dochter (5) met ADHD, en nu?
Onze dochter van 5 heeft de diagnose ADHD gekregen. Daarnaast heeft ze een IQ op hoogbegaafd niveau. Nou hebben wij met hoogbegaafdheid de nodige ervaring (haar 3 oudere broers zijn het allemaal), maar met ADHD dus niet. Behalve dan een vermoeden van ADD bij mijn man, die daarvoor ook net gestart is met een diagnose-traject...
Ik weet niet zo goed waar te beginnen. Wie heeft goede tips voor boeken/sites/andere informatiebronnen/ do's and don'ts?
Tips
Jippox, ik denk dat het handig is om het steunpunt adhd van Balans te gaan lezen. Daar kun je heel veel vinden. http://www.steunpuntadhd.nl/ Ik heb ook veel aan het forum van Impuls digitaal gehad. Die ervaringsverhalen van volwassenen helpen mij enorm om mijn kind te begrijpen. Ik lees eigenlijk alleen maar boeken over adhd, die door adhd-ers zijn geschreven. Omdat die deze stoornis niet als een verschrikkelijk doemscenario beschrijven, maar als een uitdaging waar goed mee te leven valt. Daar knap ik tenminste van op. Dat 'adhd is verschrikkelijk, adhd-ers zijn vaker verslaafd, hebben vaker ongelukken, rijden gevaarlijk, worden vaker ontslagen, hebben vaker mislukte relaties' daar word ik altijd kriebelig van. Maar er zijn ook mensen die de 'hoera ik heb adhd'-invalshoek juist weer irritant vinden. Ik vond dat een leuk boek: 'Hoera ik heb adhd.' Erg herkenbaar. De auteur stelt dat adhd het probleem niet is, maar de gevolgschade, die vaak ontstaat doordat er verkeerd op adhd-ers gereageerd wordt door ouders en leerkrachten. Dat vond ik leerzaam.
Op twitter volg ik ook een aantal jonge vrouwen met adhd, boeiend.
Ik vind de website van adhdnetwerk ook informatief. Daarop staan verslagen/powerpoints van hun bijeenkomsten, waar ik waardevolle inzichten heb opgedaan. https://www.adhdnetwerk.nl/ADHD.aspx
Ik heb mezelf in de loop der jaren vier gedragsregels (uit het boek 'oudergids adhd') geleerd.
Kalm blijven
Positief blijven
Georganiseerd blijven
Door blijven gaan
Dat zijn hier de vier do's en dat werkt erg goed. Vier punten die makkelijk te onthouden zijn. Ik kan het wel verder uitleggen hoe we dat dan doen, maar je kunt daar zelf natuurlijk ook van alles bij bedenken. Het gaat met onze zoon op en af. De ene periode gaat het beter (tegenwoordig soms zelfs uitstekend), maar er komt altijd ook weer een mindere periode. Met overprikkeling, negatieve gevoelens, chaos en moedeloosheid. Bij hem dan. En dan kijk ik weer naar die vier voorwaarden. En dan is het ergens mis gegaan. Dat herstellen we dan weer en dan trekken we de boel weer vlot. Deze vier punten zijn trouwens ook zeer goed te communiceren richting leerkrachten. Sommige leerkrachten vinden het wel een beetje eng 'adhd', met deze vier punten zie je ze ineens weer denken: 'oh, maar dat kan ik wel.' En dan zien ze het soms toch weer zitten.
Ik heb in de loop der jaren geleerd om niet meer in paniek te raken als zoon 'vastloopt'. Door veel mensen (vooral op de basisschool), werd dat 'vastlopen', als een soort van verschrikkelijk voorland genoemd. 'Hij kan beter havo gaan doen, want anders loopt hij misschien vast.' Ook bij andere keuze momenten heb ik dat erg vaak gehoord.
AnneJ schreef hier eens (met andere woorden?): Als hij vastloopt, betekent dat dat je hem weer vlot moet trekken. Dat is niet het einde van de wereld. En zo is het.
Een andere tip die ik nooit vergeten ben, is die van een cesartherapeute: 'Kinderen als hij, daar moet je heel erg zuinig op zijn.' Het zelfbeeld is kwetsbaar en bij adhd-ers staat dat erg onder druk. Omdat dingen zo vaak mislukken. Veel volwassenen en kinderen met adhd, hebben een negatief zelfbeeld. En depressies, middelenmisbruik en gedragsproblemen komen vaak voor. Dat is die gevolgschade. Wij zien het als een uitdaging om onze zoon een goede start te geven in zijn volwassen bestaan. Hopelijk zonder die ellende.
Karmijn
Dank voor je uitgebreide antwoord. Ik voel ook zeker meer voor een positieve benadering dan een negatieve. Mijn uitgangspunt is ook: hoe zorg ik er steeds weer voor dat mijn dochter zo goed mogelijk in haar vel zit.
Degene die de diagnose gesteld heeft had het ook steeds over wat voor ons (ouders) lastig of 'storend' gedrag zou zijn, terwijl ik dat nou echt niet zo boeiend vindt. Dat is aan ons om mee te dealen, als mijn dochter daar zelf geen last van heeft dan zie ik dat niet zo als een 'probleem'.
Natuurlijk kan het wel een probleem zijn als haar broers (te) veel last hebben van haar gedrag, maar ook daar kunnen ze in ieder geval voor een deel ook zelf mee om leren gaan.
Uit het onderzoek kwam ook dat onze dochter zich thuis goed gewaardeerd voelde (op school wat minder) maar wat mij zorgen baart is dat ze daar heeft gezegd is dat zij zich soms zomaar opeens erg ongelukkig voelt. Bij verder vragen gaf ze aan dat zij zich dan ongelukkig voelt over zichzelf (niet over of door anderen). Dat vind ik geen opmerking voor een kind van 5. Althans, zo zou een 5 jarige zich toch niet moeten mogen voelen...
Dus ja, ik wil in ieder geval zo veel mogelijk kennis en inzicht opdoen zodat ik beter op haar leer reageren. En daarna ook de rest van haar omgeving kan leren hoe ze het best op haar kunnen reageren. Ik hoef mij voorlopig weer niet te vervelen 
acceptatie
Leren accepteren dat je een karaktertrek hebt die je beperkt, is een lange weg. Kinderen hebben dat soms al vroeg door. Als ouder wil je dat je kind een onbezorgde schooltijd heeft. Maar helaas lukt dat niet altijd. Over het algemeen zijn de jongens meer geneigd om de anderen daar de schuld van te geven, de meisjes nemen het zichzelf eerder kwalijk.
Ik herken wat je schrijft over die emoties. Emotionele impulsiviteit, emoties die niet passend zijn bij de situatie en moeite met het zichzelf reguleren na emoties, zijn volgens Barkley onlosmakelijk onderdeel van adhd. Ik vind dat iedere ouder van een kind met adhd en ieder kind met adhd dat worstelt met emoties, dat zou moeten weten. Voor onze zoon is die emotionele ontregeling het meest beperkend. Het helpt, als hij begrijpt hoe dat werkt. Het helpt als hij de kans krijgt om zijn zelfregulatie toe te passen.
