Hoe houden jullie het vol?

En je zoon?

Houdt je zoon het vol? Vindt hij het leven leuk? Naar school gaan dragelijk?

Voor jezelf kun je de druk van de ketel halen door simpelweg genoegen te nemen met wat er nu is en vertrouwen te hebben in je zoon. Misschien krijgt hij het nu niet voor elkaar om in de mallen te passen. Maar als zijn iq werkelijk hoog is, dan vindt hij een oplossing als hij eenmaal zelf de touwtjes in handen heeft. Na zijn 18e.

Laat loss

Ga leuken dingen met hem doen. Dingen die hem echt interesseren.
Laat jezelf verbazen en verrassen door hem met niet schoolse dingen.

School is niet heilig.

herkenbaar

Ik moet zeggen dat ik ook niet echt zat te wachten op dit schooljaar. Maar tot nu toe heeft iedereen me verbaasd, moet ik zeggen. Mijn zoon is een keer blijven zitten, dat hielp enorm omdat hij nu emotioneel gezien meer met ontwikkelingsgelijken zit. IQ is hoog, net als bij jouw zoon, maar dat jaartje aanmodderen (of eigenlijk 2 jaar) was wel een opluchting. Daarna vielen er opeens allemaal kwartjes.

Een ander kind doet eindexamen en lijkt tot mijn verrassing eindelijk eens te gaan werken. Hoe ze met dat gelapzwans zo ver is gekomen snap ik ook niet.

Wat voor hulp heft je zoon precies nodig? Huiswerk opschrijven in een drukke klas, huiswerk maken? Accepteert hij daarbij hulp van jou? Heeft hij studiebegeleiding? Of is het allemaal trekken aan een dood paard? Als het niet gaat dan gaat het niet, maar voordat je zover bent is het toch wel handig om het een en ander geprobeerd te hebben.

Haha.

Omdat niet-volhouden geen optie is!
Elke dag gewoon weer met frisse moed opstaan en doorgaan. Mijn ervaring is dat als ik niet blijf doorvragen en doorzoeken en doorzeuren er geen goede zorg voor mijn zoon komt.
Kan de onderwijsconsulent nog iets voor je doen? Wij zijn op weg geholpen door het CCE, maar daarvoor moet je wel een diagnose hebben geloof ik.
Je kunt het! (Je zult wel moeten.)

@M Lavell: nee, school is niet heilig. Maar mijn veertienjarige leidt een sociaal geïsoleerd leven omdat hij geen deel uitmaakt van een klas. (En de problemen die verhinderen dat hij onderwijs volgt, verhinderen ook deelname aan sport en andere clubjes.) Je hebt geen idee hoe ingrijpend dat is.

Breek me de bek niet open

Mijn zoon functioneert in het geheel niet op school. Hij heeft in de (gymnasium) brugklas faalangst opgedaan, is afgestroomd naar havo 2 waar het alleen maar erger werd. Hij kon het niet meer aan om toetsen te maken en op een gegeven moment zelfs niet meer aan om een boek in te kijken of huiswerk te maken. Nu zit hij op het vso, weer in havo 2 en ligt elke les met zijn hoofd op de tafel, maakt in de les geen opdrachten, valt soms in slaap tijdens de les omdat hij 's nachts veel wakker ligt van de stress.

Vandaag, in de derde schoolweek, is het dan eindelijk met veel pijn en moeite gelukt om één geschiedenisvraag als huiswerk te laten maken. De docenten op deze school zijn wel heel tof, denken mee en leven mee. En zoon heeft weer wat aansluiting, neemt elke week een meisje mee om hier te gamen, dan straalt en geniet hij.

Ik heb mijn werktijd aangepast van 3x8 uur naar 4x6 uur zodat ik 's middags vroeg thuis ben om te proberen hem huiswerk te laten maken (en in mindere mate zijn tweelingbroer tot hetzelfde aan te sporen omdat die er het liefst ook onderuit probeert te komen). Zo heb ik mijn avonden vrij om te gaan roeien, daar ben ik helemaal aan verslingerd en dat houdt mij mentaal op de been.

Mijn zoon staat trouwens helemaal niet open voor therapie, dat heeft momenteel dus ook helemaal geen zin en is voor hem nu ook te belastend.

skik

Nou, ik hou het even nauwelijks vol

Ik weet het, we hebben geen keuze, je moet voort. Maar na een jaar of 3 tobben voel ik me ondertussen ook wel wat gesloopt. Het is geen optie om op te geven, dus we gaan door. Maar zwaar voelt het wel.

Huiswerkbegeleiding

Het was of dat, of moeders totaal over de flos.

5 jaar volgehouden en ook hier heeft het een hoop stress(en ook wel een stiekeme tranen van mij) gekost van beide kanten. Alles stond hier in dienst van school en zoon. Het heeft ons ook grijze haren bezorgd.Zoon kreeg het op school niet voor elkaar maar was gelukkig wel bereidt om zich thuis door mij te laten begeleiden. Hij heeft het nooit gehoord maar wat had ik daar genoeg van. Nooit gedacht dat het zo zou gaan.
En nu is hij toch geslaagd en is hij een beroepsopleiding begonnen. Dat lijkt gem beter te vallen.
Ik vond het zware jaren.

Sterkte en denk aan de toekomst. Eens wordt het beter.

Loslaten

Mijn dochter heeft nooit veel uitgevoerd, tot ze op een gegeven moment van et gymnasium eindigde op het MBO. Zij heeft daarin keuzes gemaakt, ik vond dat vaak niet verstandig, maar ik kon ze niet veranderen.

Dat was een moeilijke tijd voor haar, met veel conflicten met haar docenten. Ze zit nu op het HBO, haalt erg hoge cijfers en heeft bedacht dat ze toch door moet naar de universiteit.

Zij had het nodig om haar eigen weg te mogen kiezen. Toen ze daar een beetje zicht op had, heeft ze ook verantwoordelijkheid hiervoor genomen.

Als ouder is toekijken wel heel erg moeilijk geweest, maar achteraf de moeite waard. Want ze is nu een evenwichtige volwassene die weet waar ze heen wilt.

Dankjewel iedereen

Stoppen met zoeken naar een diagnose is inderdaad wel een mooie. We laten nu nog 1 keer dyslexie testen om dat definitief te bevestigen of uit te sluiten, en daarna wordt het inderdaad gewoon enkel kijken naar wat hem helpt. Maar ook dat is een hele zoektocht, toch?
Of hij het momenteel allemaal nog zo leuk vindt: nee, dat is wel duidelijk, en dat baart mij juist het meest zorgen. Maar hij heeft intussen zowat alle buitenschoolse activiteiten afgestoten. Scouting doet hij nog, maar ik vrees een beetje dat hij dat alleen doet omdat hij van mij minstens 1 buitenschoolse activiteit moet doen. Voor de rest: gamen (minecraft, maar dan niet het bouwen). Het is momenteel het enige waar hij in opgaat. En ook dat is een hele strijd, want hij gebruikt het echt als een vluchtweg. En ik gun hem dat, maar ik begrens het ook, in de hoop dat hij daarnaast ook nog iets anders gaat doen.

game-verslaving?

Misschien moet je hulp zoeken in de richting van zijn game-veslaving.

Tsjor

Begeleiding maar niet door moeder

Na een turbulente tijd op de basisschool, was het essentieel dat de start op het voortgezet onderwijs beter verliep en kind zo meer met plezier naar school ging. Kind kan ook goed leren maar werd zwaar gehinderd door dyslexie.
De eerste jaren heb ik kind begeleid, tot de puberteit bij 15 jr. om de hoek kwam kijken en kind de begeleidng van moeder eerder storend dan als prettig ervaarde.
Toen heeft mijn man die begeleiding over genomen. Er zijn afspraken gemaakt zoals wel 'ontspannen' als kind thuis komt ipv 's middags aan de slag gaan. Kind gaf aan na etenstijd zich beter te kunnen opladen voor huiswerk dan voor etenstijd. De aanpassing leidde tot effectiever leren. Kind voelde zich gehoord.

Dat kind in de puberteit zat, was ook te merken aan de groei, en de enorme vermoeidheid die daarbij gepaard ging. Door 's middags uit school eerst een uur diep te gaan slapen, kreeg kind weer meer energie voor huiswerk.
Dwingen tot het maken van huiswerk terwijl in hoofd nog geen rust is, werkt niet. Het dwingen doet kinderen vluchten naar andere vorm van ontspanning zoals gamen of vloggen, of van die tijdrovende vermaak terwijl het hoofd niet naar huiswerk.

Afgelopen jaar is kind onvertraagd geslaagd voor de opleidding. Dat was een pak van mijn hart. Als ik de begeleiding niet had overgedragen, weet ik niet of we dit resultaat ook hadden behaald.

moeilijk

Ik vind het ook moeilijk.

Wat hier helpt is loslaten.
Ik bied een pakket met wat ik maximaal kan bieden. En meer heb ik niet.

Een ander ding wat hier heel belangrijk, het belangrijkste is: bouwen aan je relatie met je kinderen. Zorgen dat je wederzijds een volle emotionele, betrokken bankrekening hebt. Dus ontspannen samen, lachen samen, waardering uitspreken. Leuke dingen ondernemen. Juist als het niet zo lekker gaat, onderling of met school.

Hier zit de ontspanning en opbouw in gezamenlijk tv-series kijken, uit eten gaan in een restaurant, samen koken. Dingen die niets met school te maken hebben.

Maar dan wel op een manier dat het kind er de regie over hebt. Als mijn zoon net afgesproken heeft met zijn internetvrienden om met hun te gaan gamen, kan ik natuurlijk niet aan komen met mijn 'leuke' idee van een activiteit. Het is een kwestie van het opportune moment kiezen.

Bij mijn dochter is het volgen van een dagritme (opstaan en naar bed gaan) een grote uitdaging. Maar in de middag staat ze wel open voor gezellig gedoe met haar moeder.

En daarnaast ook tijd voor jezelf in plannen. Ik heb dat erg nodig.

Maar na zo'n heerlijke vakantie zonder stress, komt dat hele schoolgedoe me al na twee weken de neus uit. Ik ben er zo klaar mee. En ik moet zeker nog vijf jaar.

misschien nog een aanvulling

Als ik kijk maar mijn dochter op die leeftijd, denk ik dat zij het ook graag anders zou hebben gewild. Ik ben altijd uitgegaan van onmacht en nooit van onwil. En het vooral vertrouwen in mijn kind gehad dat het ooit wel goed zou komen.

Gezellig houden

Dankjewel voor alle reacties!
Ik probeer het gezellig te houden, maar dat is zelfs de afgelopen vakantie niet gelukt. Hij is heel erg aan het puberen geslagen en heeft maar in weinig dingen zin. Soms vraag ik mij af of hij niet depressief is, maar ik denk niet dat dat het geval is. Puber-passiviteit vrees ik. Hij heeft vorig schooljaar ook begeleiding gehad van een psycholoog, en ik ga ervan uit dat die eventuele depressiviteit wel zou opgepikt hebben.
Ik probeer regelmatig wat te doen met hem (uit ontbijten, film kijken ... zulke dingen) omdat het schoolse anders alles ondersneeuwt, maar voorlopig is hij daar allemaal weinig enthousiast over.
Zelf kan hij blijkbaar ook geen activiteiten bedenken los van gamen en computers. Dus nemen we hem gewoon regelmatig mee op uitstapjes en dergelijke (dat was de afspraak: je doet zelf een voorstel, of je gaat met ons mee), maar dat is zelden gezellig. Ik word er zo verdrietig van.
Wat we misschien kunnen doen is hem helpen met activiteiten te bedenken die hij thuis kan doen. Samen iets ondernemen, ontwerpen met de computer of zo.
Vader is niet in beeld trouwens. Stiefvader steunt mij wel en neemt soms dingen van mij over, maar ik kan de regie niet aan hem doorgeven.

mmm

Bij mijn kinderen werkt het niet zo goed, als wij hun iets opleggen. Dus dat gezellig samen dingen doen, dat is wel echt iets wat we samen doen. Niet iets wat wij bedenken.

Omdat mijn kinderen adhd hebben, moet je er ook niet te veel bij voorstellen. Het zijn korte gesprekjes, grapjes, dingetjes, net als het uitkomt.
Dus niet een heel dagdeel of zo. Gewoon, als het hun uitkomt en ons uitkomt, nemen we het moment.

Wat wel werkt is dat we een suggestie doen: denk er eens over na, zou jij het leuk vinden om in de toekomst een keertje xyz te doen? Ik hoor het nog wel.

En dan zeg ik later: heb je nog over xyz nagedacht? En dan ontstaat er meestal wel een gesprek.

Als ze iets niet leuk vinden, vraag ik meestal wel even door. Wat vind je er niet leuk aan? Want daar leer ik dan zelf weer van. Ik vind het best een uitdaging, pubers die hun eigen mening aan het vormen zijn. maar ik weet nog heel goed hoe erg ik het vond als mijn ouders vroeger, mijn mening overruleden en dan wel dachten dat ze voor mij konden bepalen wat leuk was.

hihi, ontbijten, dat zou hier trouwens echt een ramp worden. Allemaal een ochtend humeur.

Dat lijkt me een goed advies

Malena het is duidelijk dat je zoon niet aan jouw verwachtingen voldoet.
Laat die verwachtingen los.
Zie wat Flanagan en Karmijn schrijven.

En gameverslaving kan inderdaad een probleem zijn of worden.
Maar zie dat samen eens in het perspectief van het geheel: Het is het enige waar zijn moeder niets van weet, niets van begrijpt en waar zij zich dus ook helemaal niet mee bemoeit. Daar kan hij verdwijnen en op zichzelf zijn.

Ik zou toch proberen om hem de kans te geen in het gewone leven zichzelf te zijn.
Dat lukt volgens mij niet door 'er bovenop te zitten'.

@ Skik
Wat een drama.
Was het maar makkelijk om een onderwijspauze te nemen.
Een sabbatical. Even iets heel anders dat de zinnen wel prikkelt.

Is er geen oom of tante in België of Frankrijk?

Scouting

Is de scouting nog wel iets dat hem aanspreekt? Hoeveel leeftijdsgenoten ontmoet hij daar? Scouting lijkt mj leuk tot een jaar of 12. Als de jongen als jaren op scouting zit, wilt hij misschien wat anders?

Mijn zoon ging toen naar en bmx-club. Leuk kunstjes leren en hele tijd buiten zijn. Wat kwam hij smerig maar vrolijk binnen . Hij had het daar erg naar zijn zin en vergat met grote regelmaat de tijd. 'Middag uitwaaien' noemde ik het maar. De jongens en de begeleiding gingen ook heel leuk met elkaar om, stoere verhalen en met grote regelmaat een bbq; op sportieve en gezellige manier chillen met anderen.
Scouting lijkt mij nogal gediciplineerd en gestructureerd.

M.Lavell

Je zei 'school is niet heilig', maar dat is het mijns inziens wel. Niet omdat ik dat vind, maar omdat de leerplicht nogal dwingend is. Mijn zoon kan natuurlijk dit jaar weer helemaal niks gaan doen, dan moet hij ook van deze havo/vwo-vso af. Waarheen dan? Een vso-mavo. En gaat hij daar wel wat doen, gaat zijn faalangst daar over? Ik denk het niet. Dan rest er daarna mbo-1 of misschien 2. Misschien wordt hij heel gelukkig op een banketbakkersopleiding (dat lijkt hem nu als veertienjarige wel wat), misschien mist hij daar toch uitdaging als hb'er met brede interesse. En op je achttiende ben je er niet automatisch van af als je geen startkwalificatie hebt. Je eigen weg vinden is zo makkelijk nog niet binnen het heilige moeten van de leerplicht en het schoolsysteem.

skik

scouting

mmm, wij hebben juist goede ervaringen met scouting voor 11 jaar en ouder. De groepen worden meer vriendengroepen. Ze mogen steeds meer zelf invulling aan de opkomsten geven.
Bij 16 jaar en ouder zitten de jongens en meisjes bij elkaar in een groep en daarmee doen ze ook buiten de scouting om, allelei dingen.
En mijn meiden vinden het heel gezellig juist.

Ja Skik

Die dwang. Ik zou zo graag willen dat er meer flexibiliteit was in de leerplicht.
De mensen die de regels bepalen, hebben geen verstand van kinderen die juist het meest kwetsbaar zijn. In plaats van bescherming en hulp, geven de regels stress en verheviging van de problemen.
Treurig is dat.

Hou vol

Wij hebben een hele lange zoektocht achter de rug en zijn en passant ook bijna nog voor hoppers uitgemaakt. Maar toen wij besloten een nieuwe huisarts te zoeken omdat we wel wilden kunnen overleggen over zoon én toen wij echt helemaal klaar waren met de toenmalige basisschool (een een goede hebben getroffen), is het langzaam beter gegaan. Op school is er begrip van de leerkracht, en dat is al heel fijn. Daarnaast is er 1x in de week bijles om eventuele achterstand op te vangen. Dat laatste is gelijk ook een moment om gefocust te blijven op school en er wordt gewerkt met de agenda en moet zoon nodig leren.

Allereerst, er is weinig hulp. Ik heb mij erbij neergelegd dat wij het overgrote deel zelf moesten doen. Dat betekent dat ik veel gelezen heb, op internet gezocht en congressen ben afgegaan. Zo kom je de voor jou juiste hulpverleners bij je in de buurt op het spoor. En zit je eenmaal in het juiste hoekje, dan kunnen die je soms verder verwijzen (naar de juiste huiswerkbegeleiding of de juiste therapeut etc). Maar de beste tips en adviezen heb ik later toch gekregen van lotgenoten. Dus, ga op zoek gaan naar een kring van lotgenoten. En via die kring, vonden wij onze therapeut, een heel prettig persoon die ons als ouders begeleidt, met kennis van zaken en soms met de juiste tips. Kleine tips die voor ons net het verschil uit maken tussen volhouden of helemaal kapot zijn.

En voor de rest? Loslaten vind ik zelf een lege term en heel makkelijk gezegd. Ik heb dat niet gedaan en blij toe. We proberen voor de juiste structuur en regelmaat te zorgen, voor hem, voor ons, op tijd naar bed, gezond eten, af en toe ontspanning met kind of zonder. Zorg dat je elke avond even kan ontsnappen aan je zorgen, een boek, een spel, een soap, wat het ook is het maakt niet veel uit. Ik heb heel lang op overleven gestaan.

Psycholoog?

Tal van therapeuten n psychologen! Tja, dan kan een kind echt gaan twijfelen of zijn ouders denken dat hij wat mankeert. Niet echt veel vertrouwen in je eigen kind, is de geijkte gedachtegang van een puber.

Hier moest kind niets weten van pietpraatjes met wie dan ook. Dat geneuzel in je leven door een vreemde en niet eens op de hoogte van de laatste versies en truukjes.

Na een paar gesprekjes om een schoolteam ' te pleasen', ermee gestopt zodra het pleasen niet meer nodig was.
Kinderen hebben helemaal niet zo'n vertrouwen in een verplicht gesprek over wat er in hen omgaat, ze worden er nog bijna depressief van omdat dit toch een teken kan zijn dat hun ouders vermoeden dat er iets aan de hand is.
Toch tijd om aan hem te vragen wat hij aan die gesprekken heeft.

Sommge gemakkelijk lerende kinderen hebben op de basischool zich nooit echt hoeven in te spannen om lesstof op te nemen. Niet leren leren, zo gezegd. Ze kunnen vastlopen in de brugklas. Dan hebben ze meer baat aan een praktische huiswerkplanner/coach die meedenkt met een planning.

Gekke vraag: maar zijn zijn ogen al eens getest? Sowieso ook een onderdeeltje van een dyslexietest, om uit te sluiten dat het lezen en daarbij behorende vermoeidheid niet veroorzaakt wordt door slecht zien. Oogtest gebeurd bij een kno-arts.

Sorry Karmijn,

Eigenlijk was het meer om aan te geven of de jongen het nog wel leuk vond wat hij deed. Of dat dit ook een verplichte tijdsbesteding was terwijl hij misschien behoefte heeft aan iets anders. Het heeft gewoon geen waarde als een kind, tegen zijn wil in, ergens naar toe moet.

Malena: 'Dus nemen we hem gewoon regelmatig mee op uitstapjes en dergelijke (dat was de afspraak: je doet zelf een voorstel, of je gaat met ons mee), maar dat is zelden gezellig. Ik word er zo verdrietig van.'
Nog zo'n emotionele teleurstelling in de jongen, naast het gebrek aan vertrouwen want daarom moet hij naar een psycholoog.
(DIt zijn even wat mogelijke gedachtegangen van een puber. )
Vooral het' of je gaat met ons mee' klinkt best bevelend.

Wat pubers ook wel leuk vinden, is bakken. Vraag eens of hij een brownie wilt bakken. Dan kan hij trots zjn op zijn resultaat en kunnen jullie samen hiervan genieten. Korte momenten hebben meer winst.

Moeder van zorg en Skik

Jij schrijft:
En voor de rest? Loslaten vind ik zelf een lege term en heel makkelijk gezegd. Ik heb dat niet gedaan en blij toe. We proberen voor de juiste structuur en regelmaat te zorgen, voor hem, voor ons, op tijd naar bed, gezond eten, af en toe ontspanning met kind of zonder.

En regelmaat, structuur, gezond eten zijn randvoorwaarden die voor iedereen gelden. Maar daarmee los je problemen niet op. Als je zegt dat loslaten gemakkelijk is, dan heb je dat nog nooit hoeven doen. Loslaten en vertrouwen of hopen dat het weer goedkomt wilt niet zeggen dat je niets meer met kind hoeft. Het wil niet zeggen dat je niet hoeft te begeleiden. Het was voor mij echt uit machteloosheid.

Skik, veel sterkte, het klinkt alsof het voor jullie een zware tijd is. Blijf ook kijken naar de leuke dingen van je kind. En als het lukt zorg voor zoveel mogelijk momenten dat hij wel kan genieten.

Flanagan!

Heel wijs hoor, je woorden. Ik moest alleen wel even op de barricade voor de scouting, (hihi, zelf bij elkaar geknoopt met palen en touwen)

Wat jij zegt over een psycholoog, is precies wat onze zoon ook tegen ons zei.
Hij zei boos: 'Jullie zeggen altijd dat ik goed ben zoals ik ben. Maar dat liegen jullie, want waarom willen jullie dan dat ik naar een psycholoog ga? Omdat jullie mij niet goed vinden.'

Dat was dan een depressieve 9 jarige. Maar het heeft mijn ogen ook wel geopend. Accepteer ik hem echt wel hoe hij is? Met zijn boze buien? Met zijn verdriet? Met zijn eenzaamheid? Met al zijn problemen die zo zwaar op mij drukken? Met zijn onwil om te douchen? Met zijn gedrag dat onze uitjes verpest? Het was een hele confronterende, basale zorg,van onze zoon. En hij had de vinger op de zere plek gelegd. (dat kan hij heeeel goed )

Pas toen ik dat kon, hem écht accepteren, konden wij werken aan een verbetering van onze band en relatie met hem.

Karmijn,

Daar haak ik even op in.
In moeilijke tijden kon ons kind onze bezorgde gesprekken volgen, terwijl wij dachten dat hij boven sliep.
Kleine kopjes, grote oren. Op zich was dit voor hem verhelderend; als hij ons een vraag stelde, kon hij checken of ons antwoord overeenkwam met wat hij hoorde. O was hij beter voorbereid voor de opstelling van school naar hem toe. Klinkt triest, maar het was ook een trieste zaak.

Wat ik wil aangeven, is dat kinderen in welke situatie dan ook, het gevoel moeten hebben dat hun ouders in hen geloven en rekening houden met wat hun kinderen voelen. Soort van vertrouwen.

(Nu moet je als ouder ook wel oppassen dat ze niet helemaal een loopje met je nemen en op je gevoel spelen.)

dweilen met de kraan open

Skik "Je zei 'school is niet heilig', maar dat is het mijns inziens wel. Niet omdat ik dat vind, maar omdat de leerplicht nogal dwingend is. "
Ja, dat is helaas zo. Maar gezond is dat niet. Het helpt bovendien ook helemaal niet.
Althans, in specifieke gevallen zoals in het geval van jouw kind.
Duwen en trekken van de kant van de ouders - niet omdat het helpt maar omdat het moet - is niet zo constructief. Bukken en de leerplicht uitzitten, waar dat dan ook mag wezen, is een betere optie naar mijn idee.

"Waarheen dan? Een vso-mavo. En gaat hij daar wel wat doen, gaat zijn faalangst daar over?"
Nou nee. Maar ik zou met mijn kind daarover dan ook een plan trekken.
Achterover leunen en de verstandige dames en heren uit het onderwijs een oplossing laten verzinnen.
Die hebben ze niet. Zo gaat de tijd vanzelf voorbij.
Ondertussen werkelijk het minimale doen als het over aanwezigheid gaat.

Faalangst aanpakken is belangrijk, maar binnen het schoolsysteem dweilen met de kraan open.
Je kunt beter de oplossingen er buiten zoeken.
En nee, makkelijk is dat niet. Je moet inderdaad ook nog boterhammen verdienen en dat soort zaken.

Achterover leunen? (Skik)

De zoon van skik is 14 en mag nog 4 jr.
Hoe kan het iemand met faalangst niet zo begeleid kan worden, dat de leerling vetrouwen krijgt in zich zelf? Een topsporter kan ook naar een mental coach. Iemand die geopereerd is en kracht en vertrouwen kwijt is in de knie of iets dergelijks, maakt ook met kleine stapjes progressie.

Zo vreemd dat een examenkandidaat wel in twee jaar examen kan doen ( speciale uitzonderingen), maar in de jaren ervoor zelfs op een svo in de pas moet meelopen anders afstromen?

Skik, ik hoop dat je zoon de juiste mentor/ zorgcoördinator of goede vriend tegen komt, die hem kan helpen uit dat dal te komen.
Zo was mijn zoon vroeger gepest. Op de vo deed zich opnieuw iets voor maar de conrector twijfelde geen moment aan hem en nam het gebeuren serieus. Zo cruciaal. Als ze dat niet had gedaan, hadden we mogelijk met een thuiszitter te maken gehad. Maar haar steun droeg hem. Breek- of maakmoment. Instorten of oppakken.

loslaten

Nu geen tijd voor uitgebreide reactie, maar wil kort reageren op dat 'loslaten', want dat komt wel aan.
Loslaten vind ik zo'n beetje het zwaarste dat ik ooit heb gedaan.
Ik werk er al jaren hard voor(; en nog.
Overigens is het bepaald geen passieve bezigheid, ik laat heel bewust en actief los. En we zijn nog steeds meer dan me lief is met zoon bezig, dus lummelen is er niet bepaald bij...

Zoon is er hier ook nog lang niet. Toch 'weet' ik dat (zelfs) hij er wel komt, straks, als hij 'groot is'.
Ik weet ook dat hoe meer ik nu loslaat, hoe beter zijn kansen zijn, straks.

Minecraften deed hij ook een hele poos, extreem veel. Ondanks zorgen van mij is er zeker geen verslaving ontwikkeld.