Hoe gaan we die opvang regelen?

Lastig

Ik begrijp dat dat "klasje" niet onder regulier basisonderwijs valt? Want als dat wel zo is, valt het volgens mij onder de wet kinderopvang en moet er opvang geregeld zijn, indien ouders daarom vragen.
Kan een van jullie de vrije vrijdag opgeven en inruilen voor tijd in de middagen? Ik werk zelf bijvoorbeeld ook een aantal dagen onder schooltijd, dan begin ik heel vroeg en ga ook vroeg weg.
Als je man genoeg verdient zou hij ook tijdelijk (deels) onbetaald verlof kunnen opnemen om jullie zoon in elk geval 2 dagen op te kunnen halen. Die dagen werk jij dan langer en de andere dagen haal jij 'm op.
Voor de vakanties is het lastig. Logeren en zelf 2 weken vakantie opnemen? Er zijn ook kinderkampen voor "speciale" kinderen, vaak wel gefinancieerd uit PGB maar je kunt het ook zelf betalen.

In welke

universiteitsstad zit je?

Tja...

Ik wil niet al te negatief klinken, maar mijn carriere ging compleet op z'n gat na het krijgen van twee zorgenkindjes. Intussen weten we dat ze beide autisme hebben, en is de school goed geregeld. Ik ben dan ook druk doende om nu zelf weer meer te gaan doen. Niet dat ik niks deed... maar goed, je begrijpt het vast wel, ik wil gewoon weer lekker aan de slag en iets doen buiten mijn gezin om. Dat lukt ook niet helemaal zonder oppas. Tot nu toe hebben we altijd via via iemand gevonden (studenten spw, past dus ook geweldig bij de opvang die de kinderen nodig hebben) maar nu loop ik ook effe vast... studenten blijven nl niet eeuwig student en als ze gaan werken wordt ook nog eens oppassen vaak teveel, of gewoon qua uren niet meer in te passen.
Mijn kinderen zijn nu 9 en 11, en ik heb door de jaren gemerkt dat het voor hen gewoon het fijnste is als er iemand hier in huis komt, en ja, liefst wel een vast gezicht! ik zou niet met een oppascentrale met steeds een ander uit de voeten kunnen.
Dus helaas geen tips, maar ik lees mee. En, oh ja, misschien toch een tip: zet je eigen ambities even op een lager pitje als dat kan. Ja, ik heb ook gebaald als een stekker dat ik steeds minder moest gaan werken, maar heb er achteraf absoluut geen spijt van gehad. De rust die het voor de kinderen heeft gebracht is me veel waard.
groetjes, Tess

Reacties

Quin: ik denk inderdaad dat het niet regulier onderwijs is. Op vrijdag hebben we nog een dreumes de hele dag thuis, we houden wel de mogelijkheid open haar op vrijdagochtend ook naar de creche te brengen zodat we dan wat uren extra kunnen werken (dat zou twee uur per ouder per week schelen). Onbetaald verlof voor mijn man is het uiterste middel wat we kunnen inzetten, aangezien hij 2/3 van het gezinsinkomen inbrengt en de financiële ruimte nu al beperkt. En langer werken zou voor mij niet echt mogelijk zijn, omdat ik onze zoon op die dagen naar school zou brengen (die begint pas om 9.00 uur) en toch weer op tijd thuis moet zijn voor het eten. Logeren en een kamp zijn voor onze zoon (nog?) geen optie.

Rixt, we wonen in Amsterdam.

Rafelkap, ik heb die site gevonden, maar schrok van de prijzen, de vele plichten en weinige rechten voor de vraagouder. Mocht iemand hier goede ervaringen met die organisatie hebben, dan hoor ik dat graag!

T&T, ja, dat carrièregedoe is een heikel punt Ik vraag me ook af of het wel kan, juist nu, maar anderzijds: als het me lukt deze stap te maken brengt dat meer geld binnen en brengt dat mij ook meer flexibiliteit in mijn werk, dus het is een lastige afweging.

Inmiddels denk ik ook dat we het beste kunnen zoeken naar iemand die bij ons thuis komt en dan ook op de jongste past. Ik ben bang voor te weinig continuïteit met studenten. En met een oppas aan huis kunnen mijn man en ik misschien zelfs af en toe een uurtje extra werken waarmee we wat tijd kunnen sparen voor vakanties, onderzoeken bij en gesprekken over zoon. Mocht iemand nog een persoon of organisatie weten die daarmee kan helpen, dan hoor ik het graag!

Opvang

In periodes dat kinderen op de wachtlijst stonden voor opvang heb ik ze gelukkig onder kunnen brengen bij buren of buurtgenoten. Dat was wel zwart, en niet gesubsidieerd, maar tijdelijk was het wel op te brengen.
Misschien kun je eens rondvragen of een advertentie zetten bij de supermarkt.
Maar wel een heel gegoochel, ik wens je sterkte.

T&t heeft een punt

Toen mijn kinderen nog de basisschoolleeftijd hadden liep ik hier ook tegenaan. Mijn man (inmiddels ex) weigerde de diagnose te accepteren en vluchtte in zijn werk, later stond ik er alleen voor. Zelf net herstellende van een ongeluk, problemen na de vorige ontslaggolf (begin 21e eeuw), uiteindelijk ZZP-er genomen want die schoorsteen moest toch blijven roken.
Als ZZP-er kon ik de zorg/opvang/begeleiding gelukkig beter opvangen (desnoods werkte ik 's nachts) maar tegelijkertijd pleegde ik wel roofbouw op mezelf. Een mens moet namelijk ook wel eens slapen.
Ik heb het geprobeerd met oppassen met en zonder PGB, maar dat is niet goed gelukt. Dat lag meer aan mijn kinderen dan aan de opvang, want vooral de jongste trok het niet, telkens andere mensen over de vloer en mama continu in een spagaat. Door andere omstandigheden (o.a. de recente crisis) moest ik drastisch werkuren inleveren. Dat heeft natuurlijk (vooral financieel) nadelen, maar ik zie ook hoeveel meer rust mijn jongste kind heeft gekregen sinds ik vaker thuis ben.
Sorry, dit is waarschijnlijk niet wat je wil horen, en ik denk dat ik, als ik niet voor het blok was gezet, ook nog steeds zou hebben lopen modderen met opvang die altijd net niet kan als het nodig is (was nogal onregelmatig bij ons, dat telde ook mee), ziekzwakmisselijk was, wisselende mensen (vooral bij zorgbureaus, waar ik sowieso erg slechte ervaringen mee heb), moest stoppen wegens studie of ander werk, of gewoon geen klik. Want ja, een moderne vrouw wil toch zelf ook een beetje carrière maken...
Als er een partner is zou je de pijn kunnen verdelen, eventueel zou één (tijdelijk) flink gas terug kunnen nemen (leg wel op één of andere manier vast wat jullie na een onverhoopte scheiding doen, je zou niet de eerste zijn bij wie dat gebeurt, en gedwongen wordt tijdelijk de bijstand in te gaan terwijl de andere partner vrolijk doorgaat met de carrière).
Geen leuke keuzes, maar er zijn helaas soms omstandigheden waarbij je kind absoluut voor gaat. Slecht voor je carrière, lelijk voor je cv (gat!), maar soms wel beter voor het autistische kind en je eigen rust (al willen feministen dit niet graag horen).

Pgb niet voor oppas

ik zie dat je schrijft dat je zonder diagnose geen PGB krijgt en dat je daarom de opvang niet kan betalen.

al zou je een diagnose hebben, opvang is niet AWBZ dus daar wordt nooit een PGB voor gegeven. Het moet dan feitelijk om andere zaken gaan. En bij een jong kind is veel zorg toch nog wel gebruikelijk en krijg je er geen indicatie voor.

ten tweede: PGB's worden niet meer toegekend tenzij het gaat om een indicatie voor opname in een instelling wat je thuis regelt of meer dan 10 uur zorg die niet via reguliere zorg valt te regelen omdat het om rare tijden oid gaat.

Nieuwe PGB's worden bijna niet afgegeven en in 2013 worden bestaande PGB's mogelijk ook herzien.

Hou dus niet teveel vast aan een mogelijk PGB in de toekomst.. zeker voor opvang wordt verwacht dat je dat toch zelf regelt, en ja ook als dat betekent dat je minder moet gaan werken omdat het anders niet te regelen valt. AWBZ is namelijk voor Bijzondere Ziektekosten en opvang is geen bijzondere ziektekosten.

Het is toch absurd

Het is toch ook absurd dat je bij het basisonderwijs wél allerlei rechten hebt op opvang, en je zodra je daar buiten valt het zelf maar lekker moet uitzoeken. Misschien kan je zoon buiten schooltijd wel terecht bij een speciale BSO? Die bestaan ook. Wat zegt de instelling waar je zoon onderwijs gaat volgen van de kwestie? Wat zegt het maatschappelijk werk van de gemeente ervan?
Ik ken ook iemand waarvan het kind door omstandigheden niet kon instromen in groep 1 van het normale onderwijs, maar op een wachtlijst kwam voor een vorm van speciaal onderwijs (oid). Het kind was boven de 4 dus kon niet op het KDV blijven. Moeder is toen dus maar gestopt met werken. Driekwart jaar konden ze niet overbruggen. Tussen wal en schip, noem ik dat.

Stichting mee

Ik heb zelf geen ervaring met zorgstudent. Maar ik zou MEE even bellen, die weten alle wegen, ook zonder diagnose.
Succes!

Bso's

Ik ken in ieder geval in Noord 1 BSO die ook niet-reguliere basisschoolkinderen opvangt. Weet geen details over hoe kind van speciale school naar BSO komt, maar het zijn in ieder geval niet de ouders die dit doen.
En anders student via Marktplaats zoeken en een sollicitatieronde doen. Er zijn genoeg studenten die in de stad blijven cq nog steeds bij hun ouders wonen.

Iets uitgebreider

Ons zoontje gedijt niet goed op een gewone BSO en met een gewone oppas zal het geheid mis gaan. Bovendien heeft hij veel continuïteit nodig. Ik heb ervaring met studenten als oppas voor mijn oudste en die rommeligheid, dat gaat mijn zoontje niet trekken.

Vanwege de problemen die er nu al zijn op de BSO ben ik al door een bekende gewezen op een speciale BSO, maar daar is dus een pgb voor nodig. Via de gespecialiseerde fysio waar mijn zoon naartoe gaat werd ik gewezen op pedagogisch onderlegde oppassen, maar die werken zwart, buiten gastouderregeling en vragen rond de € 20,- per uur, dat kan bruin niet trekken.

Het klasje waar mijn zoon -als het meezit- naartoe gaat is trouwens eigenlijk een therapeutische groep. Voor kinderen van 5 en ouder die er naartoe gaan wordt vrijstelling van de leerplicht geregeld. Vandaar denk ik dat er geen opvang geregeld hoeft te worden door de school (het is eigenlijk geen school).

Rafelkap, een vriendin attendeerde me vanochtend ook op MEE, een geweldige suggestie, want ik zou er zelf niet op gekomen zijn, bedankt! Ik heb ze direct gebeld en we worden binnen drie weken teruggebeld door een jeugdconsulent. Die kan ons misschien ook met andere dingen helpen. Heel fijn, want ik voel me alsof ik totaal onvoorbereid naar een ander land ben verhuisd (ik vertrek... Deze week naarrrrrr Ietsaandehandland! De kijkers zullen smullen van de stuntelige ouders die een succes proberen te maken van hun gezin dat bij nader inzien toch wat verborgen gebreken heeft).

Het verbaast me wel dat een pgb blijkbaar een soort entreekaartje is tot bepaalde voorzieningen. En dat je dat pgb niet krijgt omdat er nog geen diagnose is. Net alsof je geen rolstoel krijgt omdat de dokter nog niet weet hoe het komt dat je niet kunt lopen. Maar goed, als die regeling zo uitgekleed wordt, verandert dit misschien ook wel.

Pgb wel voor oppas!

Sterker nog, zoon mocht alleen deelnemen aan de BSO/vakantieopvang van zijn toenmalige cluster 3 school als er een indicatie was (in ZIN of PG. Als je vervolgens voor PGB kiest, kan je het inzetten zoals je wilt. Wij kozen destijds voor een HAVO scholiere (buurmeisje) die spelletjes e.d. met hem deed. Die 'speciale' opvang is zo belachelijk duur en hele speciale zorg heeft hij heeft nodig.

Ik weet niet of het 'therapeutische groepje' een therapeutische peutergroep van het revalidatiecentrum of een andere vorm van behandeling, maar dan kan je ook in aanmerking komen voor taxivervoer of km vergoeding vanuit je zorgverzekering. Ook als je maar simpel verzekerd bent. Als het om iets langdurigs is, kom je in aanmerking voor de harhoudsclausule en kan je je zoon naar een opvangadres elders in de stad laten brengen. Succes met je zoektocht!

Welkom in ietsaandehandland ))

Leuk verwoord! Gelukkig kun je er met humor op reageren, dat zul je nog heel veel nodig hebben
Inmiddels is het alweer 7 jaar geleden dat onze oudste een diagnose kreeg, jongste volgde 2 jaar later, en nee, wij vonden het niet leuk en interessant, en we waren geen etiket-zoekende ouders, we kregen het zomaar kado. Voor oudste hebben we nog een paar jaar een pgb gehad, maar de pgb's zijn, zoals al eerder hier vermeld, behoorlijk uitgekleed. Mijn kinderen zijn er niet minder autistisch op geworden, maar de hulp vindt men opeens niet meer zo nodig...
Nou ja goed, wat ik wilde zeggen: het went! op een bepaalde vreemde manier. Het went dat je kind anders is, dat dus ook je gezin anders is, de suffe opmerkingen van de buren wennen ook, net als de eeuwige zoektocht naar passend onderwijs en passende hobby's of clubjes. Zo heel af en toe verzucht ik nog: "waarom kan er hier nooit eens iets normaal!" maar goed, het is nou eenmaal zo.
Een goede school, en een goede oppas zijn eigenlijk wel de twee belangrijkste dingen. En een bijzonder kindje kun je niet zomaar aan iedere oppas van 14 jaar overlaten vandaar dat je hier vroegah... ook een pgb voor mocht inzetten. Mijn kinderen hebben wel eens een oppas, net als ieder kind, maar hun oppas moet wel iets anders kunnen dan de oppas van "ieder ander kind". Ik had dus studenten spw. Is er nog eentje van over, die inmiddels trouwens iets anders studeert maar gewoon wel het goede gevoel heeft bij de kinderen. En ik zoek... net als jij...
Het is ook heel belangrijk om jezelf te blijven ontwikkelen, en ook dingen voor jezelf te doen, alleen dan kun je een goede moeder zijn. Als dat voor jou betekend dat je die carriere stap moet maken, dan moet je dat doen! maar misschien kan het ook in kleinere stapjes. Mijn carriere ging dus in wel heeeele kleine stapjes, en nu heb ik pas ontdekt dat hij ook nog de verkeerde richting op ging dus ik ga iets heel anders doen! Grappig genoeg; hierbij uitgekomen door mijn kinderen. Het leven kan raar lopen.
groetjes, Tess

Man minder werken

Als het financieel enigszins kan zou ik zeker overwegen of je man niet tijdelijk minder kan werken. Als jij daardoor kans maakt op een betere en flexibele (!) baan zou ik daar zeker voor gaan. Daar ga je heel veel aan hebben in de toekomst met je zorgenkindje. De flexibiliteit van mijn werk zorgt ervoor dat het te combineren valt met alle afspraken voor onze zoon. Bij tijden valt het niet mee, maar ik zou mijn baan niet willen missen!

Shosha

Heel vervelend die diagnose fase. Bij ons duurde die erg lang en door omstandigheden zijn we nu eigenlijk niet veel verder (unieke deletie in chromosoom, dus alles is nog steeds onbekend).
Sterkte met deze fase, ik hoop dat je zoontje goed vooruit gaat in dat nieuwe klasje. En dat jullie gauw wijzer worden.

Een emancipatiekwestie

"T&T, ja, dat carrièregedoe is een heikel punt Ik vraag me ook af of het wel kan, juist nu, maar anderzijds: als het me lukt deze stap te maken brengt dat meer geld binnen en brengt dat mij ook meer flexibiliteit in mijn werk, dus het is een lastige afweging."

Het is ook een emancipatiekwestie. Het lijkt bijna vanzelfsprekend dat het de moeder is die een stap terug doet.

Bedankt....

Bedankt weer voor de reacties. Sorry dat ik soms een paar dagen niet reageer; dan lees ik op de iPad maar dat vind ik verrot typen.

Rafelkap, ik wist nog niet dat jullie nu een diagnose hebben (je hebt eens bij me in de auto gezeten). Maar jullie weten hiermee dus eigenlijk nog steeds niet veel, wat moeilijk.

Mamadd, je hebt een sterk punt en ik merk dat wij er ook wel toe neigen om die reden wat extra geld in te leveren.

Tess, mezelf blijven ontwikkelen, dat is inderdaad een belangrijk aspect. Doordat we nu ook zo veel kwijt zijn aan kinderopvang wordt soms al gesuggereerd dat het logisch zou zijn als ik zou stoppen met werken, maar voor mijn gevoel ben ik dan alleen nog maar moeder van een zorgenkind. Mijn werk biedt me, naast allerlei andere dingen, ook afleiding.

Henk, dat is vaak wel zo (ik ken stellen waarbij alleen de moeder minder ging werken terwijl zij meer verdiende dan de vader) maar voor ons is dat helemaal niet vanzelfsprekend. Wel is het zo dat mijn man twee keer zoveel verdient als ik en als je toch al niet zo ruim in het geld zit en je afvraagt voor welke extra kosten je nog komt te staan, met een kind dat allerlei dure zorg nodig heeft, in een tijd waarin er overal op bezuinigd wordt, wordt de beslissing om meer gezinsinkomen in te leveren dan noodzakelijk niet lichtvaardig genomen.

Voor nu hoop ik dat we een geweldige oppas vinden en allebei hier en daar wat meer uren kunnen werken om het urentekort op te vangen. Een plan B voor als we die oppas niet op tijd vinden, hebben we nog niet.

Shosha

Natuurlijk weet ik dat nog!!!!

Je zorgen waren dus toch terecht.. Heel veel sterkte en ik vind dat je gelijk hebt, dat je blijft werken. Succes met je zoektocht, het moet toch lukken in zo'n grote stad!

liefs van rafelkap

Shosha

Ik snap dat zo'n beslissing niet lichtvaardig genomen wordt. Toch vind ik het jammer.

Dit soort verhalen beteken dat allerlei omgevingsfactoren mensen toch weer een bepaalde kant op duwen. Juist omdat ze hele goede redenen hebben. De maatschappij geeft ze die redenen.

Jij noemde al de bezuinigingen op de zorg. Die staan mi. haaks op de emancipatie.

Heb je 'een zieke' in huis, dan kan je tegenwoordig alle euro's goed gebruiken. En wie brengt vaker de meeste euro's in?.. juist.

Ook zorgen die bezuinigingen ervoor dat er meer door de omgeving gedaan moet worden. En wie heeft vaak in tijd o loon de kleinste baan? Wie kan die extra taken het beste erbij pakken.. juist.

Kan je nog zo geëmancipeerd zijn... je wordt gewoon een bepaalde kant op geduwd.

Zo gezien zou ik het minder verontrustend vinden als vrouwen uit overtuiging voor dit soort taken kozen. Juist het feit dat iemand met andere ambities ook bijna wel hiervoor moet kiezen, omdat een andere keuze vervelende gevolgen heeft, vind ik erg.

Maar goed, dat is off=topic. In een andere draad gaat deze discussie verder.

http://www.ouders.nl/cgi-bin/TMMforum/NFshowpost.cgi?sinds=7&template=1&actueel=1&archief=0&thread=175670&forumsel=36&forum=36&post=2892207

Henk

Je hebt gelijk!

Maar begrijp ook dat iemand die zo'n keuze moet maken al genoeg ballen in de lucht moet maken en er vaak niet nóg een gevecht bij kan hebben. Iemand kan gelijk hebben, maar gelijk krijgen is minder vanzelfsprekend. En soms moet je een keuze maken welke energievreter het meest urgent is: de opvang van je zorgenkind, of het gevecht aangaan om uiteindelijk de neuzen van de maatschappij in een andere richting te dwingen?

Je hebt heel erg gelijk. Maar ik heb destijds toch bakzeil gehaald. Omdat dat beter was voor mijn kinderen en ook voor mijzelf, en ik niet zat te wachten op nog meer energieverbruik.

Misschien geldt dat ook voor Shosha. In ieder geval wel voor veel andere zorgenkindmoeders. Helaas.

Niet een zaak van moeders alleen

"En soms moet je een keuze maken welke energievreter het meest urgent is: de opvang van je zorgenkind, of het gevecht aangaan om uiteindelijk de neuzen van de maatschappij in een andere richting te dwingen?"

Dat is natuurlijk niet de taak van zorgenkindmoeders alleen. Dit is juist iets waar we met zijn allen iets aan moeten veranderen. Vandaar dat ik ook de discussie erover wilde starten.

Eigenlijk snap ik de academische discussie in dit praktische draadje niet zo goed. Het is een mogelijkheid dat ik al dan niet tijdelijk minder ga werken en mijn man niet, maar dat is toch niet de voornaamste optie die hier gepasseerd is?

We gaan nu proberen het met oppas aan huis op te lossen. Mijn man kan eventueel verlof bij kopen, dus als we niet uitkomen met de tijd beginnen we daarmee. Als het lukt ga ik wat meer werken, om extra vrije tijd te sparen en om wat schade op mijn werk in te halen.