Geen diagnose maar ook niet gemiddeld

Probleemgestuurd

HOi, wat rot dat het niet goed gaat met je dochter. Wat is dat toch moeilijk he?

Onze zorgenzoon, waar ik hier vaak over schrijf, heeft een diagnose (wel twee helaas) en die geef ik hulp vanuit deze diagnose.
Maar bij ons in huis hebben alle kinderen wel min of meer kenmerken van diagnose. Een dochter noemt zich een 'socially awkward pinguin' (hihihi). Ze zijn allemaal veel drukker dan het gemiddelde kind, veel chaotischer dan het gemiddelde kind, ze zijn veel impulsiever dan het gemiddelde kind en ze kunnen zich veel slechter concentreren dat het gemiddelde kind. (ze zijn ook veel leuker, liever, creatiever en mooier dan het gemiddelde kind, gelukkig maar! )
Maar dat is toch niet erg? Ze hebben geen diagnose adhd/add nodig, om te profiteren van de algemene aanpak die past mijn zoon. Ik pik eruit wat ik nodig heb (behalve de medicatie dus...).
Wij werken veel met collaborate problem solving. Dan ga je heel praktisch, vanuit de problemen waar jij en je kind tegen aanlopen, samen op zoek naar oplossingen die werken. Heel leerzaam voor allebei de partijen. 'Het explosieve kind' is een boek dat het helemaal uitlegt, maar ook deze website legt het uit: www.livesinthebalance.org.
De titel van het boek geeft de indruk dat het over agressieve kinderen gaat, maar de methode werkt echt bij alle kinderen (en bejaarden en alles wat er tussen zit). Mijn man is manager en gebruikt de methode ook bij conflicten op de werkvloer. (wel met iets aangepaste bewoordingen, maar de structuur he? )
Het voordeel van probleemgestuurd werken, is dat je dat systematisch kunt doen, je niet afhankelijk ben van diagnoses of 'hulpverleners' en dat je de problemen aanpakt waar ze zitten. Namelijk in het dagelijks leven van je kind. Een diagnose is daarbij niet zo van belang. Een aanrader dus.

Ja,heel herkenbaar

Ik heb mijn zorgen ook al een paar keer geuit ,hier op het forum.
Wat goed dat je dochter nu zelf om hulp vraagt en wil.Dat ze er zelf aan wil werken.
Mijn zoon is al meerdere keren onderzocht.Het enige wat daar uitkomt is dat hij een taalverwerkingsprobleem heeft,maar niet zo erg dat hij naar een cluster 2 school kan.Door dat verwerkingsprobleem is hij verbaal niet weerbaar en heeft hij gedragsproblemen.Hij is ook heel erg gevoelig.Hij is nu 12 ,zit op speciaal basisonderwijs ondanks dat hij een gemiddeld IQ heeft.Hij heeft in de klas als enige zonder diagnose toch de meeste aandacht nodig!
Ik maak me erge zorgen,kan er ook moeilijk mee omgaan.Een voorbeeldje,als hij de diagnose autisme zou hebben,doe ik er alles aan om er rekening mee te houden dat hij moeite heeft met veranderingen,nu doe ik dat niet.Nu vind ik dat hij daar mee moet leren omgaan.
Mijn zoon snapt niets van de wereld waarin hij leeft,is ook vaak somber,verdrietig,gekwetst.Mijn grootste nachtmerrie is dat hij later als volwassene zo gefrustreerd raakt dat hij een hekel aan alle mensen krijgt en doorslaat.Ik roep al jaren voor hulp,hulpverleners snappen mijn bezorgheid,maar kunnen niet helpen,omdat hij nergens inpast.Ik word het kastje naar de muur gestuurd en steeds word er een deur voor me gesloten.
Mijn zoon is alleen,heeft geen vrienden,kan niet in groepsverband sporten,kan niet op een vereniging,kan niet op kamp,kan niet spelen op straat.Ik breng mijn zoon naar school op advies van school,hij kan niet met de bus.Dit krijg ik dan weer niet vergoed,want hij heeft geen diagnose,dus kan hij met de bus.
Mijn zoon heeft fijne dagen,maar ook dagen dat hij de wereld zo naar vindt dat hij hier niet wil zijn.Of hij roept dat hij mensen gaat doden.Nu hebben we vakantie en dan gaat het goed.Straks moet hij weer naar school,dat vind ik erg moeilijk,school is een hel voor hem.Hij wil het voor iedereen goed doen,daar word misbruik van gemaakt,hij is te lief ,te zorgzaam.Hij is altijd de zwakste in de groep,wordt altijd gepest.Eerst vond hij andere kinderen niet leuk,daarna kreeg hij een hekel aan andere kinderen,ik ben bang dat het haat word.
Ik ben dus een bange moeder met een ongelukkig kind.Zonder diagnose,dus eigenlijk een niets aan de hand kind.

Lizelot

Onze postings kruisten. Mijn vorige was een reactie op die van Karmijn. Pfff, heftig hoor, bij jullie. Maar wat ik mij afvraag, waarom pas je de behandeling van je zoon aan op wel of geen diagnose? Als hij autisme zou hebben, behandel je hem zo, zeg je. Maar waarom zou je dat nu niet doen, als hij er baat bij heeft? Wij accepteren een (bijna)diagnose niet als excuus maar proberen de kinderen ermee om te laten gaan, acceptatie, hoe je het ook wil noemen.
Ik ben in dochters en mijn slechte dagen bang dat dochter een sociale fobie gaat ontwikkelen maar op goede dagen weer helemaal niet. Maar ik ben wel waakzaam.
Soms denk ik wel eens, er zijn toch wel veel kinderen/pubers met dergelijke problemen. Niet erg genoeg voor een etiket maar wel belemmerend in de ontwikkeling en sociale omgang. Zou dat steeds minder geaccepteerd worden? Wat dat betreft is twitter wel ok. Daar ontmoeten "anders zijnden" elkaar gemallelijker. Maar ja, het is geen real life, he?

Wieke (beetje off topic)

Kent je dochter de meme 'socially awkward penguin'? Mijn dochter vindt dat geweldig herkenbaar allemaal. Deze bijvoorbeeld: http://www.quickmeme.com/meme/359a2z/
Alle gekheid op een stokje, ik denk dat er gewoon een heleboel mensen op deze wereld lopen, die vergelijkbare problemen hebben en dat de 'buitenwereld' daar niet zo tolerant mee omgaat.
Mijn dochter heeft nu op school een groepje gevonden waar ze wel aansluiting mee heeft, waar ze wel het gevoel heeft dat ze 100% zichzelf kan zijn en daar is ze heel erg blij mee. Maar het feit dat ze daar zo blij mee is, zegt al dat ze dat eerder nooit zo ervaren heeft.

Wieke

Lees mijn reaktie hieronder op Karmijn.
Ik kom nog terug op je dochter,moet nu gaan.

Wieke

Ik vind het toch wel heel knap dat je dochter zelf aangeeft te willen werken aan haar problemen.Mijn dochter heeft ook moeite met vriendschappen.Zij heeft veel hulp gehad van een orthopedagoge.Zij gaf mijn dochter opdrachten mee naar huis,die ze dan moest doen.Dat heeft veel geholpen.Nog niet altijd.Maar nu is ze 17 en het gaat steeds beter.Mijn dochter heeft veel dezelfde problemen als mijn zoon en ze zit dan nog tegen ADHD aan.Maar ook in het grijze gebied.Dat mijn zoon weinig energie heeft ,heeft zij heel veel energie.
Zij weet zich echter wel staande te houden in dezemaatschappij.Vriendschappen zijn ook lastig,op dit moment heeft ze een grote vriendenkring,niet de vrienden die ik voor haar uit zou zoeken,maar ze is ook lang alleen geweest.
Ik denk dat die groep veel kan doen voor je dochter,waarschijnlijk veel herkenning,voor haar al een fijn gevoel te weten dat ze niet de enige is.

Lizelot

Ja, ook mijn dochter houdt zich staande in de maatschappij, ze zou alleen zo graag dingen wat anders zien, bijvoorbeeld dat ze vriendschappen kan volhouden, dat mensen haar op een gegeven moment niet met een smoesje "ontwijken", dat ze wat meer snapt wat mensen indirect bedoelen, tussen de regels door, zeg maar. Ze wil het alleen al heel lang anders maar ze weet niet hoe en dat traumatische was voor haar reden om nu ook echt iets te gaan doen. Het is een kanjer, een lieverd (en dat is ook een deel van haar probleem, ze is heel zacht, gevoelig), ik hoop voor haar dat ze er echt wat aan heeft. Ze heeft moeite een ander aan te voelen en ze vat veel dingen erg persoonlijk op, kan niet zo goed relativeren, zeg maar.

Karmijn

Nee, ik ken die pinguin niet en dochter ook niet. Maar dochter voelt zichzelf niet een nerd, zit in de alfa/gamma hoek en komt verbaal sterk over, maakt gemakkelijk contact maar kan dat niet houden. Ik vind het wel leuk, die pinguin-gedachte.
Dochter heeft op school wel een vriend en vriendin maar zij gaan allebei de b-kant op en die vriendin maag van thuis niet veel. Buiten school mag zij niet afspreken, alleen bij hoge uitzondering. Dus dat is dan wel weer jammer voor haar.