Frustraties van een hoogbegaafde autist..
Zojuist mijn frustraties van me af geschreven
Misschien wat eenzijdig, maar dit is hoe ik het ervaren heb. Misschien ook herkenbaar voor anderen?
http://plazilla.com/page/4295160471/frustraties-van-een-hoogbegaafde-autist
Stel, je wordt geboren als autist. Niet zomaar een autist, maar nog een hoogbegaafde ook. Zo’n razend slimme, voor wie het heelal of de computer al snel geen geheimen meer heeft. Nou maak dan je borst maar nat. Want er gaan een hoop frustraties op je pad komen. Dat krijg je, als je slimmer dan gemiddeld bent, maar desondanks ook een handicap hebt.
Hoewel het op de televisie wemelt van de personages die slimheid combineren met een handicap, wil in de echte wereld het kwartje maar niet vallen. Men gaat er vanuit dat als je een handicap hebt, je ook geestelijk wel niet helemaal in orde zal zijn. En dat merk je. Keer op keer.
Je krijgt therapie. Een jong gansje, vers van de opleiding, vertelt jou in heel dui-de-lij-ke bewoordingen dat je (ondanks je intelligentie) sociale dingen soms niet snapt. Maar je snapt ‘de regels’ prima! Je ziet er alleen de logica niet van in, maar dat is heel wat anders.
Maar dat krijg je haar niet aan het verstand gepraat. Je betrapt haar op redeneerfouten die in les één van de cursus ‘leren argumenteren’ behandeld worden. Maar als je haar dat uit probeert te leggen, snapt ze niet wat je bedoelt. Desondanks weet ze zeker dat jij degene bent die een cruciaal inzicht mist. Jij bent immers de gehandicapte.
Op school word je niet veel serieuzer genomen. Uit drie verschillende testen is gebleken dat je het Vwo met twee vingers in de neus aan zou kunnen. Toch kun je er beter maar niet op rekenen dat jij naar het Vwo mag. Of zelfs maar de Havo. Nee, jij gaat naar de ‘speciale school’. Want dat is waar je heen gaat, als ‘gehandicapte’.
Op die school zit je tussen kinderen met namen als Delano en Jeffrey. Kinderen die niet weten waarom ze ineens zo boos worden. Of anderen boos op hen. Die geen andere manier weten om met hun frustraties om te gaan dan vechten, en elkaar uitschelden.
Omdat de docenten hun handen vol hebben aan al die problemen, wordt de toch al veel te makkelijke leerstof ook nog eens uitgesmeerd over een extra jaar. ’Examenvoorbereiding’ heet dat. Waar je op dag één al een negen haalt voor je proefexamen. En vervolgens een jaar lang dezelfde proefexamens mag gaan maken. Als je op je zeventiende in je examenjaar zit, word je nog steeds aangesproken als een klein kind. Waarschijnlijk omdat de meeste van je klasgenoten emotioneel nog kinderen zijn.
Omdat je toch meer wilt dan een vmbo diploma, leer je verder. Op de universiteit bloei je op. In je beste jaar sta je gemiddeld hoger dan een acht, je doet mee aan masterclasses voor begaafde studenten en je wint zelfs een prijs met je originele programmeerproject. In deze omgeving mag je anders zijn, daar mag je raar zijn. Soms wordt raar zijn zelfs als teken van slimheid gezien. Je hebt er de tijd van je leven.
Nadat je klaar bent met je studie, wil je natuurlijk ook een baan. Net als je vrienden, die inmiddels aan het promoveren zijn, of bij de R&D van grote bedrijven werken.
Overal hoor je dat men zit te springen om slimme mensen, en om vooral technisch onderlegde mensen. Komt dat even goed uit! Techniek en wetenschap fascineren je, en als een onderwerp je ‘grijpt’, duik je er bijna obsessief in. Combineer dat met een hoog IQ, en je zal je omgeving regelmatig versteld doen staan. Die baan is vast zo geregeld.. niet dus. Mocht je op de universiteit nog een beetje excentriek zijn, als je bent afgestudeerd is het voorbij met die tolerantie. Je krijgt afwijzing na afwijzing..
En niet omdat je dom bent. Maar omdat je anders bent. Je beweegt net iets anders, kijkt de ander nét iets minder in de ogen (terwijl je het nog zo probeert), je hebt nét een andere intonatie dan andere mensen.. Dat zien ze meteen. En dan kun je het vergeten. Ondanks je mooie cijferlijst en je diploma met eervolle vermeldingen. ‘Anders’ duidt op ‘gehandicapt’. En gehandicapt betekent in de ogen van veel personeelschefs ‘waardeloos’.
Op televisie en internet heeft men het er ook regelmatig over. Heb je een handicap, dan heb je vaak moeite met het vinden van werk. Maar gelukkig, verschillende mensen proberen daar wat aan te doen.
Toch word je als gehandicapte niet bepaald blij van die berichtgeving. Als je het woord 'Wajong' hoort vallen in een krantenartikel of TV-programma, weet je al hoe laat het is. Want ondanks alle goede bedoelingen worden gehandicapten ook hier weggezet als één groep, een groep mensen die duidelijk niet goed bij z'n verstand is..
Men laat een lichtend voorbeeld zien, van een restaurant dat ‘gehandicapten’ mee laat helpen in de keuken. Zó aardig van ze! De gehandicapten mogen niet zelf koken natuurlijk, dat is veel te moeilijk voor een ‘gehandicapte’. De chef-kok vertelt hoe je ermee om moet gaan, met die gehandicapten. Je moet ze vooral veel structuur bieden, zo weet hij inmiddels. En simpele taken geven, die ze kunnen overzien. Dan kunnen zélfs zij prima meedraaien op de werkvloer.
Vervolgens komt er iemand van de werkgeversvereniging aan het woord. Volgens deze man is het geen goed idee om werkgevers te dwingen jongeren met een handicap aan te nemen. Ze zouden het zich niet kunnen veroorloven om ‘zulke mensen’ in dienst te hebben. De concurrentie is moordend, dus moeten ze de beste mensen hebben (kennelijk kun je als gehandicapte niet de beste in iets zijn!) Bovendien hebben ze helemaal geen tijd om ‘oppasser’ te spelen voor een gehandicapte.
Kennelijk ben jij als gehandicapte iemand die een oppasser nodig heeft, die je alles voor moet kauwen. En als die oppasser even niet oplet, help je zó het bedrijf naar de knoppen… Hoezo deprimerend?
Omdat je toch een baan wilt, stap je naar de jobcoach van het UWV. Je schaamt je een beetje dat je daarheen moet, want je wilt met die hele ‘gehandicaptenwereld’ zo min mogelijk te maken hebben. Maar goed, je moet roeien met de riemen die je hebt. Je praat met de jobcoach over je interesses, je talenten. Je laat haar je programmeerproject zien. Ze snapt er niet veel van, maar ze is duidelijk onder de indruk. Maar dat was ze al toen ze je dossier las. Want jij hebt zó maar een universitaire studie afgemaakt! Wow!
De jobcoach wil je heel graag helpen, maar geeft aan niet veel voor je te kunnen betekenen. Er zijn wel projecten voor jongeren met een handicap, maar dat is van het kaliber meehelpen in de keuken. Of productiewerk. Jij wilt graag nuttig zijn voor de maatschappij, dus je stelt voor de productiebaan aan te nemen. Maar dat wordt je afgeraden door je jobcoach. Gewone mensen zouden zich daar al doodvervelen, dus daar moet jij maar helemaal niet aan beginnen. En dat advies komt uit de mond van iemand die betaald wordt zo veel mogelijk mensen uit de uitkering te helpen! Maar ergens voel je wel dat ze gelijk heeft..
Tips om sneller aan een passende baan te komen heeft ze ook niet. Ze is dan wel deskundige op het gebied van arbeid, maar van de arbeidsmarkt voor hoogopgeleiden heeft ze geen kaas gegeten. Terwijl die markt toch een aanzienlijk deel van de totale arbeidsmarkt bestrijkt. Maar kennelijk geldt dat niet voor gehandicapten. Iedereen weet dat die toch wel allemaal zwakbegaafd zijn..
Daar sta je met je IQ van 135. Met je universitaire studie, en je masterclasses. Aan de kant. Behandeld als een debiel door mensen die in 99% van de gevallen niet aan jouw intelligentie kunnen tippen. Hoezo frustrerend..
Probeer eens kleinere bedrijven
Ik denk dat je niet bij grote bedrijven moet zijn, maar juist moet zoeken bij kleine bedrijven in jouw specialisme. Bedrijven die wel snappen wat je programmeerprojecten inhouden en je kennis en kunnen op waarde schatten. Bedrijven die niet aan teambuilding en andere ongein doen, maar het alleen kan schelen dat jij je werk goed kan doen en binnen bepaalde termijnen afkrijgt.
In de computerwereld en daarbij met alles wat op die computers wordt aangesloten tot complete hifi- installaties zit men te springen om programmeurs die, zodra de techniek weer een pas vooruit doet of Windows en Mac weer eens een update doen, programma's kunnen ontwikkelen of aanpassen zodat de boel weer werkt.
Ga bij jezelf te rade wat je sterke en wat juist je zwakke punten zijn. Je sterke punten schrijf je al, maar er zullen ongetwijfeld punten zijn waar je mede door je autisme tegen aanloopt. Gebruik je intelligentie ook om daar strategiën voor aan te leren. Bedenk wat voor baan bij je zal passen en wacht vervolgens niet op vacatures maar bied je spontaan als kandidaat aan. Het kan zo maar zijn dat je net op het goede moment op de stoep staat. Juist kleinere bedrijven hebben vaak geen geld en tijd om intensieve sollicitatieprocedures toe te passen om op papier de beste van de beste uit te kiezen. Ze geven een maandproeftijd en als het wederzijds bevalt dan ben je aangenomen.
Ik word er niet vrolijk van...
Mijn zoon heeft nog niet echt hoeven vechten omdat wij dat voor hem doen. Hij denkt nog dat hij zo een baan vindt. Pfff...
Het heeft natuurlijk ook te maken met de crisis. Als het later aantrekt, kan de baas niet meer zoveel eisen stellen die niets met het werk zelf te maken hebben. Maar hopelijk heb je iets aan de tips van Primavera, die lijken me heel goed!
Omdat het een werkgeversmarkt is. Er zijn stomweg niet genoeg banen.
In het functieprofiel van de vacature staan andere dingen dan waar ze je onzichtbaar op afrekenen.
Of ze je wel leuk vinden als collega. Per slot breng je veel tijd met elkaar door. Die beslissing wordt soms al in de eerste minuut van een sollicitatiegesprek gemaakt.
Er komt ook een dosis geluk bij kijken. Ben jij de juiste man, met de juiste diploma's en kennis, op het juiste moment. Het moment dat ze iemand nodig hebben en jij bent de enige die zich met de juiste achtergrond aanbiedt.
De paradox dat elk vlekje op de arbeidsmarkt, ook vrouw zijn, of leeftijd, of uiterlijk schoon, lichamelijke of andere handicap, een buitenlandse allochtone achtergrond, ertoe leidt dat je veel harder moet werken en aan je presentatie werken dan iemand die daar geen last van heeft.
Of de banen die je zoekt wel in jou omgeving voorkomen of dat je beter af bent in een andere woonplaats, of zelfs ander land.
Of je wel 'nederig' genoeg bent bij een sollicitatie. Mensen voelen zich soms juist ook wat bedreigd door iemand die kennis ten toon spreid die ze zelf niet hebben of nog niet voldoende hebben.
En veel mensen voelen dat ze bedreigd zijn in hun werk. Het idee dat jij deskundiger zou kunnen zijn dan zijzelf zou hen mogelijk hun baan kunnen kosten of ze kunnen jou werkzaamheden niet meer beoordelen en die behoefte aan controle is er wel.
Al is het alleen maar omdat in elke organisatie het om de kosten gaat. Zoveel mogelijk kwaliteit voor zo weinig mogelijk kosten en gedoe. En niet iemand die eigen initiatieven ontplooit die geld kunnen gaan kosten. Maar iemand die brilliant op eigen kosten is en tegelijk past binnen het budget en de doelstellingen van de organisatie.
Veel 'achtergestelden' beginnen niet voor niets voor zichzelf. Joodse mensen zijn niet voor niets vaak diamantair. In het Midden Oosten zijn juist christenen vaak juwelier.
Mensen zijn ook altijd met zichzelf bezig. Als je die ander niet kunt 'bevestigen' in zijn haar waarde, maar jezelf poneert als nou eenmaal de 'beste' dan kan dat mensen een vervelend gevoel geven.
Het doet mij ook een beetje denken aan mijn briljante zoon. Hij werd nogal gepiepeld door de andere kinderen, Asperger dan heb je dat. Maar op zijn verjaardag dacht hij serieus dat hij nu mocht zeggen wat er gedaan werd en waar iedereen mee bezig was. Dat hij het respect kreeg dat hij verdiende als jarige.
Helaas was dat niet zo. Alle kinderen maakten hun eigen plezier en zoon zat boos en verdrietig in zijn eentje op het klimrek.
Maar. Als je zo deskundig bent en hoog begaafd kun je ook leren wat je wilt. En je kansen helpen vergroten. Want dat is het. De kansen die er voor iedereen zijn en waar de een harder voor moet werken dan de ander.
Is het sociale aspect dat gene dat je teveel ontbreekt. Overweeg om daar meer over te lezen en jezelf daarin te trainen.
Aangenaam zijn en goede omgangsvormen laten zien kan helpen.
Sommigen denken dat het helpt om een 'rat' te worden maar dat lijkt me minder geschikt. Goede omgangsvormen en een zekere slimheid in het hanteren van jezelf kun je leren. Hoewel je mogelijk het 'accent' van het autisme blijft horen kun je daar ook heel ver in komen.
Het is ook als het leren van nieuwe rollen en nieuw gedrag.
Je kunt wel blijven wensen dat men volgens jou logica te werk gaat, omdat dat nou eenmaal superieur is, maar als de meesten niet in staat zijn om jou logica te volgen of het niet wensen, dan kun je niet samenwerken.
Kijk waar je kansen liggen en blijf daaraan werken. Meer kun je niet doen.
Maar het is frustrerend.
Maar voor veel mensen is de huidige arbeidsmarkt heel frustrerend.
Het is ook de kunst om het niet al teveel 'persoonlijk' te nemen.
In een andere tijd was je met jou opleiding mogelijk allang in dienst van de NASA met een eigen secretaresse.
Relativeren, het luchtig houden, niet al teveel persoonlijk maken, zen en mindfullness, hoe hoogbegaafd en deskundig ook, we willen allemaal graag fijn werk en werk dat ons ook intellectueel bevredigd en toch blijkt dat alleen weggelegd voor uitzonderingen. De meeste mensen moeten zich noodgedwongen aanpassen voor hun boterham.
Dat is nu juist voor mensen met autisme wat moeilijker.
Maar houdt hoop. En blijf vooral solliciteren en je ontwikkelen.
En hopen dat de kans zich voordoet en je eigen kansen zien te vergroten.
En je bent niet de enige.
http://www.wrongplanet.net/forums/viewtopic.php?t=199307&start=15
"One of the main reasons why many Aspies can't get work, but I haven't seen it mentioned yet (at least not directly)....
Many jobs are gained via networking i.e. who you know more than what you know. Networking is difficult for Aspies, who by definition have weak social skills."
Ook heb je mogelijk een andere valkuil. Je kunt je moeilijk voorstellen dat zo'n jobcoachmeisje nog iets anders gedaan heeft dan wat je nu in het hier en nu van haar ziet.
Maar mogelijk heeft ze wel een Cum Laude master in communicatie of geeft ze ook nog les op een special needs school. En jij beoordeelt haar alleen op dat wat je van haar ziet omdat het je aan voorstellingsvermogen en inlevingsvermogen ontbreekt.
Jou minachting voor haar door een superieure opstelling onkent dat ze haar eigen deskundigheid en nut en waardigheid heeft.
En dat levert je geen punten op.
Mooi AnneJ !
Goed stuk
Dank
Dank voor jullie reacties! Ik ga ze lezen en beantwoorden. Dit stuk gaat trouwens niet alleen over de arbeidsmarkt, maar over het 'systeem' als geheel dat mensen op een zijspoor zet.
En wat werk betreft: Ben nu bezig een eigen onderneming op te zetten.
Primavera
Ja, , je hebt helemaal gelijk1 Die teambuildig onzin-daar kan ik niet zo veel mee. Maar kleinere bedrijven zijn wel interessant. Ben ook bezig met een eigen bedrijf. Als je zelf de baas bent kun je alles zo inrichten dat je zwakke punten geen probleem zijn.
Nu ik bezig ben met een eigen bedrijf word ik ook benaderd voor kleine opdrachtjes hier en daar. Niet veel, maar het is een begin. Wat ik ook merk, is dat banen zich altijd aanbieden bij mensen die niet naar een baan op zoek zijn (en andersom helaas!!)
Annej
Zo herkenbaar, wat je schrijft. Ook op de uni liep ik daar wel eens tegen die ongeschreven regels aan. Bah.
Wbt mijn houding heb je gelijk. Stel me soms wat superieur op, niet netjes maar het stuk is ook in een gefrustreerde bui geschreven…
Maar je hebt wel gelijk, Mijn autisme geeft me misschien een achterstand, maar mijn hoogbegaafdheid weer een voorsprong.
Las overigens ook dat allochtone Nederlanders gemiddeld ondernemender zijn. Als outsider dus..
Annej
“Jou minachting voor haar door een superieure opstelling onkent dat ze haar eigen deskundigheid en nut en waardigheid heeft.”
Even wat meer context hierbij.
Misschien heb ik me toen hautain gedragen. Niet netjes. Maar waar komt dat door? Dat is een reactie op ‘de andere kant’ die net zo goed míjn deskundigheid en waardigheid ontkent.
Ik kijk anders tegen de dingen aan dan zij. Ik beoordeel regels op logica. Zij beoordeelt ze op een of ander sociaal buikgevoel. Een buikgevoel wat niet-autisten dan zouden hebben waardoor zij die regels wel ‘snappen’. Terwijl ik, vanuit de logica, die regels vaak maar gek vind.
Twee verschillende manieren waarop je tegen de wereld aan kan kijken. Ik denk dat de ene manier niet beter is dan de ander.
Maar die therapeut stelt haar manier van denken boven de mijne. Mijn manier van denken is niet anders, nee, mijn manier van denken getuigt van een gebrek aan inzicht. Zoals ik de wereld zie, dat is kennelijk niet goed. Ik ben ‘gehandicapt’ in mijn denken.
Misschien niet netjes van mij, maar vanuit een defensieve reactie wijs ik dan op háár denkhandicaps..
Gansjes
Een vriendin van mij deed een sociale opleiding, en veel van die mensen daar waren inderdaad …gansjes.
Meiden van achttien die dachten dat gehandicapten lief en schattig zijn. Zoals de geitjes in de kinderboerderij. En daarom graag met ze ‘wilden werken’.
‘Ja, ik wilde eerst pony-management gaan doen, maar daar was ik uitgeloot, dus doe ik nu deze opleiding. Ik wil graag met gehandicapten werken want deze mensen zijn zó vrolijk en positief!’
Meiden die dachten dat wij als gehandicapten smachtend op redding zaten te wachten. En dan uit d brand werden geholpen door hen en hun bijzondere expertise. Vingerverfsessies, en lessen sociale vaardigheden ( kreeg je een kaartje met een smiley en moest je zeggen of ie blij of verdrietig was) zouden ons wel even naar een nieuw niveau kunnen tillen. Zodat zij zich weer eens goed konden voelen over zichzelf.
Niet heel veel anders dan de types die drie weekjes naar Afrika gaan, daar een schooltje gaan metselen (en dan en passant de lokale bouwvakkers het brood uit de mond stoten) en dan op facebook laten zien hoe goed ze wel niet zijn..
Op zich ook wel typerend hoe er tegen gehandicapten aan wordt gekeken (En tegen de derde wereld ook, overigens).
Sorry, normaal ben ik niet zo cynisch, maar dit is even een donkere kant van mijzelf. Komt van een heel leven gebukt moeten lopen. Opgesloten, als een geitje in een kinderboerderij. Terwijl je drommels goed door hebt wat voor plaats die kinderboerderij in onze maatschappij heeft, en hoe belachelijk dat is..
ook je autisme erik
Je autisme kan ook in je voordeel werken. Je bent geoefend in het overzien van grote hoeveelheden samenhangende informatie. Je bent gewend om goed na te denken en precies te formuleren. Je bent gericht op veranderingen en 'foutjes' in het aangeboden materiaal. Om je doel te bereiken ben je verplicht om onduidelijke zaken precies na te vragen omdat je niet vanzelfsprekend de antwoorden uit de context of uit je voorstellingsvermogen haalt. Er is een zekere routine opgetreden, maar je kunt je nog makkelijk vergissen.
Als je je maar realiseert dat neurotypische mensen dat over het algemeen niet doen. Die komen weg met een paar steekwoorden, omdat ze de context wel automatisch meenemen. Die zijn gericht op een groter geheel en weten dat de 'foutjes' alleen belangrijk zijn voor zover ze nuttig zijn voor het overall beeld. Iemand met autisme kan enorm afgeleid zijn van het grotere plaatje door de foutjes die er in het verhaal optreden.
Systemen en machines zijn logisch en kunnen foutloos zijn of de fouten vallen op. Mensen zijn geen systemen en machines, hoewel er wel voorspelbare patronen zijn. Maar bij mensen is het niet handig om je routine van 'foutjes' op ze los te laten. Dat stoort hun concentratie en geeft ze een vervelend gevoel. Dus dat houd je binnen.
Je bent gewend om precies te luisteren en veel te onthouden.
Ook dat kan in je voordeel werken.
Zolang je kunt accepteren dat het voor de meeste mensen niet zo is. Je kunt een expert worden in het weten hoe een neurotypisch brein werkt, gewoon omdat het in je voordeel is om dat te weten en aan te zien komen. Mensen hebben geen noodzaak om te weten hoe een autistisch brein werkt omdat mensen met autisme in de minderheid zijn.
Door je kennis van het verschil kun je leren om zaken te overbruggen. En aan te zien komen waar de communicatie kan haperen. Je kunt leren om op een communiceerbare manier je eigen manier van denken uit te leggen aan anderen en op een communiceerbare manier vragen te stellen aan mensen over informatie die jij voor de communicatie nodig hebt.
Mits je ook eert om geduldig te zijn met mensen. Je snelheid in denken door je hoogbegaafdheid maakt je ongeduldig. Vandaar de mindfullness.
Het verkeerde voorbeeld Eric
Gelukkig zie je dat het een defensieve reactie is om je superieur te gedragen juist omdat men je behandelt als inferieur.
Echter, je kunt je ook realiseren dat die dingen bij jou harder binnenkomen en in de loop van de tijd een overgevoeligheid veroorzaken.
Door misverstanden in de communicatie gaat men je vaak op een vervelende manier behandelen en dat geeft jou een vervelend gevoel. De meeste mensen ontgaan die gevoeligheden of ze trekken er een schild voor op. Bij jou komen die extra hard binnen ook omdat je moeite hebt om een olifantenhuid te kweken en een filter te zetten op wat er binnen komt. Daardoor blijf je alles registreren en dat blijft je een vervelend gevoel geven als je dat tenminste niet weet te relativeren.
Mensen zijn meestal met zichzelf bezig.
Een kind met autisme imiteert veel en leert daardoor vaak ook verkeerde interpretaties aan.
Een volwassene spreekt vanuit het machtsverschil hautain en dwingend tot een kind en reageert explosief als dat bij het kind niet de vereiste reactie teweeg brengt.
Een kind met autisme kan dan denken dat dat hautaine in de toon normaal is en doet dat ook, waarna men het kind vreemd vind want de toon past niet voor een kind
Een ouder die explosief reageert kan aanleiding geven tot het idee dat het normaal is om explosief te reageren als je geconfronteerd wordt met onbegrip waarna de communicatie verder escaleert.
Vooral omdat het bij autisme harder binnenkomt en je dan ook een hardere reactie laat zien aan de mensen om je heen omdat je denkt dat dat normaal is.
Ook herkenbaar?
Wauw AnneJ!
Ik laat jouw stukjes nog wel eens lezen aan mensen, als illustratie hoe dat nou precies werkt in dat brein, bij autisme.
Zelfs aan mijn eigen 13-jarige zoon met asperger, omdat het verhelderend kan werken een korte samenvatting van het proces te lezen.
Geweldig weer! Complimenten, zo inzichtelijk, ik leer er ook zelf telkens weer van!
Erik
Helder stuk! Lijkt me inderdaad een erg frustrerende ervaring. Knap van je dat je toch die studie hebt afgerond. Probeer niet in je frustratie te blijven hangen (maar je schreef al, het schrijven is natuurlijk ook een momentopname). Gebruik de door jou opgedane kennis in je voordeel. En bedenk, niet alleen hoogbegaafde autisten hebben moeite met de onuitgesproken sociale mores. Wat dat betreft is het een zegen om zelfstandig ondernemer te zijn.
Ondanks dat het inderdaad op banengebied een werkgeversmarkt is, is het op werkgebied een situatie met volop kansen. Als zelfstandig ondernemer kun je voor jezelf een plek creëren.
Uitiendelijk denk ik dat het echt niet (alleen) gaat om je sociale netwerk, maar komt kwaliteit en genialiteit heus wel bovendrijven.
Annej
Zeer herkenbaar! En zo werkt het ook voor mij.
mirreke
Dank voor je advies.
Het stukje komt behoorlijk gefrustreerd over, maar zo ben ik niet echt. Of, beter gezegd, dit is maar een heel klein facet van mij. Ik ben zoveel meer dan dat. Ook in positieve zin.
Toch geloof ik dat het zin meer zin heeft om af en toe in je te zwelgen, dan ze steeds maar te ontkennen en gedwongen positief te doen. Vandaar dat ik ze van mij af schrijf in een wel heel duister stukje.
Zodat ik weer door kan met de mooie dingen... zoals bouwen aan een carrière, en een eigen inkomen.
Annej
Het zijn hele verstandige dingen die je zegt over autisme in je voordeel laten werken. Het werkt inderdaad zo. Wat dat betreft denk ik meer als machine.. via logica. Computers zijn letterlijk logische redeneersystemen, vast gelegd in een machine.
Maar toch steekt er iets.
Het lijkt wel alsof er van mij verwacht wordt dat ik Martiaans moet leren, plus alle maniertjes en gevoeligheden die bij de Martiaanse cultuur horen. Zodat ik de Martinanen perfect in hun eigen taal kan aan spreken én ze nooit voor het hoofd zal stoten..
Terwijl dat andersom niet het geval is. De andere partij mag wel lekker in zijn moerstaal praten, en hoeft geen enkele rekening met míjn gevoeligheden te houden.
Dat steekt. Ik ben niet minder als een ander. Ik hoef niet altijd een antropoloog van Mars te zijn.. er mag ook wel eens een handreiking van de Marsmannetjes komen, vind ik.
Vandaar ook dit stukje, denk ik. Wil het hele verhaal eens van mijn kant belichten. Vind het ook niet erg als het gedeeld of over genomen wordt..
Erik
Ik ben zo'n werkgever. Ik neem mensen als jij aan. Programmeurs en technici. Er denken er vast wel eens van dat ze slimmer zijn dan ik. En op bepaalde gebieden klopt dat misschien ook. Ik ken er die op veel gebieden beter zijn dan ik, maar ik ben beter dan zij op weer andere gebieden. Op sommige gebieden ben ik beter dan wie dan ook in mijn organisatie. Dat zul jij niet merken tijdens het sollicitatiegesprek, daar is het te oppervlakkig voor, maar na een paar jaar voor- c.q. met me werken zul je het waarschijnlijk beginnen te snappen.
Wat ik je zou aanraden is om je wat bescheidener op te stellen. Als jij nog aan het begin van je carriere staat zijn er hele werelden (laat staan het heelal) waar je niets van begrijpt. Een autist heeft vooral moeite met het begrijpen hoe mensen (met al hun imperfecties) met elkaar samenwerken en hoe ze met techniek omgaan. Als je dat niet zo goed snapt kun je best een nuttige rol vervullen in een organisatie, maar alleen als je accepteert dat er mensen zijn die dat soort dingen veel beter snappen dan jij en dat je die nodig hebt. Hard nodig. Gewoon om nuttig te zijn.
Een eigen bedrijf is fantastisch (ik heb er ook een) maar voor echt succes moet je ook dan kunnen samenwerken met mensen met andere talenten dan jij. Mensen die op andere gebieden minder slim zijn dan jij. Maar je kunt niet zonder ze. Je handicap omvat veel meer dan alleen communicatiemoeilijkheden. Je brein werkt anders dan dat van andere mensen. Dat heeft nadelen, maar ook voordelen. Als je die nadelen kunt begrijpen en compenseren word je naast een hoogbegaafde, ook een hoogfunctionerende autist. Succes!
Af Hombre
Maak je niet ongerust..
Ik mijn echte leven ben ik veel bescheidener dan dit! En ik weet absoluut dat er mensen zijn die op bepaalde gebieden vele malen slimmer zijn dan ik. En dat ik ze nodig heb. Een bedrijf heeft naast een goede technicus ook een boekhouder en verkoper nodig..
Ik stoor mij er alleen aan als men mijn manier van denken afschrijft als 'minder'.. 'getuigend van een gebrek aan inzicht'. Dan ga ik uit en soort verdedigingsmechanisme misschien, mensen wijzen op foutjes..
Ja Erik
Ik zie aan mijn kinderen hoeveel energie dat kost om de hele dag die 'vertaalslag' te moeten maken. En dat niemand dat aan ze ziet en ze daarvoor waardeert dat ze die enorme inspanning iedere dag volbrengen.
Andersom werkt dat ook een beetje zo. Ik moet me thuis vaak heel erg inspannen om me in te houden, mijn toon neutraal te houden, niet spontaan overluid te gaan lopen bellen of muziek aan te zetten die de hele kamer vult. Of de televisie net te zacht te zetten zodat ik me continu moet inspannen om te horen wat er gezegd wordt.
Ik heb een voorspelbaar huishouden met clusters van rustige tijden waar ik me zelf aan conformeer. Ik ben constant beschikbaar voor het dienen als referentiepunt omdat er onbegrepen zaken zijn die realistisch afgestemd moeten worden. En dan oppassen dat ik niet te overenthousiast reageer omdat dat niet binnenkomt. Steeds beheerst, kort en concreet. Natuurlijk vergis ik me weleens en dan wijzen mijn kinderen mij erop. Teveel informatie. Geef me je emoties niet dan raak ik de boodschap kwijt.
Mijn informatie uitwisseling moet ik afstemmen op het moment van mijn kinderen, anders kost het meer energie om hun aandacht naar mij toe te krijgen. Dat vraagt veel geduld en frustratietolerantie.
Dat doe je alleen als je er veel voor terugkrijgt en omdat het mijn kinderen zijn. Daardoor lukt het mij gelukkig ook vaak om een leuke relatie te hebben met mijn collega's met autisme. En het is een sport als het wel lukt, daar krijg ik dan wel weer energie van.
Maar ik ben toch blij als ik straks weer mijn vaste vriendinnenavond heb waarin we vaag communiceren, aan een half woord genoeg hebben, elkaar onderbreken en dan toch de draad kunnen vasthouden, een tv-programma de hele avond luid laten toeteren en daar dan ook nog doorheen kletsen en halverwege het verhaal afbreken om hapjes te maken of nog een keer koffie te halen waarna we overgaan op een ander onderwerp of een grap of ineens op de tv gaan reageren.
Die chaos en herrie is voor mij dan weer genieten.
Annej
Snap ik helemaal 
Interessante discussie!
Heel leerzaam voor mij, omdat jij alweer veel verder bent dan wij (zoon is 12). Er zijn trouwens best neurotypische mensen die die autistische mensen goed begrijpen. Ik vind het echt geweldig als mijn dochtertje zegt: X had een woede-uitbarsting in de klas, maar dat komt doordat de juf niet snapt dat ze rustig tegen hem moet praten. Mijn dochter snapt dat omdat ze een goede band heeft met haar eigen broer. En misschien moet je niet alleen de taal van de gewone maatschappij leren verstaan, maar jouw taal ook af en toe vertalen voor de mensen die dat kunnen snappen. Dat zal zeker niet iedereen zijn, maar ze zijn er wel.
Op mijn werk zitten ook mensen die duidelijk autistisch zijn. Ze zitten er al lang en vormen het geheugen van het bedrijf. Ze worden door iedereen gerespecteerd. Het zijn veel minder hoogopgeleide mensen dan jij, maar ze hebben toch een plek en een functie gevonden. Ik hoop echt dat het jou ook gaat lukken met je bedrijfje. Zoals je zelf al zegt, is het belangrijk om ieders kracht te gebruiken. Daarvoor moet je duidelijk tegen elkaar te zijn over wat iedereen nodig heeft om te kunnen functioneren. Mensen die helemaal niks met autisme kunnen zullen vanzelf weg blijven, maar volgens mij lopen er genoeg rond die het met een beetje uitleg best kunnen snappen.
mooi
Ook ik vind dit een leerzame discussie met respect voor elkaars mening en begrip naar elkaar.
Communicatie (en samenwerken) is het belangrijkste in elke relatievorm. Elke schakel in het proces is belangrijk, wat voor achtergrond je ook hebt. Of je nu met universiteit aan de lopende band staat of zonder enige opleiding, je staat daar om het werk als een team goed te doen. Uitleg, zoals hierboven genoemd, zou ik als persoon erg prettig vinden en ik zou het ook niet erg vinden om zelf uit te leggen. Zodat wij als mensen rekening met elkaar kunnen houden. Tweerichtingsverkeer is in elke relatie noodzakelijk.
Evanlyn
“Mijn dochter snapt dat omdat ze een goede band heeft met haar eigen broer. En misschien moet je niet alleen de taal van de gewone maatschappij leren verstaan, maar jouw taal ook af en toe vertalen voor de mensen die dat kunnen snappen. Dat zal zeker niet iedereen zijn, maar ze zijn er wel. “
“ Mensen die helemaal niks met autisme kunnen zullen vanzelf weg blijven, maar volgens mij lopen er genoeg rond die het met een beetje uitleg best kunnen snappen.”
Zeker! Dat snappen begint met bewustzijn van. Daarom is het ook goed om de discussie aan te gaan.
Iets andere handicap
Hier een hele slimme dochter met adhd. wij merken nu ook vaak dat mensen zeggen: ja maar met haar 'handicap' Kun je niet te veel van haar verwachten. Vmbo of havo is ook goed. Alsof je dom wordt van adhd. Ze is briljant, kan stappen zetten die ik vaak niet kan volgen, heeft sommen vaak sneller opgelost dan ik. Met haar 10 jaar is haar engels vele malen beter dan het mijne nu is. Ze is alleen verstrooid en chaotisch. Maar is het nou zo moeilijk om te kijken naar wat iemand wel kan dan iemand steeds af te rekenen op wat die persoon niet kan.
Lisbeth
Jij schrijft: "Maar is het nou zo moeilijk om te kijken naar wat iemand wel kan dan iemand steeds af te rekenen op wat die persoon niet kan."
Ik ben het helemaal met je eens.
Ik heb zelf (mogelijk) adhd. En hoewel ik prima functioneer in de maatschappij (universitaire studie) en goede baan heb, krijg ik inderdaad ook nog wel eens wat opmerkingen waar ik niets mee kan, maar waar anderen maar niet van begrijpen dat ik nou eenmaal zo ben. Sommige dingen zijn moeilijk om te veranderen, zelfs als je wilt.
Het zou fijn zijn als mensen soms wat meer begrip kunnen opbrengen voor "karaktertrekken" van mensen.
Overigens heb ik zelf een man die (vermoedelijk) autistisch is (of in elk geval veel kenmerken ervan), dus lees dit draadje met interesse.
lisbeth
"Maar is het nou zo moeilijk om te kijken naar wat iemand wel kan dan iemand steeds af te rekenen op wat die persoon niet kan.?"
Precies! Als we als maatschappij dat nou eens doen denk ik ook dat we heel wat minder gehandicaptenzorg nodig hebben.
Je nick is ook zo'n voorbeeld van iemand die heel veel kan maar door de maatschappij niet bepaald voor vol wordt aangezien...
