Ik heb zo te doen met onze dochter. Even hart luchten.
Onze jongste is een zonnetje: mooi en vrolijk. Lief, zorgzaam en zacht met mooie lange blonde haren en grote blauwe ogen. Ze is gek op haar jolina ballerina, haar dikke kat en vind het heel leuk om te koken en voor de dieren te zorgen. Het is een feest om lekker met haar te tutten en mooie pakjes te gaan shoppen, het is een echte meid-meid die hier niet genoeg van kan krijgen.
Door een genetische aandoening is ze langzamer dan andere kinderen. Ze is moeilijk te motiveren en het is ook lastig om haar langer te blijven boeien. Ze heeft moeite met taal, en met de dagdagelijkse handelingen, zoals hygiene, maat houden met eten, grenzen aanvoelen, normen en waarden. Doordat ze zo moeilijk maat kan houden, heeft ze de neiging om te over-eten en ook wat overgewicht. Ze heeft moeite met motoriek, waardoor rennen, balspelen, fietsen ed niet of moeizaam gaan, en ook de fijne handmotoriek is niet zo best.
Ze is nu bijna 10, zit in groep 3(vergelijkbaar met groep 5 in Nederland). Ze heeft een jaar langer gekleuterd, waardoor ze het grootste meisje uit de klas is. We wonen in Polen. Het is hier gebruikelijk dat special need kinderen geintegreerd onderwijs krijgen met daarbij specialistische hulp.
Op zich vind ik dit geen gek systeem. Dat kinderen in Nederland binnen de kortste keren niet gewenst zijn in het reguliere onderwijs, vind ik verontrustend. Maar de praktijk van deze methode heeft ook schaduwzijden. Onze meid wordt vreselijk gepest. Dag in dag uit. Het begint terroristische vormen aan te nemen. Elke dag gaat ze met buikpijn naar school. Elke dag is en drama om haar zover te krijgen. Elke dag komt ze moe, stil en bedrukt of huilend thuis.
Verder is de extra begeleiding wisselend. Zomaar ineens kan het geld op zijn en de logopedie, extra gymnastiek of psychosociale begeleiding stoppen. Voor het normale schoolwerk is er voor haar in de lessen niet genoeg tijd. De bedoeling is dat ze dit bijspijkert na school. Het gevolg is dat ze minstens zo’n 10 uur extra heeft te doen per week. Dat is erg zwaar voor haar, ook al omdat ze een zeer beperkte energievoorraad heeft en eigenlijk elke dag even zou moeten slapen s middags.
Wij als ouders voelen ons qua tijd en capaciteiten absoluut te kort schieten om de problemen die er ontstaan op te vangen. Ik heb ook het gevoel dat haar juf niet capabel genoeg is om haar adekwaad te kunnen begeleiden. Ook hulp(particulier) buiten de school is gewoon niet te organiseren.
Na 9 jaar in dit land is het me daarbij ook duidelijk dat de cultuur van communicatie zoals wij die in Nederland kennen, hier ongebruikelijk is. De school (of hulpverlener)doet zijn taak, en voelt zich niet expliciet geroepen om hierover met ouders in gesprek te gaan. Je wordt snel als ‘lastige ouder’ gezien als je eens om de tafel wil om van elkaar te horen hoe het gaat. Van enige regelmaat is zowiezo geen sprake.
Hier is het zo dat psychosociele problematiek, verstandelijke beperkingen, gedragsproblemen enzovoorts behoorlijk taboe zijn. Zolang je het niet ziet is het er niet. Als je wel iets ziet, poets je de buitenkant zo op dat we het er niet meer over hoeven te hebben. En als het echt onmogelijk wordt om te fiunctioneren in de maatschappij, dan kan je achter de geraniums of in een instituut gaan zitten. Alles buiten de middenmaat wordt hier als vreemd of negatief gelabeld en liefst ontkend.
Dit is wel een beetje ot, maar het is me een raadsel waar hier de mensen met bijvoorbeeld downsyndroom zijn. In al die jaren heb ik denk ik 2x iemand gezien met downsyndroom. Ik vind dit bijzonder akelig.
Belangrijk hierbij is dat je je voornamelijk weet te gedragen en geen last bezorgt. De rol van de ouders is vooral gericht op discipline en netheid aanleren. Er wordt ook voortdurend vanuit gegaan dat het daar wel aan zal schorten wanneer de ontwikkeling niet volgens het boekje verloopt.
Wij zien ons zonnige meisje steeds meer inleveren van haar blijheid. Steeds meer vastlopen en vereenzamen. Ik begrijp dat het bijna onmogelijk is om hier met goede tips te komen(al zou dat natuurlijk heel welkom zijn). Sorry dat ik zo’n negatief beeld heb over de maatschappij waarin wij leven. Maar ik moest het gewoon even kwijt.
Kanjertraining
Je houdt van haar zoals ze is, je ziet het lieve meisje, je ziet haar kwaliteiten.
Helaas lijken anderen dat niet op te merken, die zien alleen het uiterlijke.
De ideale figuur om te pesten, om te gebruiken, om er zelf beter en mooier bovenuit te steken.
Dit is niet gerelateerd aan Polen, dit zie je over de gehele wereld.
Pesten is een akelig fenomeen.
Alleen met medewerking van alle betrokken partijen kan dit gestopt worden. Maar wat ik er zo van begrijp, is de communicatie met de leerkrachten zeer slecht.
Juist ouderavonden organiseren en daarmee openheid en communicatie op gang brengen is de taak van het onderwijzend personeel.
Ik ga er vanuit dat ze in Polen ook geen methodes volgen als "Rots en Water of het Kanjerboek/ pestprotocol, ISBN 978-90-77272-23-7
Hier op school wordt er zeer actief gewerkt uit het Kanjerboek.
En dat werpt zeker goede vruchten af, ook de ouders hebben daarbij trainingen gehad.
Misschien kun je het boek zelf bestellen, en daarmee een begin maken op de school in Polen?
triest
Dat is triest, wat naar voor haar dat ze gepest wordt omdat ze anders is. Is er geen mogelijkheid op termijn naar Duitsland of Nederland te verhuizen voor de betere voorzieningen?
Ik voel mij erg rijk dat ik in Nederland woon en in een grote stad, waar een goed kinderziekenhuis is en waar we konden kiezen uit speciale scholen.
De kinderen in het speciaal onderwijs 'zie' je hier ook niet veel, de meesten worden vervoerd met busjes. Ik ben een van de weinige ouders die haar kind brengt en haalt op de fiets. Niet meer voor lang vrees ik, omdat hij waarschijnlijk van school af moet, maar ook dan zal er opvang voor hem zijn. Mijn kind heeft er zelf gelukkig (of niet gelukkig; want hij zo 'ver heen') geen benul van dat hij anders is.
Wat treurig
Arm meisje. Wat treurig allemaal. Vooral dat ze zo gepest wordt. Wat jammer ook dat er geen speciaal onderwijs beschikbaar is voor haar. Niet dat speciaal onderwijs altijd de juiste oplossing is maar het kan ook juist een opluchting zijn. Het is natuurlijk geen doen dat ze 10 uur per week buiten school extra werk moet maken. Dan is het niveau wat van haar gevraagd wordt duidelijk te hoog op dit moment.
Is er geen mogelijkheid dat jullie haar thuis lesgeven? Het is ongetwijfeld niet de ideale situatie maar als ze echt zo gepest wordt op school dan is het misschien de beste oplossing. Dat het niveau niet passend is of dat dingen chaotisch verlopen is misschien nog mee te leven maar als ze echt enorm gepest wordt dan brengt dat echt enorme schade toe aan een kind. Ze gaat zo echt kapot. Thuis is er in elk geval de rust en kan ze les krijgen op haar eigen niveau.
Of is er misschien een andere school in de buurt? (prive school misschien?)
Dit klinkt echt als een situatie waar zo vlug mogelijk verandering in moet komen. School is nu geen veilige omgeving voor haar. Ik zou echt ernstig overwegen om haar niet meer te laten gaan en haar (voorlopig) thuis te houden.
wegwezen!
Dit lijkt me een noodsituatie. Kun je haar thuis houden en les geven, of kan/mag dat niet?
reactie
Bedankt voor de reacties. Jasam, ik ben aan het lezen over de methodes die je aanraadt. Het zou een optie kunnen zijn. Er zijn echter nog andere dingen die spelen, waardoor alles ingewikkelder wordt. Mijn pools is bijzonder allochtoon. De nuances die ik nodig zou hebben om deze methodes te promoten, ontbreken vooralsnog. Het zou het beste zijn als de school bereid zou zijn eens structureel naar pestgedrag te kijken, maar ik vrees dat dit mijlenver van mijn bedshow is. Wat ik in ieder geval kan proberen is mijn dochter mbv deze methodes meer weerbaarheid en zelfrespect leren. Dat zal in ieder geval een stap in de goede richting zijn. Ik denk niet dat bescherming door afzondering een oplossing is. Het gaat niet helpen als ik haar onttrek aan de eerste sociale kring waar ze mee te maken heeft buiten het gezin. Hoe zwaar het ook is, ik moet niet denken aan de eenzaamheid die ze zou krijgen als ik haar thuis zou houden. Ook denk ik dat ik niet over de vaardigheden beschik om haar te kunnen begeleiden op de manier die ze nodig heeft. Verhuizen lijkt me de onmogelijkste optie. We hebben hier een bedrijf. Dat pak je niet zomaar even op. Bovendien zou ik nooit mijn dochters in deze levensfase weer gaan verkassen. Ze zijn helemaal opgegroeid hier. De oudste doet het bovendien uitstekend.
Al met al lijkt het meest haalbare om vooral te werken aan haar eigen weerbaarheid en zelfrespect.
Zofia
De sociale kring buiten het gezin om is op dit moment vooral schadelijk voor je dochter. Je geeft zelf aan dat het 's ochtends vaak huilen is en dat ze niet naar school wil. Heeft ze ook nog wel vriendinnetjes op school en kinderen die wel met haar om willen gaan?
Kind weerbaar maken klinkt heel leuk maar in de praktijk is dat heel lastig, zeker als de school het niet goed oppakt of inziet. Het probleem ligt namelijk niet bij je dochter maar bij de pesters en de school die het toestaan dat er een klimaat is waarin pesten blijkbaar acceptabel is. Ik zou dat echt met de school oppakken. Dat zou ook mijn eerste prioriteit zijn boven de leermoeilijkheden.
Als de school het niet aan wil pakken en zich er niet mee bemoeien dan heeft het weerbaar maken van je dochter weinig zin. Hoe weerbaar kan een meisje van 10 zijn tegenover een grotere groep kinderen die haar pesten? Daar kan ze zich toch helemaal niet tegen verzetten? Zeker niet als ze ook nog eens problemen heeft in haar ontwikkeling waardoor ze sowieso wat achterloopt. In je eentje tegen de groep ga je sowieso niet winnen.
Ik meen serieus dat ik haar wel van school zou halen voorlopig. Die sociale kring brengt haar op dit moment alleen maar schade toe. Ze gaan ongelukkig naar school en ze komt ongelukkig thuis. Ze voelt zich niet veilig. Dat is niet ok. En dat gaat ook niet zomaar veranderen. Dat is volgend jaar nog steeds zo. En het jaar daarop ook. Tenzij de school bereid is om serieus met dit probleem om te gaan maar je geeft zelf aan dat je op dit gebied geen enkele verwachting heeft. En thuis hoeft ze natuurlijk niet perse eenzaam te zijn. Misschien is thuis lesgeven in Polen heel uitzonderlijk. In Nederland geven ook weinig mensen hun kinderen thuis les maar er zijn wel degelijke bijeenkomsten en groepen. Daarnaast kan je kind mee laten doen met enkele hobbies. Ze zullen vast helaas geen aangepaste sportteams hebben in de buurt want die zouden waarschijnlijk heel goed zijn voor je dochter. Zo kan ze ook op een positieve manier in aanraking komen met andere kinderen.
Ik weet ook niet of structureel thuis de oplossing is maar je kan deze situatie ook niet te lang meer laten duren.
Zijn er geen andere scholen in de buurt waar je eens mee kan gaan praten?
jaina
nee, er zijn een paar scholen in het stadje in de buurt, maar dat is toch ook weer 2x een uur rijden per dag. en ik heb niet de verwachting dat het hier veel beter is. ze had 1 vriendinnetje in de klas, een meisje dat zelf een aangeboren handicap heeft. ook zij valt flink uit de boot. maar vorige week heeft ze kunnen horen hoe dit meisje vertelde dat ze eigenlijk helemaal niet met haar bevriend wou zijn, omdat ze stom is en stinkt.. dit heeft haar echt gebroken. en mij ook een beetje.
Tjonge
"Wij zien ons zonnige meisje steeds meer inleveren van haar blijheid."
Ik herken het van mezelf vroeger, in groep 1 en in groep 2 sta ik als een blij meisje stralend op de klassenfoto, maar op alle daarop volgende klassenfoto's zie je de lach verdwijnen en vanaf groep 6 zie je mij ongelukkig voor me uit staren op de klassenfoto's. Ik ben zo enorm gepest, jouw zinnetje raakt mij aan alle kanten, ik kan wel huilen voor je dochter.
Het vriendinnetje kan zulke nare dingen overigens ook zeggen onder "dwang" van haar klasgenootjes, mijn "vriendinnetje" deed dat destijds namelijk uit zelfbescherming. Dat was ook geen sterk meisje.
Ik hoop dat je op de een of andere manier hulp voor je dochter kan vinden. Al is het maar door een clubje (bijvoorbeeld een kookclubje?) of sport te zoeken, waar kinderen haar wel respecteren voor wie ze is en ze haar talenten kan ontplooien, wat misschien wel wonderen doet voor haar zelfvertrouwen.
Ik kan me overigens niet indenken dat jij de enige ouder bent met dit probleem. Kun je niet via internet contact zoeken met andere ouders van kinderen met een aandoening in Polen die soortgelijke problemen hebben op school? Zijn er helemaal geen sites te vinden?
Annie
en ik huil weer met jou mee. wat erg dat je nog altijd de gevolgen met je meedraagt.
we hebben haar een paar keer naar de club hier in het dorp laten gaan, maar daar komen juist de ergste pesters. het was ook moeilijk voor haar om mee te komen.
ik denk dat alle groepsclubjes met kinderen van haar leeftijd lastig kunnen zijn. we gaan wel regelmatig naar een keramiekworkshop, maar daar zijn we meestal maar met een paar mensen, ook volwassenen en ben ik er bij.
ik zal eens gaan zoeken naar sites en fora. misschien is ze niet de enige.
