Hooggevoelig... En meer?
Hallo allemaal,
Ik ben een mama van 2 kindjes: een jongetje van bijna 3 en een dochtertje van een half jaar. Ik maak mij al langere tijd zorgen om mijn zoontje en wilde graag mijn zorgen met jullie delen om evt. tot wat nieuwe inzichten te komen.
Toen mijn zoontje 1 maand oud was werd hij erg onrustig. Hij huilde heel veel, had een gespannen lichaampje, was meteen al eenkennig, liet weinig lachjes zien, was schrikkerig, begon te huilen als ik leuke dingen met hem wilde doen, lag maar wat rond te kijken en was traag in de ontwikkeling. Het bleek dat hij reflux had, maar ondanks de medicijnen veranderde hij niet. Bij veel dingen dacht ik dat dat zo hoorde bij baby's, ik had immers geen vergelijkingsmateriaal. Toch heb ik me ook erg vaak zorgen gemaakt en heb dit meerdere malen aangekaart bij het CB en de huisarts. Die bleven maar zeggen dat hij waarschijnlijk gewoon hooggevoelig is.
Bovenstaande gedrag duurde tot ongeveer 1,5 jaar. Daarna werd hij wel wat makkelijker op sociaal gebied betreft, hij was niet zo eenkennig meer en eindelijk begon hij de familie ook leuk te vinden. Toch maakte ik me zorgen wat betreft het vele huilen, zijn trage ontwikkeling en hij had ook vreselijke driftbuien. Ik heb toen intergrale vroeg hulp ingeschakeld en ben ook nog naar de kinderarts geweest. De kinderarts verklaarde dat hij lichamelijk gewoon gezond is. Integrale vroeg hulp kwam alleen met het advies om hem naar de peuterspeelzaal te doen (daar staat hij overigens ingeschreven, maar er is een hele lange wachtlijst.) Ik was inmiddels zwanger van de 2e en heb de hulp verder stopgezet na deze uitspraak van Integrale vroeghulp.
Eind 2017 ben ik bevallen van een dochtertje en tot op heden weet ik niet wat me overkomt qua gedrag, ze is zo makkelijk, kijkt de wereld in, lacht en ik kom tot het besef dat dit het gedrag is wat baby's eigenlijk horen te vertonen. Nu ik vergelijkingsmateriaal heb begin ik me ook weer extra zorgen te maken om het (oude) gedrag van mijn zoontje, maar ook hoe hij tegenwoordig doet en is... Ik vraag me af of dat hoort bij de gemiddelde peuter.
Zo moet hij nog ontzettend vaak huilen. Soms heeft hij goede dagen, maar soms ook slechte. Dan komt hij meteen al 'huilend' uit bed, en niks wat ik zeg of doe is goed. Vanaf zijn geboorte zorgde ik voor rust en regelmaat en nu raakt hij overstuur als iets net anders gaat dan hij in zijn hoofd had (bijv als ik een appel geef in stukjes in plaats van 1 geheel). Hij kan dan heel driftig en verdrietig worden. Als ik iets aan hem wil uitleggen of boos op hem ben en als ik op ooghoogte met hem probeer te praten ontwijkt hij mijn blik en het lijkt gewoon of het niet op hem over komt wat ik tegen hem zeg. Hij heeft inmiddels zijn eigen taaltje en gelukkig komen er steeds meer woordjes bij. Hij blijft wel telkens herhalen, hij zegt alles wel minstens 6X. Hij moet altijd de kat uit de boom kijken als we bij andere mensen zijn, het kan wel een uur duren voordat hij van mijn schoot afkomt en wat gaat spelen. Toch begroet hij wel alle mensen op straat. Hij kan overigens goed zelf spelen, alleen daarin is hij ook niet echt fantasievol (doet vaak hetzelfde). Verder is het echt een schat van een jongetje, hij knuffelt veel met me en kan zulke lieve dingen zeggen.
Dit was een beetje een omschrijving van mijn zoontje. Er is mij dus altijd verteld dat hij hooggevoelig is, maar zit er niet meer achter? Ik denk soms aan een stoornis (vorm van autisme?). Ik herken wel punten daarvan in hem, maar andere punten ook weer totaal niet. Ik weet niet wat ik er mee moet, soms voel ik me de overbezorgde moeder, andere momenten zegt iets in mij dat er wel iets is. Zijn er hier misschien mensen die dingen in mijn verhaal herkennen of tips hebben? Ik loop hier namelijk al zo lang mee rond en omdat ik het met niemand echt deel voel ik mij best 'eenzaam' hierin.
Groetjes van een (over)bezorgde moeder
Gevoel
Je maakt je zorgen, zeker nu je kunt vergelijken met je dochtertje. Ik zou met deze zorgen naar je huisarts gaan en uitleggen wat je ons uitlegt. Misschien is het een gevoelig kind, misschien is hij heel verlegen, misschien heeft hij autisme. Hij is nog jong maar juist dan heeft hij recht op goede zorg en begeleiding. Vraag je huisarts om een doorverwijzing naar een kinderpsycholoog.
Vertrouw op je gevoel, ik denk niet dat je overbezorgd bent.
Veel succes.
Exorfinen
Reflux kan onder andere te maken hebben met een overbelasting door exorfinen en een tekort aan een bepaald enzym, DPP-IV, wat ontregeling van het endorfinesysteem kan geven en ook klachten op emotioneel gebied kan geven.
http://exendo.be/wp-content/uploads/2013/08/Endorfine-Deel-3.pdf
herkenning
Je schrijft over je dochter dat je nu bij haar ziet 'hoe een baby zich hoort te gedragen'. Maar dat is natuurlijk onzin. Zoveel baby's zoveel verschillen. Mensen zijn nou eenmaal niet gelijk. De één is open, de ander gesloten, de één introvert, de ander extrovert. De ene snel bang en verlegen, de ander stapt overal op af. enz.enz.
Ik denk dat het vooral belangrijk is te bedenken dat het ene gedrag niet beter of slechter is dan het ander!
Hier ook een heel gevoelig kind (nou ja meer dan één, maar bij deze is het wel heel opvallend). En hoe lastig het ook soms geweest is, het is nou eenmaal hoe hij is. Toen hij 4 was en naar school ging, heb ik echt grote zorgen gehad of hij daar ooit zou kunnen wennen (op het kdv is dat nooit gelukt, dus heb ik mijn baan opgezegd). De eerste anderhalf jaar op school is hij zelden meer dan een halve dag geweest. Hij praatte tegen niemand en deed nergens aan mee. Toen hij na een half jaar tijdens gym op de bank kwam zitten naast de juf (in plaats van in een hoek van het lokaal) was dat al een hele overwinning! Op alle afwijkende dagen (bv. carnaval, vieringen, sportdag etc) hield ik hem sowieso maar thuis. Zwemles lukte aanvankelijk niet (heeft hij later samen met zijn jongere zusje gedaan), en als er thuis bezoek kwam, kroop hij ergens weg.
Het is een kind dat heel erg 'in zijn hoofd' leeft. Hij was motorisch ook heel onhandig. Altijd struikelen en dingen omgooien enzo. Zomaar vallen met de fiets... Omdat hij ook slecht groeide kwam hij bij de kinderarts terecht. Die heeft hem uiteindelijk verwezen naar een antroposofisch kindercentrum. Daar kreeg hij fysiotherapie (massage) om meer contact te krijgen met zijn lijf. Dat heeft heel goed geholpen! Hij vond dat ook heerlijk. Sindsdien gaat het ook motorisch steeds beter.
Inmiddels is hij 11. Zit in de brugklas, heeft vrienden, doet aan survivalrun... Het blijft een kind dat anders is dan anderen. Ik heb voor mijn gevoel ook minder 'contact' met hem dan met mijn andere kinderen, maar hij is wel wat beter in de wereld gaan passen. Het mooie aan hem vind ik dat hij altijd zichzelf is.
Ik denk dat je vooral moet kijken wat je kind nodig heeft. Veel bevestiging, een veilige (voorspelbare) omgeving, niet teveel prikkels... Bedenk ook dat een eventuele diagnose je kind niet zal veranderen. En vertrouw erop dat -hoewel dingen misschien anders gaan dan bij andere kinderen- jouw kind zijn plek wel zal vinden.
Hooggevoelig
Van mijn dochter hadden ze dat ook kunnen zeggen. Ik maakte me zorgen en kon dingen niet plaatsen. Gelukkig kreeg ik handvatten bij een speltherapeut. Daar had ik meer aan dan alleen de opmerking "hooggevoelig".
Kun je niet terug naar die integrale hulp?
Voedingssupplementen zijn leuk, maar liever niet mee experimenteren met jonge kinderen. Ga naar een deskundige!
Bedankt voor het meedenken
Bedankt voor jullie reacties. Fijn om herkenningsverhalen te lezen en tips te krijgen.
@Vogel, Bedankt voor de tip! Voor mij is het erg belangrijk nu hij nog zo jong is dat hij al de juiste hulp krijgt, zodat hij een gelukkig jongetje wordt.
@Guppie Bedankt voor dit artikel. Ik had er nog nooit van gehoord, maar ga het zeker even lezen wat dat precies inhoud.
@Jippox, ik weet dat alle baby's verschillen, maar ik hoor van veel moeders dat baby's toch wat makkelijker zijn dan dat ik altijd dacht door het gedrag van mijn zoontje. Ik vind zijn gedrag zeker niet slechter dan het gedrag van zijn zusje (en laten we voorop stellen dat ik van allebei evenveel hou!!). Het is alleen dat ik soms zie dat hij verdrietig of ongelukkig is en dat doet mij ook verdriet. Ik ben zelf ook een zeer gevoelig persoon en kan mij erg in hem inleven en ik begrijp heel vaak zijn emoties en reacties ergens op. Toch neemt het niet weg dat ik het soms erg moeilijk vind om dan de juiste aanpak ervoor te vinden. Mensen hebben vaak misbruik gemaakt van mijn gevoeligheid, en het zou mij pijn doen als mijn zoontje ditzelfde overkomt. Daarom lijkt mij een diagnose bijna 'handig' (ondanks dat ik een hekel heb aan stempeltje), zodat ik de juiste hulp en begleiding voor hem kan krijgen. Juist nu hij nog zo jong is lijkt me dat belangrijk. Ik geloof dat ik zelf wel goed op weg ben met rust en regelmaat voor hem.
Fijn om je herkenning in mijn verhaal te lezen en dat jou zoon het zo goed doet! Dat lijkt me een erge opluchting dat je kind ondanks zijn gevoeligheid het wel red in de wereld. En zo mooi dat hij gewoon zichzelf is! Daar kunnen veel mensen wat van leren.
@Emma, Fijn dat je handvatten hebt gekregen om om te gaan met de emoties/gedrag van je dochter. Ik 'durf' niet zo goed terug naar integrale vroeghulp. Ondanks de hele intake kwamen ze vorige keer alleen met de tip om hem naar de peuterspeelzaal te laten gaan. Dus ik vraag me af of ze verder nog wat met ons kunnen...
Herkenning
Ook hier een kind dat anders was/is dan de kinderen om ons heen. Waar we op zijn uitgekomen is: altijd kijken naar "wat heb je nu van ons nodig, hoe kunnen we je nu het beste helpen."
Heb ontzettend veel gehad aan de bijdragen van oa Karmijn en Anne J hier op dit forum, iig: blijf rustig. Laat je niet meeslepen door de emotie van je kind. Jongste is nu 12, groep 8, afgelopen jaren is zijn wereld gaandeweg groter geworden. School vroeg nl zoveel van hem, dat hij daarnaast het liefst gewoon thuis was. Wij hebben het beeld van een "Libellegezinnetje" moeten loslaten, hebben ons vaak opgesplitst. (oudste is supersociaal, in voor alles enz) Verder creatieve therapie.
Ik denk dat je het beeld moet loslaten dat je nu iets kunt doen waarmee je het kunt "oplossen". Je zal ws de komende jaren regelmatig moeten "tolken" voor je kind, beslissingen moeten nemen waar de buitenwereld een mening over heeft. Daar zal je zelf ook in groeien.
Onze jongste zit nu superlekker in zijn vel, kan heel goed overweg met oudste, we hebben een heerlijk gezin. Ik heb me weleens schuldig gevoeld naar oudste, maar dat heb ik nu niet meer: ik ben blij met alle info hier via forum en boeken, het is zeker onze band met haar ook ten goede gekomen!
