Hulp aan moeder met autistisch (?) kind
Mijn zus heeft vandaag een moeder met een kind met autisme (of in ieder geval de diagnose autisme) leren kennen en toen ze het over mij had en vertelde dat ik heel lang met autistische kinderen heb gewerkt, heeft deze moeder mijn zus gevraagd of ze mijn nummer mocht om het met mij over haar zoon te hebben. Ik vond dit goed en werd een paar uur later door haar gebeld.
Voordat ik verderga met vertellen wil ik eerst uitleggen dat ik niet meer in Nederland woon. Ik ben zo'n vier jaar geleden geemigreerd naar Turkije en hier is de zorg in 'gewone' (dwz niet privé) ziekenhuizen, en dan met name psyhiatrische zorg, ronduit armzalig. In privéklinieken is het stukken beter maar dat kan ook niet iedereen betalen (voorbeeld: een afspraak voor controle kost al gauw zo'n 250 lire, en dat terwijl het minimumloon 1600 is en huurprijzen vanaf 500, in grote steden vanaf 800). Men wordt over het algemeen matig ingelicht, er bestaat geen consultatiebureau en behandeling voor kinderen met diagnoses als autisme of adhd is heel beperkt. Dit allemaal vergeleken met Nederland natuurlijk (gelukkig is er wel vooruitgang). Dus als de gemiddelde moeder van meneer de dokter hoort: uw kind heeft autisme en hier krijgt u wat Risperdal mee, dan accepteert ze dat braaf, want waarschijnlijk is autisme voor haar op dat moment nog iets waar ze echt niks van weet.
Zo ook deze moeder. Aangezien dokters in ziekenhuizen maar kort de tijd nemen voor patienten zat zij nog vol met vragen. Kan autisme overgaan, heeft mijn kind het misschien later gekregen, dat soort vragen. Ik heb haar verhaal aangehoord en wil het graag met jullie delen omdat ik benieuwd ben naar jullie meningen.
Jongen M. is 5 jaar en houdt erg van springen, springt de hele dag door en schreeuwt daarbij ook veel. Maakt weinig oogcontact. Is geobsedeerd door sleutels. Praat weinig maar maakt wel zijn wensen kenbaar, zinnetjes van 2 of 3 woorden. Klinkt inderdaad autistisch. Echter moeder geeft aan dat hij toen hij kleiner was, meer sprak en ook normaal oogcontact maakte. Hij heeft toen een tijdje bij oma gewoond, zo'n 8 maanden (ik heb niet gevraagd waarom, klonk als een gevoelig onderwerp) en hierna is het allemaal begonnen volgens haar. Dit heeft ze ook bij de psychiater aangegeven en ook filmpjes van vroeger laten zien, maar deze heeft toch de diagnose gesteld en aangegeven dat het kan dat zijn autisme zich gewoon wat later heeft geuit (?) en dat er in de filmpjes ook al wat kenmerken te zien was. Ook heeft M. Risperdal voorgeschreven gekregen. Moeder kon mij niet uitleggen waarom hij medicatie heeft gekregen (want behalve druk gedrag lijken M. of zijn omgeving nergens last van te hebben), een uitleg heeft ze er niet bij gekregen (verbaast me niet).
Omdat ze nog veel vragen heeft gaat moeder morgen weer naar de psychiater. Ik heb haar geadviseerd om desnoods naar een andere arts te gaan, indien financieel mogelijk bij een privékliniek zodat M. nogmaals wordt onderzocht en zodat ze beter geinformeerd kan worden (en zodat de arts ook echt de tijd voor ze kan nemen). Ik vond het lastig antwoord geven op vragen of ik vond of M. wel of niet autistisch was. Ik zei dat het kan maar dat het ook wat anders kan zijn en dat ik daar écht geen uitspraken over kan doen.
Ze vroeg of we konden afspreken. Nu zou ik in Nederland NOOIT ja hebben gezegd en haar vriendelijk naar allerlei instanties verwezen, maar hier bestaan die nauwelijks dus heb ik toch ja gezegd. Ik vond het vooral sneu dat ze zich gewoon geen raad wist en volgens mij ook niemand heeft om het mee te delen. Ze gaat me na haar afspraak met de psychiater bellen en dan spreken we misschien wat af.
Tja, ik vind het allemaal lastig. Ik wil best helpen maar ik wil geen verkeerde uitspraken doen of dingen invullen dus ik moet dan zo mijn best doen om niks verkeerds te zeggen. Ik heb geprobeerd vooral gewoon algemene informatie te geven en over M. heb ik aangegeven dat bepaalde kenmerken inderdaad bij autisme horen maar dat het wel opvallend is dat het na die periode is begonnen en haar geadviseerd dit nogmaals aan te geven tijdens haar afspraak.
Wat zouden jullie doen? Had ik misschien meer/minder moeten zeggen? Wat vinden jullie van de situatie van M.?
Bedankt voor het lezen/medenken!
Birsen Basar
https://birsenbasar.com/nederlands/documentaires/
Ken je Birsen Basar? Mogelijk is zij je contactpunt over het hebben van autisme in Turkije.
Belangrijk is om langs de diagnose te werken. Een diagnose zegt niets, zeker niet in een land dat niet gewend is dit soort gezondheidszorg. Waar loopt deze jongen tegenaan en wat zou je kunnen bedenken, puzzelen, om dat te voorkomen of op te lossen.
Hoe gaat het met zijn gezondheid. Als eerste. Zicht, gehoor, lichamelijke klachten, allergien, darmklachten.
Het komt nogal eens voor dat een kind juist op een peuter/kleuterleeftijd ineens minder goed ontwikkeld. Dat is aanleiding voor sommige ouders om te denken dat vaccinatie een rol speelt. Daar is mogelijk een andere oorzaak voor die meer gelegen is in de omgeving en de ervaringen die een kind opdoet, in ontwikkelingsstadia en lichamelijke problemen.
Veel antwoorden op specifieke vragen zijn er eigenlijk niet. Het kan enerzijds en anderzijds. Het gaat er om dat een kind alle kansen krijgt. Op goede lichamelijke groei maar ook op psychische ontwikkeling en scholing, thuis of elders.
Fijn dat je deze moeder kunt steunen.
AnneJ
Dank je wel, klinkt interessant dat verhaal van Birsen, wellicht is er wat nuttige informatie te vinden voor deze moeder.
Je hebt gelijk, wat het labeltje ook is, dit kind heeft hulp nodig en wat voor hulp dat wordt is sowieso heel specifiek op hem en op zijn gedrag gericht. Ik vind het alleen wel jammer en onnodig dat zo een kind dan gelijk medicatie krijgt. Maar misschien zijn daar redenen voor die ze mij niet heeft verteld, dat houd ik ook maar in het achterhoofd. (Maar over het algemeen leggen dokters hier zelden uit waar iets voor dient, helaas.)
Iets doen
Autismebegeleiding is heel specifiek. En ouders vragen een oplossing. Dan moet je ook niet gek kijken als dokters met een pilletje komen. Soms hebben ze daarvoor wel een verhaal gehouden dat mogelijk nog niet zo geland is bij de moeder of dat haar vertrouwen in de dokter lijkt te verminderen omdat het zo genuanceerd is.
Een pil is dan iets concreets.
Medicatie
Medicatie kan ook helpen om het gedrag wat te verzachten en daarmee te zorgen dat een kind en moeder een beter contact kunnen krijgen met de opgedane nieuwe inzichten.
pil
Een pil is inderdaad concreet en daar heeft de patient behoefte aan. Je hebt gelijk hoor, maar hier is de situatie wel wat uit de hand gelopen. (Tot voor kort was antibiotica zelfs gewoon vrij te koop bij de apotheek) Mensen vinden het fijn om iets mee terug te krijgen van de dokter. Anders kom je ook maar net lege handen terug.
Informatie
http://www.autisme.nl/over-ons/belangenbehartiging/autisme-bij-migranten.aspx
Bij de NVA is er materiaal over autisme in het Turks. Misschien heb je daar nog iets aan. En als je in een groepssetting met autisme hebt gewerkt vraag je dan wel af of dat verplaatsbaar is naar de relatie tussen een kind met autisme in het gezin, in de contacten met een of twee ouders.
Ik ben zelf een beetje allergisch daarvoor omdat we een opvoedingsondersteuner hadden uit een groepssetting. Dat ging over computer afpakken, wie is de baas, structuur en dwang. Beloningssystemen en picto's zijn niet eens aan de orde gekomen.
Belangrijk is dat je probeert uit te vogelen wat er omgaat in het hoofd van een kind. Je kunt uitgaan van een hoop drukte omdat de prikkels anders verwerkt worden. Prikkelgevoeligheid staat dan ook op de voorgrond. Ook functioneren ze trager door de noodzaak van alles wat er in de omgeving gebeurt naar zichzelf toe betekenis te geven. Heel veel extra geduld is dan heel belangrijk. En emotioneel neutraal en geduldig reageren, ook al kan een kind je behoorlijk in paniek brengen.
Jou voorbeeld wordt gezien en hoe beter jij je kunt beheersen, dat leert een kind overnemen. Het heeft toch al moeite de emotie te kanaliseren.
Als jij daarop reageert met dwang is het einde zoek. Maar wordt helaas nog wel vaak gepropageerd.
Het beste is als een ouder het kind goed leert kennen en samen met het kind naar betekenis en oplossingen zoekt, samen in reactie op het tumult van de omgeving manieren vind voor het kind om er mee om te gaan of zich er aan te onttrekken. Die individuele ontwikkeling is heel erg belangrijk.
Vaak wordt alleen gereageerd op het gedrag maar dat is te kortzichtig. Dat komt ergens vandaan.
groep
Ik heb inderdaad in groepssetting gewerkt maar met periodes waarin we met veel begeleiding op weinig kinderen stonden en je je ook de hele dag op 1 kind kon richten. Het was een begeleidende setting dus we zaten minder op de regels. Maar toch is begeleiding binnen een gezin iets heel anders dus het is fijn om hier meer tips daarover te krijgen om aan de moeder van M. mee te geven.
Maar ik proef ook
bij jou een beetje de vraag of het mogelijk is dat er bij oma iets is gebeurd, waardoor dit kind dit gedrag is gaan vertonen.
Ik denk dat dit prima zou kunnen. Misschien heeft kind daar een traumatiserende ervaring opgedaan... als dat het geval zou zijn, is een risperdal niet de oplossing, maar psychologische hulp.
Dus daar zou moeder eventueel heel langzaamaan en subtiel eens naar kunnen zoeken.
Wat wel mogelijk is, is dat een kind pas later bepaalde gedragingen laat zien. Of het kan zijn dat het nog niet eerder opviel omdat het gedrag minder uitgesproken was.
Risperdal lijkt mij echter nooit de oplossing trouwens.
Zoek zelf maar eens of risperdal geschikt is voor kinderen.
Ik heb een Engelse link https://childmind.org/article/what-parents-should-know-about-risperdal/
In Nederland is Risperdal/Risperidon in het nieuws geweest: https://www.ggznieuws.nl/home/risicos-gebruik-antipsychoticum-risperdal-lang-verzwegen/
Sowieso zijn antipsychotica ed. eigenlijk nooit geschikt voor kinderen (net zoals veel medicijnen ook niet geschikt zijn voor vrouwen) omdat ze altijd worden getest op mannen. Men heeft vaak geen idee hoe zo'n middel werkt in een brein dat nog in ontwikkeling is en onder invloed is van heel andere hormonen, en wat de latere effecten zijn. En bovendien zijn er, zoals in bovenstaande links ook wordt aangegeven, nogal wat bijwerkingen...
Een kind van 5...! Nu al aan de antipsychotica...
Inderdaad: neem contact op met Birsen. Als je twitter hebt: daar heet ze @autistic_birsen
Medicatie
Toch zou ik de moeder niet aanzetten tot een discussie over medicatie.
Autisme kan gepaard gaan met angst en sombere gedachten maar ook met beelden en gedachten die niet realistisch zijn.
Ook helpen medicijnen soms tegen de prikkelgevoeligheid.
En dat begint niet pas als je 18 bent geworden. Maar ook kinderen kunnen baat hebben bij medicatie. Het gaat er om dat het de kwaliteit van hun leven verbetert. En als het niet (meer) nodig is dan stop je er mee.
Als de bijwerkingen te groot worden, dan overleg je dat weer of er niet gestopt kan worden of overgegaan op andere medicatie.
Het moet wel een verbetering zijn in het leven van een kind. Tijdelijk of permanent.
Soms is het nodig om andere alternatieven als meer rust inbouwen, zelf leren ontspannen, leren focussen, te ontwikkelen.
En daar doe je het voor.
Mijn dochter gebruikt ook medicatie en eerlijk gezegd had ze daar al jaren eerder baat bij kunnen hebben.
Dus om nu een discussie te ontketenen of je kinderen wel of niet medicatie moet geven, daar zou ik uit blijven.
Ik denk
dat er helemaal niets traumatiserend hoeft te zijn gebeurd bij oma. Alleen al de verandering en/of scheiding van moeder/vertrouwde omgeving kan op die leeftijd meer dan voldoende zijn problemen te geven.(hechting, gedrag)
Bovendien zal het wonen bij oma een reden hebben gehad die mogelijk ook impact had.
Ook een Turkse ouder
heeft recht op goede informatie. Wat je kunt doen is polsen hoe ze tegenover de medicatie staat.
Maar een kind van 5, risperdal??? Dit is een antipsychoticum...
Dat is echt niet hetzelfde als bv. methylfenidaat oid...
Wonen bij andere famlieleden
gebeurt in bepaalde culturen vaker en is daar normaler dan nu bij ons het geval is.
Maar inderdaad, het kan zijn dat de scheiding alleen al voor het jongetje enorm lastig en moeilijk was. Of het feit dat zijn oma misschien veel strenger was oid...
Wrong Planet
In zo'n geval vertrouw ik zelf liever op de ervaringen van mensen met autisme zelf. Bijvoorbeeld op Wrong Planet.
Kinderen met autisme, mensen met autisme, kunnen erg gevoelig zijn maar doen het soms al beter op een lage dosis medicatie.
En ja, medicatie heeft bijwerkingen. Dat weeg je af.
https://www.youtube.com/watch?v=CS-fjZndgV8
Temple Grandin over voeding en medicatie.
sorry annej
maar voortschrijdend inzicht over medicatie maakt steeds duidelijker dat psychotrope middelen vaak helemaal niet goed zijn voor kinderen. Verder verwijs je naar een iets ouder Amerikaans draadje, terwijl in de VS juist veel eerder volwassen medicatie aan kinderen wordt gegeven.
Ik verbaas me een beetje over het gemak waarmee je over je kant zou moeten laten gaan dat een kind van 5! risperdal wordt gegeven.
Zeker op die leeftijd, zeker als niet zeker is wat er precies speelt... (het kan een trauma zijn of een andere reden, en dan zou die reden moeten worden aangepakt, niet het gedrag, en zeker niet zo)...
Het leidt af Mirreke
Een discussie over al dan niet medicatie kan afleidend werken van de nieuwe band die moeder en kind nu kunnen gaan ontwikkelen. Uiteindelijk stimuleer je de moeder om zelf deskundig te worden over hoe het gaat met haar zoon en wat je kunt doen om hem te helpen.
Daar zou je nu de focus op moeten leggen. En op het accepteren dat dit kind anders in de wereld staat. Dat is voor de moeder al een hele opgaaf.
Het versterken van haar zelfvertrouwen dat ze het kan. En dat ze zich steeds beter kan informeren en daar dan zelf in mee gaat sturen.
Je gaat niet per direct betwijfelen aan wat er aan aanbod ligt.
Daar kan ze op een gegeven moment zelf mee komen als ze er aan toe is.
Het is overigens heel gebruikelijk om Risperdal te geven aan mensen met autisme. Medicatie is een controversieel gegeven. Maar ik heb hier blijkbaar een andere mening dan jij Mirreke. Ik heb ook gezien wat medicatie voor mijn dochter heeft betekent.
Ik zou het jammer vinden als medicatie een taboe wordt voor kinderen die er vaak toch ook heel erg bij gebaat kunnen zijn.
Natuurlijk kun je de discussie aangaan dat er ook andere mogelijkheden zijn. Maar die kun je dan eerst beginnen aan te bieden zonder in discussie te gaan over de inmiddels ingestelde medicatie.
Wel kun je een moeder er op wijzen dat er bijwerkingen zijn en dat ze dat kan afstemmen met de arts. En dat het een reden kan zijn om te veranderen van medicatie of zelfs te stoppen.
Maar om medicatie af te wijzen, gaat me echt te ver. Zeker in een beginfase kan het ook behulpzaam zijn om snel resultaat te zien en vertrouwen te krijgen.
Trauma
Ik ben er van overtuigd dat juist kinderen met autisme onbedoeld veel trauma op kunnen lopen doordat er vaak heftig of bestraffend op ze wordt gereageerd.
Dat komt voor hen dan ook vaak uit het niets, omdat ze niet begrijpen wat ze fout gedaan hebben of hoe ze het hadden kunnen voorkomen. Dat kan heel traumatiserend zijn.
Daarom is het belangrijk om de band tussen moeder en zoon te versterken en zodoende kan ze meer begrip krijgen wat er in het hoofd van de jongen omgaat en leren om daar op te anticiperen en zaken te voorkomen.
Een kind van vijf kan een trauma hebben zonder dat daar woorden voor zijn en je kunt er heel erg de plank mee misslaan wat er dan aan de hand is.
Beter kun je de omstandigheden nu verbeteren. Voorspelbaar maken, uitleggen, observeren, goede routines ontwikkelen, helpen met begrijpen en leren. Niet te zorgelijk, meer in vertrouwen dat het kind leerbaarder is dan het nu lijkt en dat je dat boven water ziet te krijgen. Niet te zorgelijk. Meer optimistisch en vooruit denkend.
boek
Mijn zoon heeft medicatie, pas va zijn bijna tiende jaar en na zulke hevige angst en woedebuien dat hij niet meer te handhaven was, thuis en op het kdc/opvang. Dus ja: ik ben voor medicatie. Maar het kind moet niet zomaar pillen krijgen, maar regelmatig terug naar de psychiater om z'n bloedwaarden, gewicht en gedrag te bekijken.
Als dit kind geen grote problemen heeft is medicatie wel onzin.
Risperdal kan ook niet van de ene dag op de andere mee worden gestopt, stoppen moet ook onder begeleiding en heel geleidelijk.
Ik hoop dat er goede boeken zijn in het Turks over structuur thuis, taalontwikkelingsspelletjes en andere ontwikkelings/begeleidingsideeen. Of het kind nu autisme heeft of niet, je kan het best als zodanig begeleiden.
Cultuurdingetje
Het kan best een cultuurdingetje zijn. Hier is de gouden standaar dat je eerst andere mogelijkheden biedt als cognitieve therapie voor je overgaat tot medicatie.
In de Turkse situatie kan het vanzelfsprekender zijn dat je eerst medicatie aanbiedt om het vertrouwen te versterken of gewoon uit gewoonte.
Wie ben jij om daar dan doorheen te roeien omdat wij het hier nou eenmaal anders gewend zijn?
Het kind groeit daar op en de moeder staat aan het begin van een heel leerproces. Dat wil je ook niet overweldigen met verschil van mening.
Andere ouders
Ik heb Birsen al een paar keer op tv gezien en in een van de uitzendingen heug ik me een bijeenkomst met moeders met een kind met autisme.
Dat zou natuurlijk prima zijn om ouders met elkaar in contact te brengen om ervaringen uit te wisselen. Er zit vaak heel veel ervaring bij ouders die zelf al langer een kind met autisme begeleiden.
En dan komen vanzelf de issues, als medicatie, aan de orde.
vraag aan de psychiater
Misschien is dat wel een goede vraag aan de behandelend arts. Of hij deze moeder in contact kan brengen met een autismevereniging en/of een oudergroep. Omdat daar meer ervaring is in de dagelijkse begeleiding van een kind met autisme en de mogelijkheden en onmogelijkheden in de Turkse situatie?
Ben benieuwd Jackie
Of de moeder nog meer info heeft gekregen van de psychiater, of iets heeft bereikt. Is het kind bv. echt getest op autisme.
Het boek van Birsen is ook verschenen in het Turks, misschien kan de moeder dat ergens krijgen of kopen.
Ik denk dat het vooral belangrijk is dat zijzelf (en de rest vh gezin?) meer informatie krijgen over autisme of autistisch gedrag.
Volgens Birsen Basar ligt er een taboe op autisme in Turkije. Misschien dat er daarom snel wordt overgegaan op pillen, zodat opvallend (luidruchtig/springen) gedrag kan worden onderdrukt...
Enfin, is allemaal speculaas natuurlijk. Ik hoop dat de moeder goede informatie kan krijgen waar ze wat mee kan en waar het kind ook mee geholpen is...
risperdal
Bedankt voor het meedenken. Ik weet dat Risperdal vaker wordt gegeven aan autistische kinderen en dat het verschil kan maken, dus ik snap AnneJ wel. Het is inderdaad ook een cultuurding, men gelooft hier ook heilig in medicijnen, het is tastbaar, je doet er dan wat aan. Maar dit kind is pas 5 en dan zou je medicatie toch echt als laatste redmiddel inzetten lijkt mij. Maargoed waarschijnlijk speelt er meer, ik snap ook wel dat moeder niet meteen álles gaat vertellen aan iemand die ze net kent. Wat ik wel heel erg jammer vind is dat er geen uitleg is gegeven aan moeder over de medicatie. Ze wist bijvoorbeeld niet wat het deed en dat het een antipsychoticum is. Ik heb geadviseerd hier meer vragen over te stellen bij de arts.
Ze zou me bellen na haar afspraak maar dat is nog niet gebeurd. Ik wacht wel af, het kan ook zomaar zijn dat ze er opeens toch geen behoefte meer aan heeft, zou ik jammer vinden want ik wil in ieder geval nog haar emailadres vragen zodat ik de Turkse folders kan opsturen.
Sorry hoor, maar over Risperdal/Risperidon
“Findling is in de Verenigde staten een hele invloedrijke en bekende kinderpsychiater”, zegt Pieter Troost, kinder- en jeugdpsychiater bij De Bascule, een academische centrum voor kinder- en jeugdpsychiatrie in Amsterdam. “Het is alarmerend als mensen die als autoriteit worden gezien willens en wetens meewerken aan gemanipuleerd onderzoek. Wanneer dat inderdaad het geval is geweest, dan is dat een vorm van corruptie.”
Nogmaals deze link:
https://www.ggznieuws.nl/home/risicos-gebruik-antipsychoticum-risperdal-lang-verzwegen/
Een bericht uit 2016.
"
“Dat antipsychotica bijwerkingen hebben is al jaren bekend”, zegt Jan Buitelaar, hoogleraar kinder- en jeugdpsychiatrie aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. “Maar nu blijkt dat het risico op borstvorming beduidend hoger is dan wij dachten. Dit is alarmerend.”
“Ik vind het vooral schokkend dat er binnen de farmaceutische industrie weer iets is gebeurd dat niet klopt”, zegt Bram Dierckx, kinder- en jeugdpsychiater bij Erasmus MC in Rotterdam en klinisch farmacoloog in opleiding, “Maar het is niet zo dat hierdoor het risicoprofiel van het middel risperidon ingrijpend is veranderd. Wij wisten al dat risperidon problemen kan geven met prolactine en dat je daar goed op moet letten. Het nieuws is dat het risico op borstvorming bijna twee keer zo groot blijkt te zijn als eerder gedacht. Desondanks is het metaboolsyndroom (een combinatie van hoge bloeddruk, verhoogd cholesterol, verhoogde bloedsuikerspiegel en overgewicht, red.) nog altijd een gevaarlijker risico om in de gaten te houden bij kinderen die antipsychotica slikken.”
Er is een risico van BORSTVORMING bij jongens, en dat risico is 5%. In op twintig. Verder: metaboolsyndroom, waarop de kans nog hoger is!
snufje
We hebben op een andere (gesloten) afdeling waar ik werkte wel eens een puberjongen gehad die ook last had van borstvorming door een antipsyhoticum (zou Risperdal geweest kunnen zijn). Dat was erg sneu. Alleen kreeg hij die medicatie omdat hij daadwerkelijk psychotisch was dus dan zijn het veel hogere doseringen. Het voorschrijven van antipsychotica bij autisme, adhd (ook vaak genoeg gezien) og angststoornissen wordt daarom ook verdedigd met het argument: het is maar een snufje, om de scherpe randjes er af te halen. Toch zou ik bij een kind van 5 wel heeeeel erg goed nadenken voor ik het zou geven als arts, maargoed ik ben ook geen arts.
Ze heeft niet meer gebeld
en dat vind ik wel vreemd omdat ze zelfs vroeg of ik wilde afspreken. Misschien heeft ze dit keer meer antwoorden gekregen op haar vragen bij de arts en heeft ze geen behoefte meer aan contact. Nou goed prima. Ik twijfel of ik er een smsje aan moet wagen, maar ik vind dat ook weer raar overkomen. Ik wacht wel af.
Wel blijven aanbieden
Je kunt toch eerst een onschuldig sms'je sturen in de zin van: Hoe gaat het nu met je? Of desnoods: Ben je al wat meer te weten gekomen? Ik heb wel al wat meer algemene informatie gevonden.
