Hoe krijg je je kind gemotiveerd om te leren

waarom

Komt hij niet tot leren is mijn eerste vraag? Mijn ervaring met onze ass zoon is gedeeltelijk dat hij geen zin heeft, maar hij vindt het ook moeilijk:hoe pak je zo iets aan, waar begin je, oh, de atlas ligt boven en dus kan ik de opdracht niet doen. Zoiets speelt vaak ook mee. Daar help ik dan wel bij, plus veel structuur op school.

Vaak ook geen zin, hoor. Maar daar kan ik niets mee. Het enige wat ik dan doe, is hem wijzen op de consequenties. En die trek ik ver door: wij hebben een familielid die niet goed terecht is gekomen, en daar wijs ik zoon dan even op.meestal werkt dat.

Hoe oud is zoon eigenlijk? En in welke groep/klas?

Wat zegt zoon zelf?

Zijn eigen verantwoording

Weet hij al welk beroep hij zou willen gaan doen?
Weet hij welke kennis daar voor nodig is?
Wil hij veel gaan verdienen na zijn school carriëre?
Wil hij een 2e hands barrel van een auto, of eentje uit de BMW serie?
Beseft hij dat het jullie geen barst uitmaakt of hij als hij 23 is met een minimum inkomen rond moet komen of 3000 euro te spanderen heeft, maakt hem dat wel wat uit?
Wil hij later in een rijtjeshuis met huursubsidie?
Of wil hij een vrijstaandhuis met een garage?
Begrijp hij dat , als hij, nu hij er zeeën van tijd voor heeft, niet leert, hij bij zal moeten scholen in de avonduren, als hij straks werk heeft, terwijl zijn maten, die het nu wel doen, dan gaan stappen?

Is hij zich ervan bewust dat hij het alleen voor zichzelf doet?
Dat hij de enige is die er belang bij heeft om te studeren?

Hebben jullie ook dit soort gesprekken met hem?

consequenties laten ervaren

Wat mari39 zegt is idd wel handig te onderzoeken. Wat is zijn leerstrategie? Werkt dat wel? Is het puur geen zin hebben of zit er ook onzekerheid achter waardoor hij de handdoek maar de in ring gooit? Als dit onderzocht is en het blijkt er echt alleen aan te liggen dat hij er geen zin in heeft, en je hebt al van alles geprobeerd om hem te motiveren, probeer het dan los te laten en hem de consequenties te laten ervaren. Als het niet helpt de consequenties van tevoren te horen, dan moet hij het maar gaan ervaren. Moeilijk als ouder, want je wilt dat je kind het goed doet op school en niet z'n toekomst vergooit alleen maar omdat hij geen zin heeft in leren. Maar dat werkt vaak wel het beste. Motivatie moet van binnenuit komen. Jullie kunnen daar wel beweging in proberen te krijgen, maar forceren gaat niet. Uiteindelijk moet hij het doen. Probeer de verantwoordelijkheid bij hem neer te leggen ook al betekent dat dat hij naar speciaal onderwijs moet. Uiteindelijk gaat hij op het punt komen dat hij ziet dat leeftijdsgenoten succesvol zijn omdat ze wel leren en gaat het kwartje vallen dat hij ook wat moet gaan doen waarschijnlijk. Consequenties ervaren, daar ligt volgens mij de sleutel als het om geen motivatie hebben gaat.

Motivatie

Misschien is het nog veel te moeilijk voor hem om genoeg innerlijke motivatie op te brengen om gedisciplineerd aan het werk te gaan. Zelfs voor veel volwassenen is het heel moeilijk om genoeg zelf discipline te hebben om nu opofferingen te maken voor zeer lange termijn doelen. Het behalen van het diploma is waarschijnlijk nog veel te abstract voor hem. Ik zou nu niet gaan zitten wachten tot hij die innerlijke motivatie krijgt. Dat komt ooit wel eens, misschien pas als hij volwassen is of in de laatste klas van de middelbare school zit en alles veel concreter is.
Dat houdt in niet dat je vervolgens hem maar zijn gang laat gaan. Innerlijke motivatie heeft hij niet maar externe motivatie kan ook helpen.
Dat kan zowel positief zijn (hem iets wat hij heel graag wil beloven als hij overgaat of nog kortere termijn voor elke voldoende een geldbedrag) als negatief (geen goede cijfers is verplicht naar een saai huiswerkinstituut, geen goede cijfers is een bepaalde straf) of een combinatie van beiden.
Uiteraard werkt dat alleen als het kind het ook echt wel kan. Als het gewoon te moeilijk is of hij niet kan plannen dan werken alleen beloningen en straf niet (hoewel je ze wel in kan zetten naast hulp)
Ik zou er dan ook voor kiezen om meer naast je zoon te gaan staan en samen met hem het schoolwerk en huiswerk aan te pakken. Samen een overzicht maken van wat er gedaan moet worden en er vervolgens voor zorgen dat hij het ook echt doet. Dus desnoods elke avond samen aan de keukentafel. Zeker in het begin kan dat handig zijn omdat je zelf zo ook meer inzicht krijgt in zijn manier van leren en waar de knelpunten zijn. Daarna kan je hem dan meer loslaten en kijken waarbij jouw hulp het meest nodig is (samen alles plannen en doornemen of juist hem zijn gang laten gaan en na afloop overhoren)
Op die intrinsieke motivatie zou ik echt niet gaan zitten wachten. Wel af en toe een gesprekje over de toekomst, beetje kijken waar zijn interesses liggen, hem alvast wat brochures van interessante opleidingen geven, het allemaal wat meer concreet maken zeg maar.

pddnos

Ik lees nog even je opening door en bedenk me nu dat wellicht voor jullie en ook zoon, niet helder is hoe beperkend iets als pddnos kan zijn voor het schoolse leven, en ook hoe beperkend het puberzijn, is om op svhool goed te kunnen functioneren. Je zoon gaat niet uit zichzelf de structuur vinden, en wrs ook niet om hulp van vragen. Ik zou zelf pro actiever zijn, als ouder met mijn zoon (ook ass).samen huiswerk oppakken, samen plannen, tas pakken, boeken verzamelen etc. Even terug naar het eerste brugjaar.
Heb je met school gesproken over waar zijn 'geen zin in hebbdn' in zit? Wat zien zij? Wat zien jullie?

Je zegt ook dat jullie je schamen. Dat moet je niet doen: het is zinloos en zoon voelt dat ook. Daar wordt zijn motivatie zeker niet beter van.