Hoe kan ik ze helpen?

Hulp

Geweldig Evanlyn wat je doet. Ik denk dat het al heel fijn is dat je haar verhalen aanhoort. Ik vermoed, ik weet niet of het zo is, dat ze zo in de stress is dat veel luisteren voorlopig het enige is. Je kunt haar vanwege de uithuisplaatsing wijzen op stichting KOG. Je kunt kleine praktische dingen voor haar doen. Misschien heeft ze hulp nodig met haar administratie. Zon'situatie kan je huishouden compleet ontregelen. Misschien heeft ze al mensen die haar helpen, of vraag daarnaar. Vragend komt iemand vaak op meer hulpmogelijkheden dan je denkt. Is er een vader in beeld? VErtel haar over jezelf en dat je de verwarring begrijpt, het onbegrip van de omgeving. Ze is niet de enige. wijs haar op de NVA en goede sites. Tenminste als ze er voor open staat. Misschien heb je zelf nog boeken als Hulpgids Asperger of geef me de vijf die je haar kunt lenen. De NVA heeft ook contactpersonen.

Inderdaad

Ze is inderdaad in de war. Zie je wel, zeggen de mensen dan. Maar ik denk dat ze het prima aankan met de juiste hulp en zonder zwaard van Damocles. En het pleeggezin (dat ik ook ken)...inderdaad precies zoals jij altijd zegt Anne, die krijgen ook niet de juiste ondersteuning.

Boeken lenen is een goed idee. En een uitdraai van de websites. Heftig hoor! Je denkt toch: wat was ervoor nodig geweest om mij in dezelfde situatie te brengen? Weinig, denk ik. Terwijl we het nu uitstekend doen, dankzij de juiste hulp op het juiste moment.

Goed dat jij hier altijd je waarschuwende stem laat horen!

Ggd

Dat is ook de reden dat ik het niet goed vind dat kinderen naar de afspraken gaan met de GGD. Ik heb genoeg te stellen met mensen die niet willen of kunnen begrijpen hoe dat zit. Soms moet je wel, voor school moest ik verplicht naar de jeugdarts, anders niet. Daar heb ik toevallig mazzel gehad. Ik zat me alweer flink op te winden en dat was gelukkig niet nodig. De jeugdarts bleek een goede hulp in het hele proces. Maar hoe meer hulpverleners er betrokken zijn hoe meer risico op stress. Wat kan ik er nou mee dat andere mensen vinden dat ik me meer zorgen moet maken dan ik al doe? Dat ze vinden dat ik te laconiek reageer of dat ik niet doe wat zij voor ideetjes hebben die ik niet zie zitten. Of dat ik weer in eindeloze motivatiegesprekjes terecht kom waarom ik de dingen doe met mijn kinderen die ik doe. Ik bespaar ons allemaal die stress door het aantal bemoeials zoveel mogelijk te beperken.

Coaching

Ik heb een immense bewondering voor mensen die het lukt om anderen met hun deskundigheid zo te coachen dat het lukt om bij die ander de kennis te vergroten en daarmee de vaardigheden om oplossingen te vinden. Ouders van kinderen met autisme zitten vaak zelf nog in een verwerkingsproces en moeten die omslag maken naar een andere benadering voor hun kind. Door de stress van de crisis is dat echt heel lastig voor mensen en daardoor gaan ook de oren dicht. Ik moet soms op mijn tong bijten om mijn mening er niet 'door te drukken' maar dat heeft helemaal geen zin. Mensen gaan hun eigen pad, zijn noodzakelijkerwijs de regisseur over hun eigen ontwikkeling en ik kan alleen maar aanbiedenderwijs bijdragen, op vraag. Daar ben ik extra scherp op omdat het juist fout gaat als je anderen onder druk zet met jou mening. Dus ik zou allereerst een ouder in de stress steunen in de oplossingen die ze zelf al zien. En ik sta erbij te kijken hoe het soms ook een zaak is waar van alles fout kan gaan en ook fout gaat. Ik denk dat ouders coachen echt een vak is waar je aanleg voor moet hebben en dat je moet leren. Daar zou in de hulpverlening veel meer aandacht voor kunnen zijn. Uiteindelijk kun je niet alle mensen en kinderen op je nek nemen. Maar het frustreert me soms enorm. Niet alleen het onbegrip van de omgeving maar ook ouders die vasthouden aan 'negatief' opvoeden met oordelen en straf en wijzen naar wat hun kind fout doet, uit eigen onvermogen, en naar mijn beperkte vaardigheden om daar mee om te gaan. Ik moet nog veel meer los laten denk ik en geduld oefenen.

Oplossingen

Ik denk dat heel veel hulp, foutloopt, omdat mensen die hulp verlenen (prof of amateur, of zoals school daar ergens tussenin) te veel met oplossingen komen.
Volgens Greene, is stap 1 empathie. Luisteren, begrijpen wat er nu precies aan de hand is. En dan pas kom je met je eigen zorgen. En stap 3 is pas (samen) oplossingen zoeken.
Veel mensen slaan stap 1 en 2 over. En soms heb je dan geluk, dan schiet je toevallig raak, die oplossing werkt. Maar dat is dan toeval. De helper die dat meemaakt, krijgt dan vaak ten onrechte het idee dat 'hij het wel weet', 'die ander maar eens goed moet luisteren, etc.' En daar gaat het mis.
De hele ggd (schoolarts, consutatiebureau) en bijna alle zorgstructuren op scholen, werken volgens mij 'oplossingsgericht'. Zo zonde, zouden ze moeten afleren. Ze zijn zo onderdeel van het probleem.

Uit huis plaatsing

Het is volstrekt onmogelijkdat kinderen 'zomaar' uit huis worden geplaatst. Ik kan me voorstellen dat je haar wilt helpen, zeker tegen die kletspraat. Maar het is niet zo dat iemand die niet helemaal weet hoe je met autistische kinderen omgaat de kinderen kwijt raakt.
Dan speelt er (veel) meer.
Loes

Loes3

Droom lekker verder. Weet jij waarom men er nooit toe overgaat om vader die buiten beeld is weer te laten zorgen voor zijn kinderen?
Officieel moet de gezinsvoogd moeder nu gaan helpen om de opvoeding zelf weer aan te kunnen. Evanlyn kan nu van dichtbij meemaken hoe die hulp eruit ziet.

Tsjor

Evanlyn

Je kunt heel veel doen, maar je moet zelf even bedenken hoeveel, want het is een gigantisch tijd- en energievretend proces.
Heeft de moeder een advocaat, is er een spoedUHP geweest, of is er eerst een OTS vastgesteld en pas later een UHP aangevraagd?
Is er een perspectiefbiedend pleeggezin gezocht of een crisisopvang, dat maakt allemaal veel uit, ook voor het perspectief van de moeder.
Wat je kunt doen is:
- een luisterend oor bieden, dat is al heel wat.
- moeder zich ervan bewust laten worden dat ze wel nog de moeder is, dus haar helpen om het moeder-op-afstand vorm te geven, liefst zo positief mogelijk. Met het perspectief dat de kinderen straks, misschien wel pas als ze 18 zijn, weer bij haar terugkomen (niet altijd letterlijk).
- moeder helpen om zelf te snappen wat de problemen nu waren in de opvoeding en om zelf hulp op te zetten. Bijvoorbeeld via kontakten met stichting Mee of de links die AnneJ gaf.
- als vertrouwenspersoon functioneren voor moeder, zij mag altijd een vertrouwenspersoon meenemen naar gesprekken. Als je dat vooraf goed communiceert kun je veel doen door aanwezig te zijn bij gesprekken en bijvoorbeeld verslag te maken, zodat afspraken vastgelegd worden.
Dat laatste kost veel tijd en ook vaak op momenten die niemand uitkomen, maar het is wel heel erg behulpzaam. Een 'neutraal' iemand hoort beter dan een ouder die vol met emoties zit. En moeder heeft dan iemand waarmee ze na kan praten over de gesprekken die er geweest zijn. Ook is het soms nodig mensen achter de broek te zitten en telefonisch te benaderen als er iets geregeld moet worden, bijvoorbeeld rond een bezoek aan de kinderen.
- Oh ja, het kan zijn dat moeder het LBIO achter zich aan krijgt. Geen kinderbijslag meer, wel LBIO, dat is een gigantische kostenpost, vooral ook omdat er toch al meer kosten bijkomen, al is het maar een hogere telefoonrekening, reizen naar gesprekken (als ze werkt kost dat haar arbeidstijd), naar de kinderen, soms kadootjes voor de kinderen etc. Dus ook financieel zou ik kijken of ze het wel kan redden.
Maar kijk vooral naar wat je kunt doen, wat je zelf aan kunt en dan over een langere tijd waarschijnlijk.

Tsjor

Uhp

Het probleem is dat niet alleen de omgeving geen idee heeft, maar dat ook veel hulpverleners geen idee hebben over hoe je kunt zorgen dat je kind met autisme weer een tevreden spelend en lerend kind wordt. En wie haalt er nu 2 kinderen met autisme weg bij hun moeder? Hun hele omgeving, dat wat ze kennen, is weg. Het is voor kinderen, en zeker deze kinderen, een hele stress om die rust en routine weer te vinden. Waarom wordt er geen echte hulp thuis gegeven. De hulp die wij thuis kregen had op een groep gewerkt en werkte met ouderwetse 'regeltjes' alsof je je kind moest dwingen zich daaraan te houden. Jij bent de baas. Dat is toch geen manier waarop je een zelfdenkende en lerende ouder kunt helpen.
En dan het pleeggezin dat geen idee heeft. Maar onterecht het idee heeft dat zij wel weten en kunnen bieden wat de eigen ouder niet kan. Dat is een drama. Dat voorkomen kan worden als hulpverlening echt deskundig is en gericht op het leerproces van ouders en kinderen als gezin, niet op een opvoeding als dwangbuis. Maar ik ben benieuwd. Soms heb je ineens hulpverleners die het wel snappen en die in staat zijn om echt te helpen. En die je een beetje geduldig zijn en inderdaad empatisch. Ik was mijn kinderen ook bijna kwijt. Wie haalt dat nou in zijn hoofd? Dan heb je er echt niets van begrepen.

Loes3

Ouders die zelf zo'n beschuldiging van 'kindermishandeling' hebben gehad mochten ervaren dat het zo maar kan dat je je kinderen kwijt bent. Dat komt omdat hulpverleners er een drama van maken en dossiers tegen de ouders opbouwen waarin van alles wat er omgaat in eigen woorden wordt vertaald naar bedreigende situaties. Dat is een kunstje maar een drama voor de veiligheid van de kinderen en het gezin. Met name voor gezinnen die zelf al hulp vragen en voor gezinnen met kinderen met een handicap of ontwikkelingsprobleem. Het is namelijk heel eenvoudig om ouders te beschuldigen van problemen van kinderen. Het helpt alleen niemand. Ja van de wal in de sloot.

Bedankt

Met deze tips kan ik veel. En ik houd inderdaad ook de mogelijkheid open dat er "echt wat aan de hand" is daar. Maar ook dan is er hulp nodig.

En zoals Anne al zegt: autistische kinderen uit hun misschien niet optimale, maar wel vertrouwde omgeving halen, en vervolgens plaatsen bij iemand die van zeer goede wil is maar echt geen idee heeft hoe je autistische kinderen opvoedt, dat is in ieder geval hartstikke fout. Die kinderen zijn nu totaal overspannen.

Wat dapper

Evanlyn, wat dapper dat je zomaar je hulp aan iemand wil geven, zonder dat je precies weet van het hoe en wat. Wie weet kom je wel terecht in een wespennest.
Het zou zomaar mogelijk kunnen zijn dat de moeder in kwestie haar vertrouwen in de mensen kwijt is, dus dat ze je hulp niet eens wil. Ik hoop dus dat zij je goede bedoelingen ziet en dat ze heel blij en dankbaar kan zijn met iemand die op een dergelijke manier haar hulp aan wil bieden in deze tijd. Succes!

Schokkend

Ik vind het iedere keer weer schokkend om te ontdekken hoe weinig bepaalde hulpverleners weten. Zo'n ggd, daar had ik wel wat meer van verwacht zeg maar... ik heb zelfs eens aan een huisarts moeten uitleggen wat pdd-nos ook alweer is en waarom dat de oorzaak kan zijn van het slechte eten van mijn dochter... zucht.
Maar we blijven optimistisch, want soms kom je een goede tegen! er IS namelijk heel veel kennis, alleen vaak niet op de goede plek. En dat kan vreselijk uitpakken als ik het zo hoor.
Ook denkt iedere buurvrouw tegenwoordig de wijsheid in pacht te hebben als ze eens een artikeltje over autisme heeft gelezen... nog een zucht.
Maar deze dame heeft Evanlyn getroffen, en dat is al een klein gelukje, want een begripvol luisterend oor is zoooo welkom. De beste ideeen over opvoeding heb ik gekregen bij een maatschappelijk werkster. Niet omdat zij ze heeft aangedragen, maar omdat ze me liet praten, en ze liet mijn man praten, en ze vatte samen en liet ons met een korte zijsprong anders naar de situatie kijken. Dat waren fantastische gesprekken. We kwamen uit het cirkeltje waar we in bleven ronddraaien. Helemaal geen schokkende dingen, wel precies genoeg om een verandering in gang te zetten.
groetjes, Tess

Allemaal loesjes

Wij hebben heel veel steun gehad aan de mensen die ons verhaal wilden aanhoren en begrip gaven. Niet dat ze veel voor ons konden doen. Maar het overgrote deel reageert net zo onwetend als Loes. En dan is het heel fijn dat er mensen bestaan die wel beschikken over inlevingsvermogen. Ook al waren het er maar een paar.

Bij ons is het gelukkig niet tot een uit huis plaatsing gekomen. Ik heb alles op alles gezet om dit te voorkomen omdat ik wist dat mijn kind dan nog erger achteruit zou gaan. Dat de kinderen nu overspannen zijn is geen goed teken. De kans is groot dat jeugdzorg over gaat tot hechtingsproblematiek, en dan mogen die kinderen voorlopig helemaal nog niet terug naar hun moeder.

Probeer wel, als je haar gaat helpen, om je eigen kinderen er buiten te houden. Kijk uit dat jouw kinderen niet in het vizier komen van jeugdzorg. Je zult niet de eerste zijn die haar kinderen kwijt raakt doordat ze het bij jeugdzorg niet kunnen verkroppen dat andere mensen zich er in gingen mengen.

Haha loes3

Dream on!

mirjam