Hervorming wajong, waarom zo weinig protest?
Zojuist heb ik gehoord over de nieuwe plannen van de Wajong. Best verontrustend.
Alle wajongers, ook de oude gevallen worden herkeurd. Wie nog 'arbeidsvermogen' heeft moet aan het werk (welk werk? en hoe ruim is de definitie van arbeidsvermogen?).
Als er geen werk blijkt te zijn is er een uitkering op bijstandsniveau (waarschijnlijk met alle vervelende dingen die erbij horen, dus lagere uitkering als je met iemand anders in huis woont, géén uitkering als die persoon een fatsoenlijk inkomen heeft).
Zie http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/re-integratie/participatiewet-bevordert-re-integratie
Ik snap dat ze moeten bezuinigen. En ik ben voor een omslag in denken. We moeten als maatschappij niet automatisch mensen aan de kant laten staan omdat ze een klein vlekje hebben. Vroeger was er voor die mensen ook plek in het bedrijfsleven, daar moeten we weer naartoe.
Maar wat ik nou zo gek vind is dat toen het vorige kabinet de Wajong wilde hervormen er een storm van protest was. Het zou asociaal, onmenselijk, enz enz zijn.
Maar nu dit kabinet met plannen komt die nog ongunstiger zijn dan de plannen van het vorige kabinet (Het vorige kabinet liet de zittende wajongers met rust) kraait er geen haan naar.
Ik vraag me af, waarom is dat zo?
Bezuinigingen
Fred,
De druk op de sociale voorzieningen en de kosten voor de gezondheidszorg nemen toe. Steeds meer kinderen krijgen op relatief jonge leeftijd een "label". Dit is steeds meer in beeld gekomen, onder meer door de discussie rond de plannen van het vorige kabinet.
Ik denk dat het voor relatieve buitenstaanders die met allerlei bezuinigingen geconfronteerd worden, misschien moeilijk is om in te zien waarom iemand als Wajonger meer inkomen zou moeten hebben dan mensen die in de bijstand zitten en die ook niet de verdien-capaciteit blijken te hebben. Waarom moeten Wajongers bijvoorbeeld betere regelingen moeten hebben als ze samenwonen met iemand die een fatsoenlijk inkomen heeft, dan een "regulier iemand" die langdurig een beroep op de bijstand doet omdat hij dit vangnet ook nodig heeft?
Als dat duidelijk in beeld kan worden gebracht, zal misschien ook het maatschappelijk draagvlak voor een andere invulling en breed gedragen protest toenemen.
Karly
Vanuit de groep zelf.
Ik doel ook niet op protest vanuit de samenleving, maar meer vanuit de groep zélf. Waarom schreeuwde die bij de ene regeling wel moord en brand (zoals iedere groep waar op bezuinigd wordt dat doet) maar houdt ze zich nu stil.
Voor een groot deel ben ik het met je eens.
Maar ik vind het niet oneerlijk dat je in de Wajong wel met een verdienende partner mag samen wonen en met de bijstand niet.
Als je in de Bijstand zit zou je in principe kunnen werken. Als je in de Wajong zit kan je dat in principe niet. Je hebt immers een aandoening die zo heftig is dat je arbeidsongeschikt verklaard bent. De Wajong is een soort vergoeding daarvoor, en geen vangnet. Daarom heb je ook niet minder recht op die vergoeding, als je partner toevallig wel normaal verdient.
De bijstand is wél een vangnet, als jijzelf of iemand anders even niet jouw brood kan betalen, dan moet de staat het maar doen. Zo gauw als iemand anders in beeld is die dat wel kan, dan stapt de staat terug.
Ikzelf zie de maatregelen trouwens helemaal niet als slecht.. mits er begeleiding is.
Een baan voor het leven schijnt niet meer te bestaan. Iedere keer opnieuw switchen, heroriënteren, solliciteren lijkt me iets waar vooral verstandelijk gehandicapten begeleiding bij nodig zullen hebben.
Murw of te druk, misschien?
Mijn oudste kind (autistische stoornis) is afgekeurd voor de wajong, hij is nog goed genoeg om aan de lopende band te werken. Werk met regelmaat en structuur zonder plotselinge veranderingen.
Dat die jongen VWO-niveau heeft (speciaal onderwijs, dat dan weer wel) en echt niet zijn hand wil ophouden, maar wel zeer dringend begeleiding nodig heeft om zijn draai te vinden op een beter niveau op de arbeidsmarkt is hun probleem niet. Ga maar achter de lopende band en zoek het maar uit.
Een UWV-jobcoach kan hem niet helpen (in theorie wel, in de praktijk moet hij maar schroefjes aan gaan draaien in de assemblage), en vanuit het PGB kan het sowieso niet.
Ik heb binnenkort een afspraak met Stichting MEE en hoop daar verder te komen.
Protesteren? Ach, "men" ziet ons toch al als uitvreters die gewoon wat zelfstandiger moeten leren leven & een overbezorgde moeder die gewoon wat meer moet gaan opvoeden. Wat heeft het voor zin. Die energie kan ik beter gebruiken om door te vechten en een goede jobcoach te vinden.
Vroeger zou zo'n jongen in de praktijk gaan werken als brievenjongen of hulpje van de boer of de fietsenmaker, en zich zo opwerken, net als zijn eveneens autistische ooms en vader. Tegenwoordig is dat allemaal zo lastig geworden en red je het niet zonder hulp als je net even anders bent.
Ik word er ook gek van, ja, maar zoals ik al zei, ik heb mijn energie te hard nodig om mijn kinderen zo goed en zo kwaad als het gaat te begeleiden en nieuwe oplossingen zoeken, en mijn zoon met zijn schoolwerk (al vraagt hij zich inmiddels af waarom hij het in godsnaam nog doet als hij blijkbaar alleen lopendebandwerk kan doen).
Aanstellers
Een schrale troost, als je zoon in de Wajong zou zitten zou hij óók niet begeleid worden naar voor hem passend werk. Zij IQ is gewoon te hoog.
Ik ken ook iemand die een acht gemiddeld staat op zijn master, en die heeft te horen gekregen dat het uwv géén ervaring heeft met het deel van de arbeidsmarkt waar hij zich op oriënteert.
Vind het wel willekeurig trouwens, de beslissing dat je zoon zou kunnen werken. De persoon waar ik het over heb kan prima omgaan met onvoorspelbare dingen op zijn werk, en is in die zin minder gehandicapt dan je zoon. Toch heeft hij wél een Wajong.
En uitvreters, ja zo ziet 'men' de Wajongers inderdaad. Helaas blijkt solidariteit maar een schilletje te zijn, dat weg wordt gekrabd zodra men het gevoel heeft dat het water aan zijn lippen staat. Triest, maar ook begrijpelijk.
Wie net eventjes honderden euro's in inkomen heeft moeten inleveren is veel sneller geneigd om te vinden 'dat de ander ook maar moet inleveren'. Zonder naar de situatie of persoon te kijken. Allemaal aanstellers! denkt men dan.
Eerlijk gezegd.....
wist ik hier niets van......erg he. Bedankt voor het waarschuwen. Met mijn handicap en omstandigheden zou ik echt niet weten hoe ik zou moeten werken. Stress........................wat nu?????
Stress..
"Met mijn handicap en omstandigheden zou ik echt niet weten hoe ik zou moeten werken. Stress........................wat nu?????"
Als je echt niet kan werken zou je niks te vrezen moeten hebben.
De groep die met wat aanpassingen wél zou kunnen werken, die heeft het meest te vrezen/te winnen.
Te winnen: als er ook serieus werk van gemaakt wordt om die groep aan het werk te krijgen.
Te vrezen: als de maatregel de verantwoordelijkheid puur bij de de gehandicapten legt, en ze maar moeten zien hoe ze aan een baan komen.
Wat ik wel hard vind is dat het nooit duidelijk is wat er met de huidige groep gaat gebeuren.. Dan worden ze weer wel herkeurd, en dan weer niet.
Ik heb het gevoel dat zij een beetje als 'bargaining chip' gebruikt worden. Zo van, we zetten hoog in, laten de bezuinigingen gelden voor alle Wajongers, en dan kunnen we later altijd nog water bij de wijn doen door het huidige bestand met rust te laten.
Slimme onderhandelingstactiek, maar wél over de rug van een groep mensen die doorgaans niet met stress overweg kunnen.
