou kunnen werken, laat staan schadelijk zijn.(of het nodig is is een andere vraag)

Jolanda

Lastig hoor, deels herkenbaar. Verschil hier is dat jongste, die de volle lading krijgt van oudste, heel sterk is. Maar zelfs voor haar vind ik het vaak sneu, dus in jouw situatie kan ik me er veel bij voorstellen.
Weet niet of je er iets mee kunt, maar hier helpt het situaties tot in den treure uit te kauwen. Moet daar zelf nog vaak drempels voor over, ben zelf erg vh 'geen gezeur' en 'dat regelt zich onderling wel'. Maar bij ons werkt het echt de vele lastige situaties tussen de kinderen serieus te nemen, en er zoveel tijd en aandacht aan te besteden dat ze het zelf zat vinden Mijn rol bestaat dan meestal uit kalmeren en over en weer begrip kweken voor standpunt vd ander. Soms is dat begrip zelfs voldoende zonder dat er een concrete oplossing is. (want die is er natuurlijk ook niet altijd)
Verder kan het best zijn dat er op school vanalles speelt, toch de leeftijd dat er groepjes gevormd worden bij meisjes en er vaak minder tolerantie is over en weer. Toen dochter niet goedin haar vel zat een emotieschriftje aangelegd samen en daar voor het slapen samen mee bezig geweest, ze kon dan doe wat ze wilde, iets schrijven of tekenen bijv. Nu paste dat net bij dochter hier die vorm, maar het ging vooral ook om de exclusieve aandacht juist voor dat gebied.
Ook kun je onderzoeken of er op school genoeg ruimte is voor haar creativiteit, want die is zo te lezen erg groot!