Hoe verder met dochter ?
Hallo,
Misschien herkenning hier ? Want ik weet het onderhand niet meer.
Jongste dochter is 15 jaar en begin vorig jaar is bij haar ADHD vastgesteld. Iets waarvan we al jaren het idee hadden. Er is "iets" met haar, maar we konden de vinger er maar niet op leggen. Pas toen ze helemaal dreigde vast te lopen op de middelbare school is de boel in gang gezet en na een hele ronde van onderzoeken kwam dus ADHD uit de bus.
Ze is ontzettend chaotisch, verstrooid, vergeetachtig en het woordje focus komt in haar woordenboek niet voor. Om deze reden krijgt ze nu medicatie, vooral om de focus op school vast te houden. Voor ze dit kreeg was ze nl al 2x afgestroomd. Zonde want ze is een slimme meid. De medicatie slaat in zoverre aan dat het iets beter gaat op school dwz ze kan zich tijdens de lessen nu wat beter concentreren. Het lijkt haar iets makkelijker af te gaan, maar ja, inmiddels 2x afgestroomd, dus het niveau is natuurlijk ook niet meer zo hoog als in het begin.
Daarbij is ze ook nog eens vreselijk aan het puberen en zijn wij (haar ouders) eind vorig jaar gescheiden. Dat laatste heeft natuurlijk geresulteerd in een nieuwe (onrustiger) situatie van de ene week bij papa en de andere bij mij.
School is momenteel een drama, ze gooit er met de pet naar. Vrienden zijn haar alles, wil ze ook steeds mee afspreken. Komt steevast te laat op elke afspraak, regelmatig stress omdat ze de zaken niet voor elkaar heeft en dan bijv. moet gymen zonder dat ze gymkleding heeft etc...
Gesprekken gaan heel goed en dan belooft ze beterschap, maar na 2 dagen is het al weer foute boel.
We krijgen momenteel al een soort van ouderbegeleiding via de GGZ (waar ze zelf ook loopt vanwege haar medicatie), maar echt veel voordeel trek ik daar niet uit. Ik krijg meer een soort van theoretische opsomming van feiten dan dat ik echt het idee heb dat ik er praktisch gezien iets mee kan.
Er zijn ook incidenten geweest met roken en drank. Door school is ze inmiddels al een keer geschorst geweest omdat haar gedrag richting docenten ook niet meer door de beugel kon.
Vannacht is het volledig geescaleerd. Terwijl ik doodsongerust op de bank zat te wachten komt ze doodleuk binnen lopen. Deed alsof ik me aanstelde terwijl ze dan zelf in de nacht alleen over straat gaat.... Het werd een ordinaire schreeuw-en scheldpartij en ze dreigde weg te lopen. Uiteindelijk heb ik haar vannacht bij haar vader afgezet omdat ze niet meer bij me wilde zijn. Haar vader kampt overigens met hetzelfde en weet onderhand ook niet meer wat hij met haar aan moet.
Dingen als huisarrest, telefoon innemen, geen kleedgeld etc.. zijn allemaal de revue al gepasseerd. Ze werken niet, want zodra het huisarrest is opgeheven vervalt ze vrijwel direct in hetzelfde gedrag.
Ik baal zo van mezelf dat ik me zo heb laten gaan in die driftaanval van vannacht, maar vooral vraag ik me af: hoe nu verder met haar ? Ik weet het nl. even niet meer....
liefs Anke
bij 1 ouder wonen
Is het dan niet handiger om dat co-ouderschap los te laten en in het belang van je dochter haar bij 1 ouder te laten wonen? Ik ken mensen die dit hebben gedaan, uiteraard wel met goed contact met de andere ouder (eens in de 2 weken het weekend). Ik kan me voorstellen dat een paar dagen bij de ene en een paar dagen bij de andere ouder teveel onrust geeft, zeker bij een adhd-kind. Daarbij moet zij ook de scheiding van haar ouders verwerken, ze kijkt duidelijk hoever ze kan gaan.
Verder zou ik een andere (particuliere?) orthopedagoog of psycholoog consulteren voor tips hoe met bepaald gedrag om te gaan en hier samen met je ex naar toe te gaan.
Als ze continu haar gymkleren/spullen vergeet heeft ze gewoon meer hulp nodig om hieraan te denken, bv 's avonds al de tas laten pakken en vragen wat ze morgen nodig heeft, terwijl jij er bij staat.
Dit boek lijkt mij ook goed, over een andere aanpak: https://www.bol.com/nl/p/geweldloos-verzet-in-gezinnen/1001004005770872/
andere begeleiding zoeken
Als je aan deze vorm van ouderbegeleiding niets hebt, is het belangrijk om andere begeleiding of hulp te zoeken. Juist nu, in de pubertijd, is het belangrijk dat je dochter niet te veel negatieve reacties op haar ADHD krijgt. Bijsturen en coachen is nu belangrijk, zonder schreeuwpartijen over en weer.
Je dochter lijkt haar ADHD ook (nog) niet echt geaccepteerd te hebben. Haar gedrag kan daaruit voortkomen (ADHD-ers hebben vaak de neiging om gevaren en risico's veel te laag in te schatten) en in haar ogen is dit dus inderdaad normaal. Maar dat is het niet. Ook zij heeft meer begeleiding nodig bij dit ADHD-traject.
Adhd en emotie
Het moeilijkst van de adhd van mijn kinderen, is niet het vergeten van hun gymspullen of het falen op school. Dat is ruis. Dat heb ik leren negeren.
De basis is echt zo veel belangrijker. Adhd-ers hebben vaak heel veel moeite met hun emoties te hanteren. Ze zijn snel boos, heftiger boos dan bij de situatie past en het is veeel moeilijker voor hen om zichzelf te kalmeren en te troosten.
Die van mij kunnen nergens zo boos om wordenm als om de confrontatie met hun onvermogen. Zoals de tijd vergeten, de prioriteiten vergeten.
Wat hier absoluut blniet helpt is: zelf boos worden, ferme taal, straffen, grenzen opdringen, impulsieve conclusies trekken. (Ik weet dat het niet helpt, door schade en schande )
Wat wel helpt is: kalm blijven, positief blijven, georganiseerd blijven en niet opgeven.
Voor elk van die vier punten maak ik dan een lijstje met dingen/punten die ik kan doen. Iedere adhd-er hier heeft een eigen aanpak nodig. Ik heb ook een pubermeisje van bijna 15 met adhd, als je wilt kan ik de 4 punten bij haar situatie toelichten.
Zelf rustig blijven en helpen.
Ik herken het moment van zo'n escalatie, je gevoel van onmacht, de grip verliezen.
Je houdt er zelf een rot gevoel aan over en verder leidt het nergens toe.
Vraag jezelf af wat precies de reden was waarom je zo boos werd. Uit ongerustheid, logisch, een appje of belletje van je dochter had dit kunnen voorkomen. Daar zou ik een gesprekje over hebben. "Als je later thuis komt dan we hadden afgesproken verwacht ik een berichtje van jou, ik ben anders ongerust ".
Vergeetachtigheid geeft onrust, stress en boosheid. Dat is onmacht bij je dochter, ze kan dit niet onder controle krijgen.
Je kunt haar helpen haar spullen per dag klaar te leggen of per dag een briefje wat ze mee moet nemen. Spullen altijd op dezelfde plek.
Ze is 15 en denkt zelf dat ze volwassen is maar dat is natuurĺijk nog niet zo. Maar ze wil wel als volwassen behandeld worden.
Dus praat, overleg, bedenk samen oplossingen, geen straffen zoals telefoon innemen, haar ook steunen als ze fouten maakt, wijs haar op haar verantwoordelijkheden en scheidt voor jezelf hoofd-en bijzaken. Ze heeft je steun keihard nodig, maar dat zal ze niet toegeven. Integendeel, ze zet zich af.
Het klinkt als kant en klare oplossingen, welnee hoor, heeft hier ook jaren geduurd om meer rust te creëren. Ook klinkt jou dochter als een zeer pittige dame, sturen is nog een hele klus.
Wat ik ook belangrijk vindt is regelmatig samen iets leuks doen. Probeer onderwerpen als school enz. dan los te laten en er volgen vaak leuke gesprekken. Ineens wordt dan wel je raad gevraagd, worden er gevoelens besproken en voel je weer een band.
Hulpverlening
Misschien moet je wel even geen hulpverlening inschakelen. Er zijn er nog steeds die vinden dat je er vol in moet gaan, ingrijpen, niet accepteren, verbieden.
En dat is niet altijd de beste oplossing.
Je dochter heeft een lastig probleem en je zal maar in haar schoenen staan. Ook is ze er aan toe om zich wat van jullie los te maken, zeker gezien de scheiding en haar eigen plan te trekken.
Dat lijkt me een goede reden om meer naast haar te gaan staan en je steun meer onvoorwaardelijk aan te bieden. Zij gaat haar vleugels uitslaan. Je hebt haar al opgevoed en je gaat er vanuit dat zij het nu, mag met vallen en opstaan, zelf op gaat pakken. En je steunt haar waar je kunt.
Als je zelf goed op de hoogte bent, en het klinkt alsof je genoeg 'feiten' hebt gehad, kun je je zorgen met haar bespreken. Dat ze impulsief zichzelf in de nesten kan werken en hoe kun je dat voorkomen op een avondje uit.
Hoe ga je veilig 's nachts over straat. Liefst met vrienden en anders kun je haar misschien tegemoet komen door haar af te halen of af te spreken dat ze ergens blijft slapen.
Samen nadenken hoe het verder gaat in plaats van proberen af te dwingen hoe het verder gaat.
sms
In plaats van boos worden als ze vergeet jou te berichten kun je zelf ook een sms'je sturen als je ongerust bent en vragen om ter geruststelling van jou even te laten horen of het goed is en of ze al weet wanneer ze thuis is?
Werkt ook niet altijd, horen ze het niet vanwege herrie en muziek, maar er kan vaak wel een antwoord komen dat jou geruststelt.
Je laat zien dat je bezorgdheid voortkomt uit jou liefde voor haar en niet omdat je haar in een keurslijf wil persen.
Helpen
"bijv. moet gymen zonder dat ze gymkleding"
Dat zou ik toch voorlopig voor haar verzorgen. Even op zondag vragen wanneer ze gym heeft, mocht je dat niet weten, en het dan voor haar klaar leggen.
De gymkleding van mijn dochter zit, met sportschoenen, in een aparte tas die ik na het wassen steeds weer vul en klaarleg op een vaste plek.
We doen het ook steeds vaker samen, zodat ze goede routines op kan bouwen.
Maar constateren dat het haar niet lukt en er dan niets aan doen, is wat onhandig.
Waar het nog niet lukt zou ik haar, zeker voorlopig, even helpen en samendoen. je zal maar zo'n chaoshoofd hebben.
En mogelijk wat briefjes op de voordeur met aandachtspunten wat er mee moet en of ze er aan gedacht heeft. Sleutels, mobiel, enzovoort.
Vaste momenten maken om even bij stil te staan.
Dank
Genoeg stof tot nadenken, dank voor alle reacties.
De woedeaanval is geweest, me rot over gevoeld maar dit gelukkig goed uit kunnen spreken met mn dochter.
Vanwege mijn scheiding zit ik zelf ook in therapie en afgelopen week de hele kwestie met m'n dochter besproken en aan mijn eigen therapeute had ik zoveel meer. Echt praktische oplossingen.
Inderdaad, jullie hebben gelijk met boos worden en straffen helpt niets. Wel positief en geduldig blijven, helpen en sturen. Zolang ik me rustig opstel valt er met dochterlief goed te praten en ze wil ook best gecoacht worden.
Vanmorgen nog goeie afspraken kunnen maken over het innemen van haar medicatie. Ik ga haar daar meer bij helpen.
Ook met school ga ik het gesprek aan hoe haar meer te helpen en te begeleiden, ze heeft het duidelijk nodig. Ook met ex wil ik om de tafel.
Heb geen zin meer in die onmacht en boosheid, ik wil haar helpen en begeleiden. De uitwerking vind ik alleen nogal lastig, dus daar wil ik me eens goed in verdiepen. Hoe ik dat ga aanpakken bedoel ik.
En Pimpelpaars, mag ik jouw punten weten ? Misschien heb ik er ook wat aan.
grt Anke
vier punten
Die vier punten (positief blijven, kalm blijven, georganiseerd blijven en niet opgeven) zien er bij mijn dochter zo uit. Wel een opmerking, dit lukt mij dus ook heel vaak NIET. Het is heel moeilijk en een perfecte ouder is nog niet geboren. Dus denk niet dat ik een of andere verstandige heilige ben. Ik ben ook soms boos op haar en we kunnen flinke conflicten hebben. Maar deze vier punten helpen mij wel altijd om de weg terug te vinden. Het zijn voor mij (en voor haar) een soort van wegwijzers.
Positief blijven: We kijken en benoemen bewust wat er wel goed gaat. Juist na elke boze bui (wederzijds). We geven complimenten. We zoeken naar haar sterke punten samen met haar en laten haar die ontwikkelen. Heel veel mensen met adhd hebben bijvoorbeeld een ontzettend creatieve geest. Dat uit zich niet eens altijd in creatieve tastbare resultaten, maar soms ook in originele gedachten gangen. Het is goed om die positieve kanten van adhd (als je op positieve kanten adhd googlet, kom je bij afbeeldingen, lijstjes tegen) te onderzoeken met je puber. En het is zinvol om die kanten als uitgangspunt te nemen om op voort te bouwen. Mijn kinderen vinden het ook leuk om na te denken over de kernkwadranten. http://123management.nl/0/040_mensen/a400_mensen_13_teamrol_kernkwadranten.html
Kalm blijven: Je weet dat als je boos wordt, tegen iemand die overweldigd is door zijn gevoelens (=een puber met adhd, zo'n beetje de hele tijd), dat je diegene nog meer overweldigd. Als mijn kinderen oververhit raken, dan is het eerste doel om ze te laten kalmeren. Dat is voor mensen met adhd moeilijker dan voor een 'gewoon' mens. Dus dat is iets wat ze moeten leren. Daar begeleid ik ze in. Het belangrijkste is, om zelf niet mee te gaan in de paniek/woede. Dat is lastig. Ik heb een aantal helpende zinnen, die ik dan inwendig tegen mezelf zeg. Bijv. 'Ze zit nu vast in het moment''Zo meteen heeft ze spijt dat ze dit zegt.''Als ik rustig blijf, wordt zij weer eerder kalm.''Ga niet mee in het toneelstukje.'
Als het niet lukt om kalm te blijven, loop ik in principe weg uit de situatie. (soms lukt dat niet, helaas, dan ben ik te boos 
)
De volgende stap is, dat ik dan helpende zinnen tegen mijn dochter zeg. Dat zijn zinnen, waarvan ik weet dat ze bij haar helpen. Heel persoonlijk dus. Ze heeft ooit verteld dat ze dan heel boos is, maar eigenlijk gewoon geknuffeld wil worden. Daarom knuffel ik haar ook vaak op wanhopige momenten. Maar als ze heel beledigend tegen mij is, heb ik daar natuurlijk geen zin in!
Daarna komt de periode dat ze afkoelt. Even niks zeggen, ruimte zoeken.
En daarna kom ik er vaak nog op terug. 'Wat is er nu aan de hand?' Soms is het iets wat makkelijk op te lossen is. Een portemonnee die kwijt lijkt, maar die ik binnen 20 seconden gevonden had voor haar, bijvoorbeeld. Maar soms is er ook iets ernstigs aan de hand. Daar proberen we dan samen oplossingen voor te vinden. Maar dat zoeken van die oplossingen duurt soms wel weken of maanden. Dat is niet erg (ze heeft enorme slaap en opsta problemen, daar zijn we al maanden mee bezig) Iedere keer een klein stukje gesprek. Als het gesprek oververhit raakt, stoppen en eerst weer kalmeren.
Georganiseerd blijven. Als je adhd hebt, slaapt je frontale kwab. Executieve vaardigheden als tijdsbesef, plannen, dingen beginnen, doorgaan met dingen, dingen afmaken, opruimen, werkgeheugen, die zijn allemaal verstoord. In de puberteit geldt hetzelfde. Een puber met adhd is dus executieve problemen in het kwadraat.
Bij mijn dochter gaat het op alle punten mis, maar het tijdsbesef is het moeilijkste voor haar. De tijd is gesmolten, zoals in dat schilderij van Dali. De klok is geen logisch meetinstrument, maar een vijand. Als iets saai is, kruipt de tijd, als het leuk is, vliegt hij.
Het is belangrijk als ouder, om je te realiseren dat er hier sprake is van onvermogen, geen onwil. Ze willen het wel, en soms lukt het ook, maar het lukt niet om het vol te houden. Ze hebben hier hulp bij nodig. Het is belangrijk dat ze die hulp zelf inroepen.
Ik ben hier vaak een veredelde secretaresse, personal assistent, wekservice. Het is niet anders. En het is soms moeilijk om daarbij te accepteren dat het wel hun leven is, dat ik help, maar niet overneem. Maar dat is wel noodzakelijk, want het uiteindelijke doel is dat ze als zelfstandige volwassenen keuzes maken en zelf hun leven inrichten. Dat kunnen ze alleen maar leren, als ik mij bescheiden opstel.
Adhd-ers hebben vaak baat bij structuur. Maar ook hierbij is het belangrijk dat het structuur is, die bij hen past. Dus geen van boven opgelegde starre straf en beloningsstelsels. Maar een praktische, probleemoplossende structuur. Bijvoorbeeld: niet, je hele kamer moet tip top in orde zijn, anders wordt mama boos. Maar je kamer moet zo ingericht zijn, dat je je spullen makkelijk kunt vinden en dat het hygienisch is.
Door blijven gaan, is het laatste punt en het belangrijkste. Mensen met adhd kunnen je uitputten en kunnen zichzelf uitputten. Het is belangrijk om in te zetten op het vol houden. Dus grenzen aangeven, rust en ontspanning zoeken, niet te hoge verwachtingen koesteren, successen vieren, mislukkingen opvatten als leermomenten, investeren in je emotionele bankrekening, gezond proberen te leven (eten, buitenlucht, slapen).
Ik hoop dat je hier wat aan hebt? Succes met je griet!
