Een (bij)baan die niet past bij de beperking
Mijn zoon (adhd/ pdd-nos) van 15 heeft sinds een paar maanden een bijbaantje. In het begin vond hij het erg leuk, maar aangezien hij langzamer is dan de rest omdat hij goed moet nadenken om volgens "protocol" te werken heeft hij al een aantal waarschuwingen gehad dat het beter/ sneller moet. Dat is lastig voor hem, let hij op zijn snelheid, dan gaat het andere mis en andersom. Voor zijn zelfvertrouwen is dit niet goed en voor een eerste baantje is het ook geen leuke ervaring, dat je meeneemt naar een volgend project.
Hij wordt vrijdag op kantoor van zijn werkgever verwacht voor een tweede gesprek in verband met zijn functioneren en het feit dat er geen verbeteringen te zien zijn. Mijn zoon had gevraagd of ik mee mocht komen, zodat hij zich wat gesterkt voelt, communiceren is niet zijn sterkste kant, zijn werkgever heeft hem vervolgens duidelijk gemaakt dat dat geen optie is.
Ik probeer het luchtig te houden voor hem: "joh het is maar een gesprekje van hooguit een kwartier. Je luistert heel goed naar wat je werkgever zegt. Probeer er van te leren. Wat kan je verbeteren? Hoe doe je dat? Als hij je iets vraagt wat je moeilijk vindt om te antwoorden, dan zeg je: ik wil er nog over nadenken. Als je het antwoord wel weet, dan geef je antwoord. En zegt hij dat je weg moet, dan geef je die man een hand en zeg je: dank u wel en tot ziens"
Mijn zoon is ondertussen al op zoek naar wat anders, maar de bijbaantjes liggen niet voor het oprapen. Ik heb er over nagedacht of het verstandig is om hem deze baan zelf vast te laten opzeggen in afwachting van een andere. Het is tenslotte maar een bijbaantje. Maar aan de andere kant, dit is de maatschappij waar hij zelfstandig in moet leren/ kunnen functioneren ongeacht zijn beperking. Een maatschappij soms met veel begrip voor hem, maar vaak met weinig tot geen begrip. Hij zal ook moeten leren om met dit soort situaties om te gaan, in plaats er voor weg te lopen. Maar ondertussen geeft het me wel een heel naar en verdrietig gevoel, eigenlijk zou ik hem het liefste onder een glazen stolp zetten.
Dilemma
Ha Caitlynn, heel herkenbaar dat dilemma waar je in zit. Eigenlijk wil je je kind helpen, want hij kan het (nog) niet alleen. Aan de andere kant, zolang je blijft helpen wordt hij niet zelfstandiger. Ik denk dat alle ouders met kinderen-waar-wat-mee-is je verhaal (met andere details) herkennen.
In zekere zin geldt natuurlijk voor het gros van de kinderen. Ze moeten allemaal op hun eigen manier en op hun eigen tijd met allerlei moeilijke situaties om leren gaan. Misschien helpt die gedachte jou iets meer afstand te nemen?
Wat je misschien wel zou kunnen doen is de baas van je zoon bellen of een mail sturen. Weet hij van de 'etiketjes' van je zoon? Zo ja, vertel hem dan dat je zo blij bent dat hij je zoon de kans geeft om te groeien op basis van de feedback die hij krijgt. Maar leg hem ook uit dat je zoon de beperkingen die hij heeft niet zal ontgroeien en dat de baas dat in zijn achterhoofd moet houden. Dat je zoon meer heeft aan begeleiding tijdens het werken dan aan een 'preek' tussendoor.
En lukt het niet, dan niet. Inderdaad, dat zal heel pijnlijk zijn voor je zoon omdat hij dan weer heel erg geconfronteerd wordt met zijn onmogelijkheden. Maar het is dan misschien wel een mooi moment om iets te zoeken waar zijn mogelijkheden wel tot bloei komen. Al heb ik zo gauw geen idee wat dat dan voor bijbaantje zou kunnen zijn. Hoewel, de zoon van een collega heeft eens gewoon aangeklopt bij een lokale autodealer (autofanaat) om te vragen of hij auto's mocht wassen. Hij mocht komen en is gebleven. Er wordt een vast bedrag per auto afgesproken, ipv een uurtarief, want heel snel is hij niet. Wel precies en grondig 
.
Groeten, Engeltje (die over een jaar of twee waarschijnlijk dit bericht had kunnen plaatsen....)
Met vallen en opstaan
Moeilijk he, dat loslaten.
Je zou het liefst naar die baas gaan om hem duidelijk te maken hoe geweldig je zoon kan functioneren met een schouderklopje nu en dan.
En hem vertellen dat het zooo averechts werkt als hij hem een preek geeft. Ik zou op voorhand het baantje niet opzeggen, vooruitlopend op een eventueel ontslag, wat misschien niet eens gaat gebeuren.
Wens je zoon maar sterkte, en geloof in hem, jij weet wat hij kan, dat weet zijn baas, zo te lezen, nog niet.
Jammer dat hij zo'n insensitieve baas treft.
Baas bellen?
Kan je niet toch zijn baas bellen? Wat wil die baas nou? Een vijftienjarige met 30 jaar ervaring die foutloos werkt?
Kun je niet, zoals hierboven al geopperd, de baas een beetje uitleggen wat je zoon heeft en hoe hij hem het beste vooruit kan helpen? En dat boos worden slechter werkt dan positieve feedback geven? Dat werkt voor iedereen beter, dus ook voor je zoon.
Aan de andere kant, je zoon moet het bedrijf geen geld kosten, ik vermoed dat je het hebt over een supermarkt waar hij vakken vult. Dat moet nu eenmaal snel en netjes gebeuren.
Mijn zoon van achttien is zeeeeer slechtziend en toen hij op zijn zestiende bij de AH werd aangenomen als vakkenvuller en niet had gezegd dat hij slecht zag (de boef), ben ik samen met hem naar de bedrijfsleider gegaan en heeft hij het alsnog verteld. Sommige dingen hoefde hij niet te doen, omdat hij de kleine letters niet kon lezen. Bijvoorbeeld de zuivel controleren op dingen die over datum zijn. Dus gelukkig hielden ze rekening met hem. Ik heb hem wel op het hart gedrukt extra goed zijn best te doen, want de AH neemt voor hem zo tien anderen aan. Hij heeft er anderhalf jaar goed gewerkt.
Efelina
Je zegt het zelf al als antwoord op je eerste vraag: natuurlijk hoeven ze geen 15 jarige met 30 jaar ervaring maar het is momenteel echt 'voor jou 10 anderen'. Het is netjes dat ze de jongen een kans geven om te verbeteren maar eens houdt het helaas op.
Eens met Efelina
Het lijkt net of je twee keuzes (beschermen of voor de leeuwen) hebt maar je hebt er meer. Het zou wel heel sneu zijn als hij tijdens dat gesprek dingen te horen krijgt die met zijn adhd te maken hebben en waar hij of geen goed antwoord op weet of waar het antwoord door baas niet serieus genomen wordt. Dit is een extra moeilijk functioneringsgesprek. Ik zit zelf niet in deze situatie maar de baas bellen zoals Efelina oppert, vind ik helemaal niet zo gek klinken. Je wilt dat je zoon iets leert en tegelijkertijd een flinke domper besparen. Ik wil daarmee zeggen dat van een knauw in je niet de juiste dingen leert. Hij moet er wel mee leren omgaan. Maar is hij daar nu niet wat te jong voor?
Te jong?
Hij moet dit jaar 7 keer een week stage lopen bij verschillende bedrijven, het zal niet makkelijk zijn voor hem. 7 keer opnieuw kennismaken met nieuwe mensen en samenwerken, 7 keer gesprekken voeren en 7 keer nieuwe dingen oppakken en ook een aantal keer vakken die hem helemaal niet liggen.
Hij zal dit jaar hoe dan ook gaan ondervinden hoe het werkt en dat niet iedereen altijd tevreden is, ook al doe je je retebest. En ik verwacht niet dat dat altijd subtiel zal worden gebracht, omdat hij anders is.
De baas bellen was ook in me opgekomen, maar de werkgever was vrij duidelijk naar mijn zoon toen hij vroeg of ik aanwezig mocht zijn, ik verwacht dat hij het niet prettig vindt dat ik aan de telefoon hang en dat dit eerder ten nadele van de toon van het gesprek zal zijn, dan dat het een voordeel geeft.
Het is jammer dat het blijkbaar niet lukt. Ik probeer hem mee te geven dat het niet het einde van de wereld is, er zijn nog zat andere banen die misschien nog veel leuker zijn.
Ik hoop dat ik mijn zoon de beste begeleiding geef door het oefenen van het gesprek en dan is het hopen dat die man mijn zoon op een positieve manier benadert.
Achteraf bellen kan ook
Als het gesprek goed verlopen is, bel je met wat uitleg waarom je ongerust was over het gesprek. Je biedt aan om wat tips te mailen die voor je zoon veel verschil zullen maken.
Als het gesprek uitgelopen is op ontslag dan bel je niet omdat je wil dat ze je zoon alsnog weer aannemen, maar dat je hoopt dat wat uitleg help in toekomstige situatie bij andere jongeren.
succesfactoren
Ik moest aan de hand van dit draadje denken aan een boek over adhd wat ik heb gelezen. Volgens mij was het van Hallowell.
Hij schreef, dat voor een gelukkig leven met adhd, het van groot belang is, om de goede keuzes te maken op het gebied van relaties en van werk. Die twee, maken vaak dat een volwassen adhd-er wel of niet veel 'last' heeft van zijn stoornis. En hij beschreef dat juist adhd-ers, vaak de neiging hebben om hier verkeerd in te kiezen.
Een relatie met een pietje precies die de hele tijd verontwaardigd is, als je weer eens wat vergeet, gaat je ongelukkig maken. Zo ook werk dat niet tot je verbeelding spreekt, saai is, of waar je heel erg afgerekend wordt op kleine details. De meeste mensen met adhd zijn daar niet zo goed in.
Kies verstandig is dus een belangrijke boodschap die wij onze zoon mee willen geven. Als iets goed gaat, ga er dan mee door. Lukt iets niet, verzin dan wat anders.
Het lijkt mij heel frustrerend voor je zoon, dat dit baantje niet is, wat hij hoopte, maar het kan ook een les voor hem zijn. 'Dit is dus niets voor mij, ik zal wat anders moeten bedenken.' Het kan heel zinnig zijn, om te bespreken met die baas, of met jou, als dat te moeilijk is, wat nu precies de kenmerken zijn van deze baan, die het moeilijk voor hem maken. Misschien aan de hand van de kernkwaliteiten van Offman?
