een greep uit het leven van een stiefmoeder met stiefkind met autisme

Dat het leven van een gezin zo beïnvloedt kan worden door één kind binnen het gezin...

Samengesteld gezin:

kinderen van vader
N. 11 jaar (autisme/pddnos)
M. 08 jaar

kind van moeder
B. 05 jaar

kind samen
Me. 10 maanden

Een voorbeeld hoe een fijn gevoel van een weekend Valencia eindigde in een hoop verdriet.
Maandagavond rond de klok van 18:00 stap ik met twee toen nog gelukkige kinderen mijn auto uit op weg naar de voordeur na een dag hard werken. M. in de tuin vroeg ik of ze de voordeur even open wilde doen. N. verscheen bij de deur en deed de deur open. M. was omver geduwd omdat N. als haantje de voorste naar de deur wilde.

Eenmaal binnen gekomen vroeg vader aan N. zijn excuses te maken aan M. en aan tafel te komen zitten voor het eten.

Hierop zei N. nee dat ga ik helemaal niet doen en ik hoef geen eten, ik hoef geen vieze wortels.

Mijn handen trillen en mijn hart zit in mijn keel, een déjà vu naar diverse andere situaties. Een hele fijne goede avond allemaal denk ik bij mezelf.

Vader geeft N. de keuze dat hij aan tafel komt zitten of naar boven gaat. N. weigert allebei en staat als een opgewonden standje te vertellen dat hij geen van beide gaat doen en gewoon niet gaat luisteren. Vader geeft nog een keer aan dat N. naar zijn kamer moet en of hij hem anders boven moet brengen. N. blijft bij zijn bewering waarna vader op staat en N. heel uitdagend rondjes gaat lopen om de tafel. Vader geeft het op en komt naar de tafel. N. gaat vervolgens op de bank zitten en probeert de aandacht te trekken met woorden door verschillende dingen te zeggen. Wij negeren N. en gaan eten. Er wordt door M. gezegd wel jammer want ik wilde graag met zijn allen eten en gezellig kletsen. B. geeft ook op haar manier aan het vervelend te vinden dat N. dit gedrag weer vertoont.

Ik vraag M. of het nog goed is gegaan het half uur dat ze alleen thuis waren N. en M.. M. kijkt richting en N. en kijkt mij vervolgens angstig en onzeker aan en wil als antwoord nee zeggen maar zegt toch ja. Ik vraag M. waarom ze dat doet en niet zegt wat er is. M. geeft aan dat N. weer boos en lelijk tegen haar heeft gedaan en bang is dat te zeggen omdat N. dan boos op haar wordt. N. wil hier ook wel even wat over zeggen want M. schijnt volgens hem te liegen, we negeren dit en proberen zo normaal mogelijk verder te gaan met het avondeten.

Vervolgens gaat N. verder in zijn aandacht vragende rol en gaat uitdagend met zijn voeten op de bank zitten. Meerdere malen gevraagd of hij zijn voeten van de bank wil halen waar door N. niet op gereageerd wordt. Vervolgens wat duidelijker en directer uitgelegd dat de regel is voeten van de bank. N. zijn voeten gaan vervolgens van de bank en blijft met woorden de aandacht trekken. Uitdagend kijkt hij of er naar hem wordt gekeken en zet dan toch weer zijn voeten op de bank en blijft dit meermaals herhalen. Meerdere malen heb ik N. hierop gewezen. Vader zegt dat we het moeten laten gaan. In mijn gedachte denk ik is het dan normaal dat N. van 11 jaar de dienst uit maakt binnen ons gezin, een gezin waarin wij verwachten dat de kinderen zich aan regels houden. N. zijn aandacht vragende woorden worden steeds grover en uitdagender. Ik krijg wederom nare en vervelende uitspraken naar mijn hoofd. Mijn hart zit ondertussen in mijn keel en mijn handen beven en voelen klam, van binnen denk ik dat dit toch allemaal de bedoeling niet kan zijn.

Inmiddels zijn wij uitgegeten en gaan B. en M. naar boven om te douchen. B. komt langs een stapel papieren en kijkt naar wat het is. N. staat op en komt het afpakken want het is van hem en daar mag niemand aan komen. M. en B. lopen vervolgens naar boven, N. staat op en wil ook naar boven gaan. N. wordt hierop aangesproken en wordt geacht beneden te blijven om verdere onrust boven te voorkomen. Vader is ondertussen nog bezig Me. te eten te geven. N. wordt agressiever en bozer en schreeuwt dat hij zelf wel bepaald dat hij wel of niet naar boven gaat en dat ik daar geen reet mee te maken heb, hij geeft aan dat ik niets te vertellen heb. Ik verzoek hem wederom te gaan zitten en zich te gedragen. N. gaat zitten en pakt het tafeltennisracket af wat ik net op zij aan het leggen was. Hij schreeuwt en roept dat dat van hem is en pakt het af. Ik geef hier weer aan dat N. rustig moet doen en gewoon moet gaan zitten en zich moet gedragen. Zijn brutale en boze manier van uiten over een tafeltennisracket besluiten mij tot het afpakken van het racket. Ik vraag N. het racket te geven, er komt een hoop geschreeuw en boos onacceptabel gedrag, van dat ik niets te vertellen heb tot aan dat ik een bitch ben en ga zo maar door.. Vervolgens pak ik het racket af en leg het weg. N. ziet waar het wordt neergelegd en pakt het weer terug, ik vraag hem nogmaals het racket te geven en leg hem uit dat als er wordt gezegd dat het wordt afgepakt hij daarnaar te luisteren heeft, ik citeer hierbij dat dat één van de regels is. Een hoop agressie, boosheid en geweld komt mij toe. N. schreeuwt ik geef je een mep hoor, ik wil het racket pakken en N. geeft mij op hetzelfde moment een klap met racket. Hierop heb ik hem een corrigerende tik op zijn kont gegeven, waarop N. zich omdraait en mij nog een mep verkoopt. Ik bedenk me bij mezelf dat ik geen voorstander ben van slaan maar dat ik het echt niet kan tolereren dat ik in mijn huis een mep krijg van een kind van 11 jaar, ik bedenk bij mezelf dat deze situatie steeds meer grensoverschrijdende vormen gaat aannemen. Dit alles gebeurd onder een hoop geschreeuw met de nodige agressie, Me. zit ondertussen nog in de kamer, boven hoor ik. In tussen ben ik in huilen uitgebarsten want ik weet niet meer wat ik met de situatie aan moet. Vader probeert de boel te sussen, hier en daar krijg ik een boze opmerking van vader en zegt hij boze dingen tegen mij, ik word boos en zeg boze dingen terug tegen vader, ik loop naar boven. B. en M. hebben het boven ook meegekregen wat N. teweeg heeft gebracht beneden. Ik probeer ze te kalmeren.

Vader komt boven met Me. om zijn luier te verschonen, ik sta even bij vader en probeer met hem te spreken en hoor N. een hoop schreeuwen naar B. in de badkamer naast ons. Vader gaat na het verschonen van Me. zijn luier weer naar beneden en gaat hier zitten met Me. Ik loop even later naar beneden met B. en M. Ik zie N. zijn schoenen aantrekken en N. probeert de voordeur open te doen, deze zat op slot. N. schreeuwt ik ga toch weg. N. gaat via de tuindeur naar buiten, ik ga buiten een sigaret roken in de tuin en praat met B. Vader ziet N. achterin de tuin over de schutting klimmen en N. loopt weer weg. Vader heeft veel frustraties en is boos en uit dit tegen mij, tevens krijg ik het verwijt dat het mijn schuld is dat N. is weggelopen en dat ik hem met rust moet laten. Ik geef vader aan dat het begint bij het onacceptabele gedrag van N. en dat dit niet juist is en ik hierbij bepaalde zaken niet kan accepteren. Vader wil gaan kijken waar N. is en vraagt M. schoenen aan te doen om met hem mee te gaan, M. was intussen al naar boven gegaan en kwam huilend beneden dat ze niet mee wilde met vader. Vader gaat vervolgens kijken waar die is gebleven en ik blijf achter met M., B. en Me. Ik heb een gesprekje met M. en B., ze zijn duidelijk ontdaan en verdrietig. B. geeft aan dat ze hier niet meer wil zijn als N. zo boos doet, M. geeft aan dat ze niet met vader mee wilde omdat ze bang is als N, wordt gevonden hij weer boos gaat doen.

Vader is N. uiteindelijk tegengekomen langs de provinciale weg waar hij stond met zijn meester van vorig schooljaar. Meester heeft moeder gebeld en moeder is daar ook heen gekomen. Van vader heb ik begrepen dat N. een hele andere versie van het verhaal heeft verteld tegen moeder en meester. Vader heeft verteld aan moeder wat er gebeurd is en N. vervolgens verzocht mee te gaan. Dit wilde N. niet en N. is met moeder meegegaan en vader is naar huis gekomen. Vader kwam nog boos en gefrustreerd thuis maar ontdooide later die avond wel iets. We zwijgen over wat er gebeurd is en hebben het over andere dingen, maar van binnen voel ik de pijn en verdriet dat ik weer verantwoordelijk wordt gehouden wat er zich deze avond bij ons heeft afgespeeld. Huilend val ik in slaap en sta zo de volgende ochtend op met een leeg en verdrietig gevoel van binnen.

Na de situatie van gisteravond voel ik me leeg en verdrietig, het gevoel van steevast een knoop in mijn maag is weer terug als ik denk aan aanstaande zondag dat N. weer naar ons moet komen.

Ik heb echt mijn best gedaan, leuke dingen gedaan, huiswerk gedaan, spelletjes gedaan, hem meegenomen naar de sportschool of andere leuke dingen, de vakantie ingericht met dingen die hij heel leuk zou vinden, zijn neefje uitgenodigd voor de vakantie, maar nu ben ik op een punt dat ik al die asociale woorden en dingen die hij zegt en het gedrag wat hij heeft niet meer kan vergeten en niet zomaar achter me kan laten. Het verleden heeft zich keer op keer herhaald, iets te vaak. Deze spanning is niet normaal en niet goed, mijn eigen kinderen voelen die ook. Ik beleef er geen lol meer aan op deze manier en het is continu de lieve vrede bewaren ten koste van alles en iedereen. Ik merk dat de hele situatie laatste tijd steeds meer tussen mij en mijn man in gaat staan. Dit wil ik niet maar het gebeurd wel, het kan toch niet de bedoeling zijn dat mijn huwelijk door dit alles kapot gaat. Ik heb geen flauw idee wat ik hier nog mee aanmoet maar dat er iets moet gebeuren staat als een pijl boven water anders gaan er dingen kapot.

Dit is een kleine greep uit hoe het wekelijks bij ons gaat, dan is het niet alleen agressie en geweld in de zin van slaan en schreeuwen maar worden er ook spullen gesloopt in huis, zoals ik hierboven aangeef de situatie gaat tussen mijn man en mij instaan en ik weet het niet meer, elke keer als dit soort dingen gebeuren hebben wij ruzie en gedoe. Heeft iemand tips?