Dyslexie bij de Taalstaat
Net bij de Taalstaat, Leon Biezeman over zijn dyslexie. Zijn boek, uit 1998, is heruitgegeven. Het is geschreven met verhalen van kinderen die zelf dyslexie hebben maar toch lezen en schrijven leuk blijken te vinden. Als het ze maar niet tegengemaakt wordt. En verder over zijn gang door het onderwijs tot in de universiteit.
Je kunt er zelfs schrijver mee worden. Agatha Christie was dyslectisch. Je kunt er alles mee worden. Ook astronaut: Wubbo Ockels was dyslectisch.
Dyslexie gaat niet weg, het heeft een neurobiologische oorsprong. Er is vaak meer ontwikkeling van ruimtelijk inzicht en creatief inzicht. Jan des Bouvrie is dyslectisch.
Belangrijk is het kind zelf mee te geven waarom het zoveel energie kost en hoe het (niet) werkt. Daarvoor een testje in de radiouitzending. Ze zijn niet alleen.
Leuke uitzending
Het gaat alleen ook over die commerciële bureautjes. Biezeman stelt dat de hoogleraar zich zorgen maakt over de commerciële wildgroei rondom dyslexiezorg en dat hij daarmee het probleem zou ontkennen. Op dat punt ben ik het niet eens met Biezeman.
Als er gewoon goede leesinstructie zou worden gegeven op scholen waren veel van die bureautjes niet nodig.
Dyslexie gaat nooit over. Met goed onderwijs gaan een heleboel andere lees- en leerproblemen wel over.
