Dochter 7 jaar odd
Mijn dochter van 7 jaar heeft een gedragstoornis (Lichte vorm van ODD). Het klinkt voor nog steeds heel raar om het uit te spreken.. Ik voel me hierdoor bestempeld.. In groep 2 ging het al mis, nu in groep 3 zit ze tijdelijk op t BOS project.. Cluster 4 indicatie is aangevraagd.. Daarna kan ze hopelijk naar een gepaste school, waar ze de juiste begeleiding kan krijgen.. Maar daar zijn we nu nog niet.. Ik vraag me af of er meer ouders op dit forum zitten die hier ook ervaring in hebben? Mijn gezin bestaat uit alleenstaande full time werkende moeder (35 jaar) van 2 thuis wonende kinderen (7 en 17 jaar) en 1 kind (14 jaar) bij vader woond. Contact tussen mij en mijn ex is heel goed.. Samen bewandelen we deze fase.. Maar toch voeld het voor mij of ik dit alleen doet.. Het is emotineel zwaar! En ik hoop hier een stukje steun en gebrip te krijgen. Ik kijk uit naar positieve reacties en ervaringen van anders ouders.
Ja echt wel wennen
Zo'n andere schoolcarriere en een kind dat je aan het hart gaat maar dat je heel wat piekeren kan bezorgen valt echt niet mee. Hopelijk heb je goede begeleiding, uitleg en mensen die je praktische handvaten kunnen geven.
Je kunt hier ook in het archief wat speuren. Zowel de dagelijkse omgang met je kind als het gedoe met en op school komt hier regelmatig voorbij. Alleen denk ik niet dat je op ODD veel zult vinden. Maar tips die handig zijn voor kinderen met autisme of adhd kunnen misschien ook handig zijn voor jou en je kind. Dat beoordeel je toch zelf. Ook op de site van Balans kun je misschien wel wat vinden waar je wat aan hebt.
Alleen
Ik herken dat alleen gevoel wel heel erg. Ik heb heel veel aan dit forum gehad, omdat mensen hier niet zo snel schrikken van wat onze zoon allemaal deed en zei.
Als ik op het schoolplein eens wat zei, dan zag ik allemaal geschokte blikken. 'Dat accepteer je toch niet van je kind!' zei een moeder mij eens. Maar wat kun je doen?
Als ik hem strafte, ging hij alleen maar meer schelden en tieren. Als ik hem apart zette, brak hij de hele boel af. Als ik hem in de kamer op een stoel 'apart' zette, dan ging hij gewoon door met razen en tieren.
In die tijd was dat programma van de supernanny net op de tv. Dus ik proberen met een 'naughty chair'. Na anderhalf uur is hij uiteindelijk vier minuten daar blijven zitten. (voor elk jaar moest het kind dan een minuut straf krijgen). Helemaal overstuur. Wij het goed gemaakt, hij sorry gezegd, volgens het boekje.
Zoon stapt van het stoeltje af en doet gelijk hetzelfde waarvoor hij net straf had gekregen. Kon ik weer overnieuw beginnen... Dat werkt dus alleen maar met andere kinderen, maar niet met onze zoon.
Toen een beloningsprogramma. Een ding dat steeds mis ging uitgekozen en iedere keer als het goed ging, kreeg hij een sticker. Na vijf stickers een klein kadootje.... Het werd een drama. Elke keer als het hem mislukte, dus als hij zijn sticker niet kreeg, ging hij compleet door het lint. Hij was dan helemaal de weg kwijt. Zoooooo naar. Zo wordt een beloningssysteem, een strafsysteem voor hem.
Toen ik dat boek 'Het explosieve kind' las, begreep ik pas waarom het niet lukte, die truukjes. Hij kón gewoon niet doen, wat ik van hem verlangde. We overvraagden hem. Hij moest eerst nog leren, hoe hij het kon aanpakken. Hij snapte prima dat hij zijn zusje niet mocht slaan. Maar hij wist niet HOE hij zich toch moest beheersen. Hij wilde niet slaan, maar als zij dan weer iets deed, wat hem (terecht) boos maakte, dan gebeurde het met hem. Dat SLAAN was niet het probleem. Het ging om te leren om op een andere manier die boosheid te verwerken.
En die aanpak werkte wel. Nu is hij 14 en gelukkig nooit meer extreem boos.
