Gezocht: tips en tricks
Hoi,
Ik ben een ouder en plusouder van 3 tieners die uitgezonderd hun puberteit ook elk zo hun eigen specifieke problemen hebben en mij met momenten met de handen in de haren doen zitten --
De eene heeft 'enkel' autisme, de andere is hoogbegaafd (al vraag ik me regelmatig af waar dat verstand zit -- want presteert op schoolvlak beneden alle gemiddelde) en heeft bovendien een achterstand op ontwikkeling van sociale en emotionele vaardigheden. De laatste is laagbegaafd, heeft autisme is doet aan automutilatie (krast zichzelf).
De kids zijn week om week bij ons, maar op het einde van de week ben ik helemaal opgeblust en bang voor de volgende week... Dit weegt enorm op mijzelf maar ook op de relatie, zowel de relatie met de kids als met mijn partner --
Is er iemand die ervering heeft met één van bovenvermelde eigenschappen en mij tips or tricks kan meegeven, want na 2j begeleiding en worstelen met mezelf zie ik nog altijd maar weinig licht aan het einde van de tunnel --
Alvast bedankt --
Wat specifieker
Dat klinkt pittig. Er zijn natuurlijk allerlei tips te geven, maar waar zitten je vragen? Je hebt vast zelf veel ervaring met plannen, structuur etc. Heb je hulp voor je kind(eren) vooral degene met automutilatie? Heb je evt. Pgb zodat je hulp in kan schakelen bijv. Een kind een dag naar een zorgboerderij.of hulp met huiswerk.
Waar loop je het meest tegenaan?
Re: wat specifieker
Hoi Machteld,
We zijn bijna een jaar bezig met gezinsbegeleiding, reeds 1,5 jaar met individuele begeleiding via psycholoog, het kind met automutilatie is ook reeds 2x opgenomen in crisisbegeleiding binnen jeugdpsychiatrie. We staan op een wachtlijst voor langere opname, maar is wss pas voor in het najaar... Hier starten we binnenkort met psychiater en die met de hoogbegaafdheid krijgen we langs geen kanten op gang binnen school (directie, leerkrachten en clb hebben het stilaan opgegeven)
Wat mij het moeilijkste valt is het aanzien van wonden/littekens en het kinderlijk gedrag van allen. Iedereen zegt me dan het los te laten, maar net dat is een onmogelijke opgave voor me... Ook àlles moet tot in detail en exact gepland/uitgevoerd worden. Ik ben zelf een levensgenieter en absoluut geen vaste planner. Als ik gepland heb om iets te doen of te eten en uiteindelijk blijk ik er geen zin in te hebben, heb ik het heel moeilijk om me aan de planning te houden...
Makkelijker
http://www.autismecentraal.com/public/index.asp?lang=NL&pid=0
Voor mij werd het makkelijker nadat ik een aantal trainingen heb gevolgd bij Autisme Centraal.
En vooral ook steeds beter begrijpen wat er om gaat in het hoofd van mijn kinderen.
Samen met veel extra geduld en puzzeltijd om samen problemen en lastigheden in de omgang op te lossen. Kalm en concreet met elkaar praten.
Daarnaast alleen hulpverlening die verstand had van autisme en speciaal onderwijs op het gebied van autisme.
Want als kinderen het overdag niet goed hebben krijg je s avonds de stress er uit. Kinderen hebben ook geleerd om zo goed mogelijk met stress om te gaan, zelf kalm te blijven, problemen rustig uit te zoeken. Haptotherapie (ook voor emoties leren kennen) paardrijden, mindfullness.
Het is inderdaad wel heel erg wennen om zelf ook een gereguleerde dagplanning en rust in huis te gaan hanteren. Men heeft hier meestal oortjes in bij het luisteren naar muziek of tv kijken, behalve als we het samen doen. Op schooldagen gaat s avonds na 23.00 uur alles op stilte, zelfs geen praatje als je elkaar tegenkomt op de gang. Niet zomaar hardop telefoneren waar de anderen bij zijn.
Voor de afwisseling heb ik een keer per week een vriendinnenavond waar we heerlijk door elkaar heen praten terwijl de tv ook aanstaat.
Re: makkelijker
Hoi Anne,
Ik ga de website zeker eens bekijken, maar het valt mij enorm zwaar om het autisme mijn leven te laten bepalen... Het leven zit vol prikkels, je kan die onmogelijk allemaal uitsluiten...toch... Men kruipt hier constant in de gsm/ipod voor muziek of afleiding, loopt hier constant rond met oortjes in...maar persoonlijk vind ik dat ook niet ok want dan leef je toch ook niet echt meer samen... Er over praten is moeilijk met een laag begaafd kind, bijkomend hebben geen van alle kids enig begrip/empathie of inlevingsvermogen wat de frustratie onderling en bij de ouders alleen maar doet ophopen en escaleren... Ze doen ook niks zonder ons, want de sociale vaardigheden zijn laag waardoor ze niet echt vrienden/vriendinnen hebben en willen het liefst altijd hand in hand met mama of papa...
Is ook een
deel de leeftijd.
Ik ben stiefmoeder van 3 jongens. Een met PDD-Nos en 1 met een laag IQ). Het probleem dat jij hebt met het niet willen dat je volledige leven wordt bepaald door het autisme herken ik wel, maar toch... Het is geen onwil, het is onmacht. Als jij hoofdpijn hebt dan wil je ook dat er niet geschreeuwd wordt of dat ze aan je hoofd zeuren. Dat wordt je dan snel te veel. Zo vergelijk ik het voor mijzelf maar voor het kind met autisme. Het is voor hem snel te veel.
Ons leven zit daarom vol met compromissen. Ze hebben allemaal een eigen kamer waar ze zich in terug kunnen trekken. Toch gebeurt dat weinig. Als de kind 2 (degene met PDD-Nos) behoefte heeft om zich terug te trekken met oordopjes en zijn laptop, dan mag dat. Aan de andere kant: als we met z'n allen aan tafel gaan eten, dan zijn er geen telefoons enz. Als ik zie dat het voor kind 2 teveel is, dan eten we op de bank. Dat is dan even jammer voor mijn kind (die vind dat niet gezellig).
Daarnaast noem je het probleem begrip/empathie voor elkaar. Dat is natuurlijk ook iets moeilijks. Bij ons is de standaard vraag: wat zou jij ervan vinden als hij dat bij jou doet? Heel langzaam begint het begrip te komen. Wij hebben dan het geluk dat het kind met het lage IQ wel heel goed in staat is om emoties te lezen. Het probleem bij hem is dat hij vaak niet weet wat hij ermee moet. Dat geeft ook weer zijn uitdagingen.
Probeer elk kind individueel te zien, maak ook tijd vrij om met elk kind 1-op-1 aandacht te hebben. Voor de meeste kinderen werkt dat het makkelijkste als je samen iets gaat doen. Bijvoorbeeld samen koken, tafeldekken, of huiswerk maken. Zorg daarnaast dat jij ook af en toe een moment van rust hebt.
Ik wens je heel veel sterkte, het zal nooit echt makkelijk worden, maar je kunt het wel makkelijker maken.
Moeite om je aan een planning te houden
Als ik gepland heb om iets te doen of te eten en uiteindelijk blijk ik er geen zin in te hebben, heb ik het heel moeilijk om me aan de planning te houden...===
Heb je dit al eens tegen een psycholoog of psychiater gezegd? Het kan natuurlijk zijn dat jij zelf ook een stoornis hebt, waardoor het nog meer moeite kost om met de situatie om te gaan. Daar kun je dan niets aan doen, maar je kunt wel leren om er zo goed mogelijk mee om te gaan. Ik durf het bijna niet te zeggen, omdat ik niet de indruk wil wekken dat ik iedereen aan de ad(h)d wil hebben, maar wat je hier zegt is daar wel een eigenschap van.
Wij hebben twee dochters. Een van de dochters houdt niet van gewijzigde plannen. Ze is daar zo strikt in, dat we daar echt zoveel mogelijk rekening mee proberen te houden. De andere dochter noemt het prinsessengedrag, wij denken dat het meer is dan dat. Ze heeft daar écht moeite mee. Zeggen we bijvoorbeeld dat we woensdag spinazie eten en we bedenken spontaan dat chili eigenlijk ook wel lekker is en sneller klaar, dan is ze in staat om boos te worden dat we chili gaan eten, want we hadden immers spinazie gezegd. En dat terwijl ze chili lekkerder vindt.
Ik vrees dat jij met kinderen die kennelijk te maken hebben met stoornissen, tegemoet moet komen door het duidelijk te houden. Dus toch aan de planning houden.
Ik herken wel dat je moeite hebt om altijd maar stil te staan bij de gevoeligheden en onmogelijkheden van een gezinslid. Ik heb daar ook mee te maken. Bijvoorbeeld dat ik iedere keer hetzelfde moet herhalen, omdat iets wat ik al eerder als oplossing oid heb aangedragen niet blijft hangen. Om gek van te worden, maar ja.. het is geen kwade opzet.
Kinderen blijven altijd onderdeel van je leven. Je zult dus moeten accepteren dat de kinderen hun gebruiksaanwijzing hebben. De vraag is of je liefde voor je partner en zijn kinderen bestand is tegen de gebruiksaanwijzing van zijn kinderen. Dat is misschien toch anders dan met eigen kinderen. Zo zal je partner dat ook ervaren. Wat is de verhouding van de kinderen? Hoeveel zijn er van jou en hoeveel van je partner? En bij welke kinderen zit het autisme?
Re:
De kids zijn 11 - 13 en 15. Die van 13 en 15 hebben autisme en zijn de kids van mijn partner. Onze relatie is heel sterk, maar we hebben 4j niet opgemerkt dat er iets mis was... Pas toen men naar het secundair onderwijs gingen begonnen de barsten zichbaar te worden en begonnen er problemen te komen. Ik weet dat het onmacht is en dat het geen kwaad opzet is, het is alleen niet evident.
Alle kids hebben een eigen kamer, dus er is mogelijkheid om zich terug te trekken...alleen willen ze dat niet (willen niet alleen zijn) Uiteraard willen ze zoals alle kids hun smartphone of de tablet, maar internet is een heel moeilijk gegeven voor hen, want ze zien de gevaren niet en gebruiken het verkeerd...
Gezien ze geen inleving hebben, kan je met hen moeilijk dingen bespreken zoals het voorbeeld werd gegeven door Paddington "hoe zou jij je voelen als..." hierop kunnen zij niet antwoorden want zij kunnen zich niet verplaatsen in deze gevoelen...
V.w
Het lijkt me ontzettend pittig. Hier ook stiefouderschap maar dan op afstand, kind 1 is 19 en komt niet logeren bij ons en ziet zijn vader meestal 1 op 1, en kind 2 is 16, is elk weekend bij ons. Ik vind het soms al moeilijk met die twee dagen per Week.
Onlangs is bij kind 2 een diagnose procedure gestart na herhaaldelijk vastlopen op school, verwacht wordt dat er AD(H)D uit komt. Ik vind het minder moeilikk dan autisme eerlijk gezegd.
Zou latten een optie zijn? Totdat de kinderen uit huis zijn? Je hebt blijkbaar veel moeite je aan te passen aan de structuur dat noodzakelijk is voor de twee kinderen van je vriendin. Als dat niet een optie is of jullie het allebei niet willen dan zijn de tips van Anne wel goede tips.
Sterkte
Sini
Latten
Ja, daar dacht ik ook aan, maar dat is vanuit samenwonen wel een hele stap. En het kan ook het begin van het einde zijn.
Wat internet betreft, dat is een lastig punt. Je kunt het ze niet verbieden, maar hoe los je het op? Snappen ze helemaal de gevaren niet? Of is het meer een overschatting van het eigen inzicht. "Ik hou dat heus wel in de gaten", maar ondertussen... Zou het kunnen helpen als je risicopunten opschrijft in plaats van ze mondeling te benoemen? Misschien komt de informatie dan beter binnen. Zou er een afspraak mogelijk zijn dat ze websites laten zien om te vragen of dat veilig is? (Ik denk dat ik het antwoord weet, maar je weet maar nooit.
Ik zou in ieder geval niet moeilijk doen over het schermgebruik in het algemeen. Zeker niet bij de kinderen van 13 en 15. Zolang ze op momenten dat sociaal gedrag verwacht wordt, het scherm wegleggen. Etenstijd bijvoorbeeld.
De puberteit is sowieso een tropentijd, als het tegenzit en voor veel ouders zit het tegen. Dus ook zonder diagnoses. Bij jullie gezamenlijke kinderen zal dat dus éxtra zijn. Heel pittig. Probeer in ieder geval voor ogen te houden dat dit voorbij gaat. Als je oud wilt worden met je partner, moet je proberen om het niet al te erg op te laten lopen. Makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik heel goed.
Re:
Latten is geen optie, dat krijg ik niet over mijn hart. Ik hou ontzettend veel van alle kids als ook van mijn partner. Ik ga dus gewoon een manier moeten zoeken om het voor mij draaglijk te maken...
Wat het internet betreft, zij zien de gavaren niet. Is al enkele keren gebeurd dat ze chatten met onbekende met de nodige gevolgen. Ook kunnen ze zelf geen grens stellen aan hun digitale wereld waardoor ze mega humeurig worden als het tot stoppen wordt verplicht. Bij gezamenlijke activiteiten houden ze hun gelukkig wel afstandig van ipod/gsm of tablet
V.W
Je reactie over latten siert je. Maar als je het toch na een of twee jaar niet meer aankan en alsnof afhaakt, dan is de schade veemgeoter dan bij nu iets anders proberen. Maar goed. Kun je je laten coachen in de stoornissen van je stiefkinderen om betere handvaten te krijgen? En heb je, zonder her over latten te hebben, de mogelijkheid om
je af en toe terug te trekken in de weken dat je stiefkinderen bij jullie zijn? Avond uit met vrienden of ergens sporten? Om je reserves een beetje op te bouwen?
Sterkte
Sini
Re: V.W
Ik ga vanaf september opnieuw sporten (start van het nieuwe seizoen) en dan ben ik 1 dag/week 's avonds weg. Voorts spreek ik ook op regelmatige basis af met vrienden, maar als ik te veel van huis weg ben voel ik me schuldig tov mijn parter dat hij dan alleen voor de kids (incl. de mijne) moet zorgen... Ik ben een tijdje persoonlijk in begeleiding geweest bij een psycholoog, maar hier ben ik mee afgehaakt omdat ik niet het gewenste resultaat bereikte. Ik overweeg mss wel een andere, maar had gehoopt dat ik via onze gezinsbegeleiding voldoende zou hebben...maar dat is duidelijk niet het geval. Het moeilijke is dat het 3 totaal uiteenlopende kids zijn, en dat maakt het moeilijk om een opvoeding in een rechte lijn te kunnen doortrekken. Hanteer je 3 verschillende handleidingen, dan vind de ene dat de andere wordt bevoordeeld... Pff vermoeiend... Ik ga 'gewoon' een manier moeten vinden bij mezelf om het los te leren laten
Re: V.W
Dat AD(H)D makkelijker is dan autisme durf ik niet zo onmiddellijk te zeggen, ik denk dat ouders met dergelijke probleemkids ook regelmatig met de handen in het haar zitten 
Wat wel is, is dat je AD(H)D kan controleren met medicatie...dit bestaat niet voor autisme. En autisme is ook zo'n groot spectrum, dat maakt het moeilijk. Beide stiefkinderen hebben diagnose autisme, maar de ene heel anders dan de andere...
