Hoe komt dit (ik) over op hulpverlener?
Afgelopen week hebben mijn ex en ik samen met onze 17-jarige dochter met ASS een gesprek gehad met een dame die de indicatie voor ambulante hulpverlening regelt. Dat gesprek is er gekomen op initiatief van mijn ex die Grote Zorgen heeft over onze dochter (ex heeft ook ASS, lijkt wel relevante info). Ik vind zelf dat ze het over het algemeen goed doet, school gaat super, algemene dagelijkse dingen, contact met (enkele) vriendinnen, etc. Ik zie ook wat er minder goed gaat en dat ze daar best wat hulp bij kan hebben.
Tijdens het gesprek kwam ex met drie A4'tjes zorgen, waar ik er eigenlijk maar twee had. Vooraf had ik met dochter besproken hoe zij erin stond, van haar hoeft het allemaal niet zo maar ze ziet ook dat haar vader denkt dat ze later een kluizenaar wordt in een vervuild huis of zo. En wat hulp bij praktische dingen zou ze wel fijn vinden.
Toen het gesprek er op uit kwam heb ik gezegd dat ik niet zo snel problemen zie, dat ik vind dat dochter het prima doet en dat ex en ik wel dezelfde feiten zien maar er een heel andere lading aan geven. Ik denk 'och, komt wel een keer', waar ex denkt 'oh Grote Zorgen, Paniek'. De mevrouw ging daar niet zo op in, maar zou zij nu denken dat ik een potentiële zorgmijder ben? Ex is met zijn eigen gezin al bekend met de betreffende instantie, en komt over als een betrokken man die het beste wil voor zijn kinderen (is ook zo, het uit zich alleen wat 'apart').
Waar hij dus heel veel druk zet om het Heel Erg te laten lijken, merk ik dat ik in de bagatelliseermodus ga. Dat geeft natuurlijk ook geen goede indruk? Ik zou dolgraag weten hoe zij ernaar kijken, maar dat kun je natuurlijk niet vragen.
Nou
Eerste reactie: je gaat naar zo'n gesprek, bent coöperatief waar het dit traject aangaat, dus je stelt je beslist niet zorgmijdend op. Je hebt wel een eigen mening over je dochters functioneren. En die geef je te kennen. Niets mis mee, toch? Ik zou alleen oppassen met bagatelliseren als tegenwicht. Je eigen visie geven, zonder over- of onderdrijven lijkt mij het beste.
Ze zullen verder toch ook zwaar laten wegen hoe groot de lijdensdruk/hulpvraag van je dochter zelf is.
Als jij en je ex-partner zoveel verschillen van elkaar, is het helemaal niet gek dat jullie een een andere visie hebben op veel zaken. Wel kunnen jullie het opbrengen om samen zo'n gesprek aan te gaan. Keurig toch?
Belletje naar school,
Waarschijnlijk zal ze bij school informeren en hun mening vragen. Of ze altijd op tijd is, of ze op school soms depressief overkomt, of ze een grote mond heeft tegen de leerkrachten etc.
het gaat niet om de aantallen a4-tjes maar om wat er op staat, in combi met gegevens van deskundigen/ school.
Blijf kalm als ze je onverwachts belt.
De dame kan ook op school bij je dochter gaan vragen hoe het met haar gaat, zonder toestemming want ze is ouder dan 16.
School
We hebben al een heel traject gehad met diagnose en begeleiding waarbij school ook haar zegje heeft gedaan. Dochter komt over als een hardwerkende zelfstandige leerling, die zich terughoudend opstelt naar leerkrachten maar wel contacten heeft in de klas. Ik neem aan dat dit dossier nu ook bekend is, en anders is het prima als ze de school bellen.
Contact vader-dochter,
Kan wel eens veranderen als hij zo ' obstinaat' reageert. Je dochter is al 17, als zij het ten dele met hem eens is, maar zich onder druk voelt komen te staan, moet hij niet vreemd opkijken als ze minder contact wenst. Die praktische hulp kan ook zonder vader. Door zijn thuissituatie, staat hij er anders in. Maar dat kan je dochter ook tegen gaan staan.
Goede cijfers halen en doorgaan zoals ze bezig is, pleit voor haar. Ze kan best aangeven een training te willen, liefs buiten haar ouders om, op eigen benen zodat dit helpt bij het zelfstandig worden zoals iedere tiener.
Bekend met ASS?
Heb jij de indruk dat de begeleider goed bekend is met ASS? En weet zij ook dat vader deze diagnose heeft? Zoniet, of niet voldoende, dan kan iemand eerder mee gaan met zo'n verhaal van vader (hij is serieus, ziet veel, trekt aan de bel en bij moeder zien we dat niet). Praktische kennis over ASS is bij dit soort instanties namelijk niet vanzelfsprekend (ookal zouden ze nooit zeggen dat ze niet (genoeg) weten over deze aandoening).
Het is wel een typische uiting van ASS: 4 blaadje aan puntjes. Zijn ze nog onderverdeeld of is alles even belangrijk? Iemand die genoeg ervaring (!) heeft met mensen met ASS, weet dat dit komt omdat meneer niet kan schalen (alles is dus belangrijk), alle details ziet (en het grote plaatje ontgaat), wel aanstipt dat er iets mist maar komt niet op HOE je dat leert en WANNEER (welke fase) en niet kan inschatten waar dochter staat in vergelijking met leeftijdsgenoten (al dan niet met dezelfde aandoening). Je kan het zien als die kleurplaten met genummerde stipjes die je 1 voor 1 moet verbinden om het grote plaatje te zien. Hij kan alle puntjes opnoemen maar het grote plaatje ziet hij niet. Hij ziet geen geheel en is daarom in 'paniek'. En heeft geen idee dat jij, of een ander, dat wel kan zien, kan inschatten en schalen. En misschien moet je dat op vriendelijke wijze benoemen in 't gesprek met deze begeleider.
Maw, bij ASS is eigenlijk contekstblindheid (om uit alle indrukken een kloppend geheel van de realiteit maken). Je zou, als je uitgaat van vader, de context paniek krijgen. En een andere contekst recht zetten is heel moeilijk maar je slaagt daar het beste in als je beheerst en rustig overkomt en die contekst vriendelijk laat zien (zonder je tegen zijn contekst openlijk te verzetten). Zet jouw contekst, met uitleg en inzicht, ernaast. Pak deels zijn puntjes op, zet ze in jouw verhaal.
Dan kan je nog zeggen dat je een (groot?) deel van de punten van vader ook ziet maar weet waar je dochter in haar ontwikkeling staat en weet wat je zelf kan en dat jij je daar daarom dus geen zorgen over maakt. Je kan eventueel advies vragen hoe je de vader meer vertrouwen kan doen geven in de ontwikkeling van dochter. Misschien is daar geen antwoord op maar het kan geen kwaad de begeleider hier eens over te laten denken.
