Hoe nu verder?
Na 6 jaar van hulp vragen,psychologische onderzoeken, ambulante ondersteuning en tig evaluatie gesprekken en rapporten sta ik nu voor de moeilijke keus om mijn middelste zoon vrijwillig tijdelijk uit huis te plaatsen of naar een andere hulpverleningsinstantie uit te wijken in de hoop dat zij wel zoden aan de dijk weten te zetten.Bureau Jeugdzorg is nu op de achtergrond aanwezig maar ik voel hun hete adem in mijn nek en ben bang dat alles binnenkort niet meer vrijwillig zal zijn.Mijn zoon heeft een laag IQ en valt daardoor onder "licht verstandelijk gehandicapt",en vertoont kenmerken van ODD,ADHD maar door een onrustige thuissituatie waarin de laatste jaren veel heftige gebeurtenissen hebben plaatsgevonden is er nog nooit een echte diagnose gesteld.Wie heeft er adviezen en ervaring met het nemen van zo'n beslissing?Wordt hij er wel beter van terwijl hij zo'n behoefte aan rust en stabiliteit heeft en hoe zal hij daar op reageren en over 20 jaar aan terugdenken?Ik weet het niet meer en ben intens verdrietig en teleurgesteld dat de hulpverlening zo traag en log en inadequaat heeft gewerkt dat ik tot zo'n beslissing misschien moet komen,ook om mijn oudste zoon niet aan zijn vader te verliezen want hij trekt het gedrag van zijn broertje niet meer.Welke beslissing ik ook neem,ik denk dat ik in alle gevallen een kind verlies en dat maakt me radeloos.
Zwaar marit
Wat een moeilijke keuze Marit. Ik weet niet zoveel van kinderen met een verstandelijke beperking, hopelijk is hier nog iemand die op jou kan reageren. Ik kan me goed voorstellen dat je nu met een groot dilemma zit.
Ik vraag me af of je wel iemand hebt om de zorg voor je middelste mee te bespreken? Heb je iets aan je huisarts? En hoe zit het met stichting MEE? En misschien weet je huisarts een mogelijkheid om betere diagnostiek, mogelijk met opname, te organiseren voor je middelste? Of kun je deze zaken bespreken met de vader van je kinderen?
Via de huisarts kun je je laten verwijzen.
Er zijn mogelijk ook wel ouderorganisaties of patientenorganisaties die je kunt bellen.
Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte. Hopelijk heb je ook wat goede mensen om je heen die je af en toe kunnen steunen want het lijkt me echt heel zwaar om alleen te doen.
Marit
Ben je al Bij MEE geweest? Zij hebben alle expetise over een laag IQ en kunnen goed mee denken!
Heftig
Wat een onmogelijke positie waar je in zit. Probeer het heft zelf in handen te houden! met behulp van de hulpverlening, maar nooit andersom! Stichting MEE kan inderdaad nog goede adviezen geven, en ze staan aan jou kant. Hoeveel rust en stabiliteit kun je hem geven in de thuissituatie? nu op dit moment? Misschien is er iets te regelen met een logeerhuis, zodat hij af en toe een weekend of een weekje eruit kan, dat geeft jou en zijn broer ook rust, en je weet dat hij in goede handen is, meestal doen ze daar ook allerlei leuke dingen dus voor hem is het ook bepaald geen straf. st. MEE kan je hierin verder helpen wat er bij jou in de buurt is. Je hebt er wel een pgb voor nodig, maar ook daarin kunnen ze je helpen met de aanvraag, het lijkt me bepaald geen overbodige luxe.
Een kind uit huis plaatsen lijkt me echt een allerlaatste noodgreep, natuurlijk heb je hem liever thuis. Misschien kun je er zo een tussenweg in vinden.
sterkte ermee, Tess
Marit
Ik leef met je mee Marit. Ook bij mij staat het water aan de lippen na 12 jaar alleen maar zorgen voor een kind met ADHD, OCD, angsten en slaapproblemen. Zo erg dat ik overweeg om hem tijdelijk te laten opnemen bij de instantie waar hij onder behandeling is. Vooral in zijn belang maar ook voor mij. Zodat ik op adem kan komen en mijn leven weer zo kan opbouwen dat ik mij als persoon weer goed voel en hem zo als moeder alle zorg, liefde en structuur kan geven die hij nodig heeft.
Ik hem mijn zoon eerder vrijwillig bij een pleeggezin laten plaatsen omdat het niet meer langer ging thuis. Een loodzware beslissing die wel noodzakelijk was en uiteindelijk ook een goede beslissing was. Als de situatie thuis onhoudbaar is voor het kind zelf en/of voor de ouder en/of voor de overige gezinsleden kan dit het redmiddel zijn, hoe moeilijk ook. Zeker als de situatie zo dreigend is dat het mogelijk dreigt uit te lopen op een gedwongen uithuisplaatsing.
Als moeder ben je geneigd te denken dat je hebt gefaald en het kind kan denken dat jij hem in de steek laat maar zo is het absoluut niet; soms is loslaten de ultieme vorm van liefde...
MEE is een hele goede instantie; zij kunnen met je meedenken en je adviezen geven. Wellicht is er een instantie waar je zoon kan worden opgenomen en tegelijk goed kan worden gediagnosticeerd? Zie het niet als een verlies maar als een noodzakelijke vorm van hulp.
Ik wens je heel veel moed en wijsheid toe en ik hoop dat jullie de hulp krijgen die jullie nodig hebben! Je bent een goede moeder!
Marit en elisa
Helaas heb ik geen wijs woord van advies maar ik wilde jullie wel heel veel sterkte wensen in deze vreselijk moeilijke situaties.
@Elisa; ik heb eerder postings van je gelezen en zo een beetje meegekregen hoe hard je knokt voor je zoon en continu blijft zoeken en onderzoeken. Daar heb ik veel respect voor, het spijt me erg te lezen dat het nu zo enorm pittig is.
Beiden nogmaals sterkte.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Harmonie
Op welke manier kan er harmonie komen in jullie leven? Op welke manier kan het heftige leven veranderen in een wat rustiger kabbelend zoetwater beekje? Wat is daarvoor nodig?
Soms zou ik wensen dat niet-thuis-wonen met minder heftige gevoelens gepaard kon gaan. Maar ik begrijp zo goed dat dat onmogelijk is. Maar ik heb gezinnen zo zien opknappen, zoveel meer harmonie. En dat dwingt zoveel respect af. Het vergt veel moed.
Als gezin kun je lang niet altijd geven wat een gehandicapt kind nodig heeft. En dat is niet zo verwonderlijk. Het is zo intensief, en zo zonder enige pauze. Het gaat vaak over alle grenzen heen, en dat is voor niemand goed.
Ik wens je veel sterkte, maar ik wens je ook een hulpverlener die werkelijk hulp verleent en de goede ondersteuning kan bieden. Kan school hierin nog iets betekenen? En anders zeker MEE.
Optie
lieve Marit
heel veel sterkte. Dit zijn beslissingen die je helemaal niet wil nemen. Ik ben zelf ook heel bang hiervoor later, dat we ons kind niet meer aankunnen, alleen al het idee maakt me erg verdrietig.
Is tijdelijke logeeropvang (liefst structueel) nog een optie om jullie even op adem te laten komen? Stichting Mee kan je daarmee helpen. En ken je het forum van Lotjeenco ? Ik heb hier vaker over gelezen daar, je bent niet de enige.
Vraag
"ook om mijn oudste zoon niet aan zijn vader te verliezen".
Ben je gescheiden en is er een mogelijkheid dat je zoon (tijdelijk) bij zijn vader gaat wonen? Hoe is de band met zijn vader? Kunnen je beide zoons misschien een periode naar hun vader zodat jij tijd hebt om in alle rust je plan te trekken? Heb je zelf nog een goed contact met je ex?
Uithuisplaatsen
is niet je kind verliezen!! Het is een moeilijke keuze maar het blijft je kind en jij blijft verantwoordelijk voor elke stap die verder genomen wordt. Laat je daar ook niet uit praten door de instelling.
Het is wel het behoud van je gezin als ik je openingspost lees. Want je oudste trekt het niet, en dan kan de moeilijke keuze om 1 van de kinderen uit de situatie te plaatsen rust geven voor allemaal.
Een instelling is geen gevangenis, je kunt gewoon contact hebben.
Mijn zus heeft het grootste deel van haar leven in een instelling gewoond, en dat is voor mijn ouders een heel moeilijke keuze geweest. Maar het was wel de redding (tijdelijk) voor ons gezin. Eindelijk was er ook ruimte voor mij.
Mijn buren hebben hun zoon tijdelijk in een instelling geplaatst. Inmiddels is hij al weer een aantal jaar thuis en die periode heeft hem zo veel goed gedaan dat zijn moeder nu weer vertrouwen heeft in de toekomst.
Dat is de andere kant van het verhaal.
Wellicht
Kun je zelf eens kijken bij zorgboerderijen. Daar zit wel kaf tussen het koren, maar er zitten ook pareltjes tussen.
Er is een keurmerk, dat kun je vinden op landbouwzorg.nl.
Tsjor
Marit
Je hoeft je kind niet te verliezen, je blijft altijd zijn moeder, ook al voeden anderen hem op.
Mijn zoon van 12 woont niet meer thuis. Sinds eind vorig jaar is dit definitief. De weg er naar toe was een hel, maar gek genoeg heb ik nu rust. Ik moest gaan kiezen wat voor ons drieen het beste was. Ik heb nog een kind die erg leed onder het aanwezigheid van zoon. Nu zie ik hoe ze opbloeit en ontwikkelt. En verstandelijk weet ik dat het voor mij ook het beste is. Als het goed gaat met mij, dan gaat het goed met de kinderen.Ik zie hem 1 dag in de week en dan hebben wij het fijn samen. Emotioneel is het erg zwaar, maar ik krijg goede begeleiding.
Al is het maar voor tijdelijk om even op adem te komen.
Ik wens je veel sterkte bij deze moeilijke beslissing.
