Hoe om te gaan met een kind met een lagere mentale leeftijd

mee gaan

In de ervaring die ik heb zeg ik meegaan, je kunt wel iets aanbieden en zien hoe hij het oppakt. Mijn ervaring bestaat uit 38 jaar een zus hebben die ernstig gehandicapt was. Ontwikkelingsniveau van ongeveer 1,5 tot 3 en niet zindelijk.

Haar groepsleiders hebben haar jaren proberen te behandelen alsof ze 8 was, dat is niet gelukt erger haar ontwikkeling stagneerde daardoor of ging zelfs achteruit. Waar ze toen ze 4 was met mes en vork kon eten is ze dat later verleerd, hetzelfde voor fietsen op een aangepaste fiets.

Meegaan met zijn belevingswereld zorgt voor een lager frustratie niveau en ruimte om te leren. Op alle vlakken, behalve het lichamelijke, zal hij zich langzamer ontwikkelen en alleen jullie kunnen je daar op aanpassen, hij kan dat niet.

Even ingaande op je voorbeeld vragen:
- kinderachtig speelgoed: waarom zou je hier een strijd van maken? Laat 'm lekker spelen met wat hij leuk vind, dat geeft vaak ook rust, spelen moet leuk zijn.

- Het zelfde voor tv kijken, je kunt wel samen naar een programma als klokhuis kijken als je denkt dat hij dat begrijpt. Samen zodat je dingen kunt uitleggen maar laat hem ook lekker ter ontspanning naar de andere programma's kijken.

- waarom is slapen met de deur open onverstandig? Als hij het fijn vind met de deur open dan is dat prima hij doet er niemand kwaad mee. Mijn 12 jarige vind het niet gezellig met de deur dicht, met de deur open hoort ze mijn gerommel. Zelf weet ik niet of de deur van mijn slaapkamer nog dicht kan, is al een aantal jaar niet meer gebruikt.

pick your battles: als het echt gevaarlijk is (die deur dus niet) voor hem of anderen dan moet je het hem gaan proberen te leren en zelf extra maatregelen nemen tot hij het kan maar bij andere dingen kun je hem gewoon op zijn niveau laten functioneren.

Het lijkt alsof je niet accepteerd dat hij een beperking heeft die niet over zal gaan. Hij zal altijd op zijn eigen niveau blijven functioneren en van jullie als ouders en anderen afhankelijk zijn voor bepaalde zaken.

Kijken

Dat was vast wel even schrikken, de uitslag van die test.
Ik denk dat je het best kunt kijken naar je kind (en dat doe je volgens mij al heel goed): wat vindt hij leuk, wat kan hij aan, waar wordt hij blij van? Je wilt het liefst dat je kind gelukkig is, en dat wordt hij niet als je iets van hem vraagt wat hij niet aankan.
Gedrag en belevingswereld hangen samen met zijn intellectuele niveau, dus dat dat dichter bij zijn ontwikkelingsleeftijd dan zijn kalenderleeftij ligt is logisch.
Je kunt natuurlijk wel kijken naar de zone van de naaste ontwikkeling, dus net een stapje hoger dan hij nu zit. Dat doen ze als het goed is op school ook. Misschien kunnen ze je daar ook adviseren over speelgoed, activiteiten enz. Heeft de school een orthopedagoog, of een goede maatschappelijk werkende? Ik werk in het speciaal onderwijs en weet dat zij ouders goed kunnen adviseren en ondersteunen. Heb je contact met andere ouders van school?
Het lijkt mij heel frustrerend, voor jou en ook voor hem, als je steeds dingen van hem vraagt die hij echt niet kan.
Succes!

NouEvenAno

Koffie met een kokje lijkt me nou niet direct fijne lectuur voor TS die nog bijkomt van een IQ<70. Als professional kun je die vertaalslag van EMB naar LVB misschien goed maken, maar voor een ouder lijkt me dat heel moeilijk (ik heb geen alternatieve lectuur zeg ik er eerlijk bij).

ervaringsdeskundig

Ik heb een zoon met een IQ schommelend rond lichte beperking (disharmonisch dus moeilijk te peilen) en werk met mensen met een lichte beperking in de dagbesteding/werksituatie.
Als je hem probeert te laten aan te sluiten bij wat voor leeftijdsgenoten normaal is, dan ben je eigenlijk constant bezig hem te overvragen. Daarvan zal hij eerder faalangstig en onzeker worden want datgene wat je van hem vraagt is steeds te veel. Hij kan steeds net niet aan je verwachtingen voldoen.

Als je zonder meer accepteert dat hij veel niet kan, dan zul je hem ondervragen, je krijgt dan een gebrek aan uitdaging en aan ontwikkeling! Ook dan is onzekerheid het gevolg.

De oplossing is dus de gulden middenweg. Accepteer dat hij bepaalde kinderlijke dingen nodig heeft voor zijn ontspanning. Probeer daaraast steeds heel goed te kijken naar wat hij kan en aankan (op dat moment) en biedt dat aan. Het is een fingerspizengefuhl, wat je waarschijnlijk al best hebt, maar doordat de omgeving misschien steeds verbaast reageert (hij is toch al 12???) probeer jij ook bewust of onbewust te voldoen of hem te laten voldoen aan het algemene beeld van wat hij zou moeten kunnen.
Laat los wat anderen vinden en benader hem op jouw gevoel van wat goed voor hem is!
En wees blij met ieder stapje! Moedig hem aan, dat heeft hij nodig. Hij moet waarschijnlijk al zo lang overal op zijn tenen lopen.

Probleem is wel vaak dat deze kinderen ook net zo goed in hun puberteit komen en daar niet mee wachten omdat ze met de rest ook gewacht hebben. Ze willen op een bepaald moment ook dingen zelfstandig kunnen doen en zeker niet meer met papa en mama! Schroom in die periode niet om aan de hulpverleningsbel te trekken. Zij kunnen bijv. een ambulante hulpvrelener inzetten die hemkan helpen die kleine stapjes naar zelfstandigheid te zetten.

Succes en sterke!