Het explosieve kind
Het eerste wat ik vandaag gedaan heb is het boek "het explosieve kind" gehaald, ik ben nog net niet naar de winkel gerend. Hier wordt het vaak aangeraden en ik heb nog nooit echt reden gezien om het te lezen, omdat ik dacht dat we het bij onze ADHDers redelijk af konden met consequent zijn, duidelijkheid, regels en regelmaat. Niets blijkt minder waar, ik werd gisterenavond even met de neus op de feiten gedrukt.
Toen we jongste kind (ADHD) vroegen om zijn schoenen uit te doen, voordat hij naar boven ging om het "bedritueel" in te gaan, leek hij echt te ontploffen. Hij heeft wel af en toe een boze bui, maar dit was extreem. Er was niets meer met hem aan te vangen, zelfs niet na een "time out". Hij was zo boos, had een hele grote mond, heeft geschreeuwd en toen we niet toegaven heeft hij verschrikkelijk gegilt, echt gegil wat door merg en been gaat, alsof hij gemarteld werd. We stonden beiden perplex. Het was vreselijk, we kregen hem op geen manier gekalmeerd. Het heeft nog heel lang geduurd voordat we hem uiteindelijk in bed hebben gekregen, nog steeds boos en wilde niks van ons weten. Uiteindelijk is hij gaan slapen. De reden van zijn boosheid: "jullie stomme regels"
Vanmorgen was hij vermoeid, maar verder leek er niets aan de hand. Ik vond het heel moeilijk om niet over de avond ervoor te beginnen.
Twee jaar intensieve ouderbegeleiding die we bij de oudste (ADHD/ PDDNOS) hebben gehad, ten spijt, niets wat we daar hebben geleerd hielp gisteren, we waren hierdoor de hele avond compleet uit het veld geslagen. Ik ben er gewoon naar van, zoveel woede en negatieve energie, ik kan wel huilen dat jongste zich blijkbaar zo af en toe voelt.
Tja...
Dit hebben wij ook wel eens.
Bij ons is het wel minder geworden met de jaren en opeens realiseer ik me dat we nu al heel lang geen explosie meer gehad hebben. Maar van vroeger herinner ik me dat zowel hij als wij het maar gewoon moesten uitzitten. Jij doet er alles aan, maar soms zijn er dingen die je niet in de hand hebt. Of het blijkt dat jij ook maar en mens bent en het even minder handig aanpakte. Tja, dan liet ik het maar over me komen als een onweer buiten, dat heb je ook niet in de hand. Niet aan jezelf gaan twijfelen hoor (al kan dat boek inderdaad geen kwaad, dat is echt goed).
Overprikkeld
Ook onze diagnose loze kinderen hebben wel eens zo'n bui, maar onze zorgenzoon wel het vaakst. 'Overprikkeld', noemen we dat. Het enige wat helpt is geen prikkels meer toevoegen. Niets zeggen, niets antwoorden. Laten uitrazen. Als er dingen dreigen te sneuvelen, haal ik die weg en zeg ik: 'Als dat kapot gaat, krijg je later spijt.' Op neutrale toon. En verder doe ik zo min mogelijk, want alles wat je zegt en doet, kan en zal tegen je gebruikt worden.
Het kind weet zelf ook wel dat het onredelijk is, maar het is overprikkeld, het kan niet meer denken.
Interessante presentatie?
Ik kwam toevallig deze presentatie van Barkley tegen.
In verband met je emotionele uitbarsting van je kind, vond ik hem wel interessant. Het gaat over de manier waarop ADHD-ers emoties ervaren en verwerken. Dat gaat bij een gedeelte van de adhd-ers gestoord. En dat is volgens Barkley geen lastig gevolg van de stoornis, maar onderdeel van de kern van de stoornis. Hij onderscheidt emotionele inpulsiviteit (heel primair reageren) en moeite met het reguleren van de emotionele reactie op gebeurtenissen (feit en emotie zijn niet in verhouding).
Wat ik heel interessant vond, is dat hij stemmingsstoornissen (wat mijn zoon heeft), niét in de adhd kern vindt passen. Die zijn geen gevolg van allerlei gebeurtenissen en ervaringen, maar niet direct van de adhd. Ik merk dat ik dit teveel door elkaar haalde. Ik begrijp nu beter hoe het bij mijn zoon werkt.
Ook vind ik dia 38, 39, 40 en 41 interessant. Het model dat daar staat, biedt mij weer invalshoeken om mijn zoon beter te begeleiden bij dingen die hij moeilijk vindt.
De presentatie is best technisch, maar ik vind hem erg interessant.
http://www.adhdnetwerk.nl/Content/MeetingAttachments/ADHD%207%20-%20Emotion%20in%20ADHD.pdf
