Hoe help ik zoon (6) met 'stoppen als het klaar is'

Voorkomen

Dat is wel even een project denk ik. Voor een deel is het hier opgelost door teveel emotionele acties te voorkomen (nee, met zoon wordt niet gedold, dan weet hij niet te stoppen, alleen zijn rigide vader kan dat).
En verder heeft het leren herkennen van signalen en emoties over de jaren heen gewerkt. Zodat een kind er meer greep op krijgt. Stoppen kan ook door je eraan te onttrekken, zet je voeten richting de uitgang en ga. En kom terug als je gekalmeerd bent.

2 dingen

Enerzijds veel oefenen; wij deden dat hier thuis met stoeien; stop is stop. Ik weet niet zeker of 'stoppen' ook onder executieve functies valt volgens de rijtes maar mi zeker wel. Mogelijk heb je iets (of hij! Want hij is zich dit mega goed bewust, fijne eerste stap!) aan een boek of site over executieve functies?
Anderzijds zorgen dat hij goed in zijn vel zit. Krijgt hij voldoende uitdaging en tegenwicht van kinderen? Past hij wellicht beter in een oudere groep, daar leert hij het koeioneren wel af?

Judo

Zoon zat in die tijd op judo en ik heb geprobeerd om de woorden van judo te gebruiken als code om te stoppen of door te gaan.

hajime = beginnen; matte = stoppen

Omdat ze daar wekelijks zo'n beetje spelletjes mee deden en mee oefenden.
Maar hier is mij dat niet gelukt om dat als een soort codewoord te gebruiken.
Maar het zou wel kunnen.
Ik kende een andere moeder met een zoon met autisme die haar zoon voor noodgevallen heeft weten te leren dat hij onmiddellijk reageerde op 'stop'

ja codewoord

Kan wel helpen. En bespreek met je zoon hoe hij denkt geholpen te kunnen worden? Misschien heeft hij zelf wel een creatief idee? Onze zoon vond het soms ook lastig en met hem had ik inderdaad een codewoord. Ik weet niet eens meer precies wat het was.
Met dochter is de afspraak met de juf dat zij gewoon even naar haar toeloopt en haar uit de situatie haalt. Daar vroeg dochter zelf ook om omdat ze teveel ouwehoert en giechelt en er geen rem op zit vanuit haarzelf ook niet als dit 'geroepen 'wordt naar haar. Dat gebeurt natuurlijk altijd: he pietje stop daarmee.
Het is effectiever als je goed contact maakt met kind en anders even letterlijk eruit haalt.

Wat betreft de uitzonderingen. Kan onze dochter ook niet tegen. Ze gaat daarom ook in het weekend niet echt later naar bed. Misschien een half uurtje. Want anders hebben we de hele week gezeik. En ze is al 9 En verder een niks aan de hand kind.
Ik heb wel uitzonderingen maar ook die zijn vast geworden
Wij eten ook altijd zonder tv aan, aan de grote tafel, maar ALTIJD met tv aan de kleine tafel als er pizza is (1 x in de twee weken ofzoiets). Verder NIET.
Dus wel een feestje maar wel een beetje een vastig feestje.

Leren herkennen

Ik heb dit met 1 kind gehad. Dat was een heel lastig proces. Ik zal het proberen uit te leggen hoe het met vallen en opstaan is gegaan bij ons. Het is maar een voorbeeld want elk kind leert weer anders.

Kinderen overzien situaties ook nog niet, dus terug gaan in de tijd en uitpluizen waar de sfeer veranderde, was erg lastig. Het enige wat bij ons kind werkte, was bedaren en in eerste instantie doornemen hoe de sfeer begon en hoe het uiteindelijk werd.

Wat later konden we verwachtingen bespreken (hoe ziet de situatie eruit, volgens jou) en die bijsturen als ze niet realistisch bleken. Daarna dat uitgebreid met een plan maken (dwz verwachtingen bij situatie: verwachting a en een verwachting b, voor als a niet door ging).

En weer wat later, voorgesteld om in gedachten te noteren wanneer het fout gaat: wat ging er mis, wat gebeurde er net voor en erna. Dat heeft met inzicht mbt anderen te maken en de situatie begrijpen. In zijn eigen situaties of bij anderen. Verwachten dat hij ook juist ging handelen, was een te grote opdracht. Dat kan later pas.

En nu is hij (of zijn wij met hem) bezig te zien wanneer het mis gaat en dat je die leert herkennen en dat je er voor stopt. En soms lukt dat. Stoppen in het moment zelf, volgens mij is dat onmogelijk. Daar moet je veel ouder voor zijn.

Nu ik erover denk, hebben we situaties stukjes gehakt en -omdat je niet terug kan in de tijd met een kind- terug gewerkt vanaf het eind naar het begin. Net als het leren van veters strikken: je kan het leren met een schoen met losse veters (vanaf begin naar eind) of je doet als ouder het strikken en vraag of kind de lus erdoor wil halen en straktrekken. De keer daarop, kies je het stapje voor de lus erdoor heen en de lus maken. Dan werk je vanaf het eind naar het begin. Begrijp je het nog? Dat werkte bij sommige dingen erg goed bij dit kind.

Herkenbaar

6 lijkt me nog best jong om dat al zelf te kunnen. Hier waren ze allebei toch zeker wel 10 voordat ze tijdens een bui zelf konden stoppen. En ik moet nog steeds oppassen dat ik dingen niet te vaak hetzelfde doe als ik niet wil dat het een gewoonte wordt (zijn 16 en bijna 11).

hoop een tip?

Hmmm lastig en herkenbaar. je hebt op een gegeven moment alles wel gepobeerd..

Wat hier werkt, is juist niet te (veel) straffen of belonen.
Het versterkt volgens mij het gevoel dat ze altijd alles verkeerd doen.

Wat help, is duidelijk maar emotioneel neutraal reageren: contact maken, op ooghoogte, en duidelijk de boodschap uitspreken: 'je stopt met ...., of je kan er voor kiezen zelf iets anders te gaan doen (bijv. boven een boekje lezen, of iets anders dat bij je kind past).
Het werkt niet direct, maar na een aantal keer is mijn ervaring dat je kind steeds beter zelf 'zijn vluchtwegen'kan gaan bepalen.
En daar is niets mis mee. Ieder mens moet zich terug kunnen en mogen trekken wanneer het te veel wordt.
Ik zie dit ook als een manier van grenzen aan leren voelen/geven. En hel belangrijk: je kind voelt zich niet afgewezen, maar als het goed is ondersteund.

uitleggen

Voor de speciale gebeurtenis aangeven dat het speciaal is en dat je daarna wel mag vertellen hoe leuk je het vond, maar niet steeds mag vragen wanneer jullie dit weer gaan doen. Doet hij dat wel, dan aangeven dat het echt heel leuk en speciaal was, maar wel een uitzondering. Vraagt hij het weer, reageer dan dat je merkt dat hij het echt heel leuk vond, maar dat jullie afgesproken hadden dat hij niet zou vragen wanneer jullie bijvoorbeeld weer aan de kleine tafel gaan eten. Je weet dat hij het heel leuk vond, maar jullie eten altijd aan tafel dat is de regel(en bijvoorbeeld als hij jarig is mag hij kiezen waar jullie eten).
Succes.

uitzonderingen

Mijn zoon met ppd nos kan niet tegen uitzonderingen. Duurde even voor we het door hadden. Ik weet niet of het bij jou de leeftijd is of de aard van het beestje; hier zou het betekenen dat we afspreken wanneer we aan de andere tafel eten, bijv. Op vrijdag. Je kunt hem daarin wat zeggenschap geven bijv. dat hij de dag mag kiezen. Hier hebben we afspraken over wanneer er 'savonds nog wat lekkers bij de thee/televisie gegeten wordt nl vrijdag en het weekend. Natuurlijk kun je het leven nooit zo voorspelbaar houden en moet een kind ook wennen aan onverwachte dingen. Als ik iets beloof en ik weet niet zeker of ik het waar kan maken moet ik dat er ook uitgebreid bij zeggen.
Ik zou me niet zo'n zorgen maken over dat niet kunnen stoppen vlgs mij hoort dat nog erg bij de leeftijd...