Dochter zo vergeetachtig
Beste allemaal,
Ik lees al een tijdje mee hier maar heb nog niets gepost.
Nu deze post omdat ik mij toch een beetje zorgen maak om mijn 9-jarige dochter.
Zij was erg snel met praten en leerde ook alles heel snel en vlot.
Vanaf groep 3 begonnen er ons wat kleine dingen op te vallen, zoals het moeilijk kunnen automatiseren bv veel moeite om de juiste stappen te nemen tijdens het aankleden en stappen vergeten, moeite met brood smeren, moeite met veters strikken, moeite met broeksknopen dichtdoen enz.
Dit redelijk kunnen opvangen door het gebruik van pictogrammen en het ondersteunen bij dergelijke handelingen.
Op school ging alles goed en merkten ze daar niets van.
Alleen vond ze het wel eens moeilijk om bij de les te blijven, maar dit heeft elk kind wel eens natuurlijk.
Doordat deze dingen steeds aanwezig bleven en ze ook heel veel moeite had met het begrijpen en het uitvoeren van opdrachten hebben wij haar vorig schooljaar laten onderzoeken.
Ze blijkt een disharmonisch-intelligentieprofiel te hebben met een VIQ 103 (gemiddeld) en een PIQ 75 (zeer moeilijk lerend).
Hierdoor heeft ze moeite met het automatiseren en de praktische handelingen.
Ze kan ook maar 1 opdracht tegelijk uitvoeren, dus hier proberen we ook rekening mee te houden.
Nu merken wij de laatste maanden dat ze erg vergeetachtig is (weet vaak niet meer wat ze wilde zeggen, wat ze ging doen), je moet dingen vaak 10 keer zeggen/vertellen want ze vergeet steeds wat je gezegt hebt.
Ze heeft heel veel moeite om haar huiswerk te maken omdat ze het niet "snapt"?? En op school doet ze gewoon haar werk en merken ze nog steeds niets van die kloof.
Ze geven wel aan dat ze moeite heeft met haar concentratie maar verder helemaal niks!
Nu heb ik enkele weken geleden weer een stappenplan gemaakt voor het ochtendritueel omdat ze anders weer zonder tandenpoetsen, gezicht wassen, zonder kleding op de badkamer staat en nog lukt het haar niet om dit zelfstandig af te werken omdat ze vergeet om op het stappenplan te kijken.
Nu ook een weekplanning gemaakt mbt het huiswerk maken en leren want dit kan ze ook (nog) niet overzien, hier zijn we net mee gestart.
Wij hebben vorige week een gesprek gehad bij het sociaal maatschappelijk werk via school omdat wij dit allemaal hebben aangegeven, zij gaf zelf ook al aan dat we al heel veel doen om haar hierin te ondersteunen.
Ikzelf heb het idee dat er misschien toch meer aan de hand is dan alleen de VP-kloof.
Ik maak me toch wel zorgen over de toekomst, nu is alles nog makkelijk en wordt alles "voorgekauwd" op school, hoe zal dit gaan op het VO-onderwijs als alle structuur wegvalt en ze het toch wel allemaal zelf zal moeten gaan doen??
Ik weet niet zo goed wat ik nu met mijn verhaal wil, ik denk dat ik gewoon een beetje op zoek ben naar herkenning en misschien nog meer handvaten om haar zo goed mogelijk te kunnen ondersteunen.
Wij zijn op dit moment een beetje ten einde raad, dus kom maar op met die tips! 
moeilijk leren
Mijn dochter heeft ook leerstoornissen die ik zag en waar anderen, ook de school, zich niet zo in konden verplaatsen. Het begon toen ze in groep 3 zat. Heel goed dat jullie een onderzoek hebben laten uitvoeren. Ik heb me ook veel zorgen gemaakt over het vo. Ik heb veel ondersteuning gehad van degene die haar heeft onderzocht. Vaak begeleiden orthopedagogen of gz-psychologen ook ouders.
Toen mijn dochter in groep 6 zat ben ik me al gaan oriënteren op vo-scholen. Ik heb me heel goed verdiept in leerwegondersteuning, speciaal onderwijs, hulpmiddelen etc. Dat is ontzettend belangrijk: je moet eigenlijk precies weten wat het onderwijs biedt, naast dat je weet wat je kind nodig heeft. Zorg dat je, naast emotionele ondersteuning van partner of vrienden/familie ook een professional in de buurt hebt die jouw kind kan helpen en jou kan adviseren.
VP-kloof
Als je er zelf geen last van hebt, kun je je niet voorstellen waar je tegenaan loopt met zo'n enorme kloof. Zoon hier ook, maar met een nog wat hoger VIQ, 127. Hij heeft daarnaast ADD, iets wat ik volgens mij ook herken in jouw dochter. Is dat er bij de onderzoeken niet uitgekomen?
Hij heeft het met veel pijn en moeite weten te halen tot 4 vwo (met een jaar doubleren in 3 vwo), maar liep toen echt gierend vast op school. Overspannen, letterlijk. Uit de testen kwam toen die enorme kloof, en ASS. Toen begrepen we pas hoe hij al die jaren op zijn tenen heeft moeten lopen. Het tempo lag gewoon veel te hoog voor hem, ook al kon hij de stof cognitief prima aan!
Met de diagnose autisme is hij nu dit schooljaar naar 4 havo op het speciaal onderwijs gegaan. Het ziet ernaar uit dat hij langzaamaan zijn draai weer aan het vinden is, maar hij komt uit een heel diep dal, waar hij eerst uit moet voor hij weer verder kan ontwikkelen.
Ik vind het hartstikke goed dat jullie nu al met en voor je dochter aan de slag kunnen. Het is fijn dat je nu al weet waar het precies scheef loopt, en dat kun je dan opvangen. Ik zou met school in overleg gaan over een individueel leertraject. En realiseer je dat je dochter het heel veel moeilijker heeft met het aanleren van allerlei automatismen (zoals het ochtendritueel) en dat ze maar 1 ding tegelijk kan leren. Dus als dat het ochtendritueel is, kan ze die energie niet stoppen in rekenen en spelling. Ga er dus vanuit dat haar tempo flink lager ligt dan bij het gemiddelde kind.
Een van de dingen die wij achteraf meer hadden moeten inzetten is voorbereiden/vooruit leren. Dus thuis het leerboek een dag van tevoren al lezen, dan beklijft de uitleg door de leerkracht beter. Dat geldt eigenlijk ook voor instructie in de les. Zoon heeft 1 jaar een leerkracht gehad die hem na de instructie liet tekenen of met Kapla liet knutselen of zoiets. Daarna kon zoon veel beter uit de voeten met de instructie. Maar dat kan alleen als je een gemotiveerde en georganiseerde leerkracht hebt, en op het BO is dat makkelijker te organiseren dan op het VO met al die verschillende docenten.
Heel veel tips heb ik verder niet voor je, alleen dus dat er misschien ook ADD speelt (en als dat zo is, zou medicatie kunnen ondersteunen), dus dat zou ik denk ik nog laten onderzoeken. Wat achteraf wel heel belangrijk was, maar wat wij uit het oog zijn verloren, is dat er voldoende tijd en ruimte voor ontspanning moet zijn. Je dochter moet alle indrukken en geleerde lessen kunnen laten 'landen', creatief bezig zijn of lezen of zo kan daar een belangrijke rol bij spelen. En omdat school (en in het geval van onze zoon ook het sociale gebeuren op school) zoveel energie kost, is ontspanning, voldoende slapen, hobby's om je in uit te leven, heel belangrijk voor de balans.
Zeg in ieder geval NOOIT tegen je dochter, dat ze het echt wel kan, als ze maar een beetje beter haar best doet. Maar zo kom je ook niet op me over hoor 
.
Vp-kloof
He daarnet een hele lap tekst getypt en nu ben ik hem kwijt..
Pennestreek, bedankt voor je reactie!
Jullie hebben ook wel een heftige tijd achter de rug! Gelukkig begint je zoon nu weer een beetje op te krabbelen!
Ik kan mij op een bepaalde manier wel verplaatsen in onze dochter want ik herken veel in haar maar niet in die (erge) mate.
Dochter begint nu ook aan te geven dat ze het niet allemaal bij kan benen, het gaat allemaal veel te snel waardoor ze het vaak niet kan volgen.
Alleen zien ze dit (nog) niet terug in haar schoolresultaten.
Ze geeft de laatste maanden wel steeds vaker aan dat ze geen zin heeft in school, wilde zich ook al een keer ziekmelden terwijl ze vroeger absoluut geen dag school wilde missen.
Dit laat bij mij wel wat alarmbellen rinkelen want dit ben ik iet gewend van haar.
Dit ook allemaal op school besproken en naar aanleiding daarvan dus in contact gekomen met het sociaal maatschappelijk werk.
Dit is sinds vorige week opgestart maar ik weet niet precies of dat het gene is wat we zoeken.
Haar hobby en passie is voetbal, ze voetbalt 3 x per week en vaak ook na/tijdens schooltijd.
Meestal is ze na school "vrij", alleen hebben wij hier de afspraak dat ze op woensdagmiddag na het eten eerst haar huiswerk maakt want dan hoeven we die strijd maar 1 keer te voeren.
Indien ze leerwerk heeft moet ze dit ook eerst doornemen voordat ze gaat spelen want anders komt er niks van (= kwartiertje a 20 minuutjes).
Wij hebben ook het idee dat ze zich enorm kan/moet aanpassen op school waardoor ze thuis niet altijd de gezelligste is, ze is vaak humeurig en prikkelbaar.
Ze vindt het heerlijk om gewoon in de bank te hangen voor de tv of op haar tablet, dat is haar oplaadpunt.
Wij hadden zelf al vanaf het begin het vermoeden dat er evt toch ADD in het spel is maar de onderzoeken lieten de VP-kloof zien en geen ADD.
Gedeeltelijk zal dit er ook wel mee te maken hebben maar wij neigen meer naar ADD.
Haar broer is een duidelijk geval van ADHD, hij staat op de gebieden waar dochter veel moeite mee heeft een stuk verder dan dat zij staat.
In het verleden vergeleken we ze wel eens maar zijn er ook achter gekomen dat dit geen nut geeft en dat dit alleen maar frustrerend is voor dochter, dus we proberen er zoveel mogelijk op te letten om dat niet te doen maar af en toe gebeurd het wel eens --
Wij staan nu op een punt dat wij het ook enorm frustrerend en vervelend beginnen te vinden terwijl we echt weten dat dochter er niets aan kan doen.
Vooral als we het zelf druk hebben of moe zijn.
We zitten op het moment in een cirkeltje waar we niet uit lijken te komen, we mopperen vaak op haar, zij voelt zich dan weer minderwaardig en is dan ook weer boos en verdrietig --
Lijkt op mijn zoon
Gummetje84, toen ik jouw verhaal las dacht ik dat zou precies het verhaal van mijn zoon kunnen zijn. Hij heeft ook een disharmonisch intelligentie profiel verbaal 104 en performaal 74 en zijn verwerkingssnelheid is beneden gemiddeld. Hij was ook 9 toen de problemen begonnen, wel altijd het gevoel gehad dat er meer aan de hand was. Hij heeft voor de rest geen diagnose maar heeft wel autistische trekken.
Moeite met gewone dingen, ik herken het zo goed. Wat voor ons een automatisme was 's morgens kostte voor hem veel energie. Hoe vaak lag zijn natte handdoek niet op zijn bed. Het was echt geen onwil maar hij moest aan zoveel dingen tegelijk denken dat hij er vaak één vergat. Hij is inmiddels 13 en sommige dingen gaan bij hem nu ook automatisch. Maar hij kan nog maar steeds 1 opdracht tegelijk uitvoeren. Dat weten we en daar houden we dan rekening mee.
Wat doet school met de uitslag? Krijgt ze RT, extra begeleiding enz. Het belangrijkste is dat zij lekker in d'r vel zit en dat je de lijn met school kort houdt en dat je haar helpt met huiswerk als dat kan. Houd het goed in de gaten, maar maak je niet teveel zorgen voor de toekomst. Zij komt er ook op haar manier!
Zoon heeft op school veel RT gekregen voor spelling en rekenen. En in groep 8 zelf één op één begeleiding. Hij zit inmiddels op het VMBO en het gaat heel goed. Waar ik vroeger het idee had dat hij achter de groep aanholde zit hij nu eindelijk op zijn plek. Hij zit lekker in zijn vel, krijgt begeleiding als dit nodig is en haalt goede cijfers.
Pennestreek
Wat heb jij het mooi verwoord in jouw stukje. Als je er zelf geen last van hebt, kun je je niet voorstellen waar je tegen aan loopt, met zo'n enorme kloof. Ik zie opeens mijn zoon zijn gezicht tijdens het uiteggen van mij van zijn huiswerk. Zijn gezicht was soms één groot vraagteken. Hij wilde het zo graag goed doen, maar hij begreep het gewoon niet.
Wat moeten jullie en je zoon het moeilijk gehad hebben. Ik hoop dat het nu beter met hem gaat in HAVO4.
Nu zij ook,
Ik weet nog hoe de oudste te maken had met dyslexie en hoe we het kind begeleidde en oefenmaterialen ter hande namen. Ook wel eens op momenten dat de dyslect geen puf had.
Bij de tweede herkende ik de symptomen niet direct omdat wat bij de eerste snel duidelijk was, bij de tweede weg bleef. Wat was ik opgelucht dat de tweede geen dyslect was, want het was ook nog een jongen en jongens bezitten vaak minder volharding in oefenen dan meisjes ( werd mij verteld door ouders van andere dyslecten). Maar dat was een vergissing.
Beide kinderen hebben van elkaar gezien hoe lastig school kan zijn en waar ze tegen aan kunnen lopen. De teleurstelling van de ene was zo herkenbaar voor de ander, omdat die hetzelfde had meegemaakt. Zo invoelbaar.
Maar ook zo beangstigend.
@gummetje, je geeft aan dat haar broer ADHD heeft. Is je dochter bang dat zij, net als haar broer, een moeilijke weg te gaan heeft? Dan doel ik op het verdriet dat je anders bent, al is het maar in de ogen van je klasgenootjes en je vriendinnen.
Ze is nog maar 9 jaar, maar op deze leeftijd kan een kind ook al het gevoel hebben dat moeder 'opnieuw' teleurgesteld is want weer een kind met een handleiding. Dit klinkt heel bot maar zo bedoel ik het niet. Het is bedoeld om even stil te staan bij de gevoelens van een kind dat mogelijk bang is haar ouders teleur te stellen, want ze had zo graag dat haar ouders trots op haar konden zijn. Je geeft aan ook wel eens op haar te mopperen. Dat kan overkomen als een bevestiging; ook dit kind 'mankeert' iets.
Het is heel belastend als een kind haar broer als voorbeeld heeft en mogelijk bang is voor eigen pijnlijke ervaringen op school. Daarnaast heeft ze ook nog te dealen met de zorgelijke blikken van haar ouders.
Eens zei ik tegen mijn dochter: 'begin later maar niet te snel aan een kinderwens, werk eerst aan een heel stabiele relatie'. Dochter antwoordde niet bang te zijn voor een kind met dyslexie omdat ze dacht een dyslect goed te kunnen begeleiden omdat ze zelf wist wat het is om dyslect te zijn. Daar had ze gelijk in. Als moeder denk je te begrijpen wat je kind voelt. Maar dat kan je niet als je hebt het zelf niet hoeven meemaken.
Ik schrijf dit omdat je vroeg om handvatten. Naast praktische hulp, is het ook raadzaam om stil te staan bij haar beleving en haar emoties.
Vp-kloof
@ @nnemmoon, idd hetgeen wat voor ons zo gewoon is, kost haar zoveel energie!
Op het moment zijn er op school geen aanpassingen of extra begeleiding omdat ze daar "gewoon" meekan.
@ Flanagan, ze heeft volgens mij niet het idee dat ze "anders" is, ze heeft best wel veel vriendjes en wordt ook vaak uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes.
Wij stellen haar broer niet als voorbeeld, die heeft door zijn ADHD weer heel andere problemen.
We maakten ons vroeger idd wel eens schuldig aan het vergelijken maar proberen dit zo min mogelijk te doen, ik denk dat iedere ouder hier zich wel eens schuldig aan maakt.
Mijn dochter en ik lijken in veel dingen heel erg op elkaar.
Wij denken en voelen vaak hetzelfde.
De dingen waar ik vooral tegenaanliep vroeger op school, zijn precies de dingen die waar zij nu ook helaas tegenaan loopt.
AnneJ,
Jammer dat AnneJ mogelijk dit draadje heeft gemist. Zij zou je een boek adviseren over hoe om te gaan met deze zorgen binnen een gezin.
Maar misschien weten anderen welk boek ik bedoel. Het gaat over je kind begrijpen en zaken plannen zodat de draad minder gespannen is en de sfeer plezieriger zodat kind zich kan toezeggen tot taken die gedaan moeten worden. Boek vol tips.
@gummetje, het leren kwam mij ook niet aanwaaien. Ik herken het doorzettingsvermogen in mijn kind. Maar de sfeer op school vind ik veranderd met de sfeer in mijn tijd. In mijn tijd kregen klasgenoten geen zich op jouw resultaten. Best veilig.
Vandaag de dag worden met een algemene Avi-lijst of een vergelijkbare leesvaardigheidslijst zichtbaar hoe je tov klasgenoten presteert. Of de takenlijst met welke opdrachten en op welk niveau. Of denk maar aan de lijst met tafels. Ook die lijst is een lijst waarop kinderen zich vergelijken met anderen. Wie niet goed is in automatiseren, staat onderaan. Heel frustrerend en genoeg reden om sacherijnig thuis te komen.
Het gaat niet alleen om wat er gebeurd ( maar 1 opdracht tegelijk aankunnen) maar hoe ze het ervaart. Ik ben wel blij dat ze vriendinnen heeft en wordt uitgenodigd op verjaardagen. Dan heeft ze het gevoel er bij te horen. Maar het is niet gemakkelijk te accepteren dat anderen sneller gaan dan jij.
Zo was hier in de klas een 'stille' competitie gaande tussen de dylecten. Wie was het beste in lezen ondanks de dyslexie. De strijd was stimulerend maar ook hard.
Vandaag de dag worden toetsen afgenomen op de pc. Kinderen zien van elkaar waar ze staan. Vaak worden kinderen jaloers op anderen. Jaloersheid verteert. Jaloersheid is meer dan alleen iets niet kunnen.
Je geeft aan dat je jezelf in je dochter herkent, maar niet in die erge mate. Misschien steun je je kind zoals je moeder jou heeft gesteund. Maar om te weten hoe je dochter het beleeft, kan je ook je afvragen of de wijze waarop jij jouw dochter steunt/ begeleidt, bij haar past.
Het boek is als een spiegel; ben ik goed bezig of waar kan ik veranderingen aanbrengen omdat het niet werkt.
Lees mijn bijdrage niet als kritiek. Maar als een bijdrage van iemand die ook tegen obstakels aanliep en haar kind door die storm wilde loodsen. Want iedere stap achteruit betekent twee keer harder lopen.
Nu doet je kind veel aan sport en heeft daarbij extra tijd nodig voor huiswerk. Het is ook te overwegen een dag minder te voetballen.
Zo kan de huiswerktaakjes wat beter verspreid worden en hoeft ze minder lang geconcentreerd te blijven. Het maakt huiswerk wat overzichtelijker en kan ze beter bijblijven met de rest.
Juist niet beknibbelen op ontspanning!
Ik snap de achterliggende gedachte wel, Flanagan, wij hebben het ook zo aangepakt met zoon. Maar achteraf heb ik daar vreselijk veel spijt van. Je straft een kind zo dubbel voor iets waar het helemaal niets aan kan doen.
Wat wel heel belangrijk is, is structuur, afspraken maken over wanneer het huiswerk gemaakt moet worden. Maar op de basisschool (want daar hebben we het nu over, ze is pas 9!) al gaan schrappen in buitenschoolse activiteiten zou ik nooit doen.
Ik las de beginpost nog eens door. Wat me opvalt is dat de vergeetachtigheid blijkbaar erger wordt. De vraag is dan, waardoor? Is dat stress? Houdt ze het tempo op school niet meer bij, wordt ze overvraagd? Is de combi van thuis dingen automatiseren (ochtendritueel) met het tempo op school teveel voor haar? Hoewel ze dat zelf denk ik niet aan kan geven, kun je wel proberen door door te vragen om dat helder te krijgen. Wat kost haar veel moeite, waar wordt ze moe van, wat vindt ze moeilijk, waar baalt ze van, wat slaat ze liever over, wanneer probeert ze onder iets uit te komen? Dat zijn vragen die haar zelf inzicht kunnen geven in waar precies de schoen wringt.
Ik zou zelf (maar misschien doe je dat al) naast haar gaan zitten bij het huiswerk maken. Doe het echt stap voor stap. Nee, nog een stap terug, nog kleinere stapjes . Schrijf het stappenplan voor haar uit, of maak er picto's bij.
Je zoekt op wat je moet doen.
Je pakt je spullen (boek, schrift, werkboek, pen)
Je leest de vraag goed (!) door.
Begrijp je wat je moet doen?
Ga aan de slag.
Ga naar de volgende vraag.
En bij elke stap neem jij het initiatief. Hou haar 'aan het werk'. Voor mijn zoon was namelijk het begrip 'huiswerk maken' te complex. Als je het goed bekijkt zijn het ook een heleboel stappen die je moet nemen. En voor hem is elke stap 'een dingetje'. Hij viel dus na elke stap stil. En wist niet hoe hij verder moest. Ook dit is een automatiseringsproces, net als het ochtendritueel.
En ik merk aan zoon dat als hij stress heeft, hij dit soort automatismen ook weer kwijt kan raken. Waar wij in drukke tijden kunnen terugvallen op de automatische piloot, heeft hij dat niet. Dan kosten ook de kleine dingen hem juist veel extra energie. Dubbel lastig, dus.
AnneJ
Flanagan je hebt mijn interesse gewekt, waar zou ik de naam van het boek ergens kunnen vinden denk Je?
Vroeger was het onderwijs idd heel anders dan nu, iedereen bij ons op school kreeg alles op hetzelfde niveau aangereikt en toetsen werden allemaal op papier gemaakt.
Als je het snapte had je geluk en anders dikke pech.
Haar 1 x minder laten trainen vinden wij zelf op het moment nog geen optie, dit is ook echt haar ontlaad/ontspanningsmoment.
We hebben wel met haar de afspraak gemaakt dat als ze haar huiswerk niet rond krijgt dat dit wel een optie zou kunnen zijn.
Wat het huiswerk betreft hebben we nu een duidelijke weekplanning samen met haar gemaakt en het geeft haar meer houvast doordat ze direct ziet wat ze wanneer moet doen.
We doen per vak de eerste opgave samen en als ze de opdracht begrijpt moet ze alleen aan de slag.
Het begrip huiswerk "begrijpt" ze wel, ze heeft alleen heel veel moeite om de opdrachten te begrijpen en dus (alleen) te maken.
Vorige week moest ze deelsommen met een rest maken, ik heb haar eerst met het telraam en daarna met knikkers geholpen om de opdracht inzichtelijker te maken.
Ze vond het zoiezo al heel moeilijk om groepjes van 10 knikkers te maken en deze dan weer te verdelen volgens de deelsom.
Vervolgens een gefrustreerd, boos en huilend kind dus er dan maar naast gaan zitten en geholpen om de sommen af te maken.
Ik vraag me dan af hoe ze deze opdrachten op school dan wel gemaakt krijgt?!
De vergeetachtigheid is sinds de zomervakantie erger geworden en ik heb absoluut geen idee waar dit aan te wijten valt.
Ze vind school niet altijd even leuk meer en ze heeft een hekel aan huiswerk maar verder kom ik niet.
Ze heeft er een hekel aan om thuis taakjes te doen en dat probeer ik op het moment ook bewust een beetje te vermijden omdat dit ook weer zorgt voor extra gezeur/gemopper.
Haar tics spelen op het moment ook weer op, of dat nu aan de drukke tijd ligt die er weer aankomt of evt toch aan de "drukte" die er op de ene of andere manier uit moet??
Als er ASS mee speelt kan dat ook veel verklaren
Vooral de extra druk(te) in deze tijd van het jaar. Spanning over cadeaus van de Sint en schoen zetten en zo.
Kun je haar vragen waar ze een zenuwachtig gevoel van krijgt, of pijn in haar buik, of misschien uit het zich bij haar op een andere manier.
Lastig he, als je niet weet waar je moet zoeken?!?
Ik zou ook eens op school vragen of je eens in haar schriften mag kijken. Ik vind het zo vreemd dat ze op school het wel lijkt te kunnen, maar thuis niet. Of zou het misschien zo zijn dat ze nieuwe dingen thuis moet maken, en dus de instructie mist? Misschien heeft haar juf/meester een idee over waar het spaak loopt?
Vooral druk van de ketel halen lijkt mij. En schakel school in. Beter even een stapje terug dan straks een vastgelopen kind...
Paar tips
Omdat Annej zoveel schrijft, was het flink zoeken.
Nu reageert ze vaak in kader van asperger en ass, maar ik kwam in oude draadjes (steekwoord: explosieve kind) ook tips tegen van Karmijn. Karmijn kan ook duidelijk verwoorden hoe om te gaan met autisme, add of ass. Het gaat niet zo zeer om de diagnose maar om de confrontaties of omgaan met verdriet, om het luisteren naar een kind.
AnneJ had veel aan het forum wrongplanet en de autismetraining van stichting balans,
Karmijn noemt vaak het boek 'het explosieve kind' van Ross' W Greene.
Ik vermoed dat je door de adhd van je zoon, al veel weet hoe om te gaan explosieve situaties. Misschien ken je het boek van Ross W. Greene al.Ik vind het lezen van ervaringen van ouders ook heel leerzaam. Net zo leerzaam als een boek van een psycholoog.
Succes en ik hoop dat ze spoedig weer met plezier naar school gaat.
Minder sporten
Natuurlijk is sporten fijn. Het ging mij meer om de tijdstippen van sporten. Meer praktisch plannen zodat beide activiteiten van de grond komen; en de boog spannen voor een deel huiswerk en dan wat minder lang voetballen.
Maar het huiswerk meer verspreiden omdat de boog niet zo lang gespannen hoeft te staan.
Oke
Training is Autisme Centraal geweest en inderdaad Wrong Planet.
Gaat het hier niet om het boek van Peg Dawson over executieve functies?
Die tip kwam van anderen.
Zelf heb ik inderdaad ook het explosieve kind gelezen over samen puzzelend oplossen.
Mijn kinderen hadden ook nog lang praktische hulp nodig dat we vooral samen deden. En nog steeds.
De eerste praktische tip was dat iets dat je dagelijks op een vaste tijd doet minder energie kost dan steeds onderhandelbaar ergens tussendoor een enkele keer.
Maar als een kind echt zo vergeetachtig is zou ik me ook zorgen maken of er niet iets anders aan de hand is. Het kan ook een symptoom zijn van een neurologisch beeld, iets met hersenen en spieren om het maar even algemeen te houden.
Maar zeker kan een ass dat ook veroorzaken.
Ik vroeg de huisarts of mijn toen man soms een hersentumor had.
Nou is die nooit gediagnosticeerd en met de natte vinder heeft exman een ass. Maar niet officieel dus.
Maar als er meer verschijnselen zijn naast extreme vergeetachtigheid zou ik me laten doorverwijzen.
Ook hier zou je beter mee terecht kunnen bij een goede psychiater die ook neurologisch goed geschoold is. Liefst vrijgevestigd.
Boek
Ik heb gisteren het boek vergeten, kwijt en afgeleid van Joyce Cooper en Laurie Dietzel besteld.
Is ook een boek over kinderen met zwakke executieve functies, ben benieuwd!
Had idd ook de boeken van Peg Dawson gezien, zagen er ook interessant uit! Misschien bestel ik deze ook nog als ik dit boek uit heb --
Gisteren nog even proberen door te vragen hoe het nu zou kunnen komen dat ze zoveel vergeet bv als ik iets aan haar vraag, ze zei dat het vaak niet voorbij haar oren komt/niet in haar hoofd komt....dat het er niet meer bij past.
Vind het zo frappant dat ze bijvoorbeeld liedjes en versjes maar 1 of 2 keer hoeft te horen en dan zo de teksten uit haar hoofd weet te zeggen en dat ze bv 10 keer op een dag vraagt wat we gaan eten want zulke dingen vergeet ze dus steeds (om maar even een vaak terugkerend voorbeeld te noemen --).
Ik maak lijstjes en stappenplannen maken maar daar vergeet ze op te kijken.
Ik blijf nu ook bij haar als ze bv 's ochtends en 's avonds zichzelf klaarmaakt voor school en voor de nacht, dan kan ik haar wijzen op haar stappenplan en evt helpen als dat nodig is.
Mijn schoonmoeder is goed bevriend met een orthopedagoge, zij gaat ons daarmee in contact brengen om even mee te kijken met ons welke stappen we nu evt kunnen gaan zetten.
Hopelijk komen we hier een stukje verder mee!
Alvast bedankt voor jullie reacties en tips!
Gummetje,
Heeft je dochter met name moeite met rekenen? Zie link. Dyslexie is redelijk snel te herkennen, dyscalculie niet. Pas wanneer de rekensommen meer stapsgewijs denken vraagt, komt dit aan het licht.
Misschien kan de orthopedagoge dit meenemen.
Eens hamerde de ib-er op een diagnose wat de concentratietekort kon verklaren. De logopedist legde haar uit over de secundaire klachten waar dyslecten mee dealen, zoals concentratievermogen door de vermoeidheid omdat lezen niet automatisch tot stand komt. Ook een psychologisch rapport sloot haar vermoeden uit. Later bleek dat de ib-er een 1-daagde cursus over adhd had gevolgd en in ieder leerling met zorg autisme meende te herkennen. Het stempelen kan leiden tot de vinger niet op de juiste plek drukken.
Het is niet zo zeer een ontkenning van autisme of een bedenking van de gestelde diagnose maar eerder het gevaar dat een probleem ondersneeuwd raakt en zodoende niet opgepakt wordt.
Zo ken ik ook een kind, nee meerdere kinderen met dyscalculie. De frustratie voor rekenen en het idee dat die kinderen geen zin hadden om zich in te zetten en in de klas minimale aandacht van de leerkracht kregen mede door het ontbreken van de juiste beeldvorming omtrent de leerproblematiek.
Dyscalculie
Ze heeft idd moeite met rekenen en ook met begrijpend lezen.
Vorige week had ze de deelsommen met rest waar ze heel veel moeite mee had.
Nu deze week had ze sommen mee waarbij ze allerlei maten om moest zetten (cm naar dm enz) en dit deed ze dan weer verbazingwekkend snel en goed!
Ik weet nog dat ik vroeger ontzettend veel moeite had met wiskunde, vanaf de tafel van 6 begint het al heel moeilijk te worden voor mij, dyscalculie is zoiezo op mij van toepassing --
De tafels die kan ze ook best wel redelijk snel opdreunen.
Het zijn vooral de verhaaltjessommen, keersommen en deelsommen die moeilijk zijn, zo ook (hoge) getallenreeksen waarbij ze de ontbrekende getallen in moet vullen.
En in de 3e alinea sla je precies de spijker op de kop Flanagan!
Herkenning
Hallo gummetje,
herken veel van wat je schrijft in mijn zoon (nu 11) van toen hij jonger was: moeite met ochtendritueel, veters strikken, vastlopen in hw...
Hij heeft echter een grote ontwikkeling doorgemaakt. Ik heb heel veel gehad aan oude draadjes opzoeken in het archief met de bijdragen van oa AnneJ en Karmijn.
Allereerst zelf geleerd altijd rustig te blijven. Vroeger opstaan, jarenlang naast zoon gezeten en geholpen met aankleden. Makkelijke kleding, trainingsbroeken, klittenbandschoenen of schoenen met rits gekocht (afgelopen zomer wilde hij echt zelf leren veters strikken, en dat is hem gelukt!)
Gelezen over executieve functies, veel tijd gestoken in het overzicht krijgen van de deeltaken binnen elke opdracht. Steeds naast het kind gaan staan. Zelf leren omgaan met kritiek van mensen over verwende prinsjes ed.
Accepteren dat je informatie vele malen meer moet geven dan bij een ander kind. De 5e keer even geduldig als de 1ste-- En van al die deeltaken steeds een stapje meer bij het kind leggen, maar pick your battles, je kan niet alles tegelijk.
Hier idd ook geen huishoudelijke karweitjes, was teveel gevraagd. Maar zachtjesaan is daar dus wat ruimte voor gekomen.
Verder gaat hij nog steeds naar creatieve therapie, aanvankelijk elke week, nu nog eens in de 4 à 6 weken, andere plek dan thuis waar hij zich kan ontladen en handvatten aangereikt krijgt.
Wat me in jullie geval heel belangrijk lijkt, is dat je bvb dat rekenen met rest precies zo uitlegt zoals het op school gebeurt: hoe logisch je eigen uitleg ook is, het op een paar manieren aangereikt krijgen van hetzelfde, werkte voor onze zoon averechts.
Automatiseren van tafels begon hier een beetje te lukken in groep 7. (herhaaldelijk opgepakt en weer laten rusten) Maar misschien vat dit het wel goed samen: steeds weer iets aandragen, aftasten of de tijd er rijp voor is, en evt weer even laten rusten.
Hier ben ik degene die er veel over leest, nadenkt, ook veel energie gestopt in partner bijpraten, samen op 1 lijn komen.
Onze zoon zit inmiddels heel veel lekkerder in zijn vel, en kennis landt veel beter bij hem.
Dit hadden we 2 jaar geleden echt niet kunnen denken.
Wb je angst over structuur die wegvalt op het VO: mijn mijn ervaring is juist omgekeerd,vind de basisschool veel vager dan de middelbare school. Wel verschillen tussen de scholen, maar daar kan je rekening mee houden. Bij oudste is SOM/magister leidend. Als ze ergens niet uitkomen of iets niet weten biedt de klassenapp vaak uitkomst. Mailen met docenten mag. Kortom, daar zou ik me nu geen zorgen over maken!
Kind heeft ook pictogrammen gehad hoe een taak aan te pakken, maar keek daar vervolgens niet naar. Volgens mij is het herhaaldelijk samen doen van een opdracht, stapje voor stapje loslaten wat hier werkt.
Redactiesommen
Zijn voor veel kinderen moeilijk:je moet allerlei stappen doorlopen, ondertussen niet de draad kwijt raken. Instinkers zijn dat er vaak in verschillende eenheden in de opgaven staan, je moet helder hebben wat precies gevraagd wordt, hoe ga je het berekenen. Goed checken: wordt er gevraagd hoeveel kinderen er thuis ziek zijn of juist wel aanwezig, wordt gevraagd hoe ver het is of hoe lang de heen- en de terugweg is, dat soort dingen. Goed noteren van tussenstappen en een vaste volgorde van tussenstappen doorlopen kan heel erg helpen. Maar niet gek dat dit voor jouw (en mijn) kind moeilijk is!
Zoon hier ook
Heeft geen dysharmonisch profiel maar wel een beneden gemiddeld IQ. Performaal wel lager dan verbaal.
Herkenbaar is o.a. wat je schrijft over veters strikken en dingen vergeten. Zoon heeft er jaren over gedaan om te leren veters strikken. Hij kan het nu, maar nog steeds niet op de manier waarop wij het doen. Hij maakt eigenlijk twee lusjes en daar weer een knoop van. Die andere manier krijgen we hem niet aangeleerd.
Zich klaarmaken voor school is ook altijd lastig. Vanmorgen kleedde hij zich aan, nam zijn schooltas mee naar beneden en ging aan de ontbijttafel zitten. Ik moet hem dan aanzetten tot brood smeren (iets wat hij ook niet graag doet), tanden poetsen etc. Na het eten deed hij zijn jas al aan terwijl hij zijn tanden nog niet gepoetst had.
Bij zoon zie ik ook dat iets de ene keer goed kan gaan en de volgende keer weer niet. En dat hij dingen weer kwijt raakt als hij ze lang niet gedaan heeft. Bijvoorbeeld deelsommen, moest hij steeds weer opnieuw leren.
Ik zou zeker inzetten op minder moeten, minder van haar vragen. En ontspanning is heel belangrijk. Ik zie hier dat zoon naast voetballen het liefst niets doet in het weekend. Beetje hangen, gamen etc. School vraagt al genoeg van hem. Gaat komend weekend nog een lastige worden, want veel toetsen op school.
Ondanks dat ben ik blij dat zoon nu op het VO zit. Op de basisschool liep hij achteraf gezien ook echt op zijn tenen. Nu zit hij bij kinderen die allemaal wel iets hebben en is hij soms ergens de betere in.
Ogen en oren
Het kan ook zin hebben om ogen en oren te (laten) testen. Voor kinderen is het een vanzelfsprekende zaak wat ze (niet) zien en (niet) horen en het kan toch heel veel energie kosten als het niet goed is.
Na jaren, dochter is bij oogarts geweest en bij opticien bekend met autisme, maar uiteindelijk bij de contactlensspecialist van de Pearl kwamen we er pas achter dat ze een inwendig lui oog heeft. Ze ziet niet goed diepte daardoor en als de afstand tot het bord te groot word en ze focust daarop dan gaat het beeld trillen en ziet ze het niet meer.
Ze moet dus, ook met bril want ze heeft ook een oogafwijking, vooraan zitten.
Ik heb geen idee of de GGD ooit de ogen heeft getest, vroeger ging ik wel trouw ( maar als dat zo is dan is daar helemaal niets uitgekomen zelfs niet de afwijking aan beide ogen van min vier.
Aansporen
Dochter moet ook heel vaak aangespoord worden om dingen te doen, doet weinig uit zichzelf ook al is het een dagelijks terugkerend iets.
Dingen die niet dagelijks gedaan worden gaan hier ook moeizaam, bv haar fiets op slot zetten of de deur van het slot draaien zijn ook handelingen waarbij ze zich in allerlei gekke bochten moet wringen om het voor elkaar te krijgen.
Ze is onder behandeling bij de oogarts en ze heeft ook een bril, oren zijn ook al getest voordat ze vorig jaar het traject in is gegaan zodat er uitgesloten kon worden dat haar "afwezigheid" daar aan lag.
Aansporen
Ik zie het niet als aansporen, maar je bent (nu nog) mee het geheugen van je kind. Je helpt je kind zich dingen herinneren.
Het is 1 groot loslaat-proces, van verwachtingen die je zelf hebt en die anderen hebben van wat je kind op welke leeftijd zou moeten kunnen. Op het moment dat het mij lukte die verwachtingen los te laten, werd ik zelf echt veel gelukkiger, omdat ik van alle kleine stapjes kan genieten en niet focus op wat er nog niet gaat.
Voordeur hebben we eindeloos veel voorgedaan: draaien en de voordeur tegelijk even naar je toetrekken.
En opeens lukte het
Oog- en orentest
Hier hebben de kinderen ook een oog- en gehoortest gehad. Dat is nodig om uit te sluiten of er geen fysiek probleem speelt.
De oogtest vond plaats bij een kno-arts. Ze kregen druppeltjes in het oog om de pupil te vergroten zodat het oog beter onderzocht kan worden. De kinderen werden wel misselijk van die druppeltjes. Gelukkig hadden we zonnebrillen bij ons tegen dat sneeuwblind effect.
Verwijsbriefje bij de huisarts.
Ogentest
Ze heeft vanaf haar 5 jaar een bril, heeft een sterkte van -3.25 en -1.75 geloof ik.
Ze krijgt standaard 1 x per jaar druppels en moet in april weer.
Al die jaren zijn jaar ogen hetzelfde gebleven.
Gesprek
Vandaag weer een gesprek gehad met de sociaal maatschappelijk medewerkster van school.
Wij hebben nogmaals onze zorgen geuit en zijn nu gelukkig met haar tot de kern van het probleem gekomen!
Ze snapt onze zorgen en begreep ook onze frustratie van het niet "gehoord" worden op school.
Ze gaat met een collega orthopedagoog in overleg en dan wil ze graag met ons een afspraak proberen te plannen samen met de orthopedagoog, de ib'er en ook zij zelf om te kijken of er evt iets gedaan zou kunnen worden om het dochter op school toch iets makkelijker te maken.
Zij had ook het idee dat dochter heel erg op haar tenen moet lopen op school wat thuis geuit word in de vorm van prikkelbaarheid, veel vergeten enz.
Ik heb ook aan haar gevraagd of het raadzaam zou zijn om een second opinion aan te vragen en ze zei dat dit gezien de situatie een goede stap zou kunnen zijn.
Ze gaf ook aan dit dit verder in principe niets veranderd aan de situatie, en daar heeft ze natuurlijk helemaal gelijk in!
Maar wij hebben toch het vermoeden dat er meer is dan (alleen) de vp-kloof en wij willen graag dat dit beter uitgezocht word.
Er verandert in principe niets aan de situatie?
Bedoelen ze dat ze haar niet extra gaan begeleiden als de second opinion dyscalculie constateert?
Let op dat ze jullie geen leerplan laten tekenen waarin ze haar niveau omlaag schroeven en jullie daar geen bezwaar kunnen maken als jullie akkoord zijn gegaan met het opgestelde contract.
Of is het begrip contract met school achterhaald?
Ik vraag mij af of men wel oren heeft naar het rapport van een second opinion. Ze hebben hun eigen orthopedagoog. Diens conclusies zijn voor een school bepalend voor de zorg van een leerling.
Heeft de school een protocol igv dyscalculie? Lees die in.
Flanagan
Hehe ze bedoelde daarmee dat dochter gewoon dochter blijft, zijzelf veranderd hierdoor natuurlijk niet...ook al komt er iets uit de test.
Er zal natuurlijk wel iets gaan veranderen (hoop ik)!
Dat is uiteindelijk onze insteek om voor een second opinion te gaan want als er niets op papier staat kabbelt dit alleen maar verder totdat ze (misschien) straks echt vast gaat lopen.
Ze had het er wel over dat er evt wel de mogelijkheid is om haar bepaalde vakken op een lager niveau te laten doen zodat het haar allemaal niet zoveel energie kost.
Ze wist zelf ook niet precies hoe en wat er evt allemaal op onderwijsniveau mogelijk was wat dat betreft, vandaar ook het gesprek met de orthopedagoog en de ib'er omdat zij daar weer meer vanaf weten en weten wat er mogelijk is.
We zijn wel alvast bezig met de doorverwijzing door de huisarts zodat ze al op de wachtlijst gezet kan worden.
Ik heb me nog niet ingelezen of er een protocol gevolgd word igv dyscalculie, dat is wel een goede! Daar ga ik achteraan!
Gummetje,
'zij verandert hierdoor natuurlijk niets'.
Dat was waar ik over viel. Een school kan wel zeggen dat een leerling net zo welkom is als elk ander kind en dat elk kind de aandacht krijgt dat het nodig heeft, maar ik lees dat ook gemakkelijk als een zoethoudertje waar uiteindelijk zij het laatste woord hebben ahv de rapportage van hun medewerker, de orthopedagoog op hun loonlijst.
Een second opinion is prima als die hun bevindingen en adviezen bevestigt. Maar de school bepaalt.
Als een school van mening is dat het lpo wijst naar niveau x of school sus terwijl julliie orthopedagoog van mening is dat met behulp van methode Y een kind veel baat heeft om zo mogelijk ook niveau x-plus te bereiken, gaat geld een rol spelen.
Het feit dat nu eerst gekeken wordt naar verlaging van niveaus ipv aanbieden van andere methode, is een gemakkelijke aanpak van zorg bieden. Wees kritisch maar ook alert.
