Dwingend karakter
Goedemorgen,
Hoe ga je om met een kind van vijf jaar met een dwingend karakter?
Ik heb een dochtertje en naast dat ze lief, zorgzaam, pienter en creatief is, is ze ook heel dwingend. Vooral naar mij toe. Ze heeft, zoals ze dat noemen, een pittig karakter. Ze heeft heel veel aan structuur en vaste rituelen (zoals met het naar bed gaan). Nu is het vakantie en het vaste dagelijkse ritme van; op tijd op staan, naar school gaan en op tijd slapen is iets wat verstoort zoals jullie misschien ook wel herkennen..
Ze heeft in haar korte bestaan toch al wat dingen mee gemaakt en de grootste nare verandering voor haar was de scheiding (vier jaar geleden) van haar vader en ik. Mijn ex is vervolgens een jaar uit beeld geweest en heeft daarna het gezag opgeëist via een gerechtelijke procedure. Dit was een lang en vermoeiend proces. Het contact tussen ons nu gaat puur en alleen over onze dochter. Ik zelf kreeg vorig jaar een zware depressie waar ik nog herstellende van ben en dat heeft haar geen goed gedaan. Daarnaast is er bij mij ADD vastgesteld en ik ben nog niet in staat om te werken. Een lichtpuntje is mijn huidige partner die mij door dik en dun gesteund heeft en dat nog steeds doet. We zijn net verhuist naar een andere stad om samen te wonen in een eengezinswoning. Zij samen zijn gelukkig twee handen op één buik. Wij zijn een goed team samen en voeden haar op. Mijn ex ziet haar één keer in de twee weken een weekend en de vakanties zijn eerlijk verdeeld.
Mijn dochtertje is gisteren opgehaald om de laatste drie weken van de vakantie bij mijn ex te vertoeven. Heel eerlijk, ik was even opgelucht. De afgelopen drie weken waren gezellig maar ook zwaar. Als ze haar zin niet krijgt gaat ze dreinen, boos worden en als dat niet werkt; huilen. Niet gewoon huilen, nee onophoudelijk krijsen. Dus ik geef in veel gevallen toe, omdat ik haar niet zo over de toeren wil helpen. Ik ben er van overtuigd dat dat ons beide niet goed doet. Maar wat werkt dan wel? Niet toegeven klinkt makkelijker gezegd dan gedaan. Ze kan slecht alleen spelen. Ze roept de hele dag door mama en verwacht dan dat ik naar haar toe kom. Even een voorbeeldje; Ze had drie dagen tussendoor bij mijn ouders geslapen, hier had ze het enorm naar haar zin gehad en het was precies met die hete dagen dus vooral ravotten op het strand en klooien in een badje in de tuin. Gelukkige zijn het dan ook de simpele dingen waar je haar blij mee kan maken. Eenmaal terug gebracht door opa ging ze naar haar kamer en vroeg ze om drinken. Ik had drinken gemaakt en op het aanrecht neer gezet met het idee; staat klaar (dit ook benoemd) en kom maar naar beneden dan drinken we nog even gezellig wat met opa voordat hij weer vertrekt. Ik was met mijn vader inmiddels naar buiten gegaan om ook hier een zwembadje op te zetten in de tuin. Eenmaal terug binnen hoorde ik haar krijsen en schreeuwen; WAAR IS MIJN DRINKEN?? Holy... ik ging er heen,maar er was geen redden meer aan. Ik kreeg haar niet rustig. Uiteindelijk heeft mijn vader het overgenomen. Gaf haar duidelijk aan dat ze graag terug wilde naar mij maar vervolgens zich zo gedroeg. Eindstand; dochter boos op opa en opa geïrriteerd naar huis. Jammer na een paar fantastische dagen samen.
Maar ze spande een paar dagen geleden de kroon. We zaten aan tafel, gewoon te eten als gezin en ze liep te klieren met eten (iets wat de dagen daarvoor ook steeds gebeurde). Als ik ergens niet tegen kan.. juist. Ik waarschuwde haar tot 2x aan toe. De derde keer heb ik haar opgepakt van haar stoel, mee naar boven genomen om haar naar bed te brengen. Ze was compleet over haar toeren want ze wilde na het eten naar de speeltuin. Dat ging uiteraard niet door. Uiteindelijk schreeuwde ze dat ik gemeen was en dat ze niet meer van mij houd. Ik weet dat ik dat niet serieus moet nemen maar man man, ik was echt ontdaan. Mijn partner, rust zich zelve, nam het over en kreeg haar uiteindelijk na 1,5 uur rustig en haar zover om sorry tegen mij te zeggen. Toen ze eenmaal op bed lag te slapen wisten we dat er iets moest veranderen.
Ik krijg al een tijdje ondersteuning van een kinderpsycholoog van de Opvoedpoli. Vooral om mijn band weer te herstellen met mijn dochter na de depressie. Ik had bij haar al eerder dingen aangegeven die mij opvielen; ze kan slecht tegen hard geluid, onverwachte veranderingen en sociaal, mits ze je mag, kent en zich op haar gemak voelt, is ze ook niet erg sterk. Ze richt zich vaak naar één persoon, de juf bijvoorbeeld of één één klasgenootje. Ze slaapt vaak nog bij ons in bed of is 's nachts een paar keer wakker. Ze is snel angstig en onzeker; ze heeft veel bevestiging nodig. Ze raakt snel overprikkeld en dat uit zich weer in snel geagiteerd zijn of huilen. Het is mij ondanks alles nog niet duidelijk wat er aan de hand is, of er wat aan de hand is en hoe ik er het beste mee om kan gaan.
Sorry, het is een heel verhaal geworden. Het is toch wel fijn het een keer van mij af te schrijven. Is er iemand die dit herkent of ervaring heeft met "pittige" kind(eren)? Tips en advies zijn welkom.
Liefs,
Tja
Ze lijkt wat op mijn dochter, met autisme. Nou hoef je natuurlijk niet overal een etiketje op te plakken, maar ze had meer intensief contact met mij nodig en inderdaad, veel voorspelbaarheid en een goede dagvulling.
Ik kom zelf niet uit een gezin waar 'ingegrepen' werd maar uiteindelijk heb ik dat bij mijn dochter wel, uit nood, gedaan anders kon ze uren doorgaan met jammeren, schreeuwen en mij aanvallen. Dan zette ik haar 3 minuten buiten voor de deur, dat gaf wel een schrikeffect, en als ze dan weer binnenmocht besprak ik met haar bij de deur of ze afgekoeld was.
Gewoon omdat IK het anders niet meer trok met een fulltime baan, een echtscheiding, de zorg voor twee 'dwingende' kinderen en een moeilijke exman.
Ze klierde niet met eten, dat viel me even op. Dat klinkt alsof er geen reden achter zou zitten. Mijn dochter had een allergie en sterke voorkeuren en afkeuren met voedsel. Haar voedsel mocht elkaar ook niet raken.
Maar volgens de huisarts kreeg ze genoeg diversiteit binnen, dus dat heb ik losgelaten en haar, en mijn zoon, kregen van mij hypoallergeen vers voedsel en dat was inderdaad best gevarieerd. En een bord met vakjes zodat haar voedsel elkaar niet raakte.
Taferelen van 'eten wat de post schaft' e.d. flinksigheid zijn geen aanrader.
We deden veel samen, ook huishoudelijke taakjes, want verveling vind ze erg maar ze wil het graag goed doen. En dat is best lastig schipperen maar was toch nodig.
Ze heeft blijkbaar meer iemand nodig die de wereld voor haar uitlegt en bemiddelt dan een meer gemiddeld kind.
Ik raad je aan veel geduld met haar te hebben en haar serieus te nemen, en niet te straffen, maar te zoeken waar ze zich goed bij gaat voelen en wat haar verder helpt.
En je realiseren dat kinderen meer tijd kosten dan je vooraf kunt bedenken, en zo'n meisje al helemaal.
Mijn dochter kon uren spelen met haar poppehuizen, en later toen ze een kat kreeg was dat haar 'maatje' en dat gaf haar veel plezier en troost.
Het viel me intussen ook wel op dat de opvoeding die aangeraden wordt bij autisme, door echte experts overigens als Autisme Centraal en 'Geef me de Vijf' ook heel goed aansluit bij alle kinderen. Je verdiept je in je kind, je vraag dingen na en je gaat samen puzzelen om het goed te doen en je geeft ruimte aan de ontwikkeling van emoties, want niet alleen kinderen met autisme maar alle kinderen kunnen uit frustratie overspoeld worden door emoties waarvoor ze nog te onrijp zijn om die in goede banen te leiden en zichzelf te kalmeren.
Dus blijf zelf kalm, het is niet jou emotie. Afijn.
Een ding wat je beter niet kunt doen
is van een overstuur kind afdwingen dat het excuses moet maken.
Je vader maakte eigenlijk dezelfde fout, door te proberen een normaal redelijk gesprek te willen voeren met een kind van vijf dat door het lint gaat. Stel dat jijzelf supergeïrriteerd thuiskomt, omdat je bv. in de file stond, of heel moe bent. En je komt mopperig thuis, schiet uit je slof, en dan moet er iemand zo nodig redelijk met je over praten. Lukt dat dan? Is het niet veel beter om even zelf tot rust te kunnen komen? Dan kom je er meestal zelf op terug en bied je uit jezelf je excuses aan.
Waarom moet een kind van vijf (!) dat dan wel kunnen?
Laat haar uitrazen, zo'n bui ebt vanzelf weg. Ga tijdens zo'n bui ook niet proberen een normaal gesprek te voeren, of een kind tot reden te brengen. Het maakt het alleen maar erger.
Meestal kun je er een dag of langer later wel een gesprekje over voeren. En dan in te trant van: ik vond het gisteren niet zo leuk, jij? En dan zal een kind meestal zelf ook toegeven dat het niet leuk was.
En verder: probeer te voorkomen dat een kind een meltdown krijgt. Nog voorspelbaarder zijn. Nog duidelijker dingen aangeven. Nog beter en duidelijker de dag indelen. Nog duidelijker uitleggen wat je doet, bijv.
Jij zegt dat klieren met eten voor jou een van de ergste dingen is. Vraag je eens af waarom dat is. Waarom is klieren met eten zo erg voor jou. En waarom gebeurt het eigenlijk. Eten jullie te laat? Een kind dat te laat eet wordt lastig, dat weet iedere ouder. Heeft te maken met suikerspiegel en moeheid... Geef haar desnoods iets te eten voordat jullie echt aan tafel gaan, fruit of komkommer of zo, of een cracker.
En vraag je af of het nou echt zo belangrijk is, dat klieren.
Verder is het natuurlijk ook logisch dat je dochter over haar toeren was. Niet alleen wordt ze van tafel naar boven gebracht (opgepakt), maar daarnaast moet ze en voor straf meteen naar bed en mag ze ook niet naar de speeltuin. Eigenlijk zijn dat drie straffen voor 1 'vergrijp', een vergrijp waarvan je je kunt afvragen of dat wel een ernstig vergrijp is.
Ik snap wel dat een kind van 5 daarvan doordraait.
Bij kinderen is het meestal zo dat zij de problemen of het probleemgedrag tonen, dat de ouders hebben. Ik denk dat het belangrijk is dat jijzelf hulp krijgt om om te gaan met je ADD binnen de opvoeding bv. en dan zul je merken dat het met je kind ook beter gaat.
Verder kun je je afvragen of het niet mogelijk is om de vader een grotere zorgtaak te geven. 1x in de twee weken is wat magertjes voor een goede vader-dochterverhouding.
Enfin, ik wens je veel succes.
Overgangen
Klinkt als een meisje dat slecht met overgangen om kan gaan. Ik herken dit wel ook. Als mijn kinderen terug kwamen van logeren was er vaak ook eerst niets met ze te beginnen. Moesten ze gewoon weer wennen aan thuis zijn. Teveel verwachten (beneden, gezellig met elkaar iets drinken) is dan niet handig. Ik zou het drinken dan gewoon boven hebben gebracht, blijkbaar had ze het nodig om even rustig op haar kamer bij te komen. En dat badje had ik van tevoren al klaar gezet in de thuis. Zodat ze er in kon zodra ze wilde. Soms moet je dingen voor zijn.
Met dat eten is het een beetje hetzelfde. Je helpt haar dan niet met het plotseling onderbreken van het eet-gebeuren. Ik kan me voorstellen dat ze dan niet meteen gaat slapen, zeker omdat ze ook niet naar de speeltuin mocht. Ook hier kan je het voorbereiden: we gaan naar de speeltuin, maar eerst gaan we gezellig samen eten zonder kliederen etc. En inderdaad, wat is het probleem met kliederen. Van een kind van 5 zou ik geen perfecte tafelmanieren verwachten.
Verder lees ik geen heel opvallende dingen. Ik lees wel over een meisje dat al heel veel heeft meegemaakt en dat een plekje moet geven. Misschien heeft ze daar hulp bij nodig. Iets van speltherapie of een goede kinderpsycholoog kan mogelijk helpen.
En het ene kind kan zich beter vermaken dan het andere. Je hoeft niet altijd meteen te komen. Je kan ook bijvoorbeeld een wekker zetten en afspreken dat ze bijv. 10 minuten alleen speelt en daarna kom je kijken. En dit steeds iets uitbouwen. En belonen als het goed gaat. En benoemen waarom je niet meteen kan komen kan soms ook helpen: mama gaat nu even een kopje koffie drinken, daarna kom ik bij je kijken.
O ja en w.b. vakanties kan het helpen toch structuur aan te brengen. Maak een planbord met daarop momenten dat ze zelf speelt en dat je iets met haar samen doet. Zo maak je de dagen overzichtelijker voor haar.
Anne
"Ik ben tegenwoordig nogal een fan van de School of Life."
Heel goed, ik hoop dat je er wat van leert. Ik heb het (en oprichter Alain de Botton) hier eerder aangedragen maar als ik me goed herinner kreeg ik het halve forum over me heen 
Oke Ad
Denk je dat ik hier voorgetrokken wordt boven jou?
Als ik me goed herinner heb ik hier ook weleens een boek van Roman Krznaric aangeraden: Empathy.
Maar misschien niet specifiek aan jou. Bij deze.
Anne
Ik zet 'm op mijn lijst. Breken met een baan die me niet bevalt heb ik trouwens net gedaan.
